ЎЗБЕГИМДАН АЙЛАНАЙ...

ЎГАЙ МАЛИКА МУҲСИНА МАФТУНА АБДУЛЛАЕВА 💻🖋️5-ҚИСМ🖊️📖 🌿🌹🌿🌹🌿Ота меҳри🌿🌹🌿🌹🌿 -Алдаяпсан?- дедим ўзим ҳам ишонқирамай. -Мухсина тўйни тўхтатишинг керак. Отаси яқинда хабар топган бу ишидан. Шунинг учун уйлантириб қўйсак чалғийди деб сендай ёш ва чиройли қизни танлаган. Пул билан таъминламай қўйган. Агар уйланмаса уйдан ҳайдаб чиқаришини айтиб қўрқитган. Лекин у қаердан пул олади билмайман, ҳалиям ўз даврасини тарк этмаган.  Эшитган ҳақиқатимни ҳазм қилишга ҳаракат қилардим. -Нега?-дедим йиғламсираб,- нега мен билан доим шундай бўлади. Айбим нима мени? -Мухсина йиғлама,- Дима ёнимга келиб бағрига босди. -Тегма, - дедим уни нафасини юзимда ҳис этиб,- сени бошқалардан нима фарқинг бор ўзи? - Тўғри менда ҳеч қачон уйланиш фикри бўлмаган. Аммо мен ёқтириб қолган қизларимдан фақат сендангина нафсим йўлида фойдаланмаганман. Сен бошқачасан. -Ооо раҳмат,- уни гапи юрагимни тешиб ўтди. Мен ёниб севибман. У эса мени бошқа қизлар қатори шунчаки ёқтирган экан,- дадамдан қўрқдинг. Агар менга тегиниб қўйсанг уйланишга мажбур бўлардинг. Сенга тўғри келмасдим. Йўқол бу ердан,- дедим. У эса юзимга қараб туриб бош чайқади. -Ўзингга келиб олганингдан кейин уйингга олиб бориб қўяман,- деб ўрнидан туриб кетди.    Бақириб юбормаслик учун оғзимни ёпдим. -Майли йиғла,- деди Алиса олдимга келиб. Уни қучиб узоқ йиғладим. -Сув бер - дедим томоғим қуриб. Алиса сув олиб келиб тутди. -Энди нима қиласан? -Ҳеч нарса,- дедим ўрнимдан туриб ювиниш хонасига кириб кетдим. -Бу нима деганинг,- эшик олдида,- Дима ва Алиса турарди. -Ҳеч нарса қилмайман. Тўйга икки ҳафта қолди. Қиморбозми, қотилми, накоманми менга фарқи йўқ. -Мухсина,- Дима қўлимдан ушлади. -Торт қўлингни. Менга ким билан яшашни фарқи йўқ. -Менга аччиқ қилиб ҳаётингни барбод қилма. -Мени ҳаётим барбод бўлиб бўлди.  Иккисини гапига қулоқ солмай уйимга жўнаб кетдим. Нега бунақа аҳмоқ бўлсам. Ҳозир Жавлон ҳақида эшитган гапимни ўйлашим керак эди. Мен эса... Дима ҳақида ўйлашдан ўзимни тўхта олмадим. Мен ҳақимда қайғурганидан хурсанд бўлсам, барибир йўлларимиз туташмаслигидан дунёйим қоронғу бўлиб кетар эди.   Кунни қолган қисмини хонамда ҳаёллар оғушида ўтказдим. Бу ёғига нима қилишни ўйладим. Хўш айтдим ҳам дейлик отам ишонадими? Тўйдан кейин ўзгаради десачи? Бу гапни қаердан билганимни сўрасачи? Ўйлай-ўйлай уйқуга кетдим. Эрталаб нонушта устида отамга бир неча марта қараб қўйдим у тилим айланмади. Замина хоним эса бўлажак тантанага катта тайёргарлик кўраётганди. Мени олиб айрим кам-кўстлар учун йўлга тушди. Бу аёл қаердан оларкин шунча ғайратни. Кун яримдан ўтса ҳам дўкон айланишдан чарчамайдия. Ниҳоят чарчаб ҳориб уйга келдик.   Ҳали нарсаларни жойлаб булмасимиз отамни важоҳатли овози эшитилди: -Замина, Мухсина қаердасан? -Тинчликми,- иккимиз ҳам югуриб чиқдик. -Хусайн юборган ҳамма нарсани олиб чиқинг. -Нега? -Айтганимни қил. Надя Муҳсинага ёрдамлаш. Эшитдингми ҳеч нарсаси қолмасин. -Тушунтиринг бундоқ,- Замина хонимга дадам нима деганини эшитолмадим. Сарполар учун кирдим. Ортимдан икки йигит сандиқ учун кирди. Мен қўлимда нарсалар билан қайтиб чиққанимда отамни нега тутоққанини билиб олдим. -Мени қиморбозга берадиган қизим йўқ. -Тўйдан кейин... -Қандай тўй, - бақирди отам,- мени қизим тажриба қуёними. Тўй пўй бўлмайди. Қизимни қачон қиморга тикиб юборар экан деб кутиб ўтирайми? -Одамлар нима дейди? -Тупурдим одамларга. Мени қизимни бахтидан устунлар уларни гапи. Сен нега уларни тарафини оляпсан ё билармидинг? -Йўғэй нималар деяпсиз?   Отамга қараб кўзим ёшланди. Мени шунчалар яхши кўрар экан. Қандай яхши мен учун қайғурадиган суянчим борлиги. Мени кўзимдаги ёшни кўриб отам ёнимга келди. -Сен йиғлама. Ҳали ҳаммаси яхши бўлади.   Мен отамни қучоқлаб олдим. Биринчи марта. Қандай яхши ота қучоғи бунча ҳам ёқимли экан. Ўзимни дунёдаги жамики бало қазолардан ҳимояда тургандек ҳис этдим. -Муҳсина,- ҳаёлимни Замина хоним бузди. -Ҳа. -Тақинчоқларинг қани? -Йўқ эканми Надя,- дедим. -Йўқ,- деди у ҳам.   Шу пайт Жавлонни олдига тақиб борганим ва ечиб сўмкамга солганим ёдимга тушди. -Оқ сўмкамга олиб кел.   Надя бир зумда олиб келди. Аммо ичида ҳеч нарса йўқ эди. -Нима бўлди?- деди Замина хоним. - Қолганларни ҳам чақир ҳамма жойни излашсин.  Бир соат қидирилмаган жой қолмади. Топилмагач Замина хоним мени айблаб шанғиллаб кетди. -Нега никоҳ узугини ечдинг ўзи. Қиз бола ҳам битта зирак ҳам тақмай юрадими? -Нима бўлди?- деди отам. Мен оғзимни ёпиб жим қолганимни кўриб. -Бир гал Жавлон қимматбаҳо тақинчоқларингни тақиб чиқ бир жойга борамиз деди. Кейин эса йиғилишимиз қолдирилибди деб тақинчиқларимни ечтирди. Овқатланишга тушганимизда нарсаларингни қолдир деди. Кейин ўзи телефоним қолиб кетибди деб машинага қайтди. Мен эса уйга келиб тақинчиқларим ҳақида унутиб юборибман. -Вой ўлай,- оғзини ёпди Замина хоним. -Бир гал эса овлоқроқ жойга сайр қиламиз деб олиб борди. У ерда бир босқинчи менга пичоқ тираб ёнимиздаги ҳамма нарсани ечиб олди. -Нима?- бақирди отам,- нега менга айтмадинг? -Айтма. Уйдагиларинг олдида шарманда бўламан деб айтди. Дадам бошини чалгаллаб ўтириб қолди. - Ярамас ифлос. Қолган воқеалар тезлашиб кетди. Куёв томон бир неча марта ялиниб келса ҳам отам сўзида қатъий туриб олди. Фотиҳа бекор бўлди. Мени кўчага чиқармай қўйишди. Номерим яна ўзгарди. Барибир хурсанд эдим. Жавлондан қутилдим. Аммо отам қамдайдир ўйчан ва камгап бўлиб қолди. Ҳаммаси мен туфайли деб ўйлаб мен ҳам сиқилдим.   Бир куни Замина хонимни қандайдир меҳмондорчиликка кетди. Чиқиб кетар олди. Кутубхонага боришга рухсат сўрадим. Шошиб турган экан ортиқча саволларсиз рози бўлди. Шошиб Алисага қўнғироқ қилдим. Кутубхона манзилини айтиб кел деб айтдим. -Нималар бўляпти ўзи? Унаштирув бекор бўлибди-ку?- шивирлаб гаплашардик. -Ҳа. Дадам қаердан эшитди билмайман. Бекор қилди. -Зўр бўлибди. Энди нима қиласан? -Юравераман. -Даданг ҳеч нарса демадими? -Йўқ. - Бунча ғавғоли қиз бўлмасанга? - Нима қилай. Шунақаман. -Бу ёқда Дима ҳам сени сўраб безор қилди мени. -Мени сўрадими? -Ҳа. Бир нарсани тушинмайман. Уни сенга уйланиш нияти йўқ. Лекин хавотир ҳам олади. -Ўзи айтдими уйланиш нияти йўқлигини,- содда кўнгилгинам ҳалиям умид қилса нима қилай. -Хафа бўлма лекин сўрадим. Бўлди боши яна очиқ. Энди ўзинг уйланиб қўя қол. Дадаси ҳам йўқ демаса керак дедим. -У-чи? -Кулиб бош ирғадида. Муҳсинани барибир бахтсиз қиламан. Мен битта одамга бир умр боғланиб яшайдиган одам эмасман. Қўлимдан келмайди деди.   Кайфиятим тушиб кетди. На чора Дима томонидан иккинчи марта ҳам рад этилдим. -Мен ҳам уни унитишим керак. Дадам кимга деса ўшанга тегаман. Уйга қайтиб келганимда эса уйда ҳеч ким йўқ эди. -Ҳамма қаёққа кетди,- деб сўрадим Надядан. -Хабаринг йўқми даданг касалхонада, яна юрак ҳуружини ўтказибди. - Яна деганинг нимаси? -Аввал ҳам юраклари ҳуруж қилганди. -Ё Худойим, қайси касалхонада.   Манзилни олиб Достон акани тез ҳайданг деб ҳит қилганча касалхонага етиб келдим. Жонлантириш хонаси томон юрдим. -Нима бўлди?- дедим Замина хонимни ёнига бориб. -Дард бўлди бало бўлди. Онанг мени сен отангни единг. -Бу нима деганингиз? -Бу агар эримга бир гап бўлса сени ўлигингни ҳам топишолмайди дегани,- хоним мени итариб- итариб деворга тиркаб борди.    Ўпкам тўлиб гапира олмай қолдим. -Ойижон, асабийлашманг. Муҳсинани ўзим олиб кетаман,- Кумуш келинойим мени ташқарига судради. -Келинойи нима гап ўзи,- дедим ташқарига чиққанимиздан кейин. - Дадангизни ишхонасида тоби қочиб қолибди. У ерда анави Жавлонни отаси Ҳусайн билан тортишиб қолибди. Хуллас дадажонни қарзи бор экан. Дўсти ё қарзни тўлайсан ё қизингни ўғлимга берасан деб туриб олибди. Билишимча ҳозир дадажонни ишлари орқага кетиб қолган экан. Ўзи шунга сиқилиб юрган экан, бу ортиқчалик қилибди. ​​-Тўй тўхтади-ку мендан яна нима ҳоҳлашади. -Жавлон "шу қизни ёқтириб қолдим. Уйлансам фақат шунга уйланаман. Ҳамма ёмон ишларимни ташлайман" деб оёқ тираб туриб олибди. Уйимизга ҳам бир неча марта келган экан. Дадажон ҳайдаб юбориб, сизга айтмасликни буюрган экан. -Ҳозир дадам яхшими? -Тўғрисини айтаман. Шифокорлар шу кечадан ўтса яшайди деяпти. -Шунчалик жиддийми?- йиғлаб юбордим. -Афсуски бу учинчи ҳуруж экан. Аввал ҳам битта ҳуружни сафарда юрган пайти ўтказган экан. Шифокор жуда эҳтиёт бўлинг деб айтган экан. Улар эса ишни тўхтатамабди.   Қолган гапларни яхши англамадим. Шифохона ҳовлисидаги скамейкалардан бирида чўкиб йиғлашга тушдим. -Илтимос шу ерда кутинг ёки уйга боринг. Бирон гап бўлса ўзим хабар бераман. -Шу ерда қоламан.   Кўзим тўла ёш билан Яратганга ёлвориб ягона меҳрибоним отамни омон сақлашини сўрадим. Тун бўйи шу ерда ўтирдим. Ҳайрият ҳеч қандай ёмон хабар эшитмадим. Аниқроғи келинойим ёмон хабар етказмади. -Аҳволи ҳали ҳам оғир экан.   Майли ахир шу кеча муҳим дейишган эди-ку. Демак отажоним соғайиб кетади. Қорним оч қолди. Ёнимда бор пулга нари бери овқатланиб қайтаётгандим, қаршимда Жавлон пайдо бўлди. -Муҳсина,- деди у айбдорона. -Сиз...