Предыдущая публикация
ФАРҚ.
Расулуллоҳ саллоллоҳу алайҳи ва саллам дедилар:
"Бир дирҳам минг дирҳамдан ўзиб кетди".
Саҳобалар сўрашди:
"Қандай қилиб бир дирҳам минг дирҳамдан ўзиб кетди?!".
Расулуллоҳ саллоллоҳу алайҳи ва саллам дедилар:
"Бир кишининг икки дирҳами бор эди. Уларнинг бирини садақа қилди. Бошқа бир киши эса кўп молига назар солиб ундан юз минг дирҳам олиб садақа қилди".
Яъни, бир кишининг икки дирҳами бор экан. У бир дирҳамини садақа қилибди. Яъни, у бор молининг ярмини садақа қилибди. Ваҳоланки, ўзи унга муҳтож экан. Демак, ўзи муҳтож бўлатуриб ярим давлатини инфоқ қилибди.
Иккинчиси эса жуда ҳам бой экан. У бутун молига назар солиб ундан юз минг дирҳам садақа қилибди. Аслида бу жуда катта пул. Икки юз дирҳам закот нисоби ҳисобланади. Бугун икки юз дирҳамни йигирма миллион ҳисобласак, юз минг дирҳам қанча пул бўлиб кетади?!
Замонамиздаги бойларнинг биридан сўрашибди:
- Ўзингиздан ҳам бойроқ кишини кўрганмимиз?
Бой жавоб берибди:
- Ҳа, фақатгина бир кишини кўрганман.
Улар сўрашди:
- У ким экан?
Бой деди:
- Университетни битирганимдан сўнг Нью-Йорк аэропортига чиқиб самолётнинг учишини кутиб ўтирган эдим. Кутиш залидаги дўкончада сотилаётган газеталарга кўзим тушди. Чўнтагимни ковладим. Чўнтагимда гезатага бериладиган майда чақа йўқ экан. Дўкончанинг олдидан энди узоқлашмоқчи бўлган эдим газета сотадиган қора танли болакай мени тўхтатди:
- Мана жаноб, бу газета сизга!
Мен унга:
- Газета учун берадиган майда чақам йўқда, дедим.
У:
- Олаверинг, бу мендан сизга совға, деди.
Уч ойдан сўнг сафар баҳонасида яна ўша аэропортда бўлдим. Газеталарни томоша қилиб яна газета олмоқчи бўлиб чўнтагимни ковладим. Афсус, бу сафар ҳам майда пул йўқ экан. Ҳалиги болакай менга:
- Олаверинг, пули керак эмас, деди.
Мен:
- Олдинги сафар ҳам менга газетани текинга берган эдинг. Ҳамма учраган кишига газетани шунақа текинга берасанми?- дедим.
У:
- Ҳа, мен бир нарса берсам қалбим тубидан бераман. Шунинг учун бировга яхшилик қилганимда роҳат ва саодатни ҳис қиламан, деди.
Болакайнинг бу гаплари менинг зеҳнимда қолиб кетди. Орадан ўн тўққиз йил ўтди. Менинг бойлигим энг юқори чўққисига етган эди. У болакайга яхшилигини қайтариш учун уни қидирдим. Узоқ қидирувдан сўнг уни топдим. У театрда қоровул бўлиб ишлаётган экан. У билан учрашганимда: "Мени танияпсанми?", дея сўрадим. У: "Албатта, сизни ким танимайди?!", деди. Мен ундан: "Бир неча йиллар илгари менга газета совға қилган эдинг. Нега бундай қилган эдинг?", дея сўрадим. У: "Тоза молдан садақа қилиш шодлик ва саодат манбасидир, жаноб. Зеро у инсон замиридан балқиб чиқади!", деди.
Мен дедим: "Мен қилган яхшилигингни қайтармоқчиман"
У деди: "Сиз мен қилган яхшиликни қайтара олмайсиз".
Мен ажабланиб сўрадим: "Нега қайтара олмас эканман? Менинг бойлигим қанчалигини биласан-ку!
У деди: "Сиз билан бизнинг фарқимиз шундаки жаноб, мен яхшилигимни фақирлигим авжига чиққан паллада қилганман. Сиз эса бойлигингиз авжида пайти қайтармоқчи бўлаяпсиз. Мен учун айни дамда жўмардлигингиз ва лутфингиз кифоядир" .
Мен унга: "Ҳозир бойлик жиҳатидан фақатгина сен мендан бойроқсан. Сенга минг бор ташаккур!", дедим.
Ҳақиқатдан ҳам у мендан афзал эди. Зеро беришнинг энг гўзали ўзинг муҳтож бўлган пайтингда берганингдир!".
Следующая публикация
Комментарии 1