Предыдущая публикация
Бирга ўн
Кун исиб кетди. Атрофдан шом намозига чорлаган азон товуши янграй бршлади. Адҳамжон бугунги кун ҳисобидан охирги мижозини манзилга элтаркан, хаёлида топган пулини ҳомчўт қила бошлади.
Мана бир кунлик якшанба ҳам ўтди. Энди уйига бориб ювинади-ю, кийимларини алмаштириб, дам олади. Хотинига манти қилишни буюрганди.
Йигит шу тобда қорни очқаганини ҳис қилди. Боя тушликда йўл-йўлакай сомса, нон еб олганди. Бунинг ҳам ўз тарихи бор.
Йўлда тоғoра кўтарган иккита аёл қўл кўтарди. Аёллар машинага ўтириб суҳбатлашиб кетаркан, биттаси
—Барибир, тўй яхши-я, аза жойда бир нарса егани уяласан
—97 ёшга кирган эканлар, қаранг, калимаи шаҳодатни айтиб жони узилибди. Табаррук одам эканлар, тортган овқатларидан еяверсак ҳам бўларди,-деди.
Аҳмаджон ҳам беихтиёр гапга аралашди
—Бизга ҳам шундай ёшлар насиб қилсин.
Шунда орқада ўтирган аёллардан бири тоғорасини очиб, нимадир узатди, сўнг
—Олинг, ука, патирдан енг, онасини дуосини олган отахон эканлар, ҳамма гапирди, ният қилиб енг,—деди. Бироздан сўнг тоғорадан аввал сомса, сўнг қовурма чучвара олиб берди. Аёлларни манзилига етказиб бўлганида бугунги тушлиги ҳам ниҳоясига етганди.
Мана бир ойдан ошди ишдан ташқари шанба, баъзан якшанба кунлари киракашлик қилишни бошлади. Ҳарна, оиласига ёрдам.
У ҳали тўлиқ битмаган ҳовлиси олдига машинасини қўйиб, бўялмаган дарвозадан ичкари кирди. Семон қилинмаган, аммо кўлоблаб сув сепилган ҳовлисидан юриб бораркан, негадир юрагига хушбахтлик югурди. Уй остонасида хотини жилмайиб турарди.
—Ойижон келдилар!
—Қанилар! Адҳамжон онасини қаттиқ соғинганини ҳис қилди. Уни кўриб ўрнидан қўзғалаётган онасига
-Ўтираверинг, онам,-деса ҳам аёл ўғли билан туриб кўришди. Кап-катта йигитни маҳкам қучоқлаб, юзларидан ўпиб қўйди.
Кейин
—Чарчамадингми, болам, кел, ёнимга ўтир, ўғлим,-деди.
Хотини Оҳиста қўлида чойнак билан кирди.
Аёл келинига ҳам "Ўтиринг",-дегандек имо қилди, кейин қўлини фотиҳага очиб, узоқ дуо қилди.
Адҳамжон отаси ўтганидан кейин уйидан чиқмай қўйган онасини ишдан ортиб йўқламай қўйганига узр сўради
—Тинч бўлсанг бўлди, болам, уй қуриш осонмас, чумолидек тиниминг йўқ, сендан нега хафа бўлай, болам. Ўзим соғиндим. Келавердим. Уканг олиб келиб қўйди. Уни ҳам иши кўп. Кечроқ олиб кетади.
—Бугун қолинг энди, ойи, эртага ишга кетаётиб ташлаб қўяман ўзим,-деди.
Онаси келини тайёрлаган мантиларни мақтаб-мақтаб, дуо қилиб еди, кейин кетишга чоғланди. Невараларини битта-битта бағрига босиб хайрлашди.
Адҳамжон шаҳар ташқарисидан ер олиб, ҳовли солаётган, укаси ота ҳовлисида қолган уйи шаҳарнинг бошқа бурчагида қолган эди.
Йўлда онаси билан гаплашиб кетди. Режаларини...
—Энди кичик хонангга эшик ол болам, болаларинг ҳам катта бўлиб қолди, бир якшанба чақирсанг, уканг келади, у ер, бу ерига ранг бериб болаларингга алоҳида хона қилиб берасан.
—Ҳа, онажоним, бугунги топган пулимга эшик оламан, иншааллох.
Она-бола манзилга қандай етиб келганини сезмай қолдилар.
Адҳамжон онасини авайлаб туширди, сўнг етаклаб ота ҳовлисига кириб борди.
—Эҳтиёт бўлиб кет, бориб қўнғироқ қил,-деди онаси елкасига қоқиб. Адҳамжоннинг ҳаёлига ғалати ўй келди. Чўнтагини кавлаб боя тахлаб қўйган бор пулини онасига тутқазди. Онаси пулларни қаттиқ қаршилик билан ўзига қайтарди
—Манга пул керак эмас, сенинг каминг кўп!
—Сиз дуо қилинг, ойи, бўлди. Бу—бугунги топишим.
Аёл ўғлининг қайсарлигини билади. Пулни кўрпачанинг қатига тиқиб, қўлини дуога очди
—Майли, болам, бирингга ўн берсин...
Адҳамжон ишхонасига яхши кайфиятда кириб борди. Тушликка чиқаётганларида ҳамхонаси қийқириб юборди
—Ойлик тушибди!
—У ҳам дарров телефондан ўзининг ҳисобига тушган пулни текшира бошлади.
Мўлжалдан анча кўп эди. Тушлик чоғи маълум бўлишича Адҳамжонга мукофот пули ёзилибди. "Субҳаноллоҳ"-деди йигит ичида иймон келтириб, бу кеча онаси дуо қилганидек волидасига берганининг ўн баравари миқдоридаги пул эди.
Феруза Салходжаева
Муаллиф исми ва канал линкисиз тарқатилмасин, омонат
Следующая публикация
Комментарии 3