сиз бу ерда нима қилаяпсиз. Қилғилиқни қилиб қўйиб томошамизни кўргани келдингизми? -Ундай дема,- деди у изтироб билан,- мен бундай бўлади деб ўйламагандим. Дадам ҳам жуда афсусда. -Дадам ўлим билан олишяпти. Афсусингиздан нима фойда энди. -Муҳсина,- Жавлон қўлимдан тутди,- кел ҳаммасини бошидан бошлаймиз. Энди асло ёлғон гапирмайман. Ўзгараман. Ваъда бераман. Даданг ҳам молиявий аҳволини яхшилаб олади. Ўзига келиб буни эшитса тезроқ соғаяди. -Дадам ўзига келса ҳаммасини ўзи ҳал қилади. -Муҳсина,- Жавлон қўлимни олмоқчи эдим, қаттиқроқ қисиб олди,- кечир мени. -Мен...- гапим тугамаси олдимда қаердандир катта акам Собит пайдо бўлди. -Дадам бир аҳволда сен эса дадамни шу кўйга солганлар билан дон олишиб ўтирибсанми? -Йўқ ака,- бироқ мен гапимни тугатмаси акам юзимга тарсаки солди. -Қўлингни торт,- орага Жавлон кирди. -Сен аралашман ,- акам ғазаб билан уни ҳам ёқасидан олди. -Собит,- Замина хонимни кўриб юрагим товонимга тушиб кетди,- Муҳсинани уйга олиб бориб қўй. -Уни сизларга бермайман. Ўлдириб қўясизлар,-Жавлон ёқасини тўғрилаб ҳезланди. Тўғриси ҳозир уни биронта гапи ёқмаётган эди. -Жавлон ака кетинг илтимос,- дедим йиғлаб. -Беҳаё,- вишиллади Замина хоним,- сен билан кейин гаплашаман. Ҳозир бу ерда томоша қўймайлик. Собит олиб бориб қамаб қўй. -Милицияга хабар бераман,- чиранди Жавлон. -Кетинг дедим сизга,- Собит акамдан олдин машинаси томон юрдим. Йўл бўйи акам мен ва Жавлонни гўрига ғишт қалаб келди. Начора ҳозир нима десам ҳам улар эшитмайди. Ўзимни оқлолмайман.   Хонамга қамалганча кўзёшларимга ғарқ бўлдим. Ишқилиб отам соғайиб кецин. Йўқса мен нафақат яқин инсонимдан айриламан. Балки бошимга жуда оғир кунлар келади. Тушликни ҳам зўрға қилдим. Томоғимни нимадир бўғиб олган. Егуликни кўрсам кўнглим айнирди. -Ўзингни қўлга ол,- далда берди Надя,- ҳали хўжайин соғайиб кетади. -Илоҳим айтганинг келсин. -Озгина дори ичиб ухлаб ол. Туни билан ухламабсан ўзи.  Бош чайқадим. Туғри тунни тикка ўтирган ҳолда бошим ухлаб қолганимда тушиб кетганидан уйғониб кетавериб дам оломадим. -Ухлашдан қўрқяпман. Ҳудди ухласам бирон ёмонлик бўладигандек. -Яхши ният қил. -Мен уларсиз қандай яшайман. Билдирмасалар ҳам доим мен ҳақимда қайғурар эдилар. Ҳеч нарсадан кам қилмадилар. Ишончларини синдирсам ҳам юз ўгирмадилар. Ўқишимни яхши одам бўлишимни истадилар. Энди эса мен туфайли ўлим ёқасига келиб қолдилар. -Муҳсина ... -Замина хоним ҳақ. Мен бу оилага ёпишиб олган зараркунандаман. Нима қилсам ҳам ёмонликка қараб кетади. -Йиғлама,- Надя мени қучиб олди. Йиғлаб-йиғлаб толиқдим. Бироқ ухлололмадим. Отам ўзига келмагунча ухламайман. Соат 4 лардан кейин бирон янгилик борми деб ташқарига чиқдим. Шу пайт олдимга югуриб Надя келди: -Муҳсина... -Ҳа. -Бардам бўл сингилжон дадангдан айрилиб қолдинг. Мухсина 🌿🌹🌿🌹🌿ЕТИМ 🌿🌹🌿🌹🌿 Қолган гапларини эшитмадим. Қулоқларим битиб қолди. Наҳотки энди отам йўқ. Наҳотки мен ҳимоя қиладиган ягона инсондан ҳам айрилдим. Бўлиши мумкин эмас. Мен ўзимни етим деб ҳисоблардим. Йўқ ҳақиқий етим эканимни энди хис қилдим. Бир зумда уй қий-чувга ва одамларга тўлди. Ҳамма нимадир қилар, у ёқдан бу ёққ югурар эди. Мен эса уларни кўзёшларим ичида кузатар эдим. Кейин отамни олиб келишди. Мен уларга қараб югурдим. Йўлимни ҳеч ким тўсмади. Замина хоним оила шаъни учун нафратини ичига ютди. Мен отамни сўнгги йўлга тайёрлаш олди олдиларига кирдим. Қизиқ одамзодда шунча кўзёш бўлар экан. Сидқидилдан йиғласанг қуюлиб келаверар экан. -Дадажон,- дедим жонсиз қўлларини тутиб,- мени нега ташлаб кетдингиз? Қандай кўзингиз қийди? Кимларга ишониб кетдингиз дада? Энди нима қиламан. Виждон азобини қандай кўтараман. Майли қиморбоз бўлса ҳам яшайверардим. Нега мен учун жон куйдирдингиз? Сиз тирик бўлсангиз бўлди эди? Борлигингизни ўзи етар эди? -Қизим,- деди амакимлардан бири,- бўлди даданг энди кетиши керак. -Қаёққа? -Бир кун ҳаммамиз борадиган чин дунёга.   Мени хонадан олиб чиқиб кетишди. Ўзимни зўрға кўтариб ўтирар эдим. Нафас олишга мадорим йўқ эди.  Отамни олиб кетишди. Ортидан зор қақшаб қолавердим. Йиғлашдан бўлак тасалли йўқ эди. Кунлар эса ўтаверарди. Бирин -кетин отамга аталган маросимлар бўлиб ўта бошлади. Замина хоним бунақа маросимларни ҳам жойига қўйиб қўяр экан. Мен ўйлагандек мени кўчага қувиб чиқаришмади. Аммо гапирмай қўйишди. Замина хонимни буйруғи бўлса керак келинойимлар ҳам сўз қотишмасди. Мени ўзимни гап бошлашга юрагим бетламасди. Бу жимлик менга бўрон олдиндан сокинлик бўлиб туюларди. Дарҳақиқат адашмаган эканман. Отамдан айрилганимиздан икки ой ўтиб Замина хоним бир куни мени ёнига чақирди: -Энди гап бундай. Даданг охирги пайтлар қарзга ботиб қолган экан. Икки ўғлим қанча уринмасин натижа чиқмаяпти. Банкдан кредит бор экан. Шу сабаб улардан умид йўқ. Аммо бир одам қарз бермоқчи...   Хоним тўхтади. У атайин мени бу гап менга нега айтилаётганини билолмай қийналишиб учун узоқдан бошлади. -Ўша қарз бермоқчи бўлган одамни битта шарти бор. Сени ёқтириб қолибди. Сенга уйланмоқчи. Шунда фоизсиз муддатсиз қарз берар экан. Нима дейсан?  Хоним фикримни сўраб атай мазахларди. Мен елка қисдим. -У одам дадангни дўсти. Танисанг керак. Карим Жалилович. Тўғри шаҳарни уч жойида учта хотини бор. Аммо динда тўртинчига ҳам рухсат бор. Кўнгил қаримас экан.   Хонимни кўзларига тик қарадим. Негадир кулгим қистади. Жилмайганимни кўриб хоним ажабланди. -Менга энди фарқи йўқ,- дедим кўзимдан икки томчи ёш оқиб тушар экан. -Бошқа иложинг ҳам йўқ,- деди хоним нафрат билан туриб кетар экан.  Шу кундан бошлаб мени кўчага чиқармай қўйишди. Умуман ҳеч нарса учун. Бир ой уй қамоғида яшадим. Куз охирлаб қолганди. Боғдаги япроқларидан айрилган яланғоч дарахтларга қарар эканман шивирладим: -Сиз учун ҳар баҳор ҳаёт қайтадан бошланади. Афсуски одамларда иккинчи имкон ҳар доим ҳам берилмайди. -Муҳсина,- ортимдан Надя келди. -Ҳа. Сени хоним чақиряпти. Юрагим ғашланди. Ўлимга ҳукм қилинган маҳбус сингари ҳаммасига қўл силтаб қўйган бўлсам ҳам, барибир қатл олди маҳбус қўрққандек қалтирадим. -Ўтир, - деди хоним оқарган юзимга қаҳрли тикилиб,- бугун сени олиб кетишади,- қулт этиб ютиндим. Ҳатто кичикроқ базмни ҳам раво кўришмабди. Кўнглимга келган ўйни кўринг ҳаётим барбод бўляпти-ку мен базмни ўйлабман. -Тайёрлан. Ҳамма нарсани эрингни ўзи олиб берар экан. Битта ўзинг кетаверасан.  Бош ирғадим. Гапиришга ҳам, курашишга ҳам, исён қилишга ҳам, яшашга ҳам кучим қолмаганди. Хонамга кириб ювиниб тараниб чиқдим. Ётоғимда ётиб Нарсаларимга қараб ҳаёлан хайрлашдим. Кўзларимдан қуйилиб келаётган кўзёшларимни ютиб узоқ ётдим. Соат тунги саккиз бўлди. Атроф қоп-қоронғу бўлиб хонамни ҳам зулмат эгаллади. -Муҳсина,- хонимни овозини эшитиб сесканиб кетдим,- чиқ.  Судралиб ташқарига чиқдим. -Сени кутишяпти,- хоним заҳарханда қараб турарди менга.  Индамай кўча эшиги томон юрдим. -Онангга,- деди хоним ҳаяжонли овозда орқамдан,- мен билан ўйнашма деган эдим. Ўзингга қўшиб эримга туғиб берадиган болаларингни ҳам шўрини қуритаман деган эдим. Онанг чиройига жуда катта кетганди. Даданг мени шунчаки бир эски буйимдек ташлаб кетди. Тақдирни кўринг. Энди мен сени эски буюмдек бериб юборяпман. Мана буни қайтар дунё дейдилар.  Юрагимга бир олов тушди: -Сизларга ҳам боққан бало бордир,- дедим қалтираб. -Бор йўқол.  Кўзимда ёш дарвоза олдидаги машинага миндим. Ўксиб-ўксиб йиғлар эканман тақдиримга, туғилганимга лаънат ўқидим. Қаерга кетаётганимизга ҳам эътибор бермадим. Бир пайт машина қарс этиб бир нарсага урилди. Ўзимни ўнгламасим эшик очилиб биров мени машинадан тортиб олди. Зумда кўзим, оғзимни ва қўлимни боғлашди. Қўрқувдан типирчилаб ҳолдан тойдим. Юрагим шу қадар кучли урар эдики, овози машина овозини ҳам босарди гўё. Бир соатча юриб тўхтадик. Мени машинадан туширишди. Бир хонага олиб киришди. Афтидан бино эски эди. Эшиклари ғижирдади. Кейин аввал қўлларимни кейин оғиз ва қўлларимни ечишди. -Жавлон ака,- деди ҳайратланиб. -Ҳа мен,- қаршимда кулиб Жавлон турар эди. -Сиз ... -Ҳа. Мен. Сени ўша қари такага бериб қўёлмасдим ахир. -Рахмат,- дедим бундан хурсанд бўлишни ҳам, хафа бўлишни ҳам билмай. -Кел ўтир,- Хона ростдан ҳам бир оз эски эди. Хонада битта крават. Стол ва икки стул. Иситиш печкаси ва кийим шкафи бор эди. Жавлон бир зумда стол устига чой, пиёла, мева ва салат қўйди. -Бошқа нарса йўқ экан. Ҳозир нон олиб келаман,- деб яна чиқиб кетди. Бироқ неча вақт қолиб кетди. Қорним ростдан оч эди. Битта олмани олиб чайнай бошладим. Яна 10 минут ўтиб Жавлон бир тарелка қозон кабоб олиб кирди. Иштаҳамни қитиқлаб сўлагимни ютиб қўйдим. -Ол.    Савол беришни орқага суриб овқатга қўл узатдим. Жавлон менга термулиб турарди. Мен бунга парво қилмадим. Қорнимни тўйғаздим. -Энди айтинг,- дедим қўлимни оғзимни артиб,- бу ёғига нима қиламан. -Нима қиламан эмас, нима қиламиз? -Ҳўп нима қиламиз? Замина хоним жим туради дейсизми? Карим Жалиловиччи? -Ишқилиб уни олдига олиб бориб қўйинг демайсанми?  Жавобим йўқ эди. Бу вазиятда бирон нарсага чора бормиди? -Сиз нима қилмоқчисиз?- сўрадим унга термулиб. -Айтдим-ку нима қилсак ҳам бирга қиламиз.  Асабийлаша бошладим. Энсам қотиб унга қарадим. -Қўрқма сени ҳеч кимга бермайман. Ҳозир ётиб ухла. Эрталаб нима қилишимизни гаплашиб оламиз.  Жавлон чиқиб кетди. Мен эса жуда чарчаган эканман. Ухламай вазиятни кузатишга қарор қилган бўлсам ҳам кўзларим уйқу домига тушиб кетди.  Бир пайт юзимни силаган қўлдан уйғониб кетдим. Қаршимда бир қоп-қара одам тиржайиб турарди. -Кимсан,- дедим ўрнимдан туриб кетар эканман. -Хўжайининг. -Мен сенга қулманми хўжайин бўласан? -Ооо қайсаргина. Менга шунақаларни жиловлаш ёқади. Кел бу ёққа. -Жавлон ака?- деб бақирдим бор овозимда. -Жавлон аканг кетди,- деди ҳалиги одам,- у сени бундан беш ой олдин қиморда ютқизиб қўйган эди. У деб бу деб шунча вақтни ўтказди. Ўзиям сен учун анча пулдан кечдим. -Ёлғон айтяпсан?- ҳаёлимга эса Жавлон шунинг учун менга уйланаман деб туриб олган эканда деган ўй ўтди. -Унда қани у? Сени бошқа бировга узатишаётганини айтиб ёрдам сўради. Ахир менга қадоғи бузилган буюмни кераги йўқ.  У шундай деб мемга ташланди. Йўқ бу ифлосларга енгиладиган аҳмоқ йўқ. Ўлсам ҳам ўзимни хор қилдириб қўймайман. Унга бор кучим билан қаршилик қила бошладим. Қўлимга тушиб қолган мева идиши билан ҳам ўхшатиб бошига солдим. У жон ҳолатда мени итариб юбориб бошини ушлади. Қўли қон эди. ​​-Шошмай тур манжалақи кўрсатиб қўяман сенга,- у бошини ушлаб чиқиб кетди.  Мен эса бўғзимга келиб ураётган юрагимни жойига тушириш учун ўзимни босишга ҳаракат қилдим. Ўзимга келиб атрофни титиб чиқдим. Бирон қочиш йўли бордир ахир. Афсуски уй эски бўлса ҳам мустаҳкам эди. Қўлимга бирон ўзимни ҳимоя қилиш учун нарса изладим. Аммо шу пайт эшик очилиб икки эркак ва бир аёл кириб келди. Аёл ҳамма нарсани йиғиштириб олиб кетди. Эркаклар афтидан мен аёлга ташланиб қолмаслигим учун келишган. Кейин яна сўзсиз чиқиб кетишди. Шу билан тонг отди. Озгина кўзим ҳам кетиб қолибди. Учиб турдим. Йўқ хонага ҳеч ким кирмабди. Юрагимни яна қўрқув эгаллади. Энди нима қиламан. Қандай булардан қутиламан. Ярамас Жавлон. Даюс. Ҳали хотини ҳам бўлмаган қизни қиморга тикибди. Отам бечорани кўнгли сезган эканда. Отамни ўйлаб кўзларимга яна ёш қуйилди. Сизсиз бунчалар ҳам хор бўлдим, отажон...  Эшик очилиб ҳалиги аёл кириб келди. Аёл кўринишидан соддагина қишлоқ аёли эди. -Овқат олиб келдим сингилжон. -Емайман. -Ундай қилманг. Оч қолсангиз ҳолдан тойиб қоласиз. -Қаердаман ўзи? - дедим аёлдан гап олиш илинжида. -Шаҳарни бир чети,- аёл ташқарига бир қараб қўйди,- бу ерда хўжайин ҳордиқ чиқаргани келади. Отасидан қолган уй. Авваллари бу ерга асло аёл кишини олиб келмаган. Ўтганлар руҳини чирқиратмаслик учун. Лекин..- аёл яна эшикка қараб қўйди, -шу қиз ёқиб қолди. Уйланмоқчиман деб айтди. Шунинг учун бу ерга олиб келган сизни. Қўрқманг сизга ёмонлик қилмйди. -Уйланаман. Ҳали уйланмаганми? -Уйланган эди. Лекин бекамиз хиёнат қилган. Шу сабаб аёллардан кўнгли қолганди. Сизни кўриб кўнгли илибди. -Уйланаман деса шундай ташланадими? -Сизни яхши қиз деб ўйламаганда. Кўрса иффатли қиз экансиз. -Бунча қолдинг Шарофат,- қичқирди кимдир. -Ҳозир. Сиз олиб туринг. Мен ҳали яна келаман. Шарофат опа кун бўйи мендан хабар олди. Овқатни ҳам яхши қилар экан. Анчайин дилкаш аёл экан. -Опажон,- дедим бир гал келганида мени қочириб юборинг. -Қандай қилиб? Мени қўлимдан нима келарди. Ташқарига чиққанинг билан атроф тўла одам ва итлар. Бунинг устига пиёда қанча ҳам қоча олар эдинг. -Уриниб кўришим керак барибир.  Шарофат опа ўйланиб қолди. -Деразани тагида битта соқчи бор. Эшикдан эса чиқиб кетолмаслигинг аниқ. Яхшиси хўжайинга ёмон гапирманг. Улар ёмон одам эмас. -Шунга эрга тег демоқчимисиз? -Барибир қари одамга тегаётган экансан-ку. Хўжайин ундан анча ёш. -У одам мени никоҳига олмоқчи эди. -Хўжайин ҳам олади. -Кеча менга ундай кўринмади. Мени ютиб олган холос. -Ҳа. Анави Жавлон деган йигитми? Одам эмас экан. -У ҳақида нима биласиз?- ҳалиям Жавлон келиб қутқарар деган умидим йўқ эмасди. -Укам хўжайинни одами. У айтди. У ифлос сенга уйланиб биринчи кечангни хўжайинга ваъда этибди. Жонингизга теккунча сизники бўлади деб айтган экан.  Юрагим орқасига тортиб кетди. Кимларга ўралашиб қолдим. Жавлон ҳаммани алдаган. Бечора отаси ҳам ўғлим шу қиз туфайли ўзгаради деб бор кучи ишга солган. Ўртада отамни жони кетди. Жавлон орадан осонгина чиқиб кетди. Уйимизда ҳам одами бор экан-да. Сотқинлар ҳамма жойда топилади. Димачи қизиқ у отам ўлгандан кейин мен билан қизиқдимикин. Ё Жавлондан қутқардим бўлди деб кетдимикин. -Нимани ўйлаб қолдинг,- ҳаёлимни Шарофат опани гапи бузди. -Йўқ ҳеч нарса. -Майли мен кетдим.   Шу билан кун кеч бўлди. Шарофат опа кечлик қўйиб кетди. Истар истамас едим. Шарофат опа хўжайинни иши чиқиб қолиб кетганди деб айтди. Бемалол ухласам ҳам бўлади. Овқатни еб бўлганимдан кейин уйқу босиб кела бошлади. Худди уйқу дори ичган пайтимдагидек. Овқатдан шубҳалана бошладим. Шу пайт эшик очилиб Шарофат опа кириб келди. Қўлида нимадир бор эди.  Охирги кўрганим шу бўлди. Миямда ҳамма нарса аралашиб кетди. Эшитганларимни идрок этолмасдим. Охири миям ишлашдан тўхтади.  Кўзимни эса бошқа хонада очдим. Худди касалхонага ўх ккушар эди. Анча вақт карахт аҳволда ётдим. Ўзимга келиб турмоқчи эдим эшик очилди. -Салом жоним. НАЖОТ. -Дима,- дедим ҳам ҳайрат, ҳам қувонч билан. -Ҳа. Мен,- у мени турғизгани қўймади. -Мени қандай топдинг? -Ҳаммаёқни остин-устун қилдим. -Нега?- кўзимдан ёш қуйилди. -Сен учун. -Дима. -Ҳа. -Улар менга ҳеч нарса қилишмадими?- дедим ҳиқиллаганча. -Йўқ. Улгурдим. Ҳаммаси жойида қўрқма,- у сочларимни силади,- фақат сени заҳарлашибди. Бир неча кун ўрнингдан тура олмайсан. Шу ерда даволашади. -Рахмат. -Фақат шуми?- Дима лабларимга талпинди. Қаршилик қилмадим. Ахир у мени ҳаётимни яна бир сақлаб қолди.   Дима кетгач, Шифтга термулиб ётиб бўлган воқеаларни эслашга уриндим.  Шарофат опа кириб келиб менга анча гапирганди: -Уйқунг келяптими қизалоқ,- У шу пайтгача менга меҳрибон бўлган аёлга ўхшамас эди. - Ўлгудек қайсар экансан. Хўжайинни бошини йиртиб юборибсан. Қайтиб кириб оёқ қўлингни боғлатмоқчи эди. Мен тўхтатдим. Авраб кўндираман дедим. Қаёқда ёшгина соддагина десам балосан-ку. Барибир меҳрим тушиб қолди. Шу сабаб хўжайинни усулларидан кўра ўз услубимни маъқул кўрдим. Ишон кўзингга ёмон кўринаётган бўлсам ҳам аслида сенга яхши бўлсин деяпман. Хўжайинга кучинг етмайди. Бошқа чоранг йўқ. Ё калтак билан, ё дори билан уники бўласан. Ҳозир кийимларингни алмаштираман.   У мени кийимларимни қандайдир беҳаё либосга алмаштирганди...   Қандай даҳшат. Яхши ҳам Дима бор экан. Ҳамшира қандайдир осма укол улади қўлимга. Мудраб кўзим яна уйқуга кетди. Деярли уч кун шу аҳволда ётдим. Дима ҳар уйғонганимда ёнимда бўлар эди. -Дима уйимда нима гаплар. Хабаринг йўқми? -Бор хабарим,- тиржайди у. -Хўш. -Ўгай онанг сени ўғирлашганини билиб дами ичида қидиртирди. Карим ҳам унга ёрдамга шошди. Бироқ мен сени дарагингни олдинроқ билдим. Бунинг учун 4-5 та одамни танобини тортишга тўғри келди. -Масалан... -Биринчи навбатда Жавлонни. Бир-икки муштлик ҳоли бор экан ўзи. Яхшилаб сийлагандим қаерда эканингни айтди. Унгача мен билмайман деб турганди. -Анави қора одамни нима қилдинг? -У энди одам эмас. -Нима деганинг у? -Чала одам. Бундан кейин қизларни қиморга тикишса чеккада туради менимча.   Нима деганини билиб юзим буришди. -Ажаб бўлибди.   Димани кулиб турган кўзларига қараб шунчалар хотиржам ҳис қилдимки ўзимни. Қани энди бу бур умрлик бўлса. -Дима, энди мени нима қиласан? -Шу аҳволда қаёққ қўйиб юбораман? Шу ерда яшайверчи кейин кўрамиз. -Мени бу ерда эканимни Замина хоним биладими? -Айтдим. Унга сени энди тинч қўйишини, акс ҳолда яхши иш бўлмаслиги, фарзандлари кунда уйғонишини ҳоҳласа борлигингни унутишини айтдим. -Дима. -Ҳа. -Яхши ҳам сен бор экансан? -Дам ол асалим. -Қачон туришим мумкин. - Мен шифокор билан гаплашиб кўраман. -Фақат тезроқ. Бу ерда ортиқ қолишни истамайман.   Шу куни кечга Димани Тошкентдаги уйига бордик. -Аҳволинг қалай? -Бир оз ҳолсизман,- ётоққа ўтирдим. Дима эса бемалол кийимларини алмаштира бошлади. -Нима қиляпсан? -Кийимларимни алмаштиряпман. Ҳамма кийимим шу ерда ахир. -Бу сени хонанг бўлса мени хонам қайси? -Яна шу гапми?- қовоғи уйилди Димани. - Мен билан шу ерда, шу хонада яшайсан. -Дима! -Нима Дима,- у мени силтаб ўрнимдан турғизди. - Бошқа чоранг борми? Кетишни истасанг қаршилик қилмайман. Аммо қаерга кетасан? Яна кимга улоқтиришар экан деб кетасанми?   Кўзим ёшланди. Димани гаплари ғуруримга тегди. Кўзларим ёшланди. -Сенга ҳам ортиқча дардисар бўлишни истамайман. Мени бирон жойга ишга жойлаб қўй, кетаман.

ЎГАЙ МАЛИКА МУҲСИНА МАФТУНА АБДУЛЛАЕВА 💻🖋️4-ҚИСМ🖊️📖 🌹🌿🌹🌿🌹Ишқсизлик.🌹🌿🌹🌿🌹   Ниҳоят мен қўрққан нарса ҳам бўлди. Мени унаштиришди. Ўзим танимаган, мени танимаган бир одамга. Қўлимдан ҳеч нарса келмади. Ҳамма нарсани Замина хоним ташкиллаштирди. Учрашув, либос ҳатто нима дейишимгача ўргатди. Қалбимда бир улкан дард билан бўлажак турмуш ўртоғимни олдига бордим. Уни кўрдим-у, шундоқ ҳам вайрон қалбим баттар абгор бўлди. У менга ҳатто эътибор ҳам бермади. Қўлида телефон шунчалар асабий ўтирар эдики, гўё барига мен айбдордек. Нима қилишимни билмай турардим мен ҳам. Официант ҳамма нарсани муҳайё қилди. У ҳатто қўл узатмади. Жим. Бир туриб кетсамми ҳам дедим. Аммо Замина хонимдан қўрқдим. -Ёшинг неччида, -деди ниҳоят у қўпол оҳангда. -Ўн еттида. -Шу ёшда эрсираб ўляпсанми?  Оғзим очилиб қолди. Унга қараб бақрайиб қолдим. -Нега олаясан? Сендан етти ёш каттаман. Лекин ҳали уйланиш ниятим йўқ. Даданг эса дадамни бир оғиз гапига қизини чиқариб беряпти.   Нима дейишни ҳам билмай қолдим. Ичимда эски Муҳсина тошиб келиб, башарасига бир тушир дейди. Аммо .... бу ўзимни ишим бўлганда майли эди. Отам бирон нарсани ўйлаган бўлса керак. Балки бу бир битимдир.  Индамай ўрнимдан турдим. Ташқарига чиқдим. Мени кўриб Замина хоним лабини бурди. -Нега чиқдинг? -Тинчликми? - куёвни онаси хавотир билан қаради. -У менга уйланишни истамас экан,- дедим рангим ўчиб. -Вой ўлай ҳазиллашган,- аёл пилдираб ичкасига кирди,- мен ҳозир. -Айтаверадида. Шунга чопиб чиқдингми?- Замина хонимни ҳам бу гапдан жаҳли чиқди-ю, сир бой бермади.  Кўп ўтмай бўлажак қайнонам Сулув опа чиқди: -Вой ёшларей сал нарсага аразлайдида,- у мени ичкарига судради,- ҳазиллашган қизим.  Яна жойимга ўтирдим. Онаси яхшилаб пўстагини қоққан шекилли, куёв бир оз юмшади. -Ҳазилни кўтармас экансан..... Исминг нима эди. -Муҳсина. -Меники Жавлон. Ҳалиги гапимга хафа бўлма.   Бироқ мен ҳам бу гапларни онасини зўрини билан айтганини билмайдиган даражада гўл эмасман. Сездим. Гапимиз барибир қовушмади. Уйга қайтаётганимизда Замина хоним бир-икки аччиқ гап қилди. Мен эса бошимга келган бу янги синовга ҳайрон бўлиб кетардим.   Ишқсизлик.... Қанчалар оғир экан бу дард. Мени ёқтирмаслиги аниқ бир инсон билан ҳаётим боғланяпти. Қалбим вайроналари яна биттага кўпайди. Июнь ойини охирида унаштирув бўлиб ўтди. Июлни охирига тўй белгиланди. Қанчалар оғир бўлмасин тақдиримга тан беришга қарор қилдим. Бошқа йўлим ҳам йўқ эди. ФХДЁ идорасига ариза бердик. Келин кўйлак, сарпо каби тушунмаган ишлар учун Замина хоним билан кунлаб оввора бўлардик. Мен бир қўғирчоқ эдим гўё.  Бир куни Замина хонимни телефондаги суҳбатини эшитиб қолдим. Гап мен ҳақимда кетаётгани учун аста қулоқ солдим. -Ҳа Сулувга ўғлингни йиғиштир деб айтдим. Бизни оилани қизига эшик қоқишга улгурмай нечтаси нега эртачи бердинглар, улгурмадик деб қулоқ миямни еди. Сени ўғлинг бизни оилани ким деб ўйлаяпти. Ноз қилишига бало борми?   Гап сўзлардан англаш мумкин эдики, куёв менга уйланишни ҳоҳламаган. Ёш эмишман. Менга биринчи кундаги гапидан кейин Жавлонни отаси ҳам роса пўстагини қоқибди.   Тушунарли шунга мулла минган эшакдек мулойим тортиб қолган эканда. Бу қандай ҳаёт бўлади. Бир қарасанг ўзини феълини кўрсатиб ўдағайлайди. Бир қарасанг ота онасидан қўрқиб писиб қолади. -Қалайсан?- шуларни ўйлаб учрашувга кеч қолаётган куёвни кутиб турганимда қаршимда Камрон пайдо бўлди. -Яхши. -Телефонингни кўтармадинг. Битирув кечаси белгиланганини айтаман дегандим. -Ҳа. -Турмушга чиқаяпсанми? -Эшитдингми? -Ҳа. Йигитинг оқшомга қўймайдими? -Ҳали сўрамадим. Ҳозир кутиб турибман. -Унда сўраб аниғини айт. -Майли. -Ундан кейин ... ҳалиги. Алиса сени сўраётган эди. -Қайси Алиса. -Синфдошинг,- у кулиб қўйди. -Сен қаерда кўрдинг уни? -Ёзишиб турамиз. -Вой писмиқларей. Ҳали мен баҳона учрашиб қолиб топишиб олдиларми? -Шундай деса ҳам бўлади. -Хўш. -Улар ҳам кеча уйиштиришаётган экан. Сени таклиф қилишмоқчи экан. Ўзинг қўнғироқ қилишингни сўради. Номерини биласанми? -Ҳа. Биламан. -Бўпти мен кетдим. Почча келса нотўгри тушунмасин. -Хайр. Яхши бор.   Нотўғри тушуниш учун аввал тушунча бўлиши керак. Унда ўз фикри мутлақо йўқ. Борини ҳам отаси битта гап билан йўққа чиқаради. Ўйлаганимдек базм ҳақидаги гапга парво қилмади: -Ўзинг биласан.   Ўзим билсам бораман дедим ичимда. Отам Камрон айтган базмга-ку қўяди. Алиса айтганига боришга кўндиришим керак. Кейин уларни яна қачон кўраман. Шунинг учун уйга қайтиб Замина хоним тақиқлаган бўлса ҳам отам ёқтирган ширинликни пиширдим. Ишдан келишларини кутиб турдим. -Ассалом-у алайкўм дада. -Ваалайкўм ассалом,- хонасига ўтиб кетмоқчи эди тўхтатдим. -Дада, сиз ёқтирган ширинликни пиширгандим. Ейсизми? Дадам менга бир тушинарсиз назар ташлади-да: -Сен чой билан тайёрла мен ҳозир бораман,- деб хонасига йўл олди. Дадам келгунча ҳаммасини муҳайё қилиб қўйдим. Ўзим ҳам ёнларига ўтирдим. Еростидан уларни кузатдим. Нега бундай бўлса дадам. Ҳаммамизни яхши кўрадилар, бироқ сира сиртларига чиқармайдилар. Одамлар нега шунақа экан. Қисқагина умрда бир-бирини яхши кўришини айтиб яшаса нима қилади. Яна ҳаёлим ўзимга кетди. Яхши кўрса-ку ҳеч бўлмаса кўзлар айтади. Мен нима қиламан. Ўзим севмаган мени севмаган инсон билан яшаб қандай ўзимни овутаман. -Бирон гапинг борми?- дадамни гапидан чўчиб тушдим. -Ҳа... ҳа... ҳалиги. Камрон битирув оқшомига чақирганди. -Ўтган гал нима бўлганди. -У сўнгги қўнғироқ эди. -Тадбиринг ҳам кўп эканда. Жавлон нима деди. -Боравер деб айтди. -Унда боравер. -Ҳалиги... -Хўш. -Аввалги синфдошларимни оқшомига ҳам борсам майлими? Шу билан энди уларни кўрмайман...- муносиб гап тополмай жим бўлиб қолдим. Отам ҳам менга синчиков назар солди. -Ширинлик яхши чиқибди,- деди ўрнидан туриб. -Яна бор... -Етарли. Бошқа куни яна пишириб берасан,- отам хонасига йўналди. -Дада,- дедим ялиниб. -Охирги марта,- деди отам ортига қарамай, шу билан улар билан қайтиб учрашмайсан. -Рахмат дада,- дедим қувончим ичимга сиғмай хонамга чопдим. Телефонимни олиб Алисага қўнғироқ қилдим. -Ёлғончи бунча йўқ бўлиб кетдинг. -Кечир кўп гаплар бўлиб кетди. Шунга вақтим бўлмади. -Майли. Ҳозир нега йўқладинг? -Одамларни ошиғи айтиб қолди телефон қил деб. -Қайси ошиғим,- кулди Алиса. -Камрон билан топишиб олибсан-ку. -Ўзи айтдими? -Юзи айтди.  Иккимиз ҳам шарақлаб кулиб юбордик. -Базмга келасанми? -Эй базмни қўй. Қандай топишиб олдинглар. -Бунча топишиб олдинглар дейсан. Шунчаки дўст сифатида гаплаштапмиз. -Шу Камрон билан 4 ойдан бери танишман. Лекин мен билан сира дўст сифатида гаплашмайди. -Қаердан билай. Бир кун ўзи номеримни топиб ёзишга тушди. Мен ҳам йўқ демадим. -Учрашиб ҳам юрибсизми? -Мен сендек телба эмасман. У бой оилани ўғли. Мен оддий қизман. Бунинг устига миллатим бошқа. Уни ота-онаси муносабатларимизга бир деганда қарши чиқишади. -Ўзинг билмай ўрганиб қолма. -Бир гап бўлар. Ўзингда нима гаплар. -Эрга тегяпман. -Вой ҳали ёшсан-ку. Калланг жойидами. Аҳмоқ. -Дадам шуни ҳоҳлади. -Эрга бераман деса тегиб кетаверасанми? -Мени ким эшитар эди. -Муҳсина сенга нима бўлди. Аввалги шарттаки қиз қани. Нега бундан синиб қолдинг. -Мен ишқ синдирди Алиса. Ишқсизлик синдирди. Ишонсанг қалбим бўм-бўш. Кўзи боғлаб қўйилган одамга ўхшайман. Қўлимдан тутган одам ҳоҳлаган жойига олиб кетяпти. -Ўзинг айбдорсан. Қадрингни кўрсатиш ўрнига бошингни эгиб олдинг. -Менда қадр қолибдими? Дима ҳаммасини оёқ ости қилиб кетди. -Калланг жойидами? Эшитган одам чакки қадам босиб қўйган деб ўйлайди. ​​-Қалбим чакки иш қилди, Алиса. Севиб борини бой берди. -Эй бўлди нолима бошимни оғритдинг. Базмга келасанми шундан гапир. -Отам рози бўлди. -Вой мана бу бошқа гап.    Алиса шундан кейин мени яна бир соат саволга тутди. Аввалига базм ҳақида маълумот берди. Кейин Жавлон ҳақида сўради. У билан гаплашиб анча енгил тортдим. Алиса билан хайрлашиб кўзгуга боқдим. Ростдан ҳам нега бунча шалпаяман. Сал ўзимни қўлга олай. Нима энди тақдириб шу деб етовдаги қўйдек кетавераманми? Йўқ. Тамом шу бугундан Димани қайтиб эсламайман. Жавлонни эса шундай қилайки, мени қандай севиб қолганини билмай қолсин. Мен ўша хонадонда ўз ўрнимни топсам, отам билан шунча яқин бўлиб кетаман.   Қатъий қарорга келиб базмга кийим танлаш учун йўлга тушдим. Боришдан аввал Жавлонга қўнғироқ қилдим. -Ҳа. -Жавлон ака, мен билан кийим танлашга бормайсизми?- дедим уни совуқ оҳангига эътибор бермай. -Ишларим бор эди,- деди у мени эрка овозимни эшитиб бир оз юмшаб. -Ҳўп унда сизга суратини ташлайман. Бирга танлайман. -Эй ўзинг танлайверда бошимни қотирмай. -Қоотиираамаан,- дедим-да телефонни ўчирдим.     Аҳмоқ. Сенга шундай чиройли ялиняпти-ю ноз қиласан. Дўконларга йўл олдим. Танлай-танлай иккитасини олдим. Жавлонни бошини қотириб кийиб расмини ташладим. 10 саволимдан кейин битта жавоб келди. -Пуштиси кўпроқ ярашибди. -Мовийсичи? -Чидаса бўлади. -Ёқмадими? -Ёқди. Лекин енги ғалати экан. -😁😁😁 -Бу нима деганинг? -Модани тушунмас экансиз? -Мени аёллар латта-путтаси билан нима ишим бор. Бўпти мени бошқа ишларим бор эди. -Яхши дам олинг. -Сен ҳам.  Иш эмиш. Ғирт бекорчи. Айтган гапини қаранг. Ўрнида Дима бўлганда.... Ўзингни бос Муҳсина энди Дима йўқ. ДИМА ЁЪЎЎҚ. ЭШИТДИНГМИ МУҲСИНА ДИМА ЁЪҚ. Телефонимни қўйиб китобни олдим. Охирги пайтлар тайёрловни бир икки марта қолдирдим. Эсимни йиғиб ўқишим керак. Янги синфдошларим базмини бир амаллаб ўтказдим. У ерда Камронни айтмаса мен билан суҳбати тўғри келадигани йўқ эди. -Рухсат этинг,- деди Камрон валсга таклиф этилганда. -Майли. -Нега ёқмагандек буришиб ўтирибсан. -Кўряпсан-ку мени унча ҳушлашмайди. -Эътибор берма. Қизларни чиройингга ҳасади келиб ёниб ётибди. -Йигитларчи? - Эрга тегаётганингга ғам чекишайти. -Ҳаммами? -Ҳа. -Наҳотки ҳамма мени севиб қолган бўлса,- кулдим. -Ҳа-да. -Сенчи? -Биринчи кўрганимда севиб қолгандим.... -Илтимос шу гапни айтма. -Вой бў охиригача эшит. Кейин қарасам дардинг кўп экан. Тўғриси менга шўх, шарттаки қизлар ёқади. -Алисадекми? -Ҳа. -Севиб қолган бўлсайдинг? -Нима қилибди? -Келажаги борми бу севгини? -Ҳозир мен учун муҳими севиб қолдим. -Маслаҳатим келажаги бор севгини танла. Кейин азобда қоласан. -Қани ишқ танловга имкон қолдирса. -Тўғри. -Дардинг ишқ эканда?- деди у мен айлантирар экан. -Йўқ,- дедим айланиб қўлидан тутар эканман,- дардим ишқсизлик. Муҳсина 🌿🌹🌿🌹Тақдир ўйини🌹🌿🌹🌿   Икки кун ўтиб биринчи синфдошларим даврасига ошиқдим. Улар билан барча ғамларимни унутиб яйрадим. -Бунча ечилдинг,- деди Алиса кулиб. -Яйраб қолай. -Роса сиқилиб қолгансан шекилли. -Ҳа-да. Икки кун аввалги камлик қилди. -Сира очилмабсан-ку? -Ким айтди? - кулдим. -Оймомо. -Ўша оймомо мен билан роса рақсга тушганини ҳам айтдими? -Ўзим бошқа қиз билан рақс тушишига руҳсат бермадим.   Бирдан тўхтадим. -Эсингни йиғ дугонажон. Ўзингга қийин бўлади. -Нега? -Ўрталарингиздаги фарқни ўзинг ҳам биласан. -Мен сенга ўхшаб синиб қолмайман. Шартта қочиб кетаман. -Камрон ҳоҳламасачи? -Олиб қочиб кетаман. -Жинни бўляпсан? Тунов куни менга ўхшаб севиб қолмаслигингни айтгандинг. Мана севиб қолибсан. Энди менга ўхшаб синмайман деяпсан.... -Бир гап бўлар,- Алиса қўл силтади.   Рақсга тушиб чарчадим. Ташқарига чиқдим. Ой бирам чиройли бўлиб чиқибди. Унга қараб маҳлиё бўлиб қолдим. Қани мен ҳам шу ойга айланиб қолсам. Қўл етмас, озор етмас, дард етмас, ишқ етмас. -Мени ҳам олиб кет оймомо,- дедим пичирлаб,- узоқларга. -Мухсина,- ортимдан келган овоздан таним музлаб кетди... Менимча юрагим урушдан тўхтаб қолди. Чунки мени исмимни фақат биргина одам шунақа айтади. Ўгирилишга қўрқдим. -Мухсина,- бу гал овоз қулоғимни тагида жаранглади. Кейин иссиқ тафтни ҳис қилдим. Шартта ўгирилдим. Менга боқиб Дима турарди. Ўша қора кўзлар, қора қошлар ва қоп -қора кийим. -Дима...  У жавоб ўрнига лабларимга лабини қўйди. Эсингни йиғсангчи ҳой қиз. Яқинда турмуш қурасан, шу ҳолатингни биров кўриб қолса нима қиласан? Отангни шаънини ўйла.... Қани ўйлай олсам. Идрок эта олсам. -Дима,- дедим ялинчоқ оҳангда,- бундай қилма. Унаштирилганман. -Сени соғиндим,- у гапимни эшитмасди. -Мен ҳам. Лекин....- у мени эшитмасди. -Йиғлама. Йиғлама жоним. -Муҳсина,- Алисани ғазабли овозидан ўзимизга келдик,- эсинг жойидами?- Алиса югуриб келиб қўлимдан тортқилади. Кийимларимни тўғирлаб юзларимни беркитдим. -Сен бу ерда нима қиляпсан,- деди Алиса Димага,- ўзинг ташлаб кетиб энди нега тўйи олди ҳаёлини бузяпсан?  Дима лабида қолган ширани охирги таъмини олаётгандек лабларини ялади. -Шунчаки бир-икки оғиз гапим бор эди. -Кўрдим гаплашаётганингизни туш олдимга Муҳсина.  Алиса мени судраб олиб кетди. -Менимча кетадиган вақтинг бўлди. Тўғриси ҳозир яна Димани ёнига боргим келаётганди. Аммо бу аҳволда бир балони бошлаб қўйишим мумкин. Шунинг учун Алиса судраб машинага олиб бораётганида қаршилик қилмадим. Уйга келиб ҳам юрагимни уруши жойига келай демасди. Нега келди ўзи? Энди Жавлонга кўникаётгамдим. Қалбим яраси энди битаётганди. Аблаҳ. Биров кўриб қолмадимикин. Кўриб қолган бўлса тамом.   Эрталаб ҳеч кимни юзига қарай олмадим. Ахир яқинда тўйим мен эса...  Кун бўйи хонамдан чиқмадим. Телефонимга ҳам қарамадим. Энди нима қилишим, Димани яна кўриб қолсам ўзимни қандай тутиш ҳақида ўйладим. Шу пайт менга қўнғироқ келди. Жавлон. Ёқмайгина кўтардим. -Учрашсак нима дейсан?- деди у,- фақат чиройли кийиниб қимматбаҳо тақинчоқлар тақиб кел. Обрўли бир жойга борамиз. -Бўпти,- дедим. Менга ҳам ҳозир шалғиш зарур эди. Энг чиройли кўйлагимни кийдим қимматбаҳо тақинчоқларимни тақдим. Ярим соатда Жавлон келганини айтди. Чиқдим. У менга қараб мамнун жилмайди. - Жуда чиройлисан. -Раҳмат. -Қани кетдик. -Қаерга борамиз? -Борсак кўрасан.   Ярим йўлга етганимизда Жавлонга қўнғироқ келди. Ким биландир гаплашиб менга қаради. -Дўстларим билан йиғилишимиз бор эди. Қолдирилибди. -Ҳа. Энди нима қиламиз? -Шундай уйингга элтиб қўйсам бўлмас, бошқа жойга борамиз. Фақат анави янтир юлтирларингни энди еч. Оддийроқ жойга борамиз. -Ҳўп,- мен ўзимга ҳам кўп ёқмайдиган тақинчоқларимни ечиб сўмкамга солдим. Иккимиз овқатланиш учун бир ресторанга кирдик. Бугун Жавлон аввалгидан анча очилиб ўтирди. Виждоним қийналди. Ахир у мени бўлажак эрим. Лекин ҳали бирон марта ҳатто қўлимни ушлашга ҳаракат қилмади. Мен эса....   Уйга қайтаётиб Дима билан асло учрашмасликка қарор қилдим. Ахир тўйимизга ҳам оз қолди. Бу ёқда коллеж имтиҳонлари. Энди янги ҳаётим учун тайёргарлик кўришим керак. Аммо....   Ярим тунда келган қўнғироқдан уйғондим. Бегона рақам. Ҳайрон бўлиб кўрардим. -Алё. -Мухсина! -Дима?! -Ҳа мен. Бирдан танидинг. -Исмимни ҳеч ким сендек айтмайди,- Дима х жуда қаттиқ таллаффуз этиб. Исмимни бошига урғу бериб айтарди. - Ухлаб ётганмидинг? -Ҳа. -Мени эса сени кўрганимдан бери уйқум келмаяпти. -Дима нима истайсан ўзи мендан. Ахир эрга тегяпман. -Кел ҳозир шу ҳақида гаплашмайлик. -Ҳўш. Нима ҳақида гаплашамиз. Мени иссиз ташлаб кетганинг ҳақидами? Дадам муносабатларимизни билиб қолиб мени уй қамоғига олгани ҳақидами? Сенсиз қийналиб юрган пайтим, қизлар билан ялло қилиб юрганинг ҳақидами? Ёки бу ердаги дўстинг Дамин сен билан гаплаштираман деб менга тажовуз қилгани ҳақидами? -Нима дединг?! -Эшитганинг Дима. Сен мендан яна нима истайсан? Ҳаётимни остун устин қилдинг. Сен туфайли энди бир умр севги нималигини билмай ўтаман. -Мухсина, кел эртага бафуржа гаплашиб олайлик. -Эсинг жойидами? Агар дадам ёки Жавлон ака билиб қолса менга нима бўлиши ҳақида ҳам ўйлаяпсанми? Сен ҳар доимгидек орадан силлиққина бўлиб чиқиб кетасан. -Агар эрта мен билан учрашиб мен айтмоқчи бўлган гапни эшитмасанг, кейин бир умр афсусланасан. -Етарлича афсусланиб бўлдим сенга ишониб, бундан ортиғи бўлмаса керак. Мени қайтиб безовта қилма,- телефонни ўчирди. Телефон билан юрагим ҳам ўчди гўё. Бу гапни айтишга айтиб туни билан эрта нима баҳона билан учрашишни ўйлаб чиқдим. Қизлар нега шунақа бўлса? Нега дилидагини тилига чиқаргиси келмаса? Эрталаб нонуштада отамни кўриб ке ҳа тўғри қарор қабул қилганимга амин бўлдим. Энди аҳу қарорни кун бўйи мустаҳкам сақлаб қолишим керак эди. Яхши ҳам кун бўйи ўн беш кун қолган тўйга тайёргарлик кўриш билан банд бўлдим. Бўлмаса тинимсиз қўнғироқ қилаётган Димага жавоб беришим аниқ эди. Лекин унга чеклов ҳам қўёлмадим. Негадир бу қўлимдан келмади. Куни билан ҳолдан тойганим учун дори ичиб ухлаб қолдим. Эртаси куни келин кўйлак танлашга яна боришимиз керак эди. Жавлон ҳар доимгидек мўм тишлаб олганди яна. Аммо ҳар қалай мен билан юрганди. У тушлик вақти ким биландир телефонда гаплашиб келду-ю, кайфияти очилди. -Бугун шаҳарни тунги сайрига нима дейсан. -Майли,- дедим ичимда ёқмаса ҳам. Кунни бирга ўтказдик. Қизиқ у анча очилди. -Коллежни битириб қаерга топширмоқчисан?- деди пиёда айланиб юрган пайтимиз. -Мединститутга. -Мен руҳсат бермасамчи?- чимирилиб қаради у. -Кўндираман. -Қандай? -Буни ўша пайти биласиз,- кулдим.  У ҳам жилмайиб қўйди. -Нега сизга шифокорлар ёқмайдими? -Менга ўқиган қизлар ёқмайди. -Биринчи учрашувимизда мен ҳам ўқимаган эдим. Лекин эрсираб қолдинг демадингизми? -Войвў ҳами эслаб юрибсанми? -Ҳали бери унутмайман,- деди таҳдид билан. -Унутиб юборасан мана кўрасан?- у юзларимни қўллари орасига олди. Барибир ҳиссиз. Димани кўзлари....бошқача эди...  Лабларини яқинлашаётганини кўриб қочдим. -Уятсиз?- дедим ҳазиллашгандек кўрсатиб ўзимни. -Тўхта. -Йўқ,- мен югура бошалдим. Ва бир пайт бақувват қўллар орасида тушиб қолганимни ҳис қилдим. Қўрқиб бақирмоқчи эдим, оғзимни ёпди. -Тўхта,- деди мени ушлаб турган одам жонингдан умидинг бўлса борингни чиқар. Қўрқув билан Жавлонга қарадим. -Майли фақат қизга тегма,- деди Жавлон ёнидаги борини чиқариб бера бошлади. -Бу кам. Қани қизалоқ тақинчоқларингни еч тезроқ.   Қўрқа-писа қулоқларимдаги, бўйнимдаги ва билагимдагини ечиб бердим. -Узукни ҳам. -Ахир никоҳ узуги... -Кўп гапирма. Никоҳинг давом этишини истасанг еч.   Жавлонга қарадим. У жуда хавотирда эди. -Еч янгисини олиб бераман,- деди ҳаяжон ичида. Уни ҳам ечдим. Босқинчи ўзига керагини олиб мени Жавлонга итариб юбориб, ўзини қоронғу кўчага урди. Шунчалар қўрқиб кетгандимки, Жавлон елкамдан қучиб машинага олиб борганини ҳам, йўлда берган далдаларини ҳам, уйга келганимни ҳам бир илғаб, бир илғамай келдим. Қўлим қалтираб, дорини зўрға ичиб ухладим.  Тонгда телефон қўнғироғидан уйғондим. -Жавлон ака. -Қалайсан? Аҳволинг яхшими? -Ҳиммм. -Кеча роса қўрқиб кетгандинг. Уйдагиларингга нима дединг? -Ҳали ҳеч кимни кўрганим йўқ. -Унда ҳеч кимга ҳеч нарса дема. -Нега? -Жиннимисан,- бирдан бақирди у,- мени шарманда қиласан-ку. -Ҳўп. Айтмайман. Бақирманг. -Бўпти. Кечаги иш жуда асабимга урди. Шунга бақирдим. -Бўлар иш бўлди. -Майли. Гаплашамиз. -Хўп.   Телефонни ўчириб узуксиз қолган қўлимга қарадим. Негадир бу бир аломатдек туйилди. Қизиқ Дима пайдо бўлди, узук йўқолди.    Юрагим сиқди. Бир жойларга боргим келди. Шу пайт айни шуни сезгандек Алиса қўнғироқ қилди. -Нима қиляпсан? -Ўтирибман зерикиб. -Юр айланиб келамиз. -Жон дердим уйдагилар рухсат бетмайди. -Бир баҳона топ. -Ўйлаб кўрайчи. Бирон нарса дерман. ​​Телефонни ўчириб кўчага чиқиш учун баҳона излай бошладим. Топдим. Жавлонга қўнғироқ қилдим. -Жавлон акааа,- дедим эркаланиб. -Ҳа, асалим нима гап,- афтидан кайфияти яхши. -Мени уйдан олиб чиқиб кетинг. -Эй қиз эсингни йқб қўйдингми? Қаерга олиб келаман. Ё тўйни ҳаражат қилмай яшайверамизми? -Жиннимисиз. Унақа демадим. -Қанақа дединг? -Дугонам билан учрашмоқчи эдим. Сиз олиб кетмасангиз мени кўчага чиқаришмайди. -Дугонанг билан кўришишинг ҳақида нега мен билмайман. -Мана айтдим-ку. Йўқ дейсизми? Мени хафа қиласизми? Яқинда тўйимиз кейин қаёққа чиқаман. -Сендай ширин қизни хафа қилиб бўладими? Бўпти кийиниб тур.  Кийинишга тушдим. Тақинчоқларим турадиган жойдан тақинчоқларимни тополмай ҳайрон бўлдим. Вақт йўқ эди. Қидириб ўтирмадим. Жавлон келгач учиб машинага миндим. -Ассалому алайкўм! -Ишинг тушса серсалом бўлиб кетасан а! -Ҳа-да. -Нега биронта тақинчоқ тақмадинг. -Кунда тақадиганларимни кеча бериб юбордик-ку. Қолганини тополмадим. Қаерга қўйганимни эслолмадим. -Хафа бўлма. Кечагиларни ўрнини тўлдириб бераман. -Ҳўп.   Жавлон Алисани олдига қўйиб ўзи кетди. Алиса негадир безовта эди. -Почча шуми? -Ҳа. -Туриши бинойи-ку. -Ўзи ҳам ёмон эмас,- бугун менга ёрдам берганига ундан хурсанд эдим. -Юр сенда гапим бор. -Қаерга? -Уйимга. -Нима гап? -Борсанг кўрасан.   Алиса такси тўхтатди. У то уйига етгунича бир оғиз саволимга жавоб бермади. Алисаларни 3 хонали уйига келдик. -Ойинг билан даданг қаерда,- дедим уйда ҳеч ким йўқлигини кўриб. -Улар ишда. -Энди ичимни қиздирмай айт нима гап? -Ҳозир,- у мени меҳмонхонага қолдириб хонасига кириб кетди. Бир оз ўтиб қўлида телефони билан чиқди. -Нима гап?- жаҳлим чиқди,- бунча сирлисан бугун. -Озгина сабр қил. -Қанча? -Беш минут. Кейин бир одам келади. -Менга қара тағин ростдан ҳам Камрон билан қочиб кетмаяпсанми? -Ҳа,- деди у кўзларимга қараб,- мен ҳозир нарсаларимни йиғиштириб олиб чиқаман. Камрон келади. Биз кетамиз. Ойим билан дадамга ҳаммасини сен тушинтирасан -Бекорларни айтинсан. Эсинг жойидами?- шу пайт эшик қўнғироғи эшитилди. -Алиса,- дедим уни изидан эшикка чиқиб. Эшикка етмаси етиб олдим. У мени хавотирдан бужмайиб кетган юзимни кўриб кулиб юборди. -Ҳазиллашдим тентак, қочиб кетсам сени аралаштириб нима қиламан. -Унда келган ким?  Алиса бир ҳўрсиниб эшикни очди. Ва...эшик очилиб ...Дима кириб келди. -Салом Мухсина.   Мен талмовсираб бир Димага, бир Алисага қарадим. -Бу нима қилганинг,- дедим алам билан Алисага қараб. -Уни гапларини эшитишинг керак. Ишон сендан хавотир олмаганимда уни уйга киритмасдим.   Савол назари билан уларга қарадим. -Юринг меҳмонхонага.   Дима Алисани изидан юрди. Мен ҳам ноилож уларни ортидан судралдим. -Фақат ўзингизни одобли тутинг,- деди Алиса иккимизга чиқиб кетаётиб. Ўша кунги ҳолатимизни эслаб қизариб кетдим. -Ўтир,- деди Дима жиддий қиёфада. Унга қараб қолдим. Ҳечам ўзгармаган. Яна ҳам кўркамлашибди. Яна қора либосда. -Нима гапинг борки, Алиса ҳам сен тарафга ўтиб олди. Мен аҳмоқ эса сен билан учрашиш учун Жавлон акамдан фойдаланибман.  Жавлон акам дейишим ёқмаганини Дима яширмади. -Гап ўша Жавлон аканг ҳақида. -Ҳўш уларга нима қилибди. -Уни қанчалик биласан. -Сендан яхши ҳар қалай. -Мендан яхши бўлганда келиб тинчингни бузмасдим. -Нимани билдинг. Нимани билдингки, мени ёнимга қайтдинг. -Отангга ҳам қойил қолмадим. Дўстимни ўғли деб бўлажак куёвини суриштириб ҳам ўтирмабди. Ёки сени тақдирингни унга қизиғи йўқ. -Дадам ҳақида бундай дема. Ундан кейин ё очиқроқ гапир ё мен кетаман. -Бўпти. Мен сени унаштиришганини эшитганимда суриштирдим. -Нега? -Бахтли бўлишингни истардим. Сенга муносибми йўқми билмоқчи эдим. - Бунча ҳам юзсиз бўлмасанг. Шу гапларни қандай айтяпсан? -Илтимос гапимни бўлмай эшит.   Мен ундан юзимни буриб олдим. У эса яна сўзида давом этди. -Суриштириб эса у сенга умуман мос эмаслигини билдим. -Нега экан? -Чунки у қиморбоз. -Нима? -Қиморбоз.

Силайи раҳм

#ота 171-185-қисм Нима қилсин? Қандай қилса, Асқарнинг телефонини қўлга киритади. Токи унинг телефонини қўлга киритмас экан, унинг Лайлога бўлган таҳдиди тугамайди. У шунчалар туллакки, видеони ўчирдим деб алдаши ҳам мумкин. Лайло шуларни ўйлаб, Асқарга пулни тутқазди. - Асқар ака, келинг, шу видеони ўчиринг, - деди кейин ялинганнамо овозда. Асқар у тутқазган икки минг долларни санаркан, Лайлога ҳайрон қаради: - Меникига борамизми? Агар меникига борсанг, уч минг беришинг керак. Икки минг ўтиб бергандим. Бир марта мен билан бўлишинг, икки минг! Кўрдингми, сени қанақа қиммат баҳолаганман! - Ўйлаб олай... - Муҳаббат “рақси”га тушмайман, беш минг бераман дегандинг! Лайло чиндан ўйланиб қолди. Асқар билан бориб, нимадир қилиб, телефонини қўлга киритгани маъқулмикан? 🦋 Камрон ошхонада карахт ҳолда ўтирар, бир қарорга келолмасди. Чинданда чигал вазиятда қолганди у. Нима қилсин? Ички ишларга бориб, қидирувга берсинми? Райҳон қаёққадир кетган бўлса-чи? Кутгани маъқулми? Йўқолган бўлса, қаёқдан изласин? Ё Камрон ва Лайлонинг бугунги видеоларини кўриб, дунё кўзига қоронғи бўлган бўлса... Ишқилиб, ўзи ўлдириш учун чиқиб кетмаган бўлсин... Камронинг миясига фақат ёмон фикр келар, кимдан маслаҳат сўрашни, Райҳонани қаердан излашни ҳам билмасди. - Кечгача кутай-чи? Келиб қолар... Ё ота-онасининг ёнига кетдимикан? Нима бўлса ҳам соғ-саломат бўлсин, - Камрон хўрсинганча дераза олдига бориб пастга қаради. 🦋 Дилмурод ака ва Бобур ишхонага боришганида йигитлар корхонага маҳсулот келганини айтишди. Дилмурод аканинг кичкинагина ширинлик ишлаб чиқарадиган корхонаси бўлиб, ун, шакар, ёғ каби маҳсулотларни ишчилар ўзи олиб келарди. - Бор, санаб олиб қол, - деди Дилмурод ака Бобурга қараб. – Мен бугунги буюртмаларни кўрай... - Хўп, - Бобур корхонанинг орқа эшиги томон юрди. Чиндан эшик олдида юк машинаси турарди. - Ҳали туширишмадими? – деди Бобур ҳайдовчига қараб. - Энди... – деди ҳайдовчи машинанинг юкхонасини очаркан. - Бирдан ун, ёғ, шакар олдик. - Қани? – Бобур бир сакраб юкхонага чиқди ва санай бошлади. – Ўн кунлик олибсизларда, а? - Шунақа шекилли... Бобур телефонига келтирилган маҳсулотлар номи ва сонини ёзиб олди. Кейин юкхонадан сакраётиб, ичкаридан чиқаётган дадасига қаради ва оёғи тагидаги тошни кўрмади. Думалоқ тош устига тушган товонидан ўт чақнагандек бўлди, мувозанатини йўқотгани учун гавдасини ушлаб қолишга ҳаракат қилди-ю, чап оёғи ҳам қайрилиб кетди. Жон аччиғида дод солиб, ерга ўтириб қолди... - Бобур! – қўрқиб кетган Дилмурод ака унга қараб югурди. Унинг олдидаги йигитлар кела солиб, унинг қўлтиғидан олди. Бобур оғриққа чидолмай дод сола бошлади. - Сакраётиб пастга қарамайсанми? Тошнинг устига тушибсан? – деди Дилмурод ака тухумдек келадиган тошни олиб четга ирғитаркан. –Қайси оёғинг тушди? - Иккови ҳам оғрияпти, - ингради Бобур. Қўлтиғидан ушлаб турғизган йигитларга қараб Бобур додлади: - Қўйинглар, оғрияпти, юролмайман... - Оёғи синган шекилли, - деди йигитлардан бири. - “Тез ёрдам” чақирайлик, - деди ҳайдовчи. - “Тез ёрдам” ёрдам беролмайди. Ўзимиз шифохонга олиб боришимиз керак. Кўтарайлик, - деди Дилмурод ака ўғлининг аҳволидан юраги ачишиб. Тўрт йигитнинг иккитаси Бобурнинг қўлтиғидан, иккитаси оёғидан кўтариб, машинага олиб боришди. Энг яқин бўлган шифохона кўригидан ўтган Бобурнинг ўнг оёғи товонидан синган, чап оёғининг пайи чўзилган бўлиб чиқди. - Шифохонада олиб қоламиз. Синган товонни операция қилиш керак, темир қўйиб, бирлаштириш керак, - деди шифокор. - Нима қилиш керак бўлса, тезроқ қилинг, оғрияпти, - деди Бобур бетоқатланиб. Шу билан уни операцияга олиб кириб кетишди. 🦋 - Вой ўлмасам... Нима бўлди? Нега операция бўлади? – юраги чиққудек бўлиб сўради Сайёра опа. - Юк машинадан сакраганди, тошнинг устига тушди, - тушунтирди Дилмурод ака. - Товони дарз кетибди, ваҳима қилма. Шунга уйдан керакли нарсаларни олиб кел. Барибир икки-уч кун ётади шифохонада. - Хўп, хўп... Идиш товоқ, овқат-повқат олиб ҳозироқ бораман... - Келинни ҳам олиб кел, - деди Дилмурод ака. - Келин нима қилиб беради, уйнинг ишини қилсин? – жаҳли чиқиб деди Сайёра опа. - Жиннимисан? – деди Дилмурод ака эътироз қилиб. – Бобур ўзи туриб юра олмайди. Овқатини едириш керак, ҳожат дегандай... тувак тутади... - Вой ўлмасам, ҳали юра олмайдиган даражадами у? – баттар юрагини ваҳима босди Сайёра опанинг. - Оббо, битта оёғи синган, биттасининг пайи чўзилган, дарров босмайди-ку. Гапни кўпайтирмай, келинни олиб кел, - асаби чидамай деди Дилмурод ака. - Хўп, - деди Сайёра опа. Кейин ўзига ўзи тўнғиллади. – Эҳтиёт бўлса, бўлмайдими? Кўзига ҳам қарамай юради-да, булар. Шу фалокат ҳам бормиди, бошида Бобурнинг. Ўзи шуни бир ўқитиб юборишим керак. Уйлантираман деганимдан буён омади чопмайди. 🦋 Райҳон ўтирган машинасининг ойнасидан ташқарига қараб паришон кетарди. Қаерга кетяпти, нега кетяпти, аҳамият йўқдек. Ичига чироқ ёқса ёришмайди. Шунинг учун буткул ғамнок эди. Шундай бўлса-да, бирдан ўзи ўйлаган томон қолиб, бошқа ёққа кетишаётганини пайқаб қолди. - Нега бу ёққа кетяпмиз? – деди у рулни бошқариб кетаётган йигитга қараб. Йигит индамайди. Ўзи машинага чиққанидан буён бир оғиз ҳам гапирмади у. - Ҳой, - бақирда Райҳона. – Қаёққа олиб кетяпсиз? Сиз айтган жой қарама-қарши томонда. Тўхтанг! Йигит гўё қулоғи том битгандек эди. - Тўхтасангиз, тўхтанг, бўлмаса мен ўзимни машинадан отаман! – таҳдидли бақирди Райҳона. Йигит эшитмагандек кетаверди. Худдики у машинада бир ўзи кетаётгандек эди. - Тўхтатинг, деяпман, сизга! Ташлайман, ўзимни! – бақирда Райҳона ва машина эшигини очиш учун қўл чўзди. 🦋 Операциядан чиққан Бобур аввалига тинч ётди. Кейин наркознинг кучи кета бошладими, вой-войлашга тушди. - Дўхтир чақирайми? -ийманибгина деди Жасмина. - Чақирасан-да, кўрмаяпсанми, оғрияпти-ку, - жеркиб берди Бобур. Жасмина югургилаб чиқиб кетди ва ҳамшира билан кириб келди. - Навбатчи шифокор оғир касални кўраётганди. Шунга мен келдим. Нима бўлди? -деди ҳамшира. - Оғрияпти, чидолмаяпман, нимадир қилинг. - Оғриқ қолдирувчи қилиб қўяман... Ҳамшира чиқиб кетди ва укол билан қайтиб кирди. Аммо у қилиб қўйган оғриқ қолдирувчи укол Бобурнинг жонига оро кирмади. У ҳамон вой-войларди. Ярим тун бўлди ҳамки, унинг жони ором топмади. - Худойим, бу оғриққа чидагандан ўлганим яхши эди, - вой-войларди у. Жасмина ортиқ чидаб ўтиролмади. Шартта бориб, шифокорни топиб келди. - Укол ҳам таъсир қилмади, тинимсиз оғрияпти, кўриб қўйинг. Жа бўлмаса бошқа дўхтир чақирайлик. Текшириб кўриш керакдир? - деди Жасмина жаҳл қилгандек қилиб. - Жаҳлингиз чиқмасин, синглим. Ҳозир... – деди келган шифокор. - Мени нотўғри операция қилишмадими, нега мунча оғрийди? – жим турмади Бобур ҳам. - Йўқ, баъзиларда биринчи куни оғриқ бўлади. Ҳозир янаям кучлироқ оғриқсизлантирувчи қиламан... Шифокорнинг қилган уколидан сўнг Бобурнинг жони тинчиди. Ўтирган жойида зимдан Жасминани кузатиб ўтирди. У шу хонадаги беморлар овқатланган идишларни ювиб келиб, жойлади. кўзи уйқуга ҳам кетибди. Қанча ухлади билмайди, бир пайт қистаниб уйғонди. Атрофга қаради. Жасмина рўпарадаги стулда ўтирганча боши бир томонга оғиб, ухлаб қолганди. Палатадош эркак эса хуррак отяпти. Эркакнинг ўн икки ёшлардаги невараси ерга матрас солиб, ҳеч нимани билмай қотиб ётарди. Бобур Жасмина уйғониб қолармикан, дея томоқ қирди. Жасмина эшитмадим ҳам, боши пастга қараб оғиб кетар, уйқусираб сал кўтарар, аммо кўзларини уйқудан очолмас, янаям бошини эгганча ширин ухларди. Бобур унга ачинганидан эмас, тортинганидан уйғотишга иккиланиб турди. Лекин бошқа чораси ҳам йўқ эди. Уни уйғотишга мажбур бўлди: - Жасмина! Жасмина чўчиб уйғонди. Сакраб ўрнидан турди. Уйқуси тўлиқ ўчмагани учун атрофга олазарак қаради. Кейин шифохонада эканигини англади, шекилли, Бобурга яқинлашди: - Чақирдингизми, Бобур ака. - Мен... ҳали... қистаниб кетдим... Жасмина уялиб кетди. Кейин индамай каравот тагидан тувак олиб, Бобурга узатди, ўзи терс қараб турди. Сўнг идишни тўкиб, ювиб олиб келиб қўйди. Бу пайтда Бобур яна уйқуга кетганди. Жасмина яна ўша стулга бориб ўтирди ва бошини деворга тираганда кўзларини юмди. 🦋 Камрон ярим тунгача подъезд олдидаги ўриндиқда ўтирди. Худди уйга кирса, Райҳона келмай қоладигандек эди. Афсуски, у келмади. Камронинг юраги хувиллаб қолди. Ўзи эса дунёга сиғмай бораётганди. - Сени асролмадим, асролмадим Райҳон, - ичидан зил кетиб деди у секин зинадан кўтарилиб, ижара уйи томон келаркан. – Қаердасан, қай аҳволдасан? Тирикмисан? Бу дунёда бормисан? Мени аросатда қолдирма, виждон азобида қолдирма! Эй Худо, ярим тун бўлди, йўқсан? Сени қаердан қидиришни ҳам билмайман. Энди нима қаламан? Камрон ичини ея-ея уйга кирди. Ётоқ каравотига ўтираркан, боши отилиб кетгудек оғриётганини ҳис қилди. Чорасизликдан ёмони йўқ экан. Наҳот умид берадиган, мужда берадиган бирор нарса бўлмаса... - Наҳот, ўз жонингга қасд қилдинг, Райҳон, - Камроннинг бўғзига нимадир тиқилгандек бўлди... Камрон бир нуқтага тикилганча узоқ ўтириб қолди. На қорни очганини билди, яна уйқуси келганини... - Бошқа яна қандай хаёлга борай? – деди ўзига ўзи телбавор гапирганча. – Тирик бўлсанг, келардинг? Уйда бўлардинг? Наҳот мени ташлаб кетишга жазм қилдинг? Мен Лайлонинг таклифига, онамнинг гапига рози бўлмаслигим керак эди. Райҳонанинг уволига қолдим. У ўлди, ўзини ўлдирди. Райҳона-а-а! Камрон эзилиб йиғлай бошлади. Ўзини каравотга ташлади-ю, хўнграб юборди: - Сени мен ўлдирдим, Райҳон, мен ўлдирдим... Сени энди қайдан излай, айт? Қайдан топай, сени? Нега бугун Лайло билан кетдим, нега ёнингда бўлмадим? Камрон сира ўзини боса олмади. Ўксиб-ўксиб йиғлади. 🦋 Лайло у ёнга ағдарилди, бу ёнга ағдарилди, ухлай олмади. Ичига чироқ ёқса ёришмасди. Бугун умуман омади келмади. Нақадар пасткашлик бўлди. Лайло ўзидан жирканиб кетди. Кундузи чиқарган бемаъни қарорининг оқибатини эслашни ҳам истамас, аммо у қовоқаридек тинмай миясида айланарди. Асқар ундан беш минг долларни олгач, индамай кетаётганди. Лайлонинг миясига эса унинг телефонини қўлга киритиш ўйи ўрнашиб олди. Шу хаёлда Асқарнинг қўлидаги долларга қўл чўзди. Аввалига Асқар ҳайрон бўлди. Лайло доллар ичидан икки мингини санаб олиб, сумкасига солди: - Бу менинг тўйимга, сиздан тўёна. Шундай қилмасам ўзингиз берай ҳам демайсиз. - Тўйинггача ҳали бор-ку. Аввал мендан сўра, бу пулни қайтариб бераманми, йўқми? - Қайтара қолинг. Шу пулга қараб қолмагансиз-ку. - Майли, қайтараман. Фақат... бизникига бирга бормиз... Лайло жўртага норози бўлган бўлди: - Бормасак ҳам бериб қўя қолинг... - Кетдик, Муҳаббат “рақси”га тушамиз. Кейин мана шу икки минг пулингни олиб кетаверасан., - Асқар шундай дея машинадан туша бошлади. – Ҳайда. Менам ҳайдайман. Кетдик... Асқар Лайлонинг машинасидан тушиб, ўзиники томон юрди. Лайло эса яшин тезлигида миясида режа туза бошлади. Нима бўлса ҳам қовун тушириб қўймаса, бўлгани... Лайло машинасини Асқарнинг машинаси орқасидан ҳайдаб келаркан, тезроқ бирор режа тузиш пайида эди. Аксига олиб, калласи ишламаяпти. Бугун нима қилиб бўлса ҳам телефонни қўлга киритиши шарт. Бўлмаса, ҳолига вой... Шундай қилиб, у гарчи ўзи истамаса-да, Асқарнинг ётоғига кирди. Ўзини гўё Асқарни ёқтирадигандек тутди. Асқар айтган муҳаббат “рақси” узоқ давом этдими, ё Лайлонинг тоқати тугаётганига шундай туюлдими, ишқилиб, вақт тўхтаб қолгандек эди. Асқар гўё икки минг долларнинг ҳақини чиқариб олишга киришгандек сира шошилмасди. Ўзи эҳтирос оғушида бўлса-да, тили Лайлони мақташ билан овора... - Лалош, ўзинг бошқачасан-да, - дерди у Лайлони бағридан қўймай. - Ўзи менга тегсанг бўларди... Қўй, ўша куёвни... Лайлонинг сабр косаси тўла бошлади... Аммо афсус, чидашга мажбур. Тишини тишига босишга уринди. Ниҳоят у кутган онлар ҳам келди. Асқар сочиқ кўтариб, ваннана кириб кетди. У кириб кетиши билан Лайло дик этиб турди ва Асқарнинг телефонини олиб сумкасига солди. - Йўқ, сумкага солиш хато, - деди Лайло ўзига ўзи. Ҳозир телефонини қидирса, Лайлонинг нарсаларини титкилашдан ҳам тоймайди, бу. Лайло югуриб бориб ваннага қулоқ солди. Шариллаб оқаётган сув Асқарнинг ювинаётганини билдирарди. Зудлик билан устига Асқарнинг халатини ташлади-ю, телефонни олиб, секин подъездга чиқди. Яхшиям, Асқарнинг уйи теппа қаватда эмас. Иккинчи қаватда. Лайло шошиб пастга қараб югурди ва машинаси эшиги очиб, телефонни бардачокка ташлади-ю, ортига югурди. Ишқилиб, Асқар ваннадан чиқмаган бўлсин... 🦋 Равшан аканинг “Чаллари”дан буён кўнгли ғаш. У Жасмина кузатиб, кўзларидаги мунгни пайқади. Тағин ўйин-кулгу бўлиб турган даврани тарк этиб, бувисининг ёнидан жилмади. Бувисига нима дегани, нима қўйгани унга қороғи, аммо билдики, қизининг кўзлари кулмаяпти, бахтдан порламаяпти. Ҳатто чет элга саёҳат ҳақида эълон қилганида ҳам у қизидан кўз узмай гапирди. Атай кузатди. Бу хабар қизига ток ургандек таъсир қилди. Қизинининг қўрқиб кетганини сезди Равшан ака. - Қизинг ҳаётидан хафа эмасми? – сўради аёлидан. - Хурсанд-ку, - деди Дилдора опа. Ё у ҳеч нарсани сезмаган, ё уни аяб ҳеч нарса дейишни истамади. Равшан ака шуларни ўйлагани учунми, вақт ярим тундан ўтиб кетган бўлса-да, кўзларига уйқу келмади. “Анча ўзимга келиб қолдим, - деди ичида ўзига ўзи у. – Энди Райҳонани ҳам излаб кўрсам бўлади. Қаерда? Ким билан? Қандай яшаяпти?” Райҳонани ўйласа, юрагига оғриқ киради, Равшан аканинг. У чап кўксини ишқалаб қўяркан, гарчи юзига оёқ қўйиб кетган бўлса-да, ундан хавотир олаётганини ҳис қилди. Эртага йигитларга айтиб, унинг қаердалигини аниқлашни кўнглига тугди. 🦋 Лайло юрак ҳовучлаб, иккита зинани битта қилиб ҳатлаб чиқаркан, йиқилиб кетишиша бир баҳя қолди. Минг эҳтиёткорлик билан эшикни сассиз очиб кирди-ю, ётоққа югурди. Халатни эгнидан ечиб олган жойига қўйиб, каравотга ётиб олди. Бўғзига тиқилиб қолган нафасини оғзини каппа-каппа очиб, чиқариб юборишга уринди. Икки дақиқа ўтмай, Асқар чиқиб келди. Ҳансирашини сездирмаслик учун Лайло ўзини ваннага урди. У чиққанида Асқар бесаранжом, нимасинидир йўқотгани, қидираётгани юзидан маълум эди. Лайло унга парво қилмасликка уринди. - Шошиб турибман, икки минг долларимни беринг, - деди у. Асқар унинг кўзларига қаттиқ тикилиб сўради: - Телефонимни олмадингми? - Қанақа телефон? – ҳайрон бўлгандек деди Лайло. - Ҳа бўпти, - Асқар чўнтагини кавлаб, Лайлога иккиминг долларини қайтарди. Шу билан Лайло оғзи қулоғида келди. Бўлди, Асқар билан йўллари энди сира туташмайди. Энди устидан ички ишларга ёзиб берса, ҳам ҳеч нарса қила олмайди. Афсус, минг афсус... чучварани хом санаган экан. Уйга келиб, телефонини олди-ю, Асқардан иккита видео ва битта овозли хабар келганини кўрди. Биринчи видео, подъезддаги камерага тушган, уни Асқар кесиб, Лайлога юборганди. Видеода Лайлонинг қўлида Асқарнинг телефони билан чиққани ва югуриб қайтиб киргани акс этганди. Иккинчи видео эса... Асқар ва Лайлонинг бугунги муҳаббат “рақси”дан парча. Энг даҳшати бу видеода Лайло ўзи хайрихоҳ, ўз ихтиёри билан Асқар билан бирга бўлаётгани сезилиб турарди. 🦋 Тарақлаган овоздан ерда ётган болакайдан ташқари ҳамма уйғониб кетди. Бобур бошини кўтариб қараркан, Жасминанинг полда ўтирганини кўрди. - Ухлаб қолибман, йиқилиб кетдим... – деди у хижолат бўлиб. Стулда ўтириб ухлаб қолган Жасмина полга йиқилиб кетган эди. - Қизим, эрингнинг оёғини каравотнинг бир четида суриб, ўша ерга сиғишиб ётсанг бўлади-ку, - ғўлдиради палатадош амаки уйқусираб. Унинг гапидан кейин Бобур эҳтиётгина бўлиб, оёғини каравотнинг бир бурчагига тортди. Ростдан ҳам қунишибгина ётса Жасмина бемалол сиғадиган жой очилди. Лекин Жасмина чолнинг гапини уйқусираганидан ё эшитмади, ё парво қилмади. Индамай стулга ўтириб, бошини яна деворга тираганча, кўзларини юмди. Унга қараб Бобурнинг раҳми келгандек бўлди. Лекин юрагининг бир бурчагида ҳали ўчмаган, алангаланиб турган алам туфайли, оёғини яна каравотнинг ўртасига қўйди-да, уйқуга кетди. 🦋 Бу икки видеони кўргач, Лайло йиғлаб юборай деди. Асқарнинг овозли видеосини очишга қўрқди ҳам. Аммо на илож... - Лалош... нималар қилиб қўйдинг, Лалош... – деганди Асқар овозли хабарда. - Ўзи мен уйимга келишга рози бўлганингдаёқ шубҳалангандим. Лекин сенинг товуқ миянг полъездда ва уйда камера ўрнатилганини унутди. Ўзингча телефонимни ўғирладинг. Лекин менда иккита факт бор. Бири ўғрилигинг ҳақида, иккинчиси, ўзинг қучоғимга кирганинг ҳақида. Ҳозироқ телефоним билан бирга менга яна беш минг доллар олиб келмасанг, видеолар тарқайди... Ана шундай қилиб у яна беш минг долларга тушди. Энди эса асабийлашганидан ухлай олмаяпти. Асқар эса буткул тўнини тескари кийган... 🦋 Тонг отганида ҳам Камрон каравот устида бир нуқтага тикилганча ўтирар, нима қилишни, қаерга боришни, қандай йўл тутишни билмасди. Телефони жирингламаса, яна қанча ўтирарди ўзи ҳам билмайди. У телефонига қаради. Ойиси қўнғироқ қиляпти. Эрталабдан нима деркан? - Камрон? – деди онаси яшил белгини босиши билан. - Ассалому алайкум, лаббай, ойи. - Қаердасан? Уйга келай ҳам демайсан? Келсанг, тўйни маслаҳатини қилармидик? Даданг сўраяпти, сени... - Хўп, - деди Камрон. - Қачон келасан? Бугун Лайло билан ишларинг йўқми? - Ишимиз бўлиши керак... Лекин... мени мазам йўқ, бора олмасам керак... - Нега мазанг йўқ? Уйга кел-чи? - Хўп, ҳозир бораман, - Камрон юзини ювиб, телефонларни қўлига олди-ю, ота уйи томон шошди. Унинг нияти ҳозир бора солиб, дадасига ҳамма гапги айтиш ва тўйни тўхтатиш эди. Камрон ота уйига етиб борганида Шавкат ака билан Назокат опа кўк чойни дамлаб олиб, эрмакка ичиб ўтирарди. Улар Камроннинг аҳволини кўриб сесканиб кетишди. - Камрон, тинчликми? Рангингда ранг йўқ, - деди Назокат опа. - Ассалому алайкум, - деди Камрон ота-онаси билан кўришаркан. - Ва алайкум ассалом, - деди Шавкат ака Камронга синчковлик билан қараб. – Тузукмисан? - Яхши эмасман... – Камрон ота-онасининг рўпарасидаги стулга ўтираркан уҳ тортиб қўйди. - Нима бўлди? – ўсмоқчилаб сўради Назокат опа. - Дада, ойи... Биласиз... Мен Райҳонани олиб қочиб келган, уйлангандим. Ўтган куни Лайло иккимиз унга тўйимиз бўлиши ҳақида айтгандик. Яхши эди. Лекин... - Камрон ўпкаси бўлиб келаётгани учун гапира олмай қолди. – Лекин у кечадан буён йўқ. Лайло билан съёмкадан келсам, йўқ экан. Ярим тунгача подъезд олдида кутдим. Кейин уйга кирдим. Келмади, у тонггача ҳам келмади. Ҳалиям йўқ. - Қаёққа кетади? – қошларини чимириб деди Шавкат ака. - Билмайман. Менинг хаёлимга фақат ёмон нарсалар келяпти. У... ўзини бир нима қилмаган бўлса... уйга келарди. Келмади... Мен бир қизнинг бошига етдим, бир қиз мени деб жонига қасд қилди... - Нега бирдан унақа хаёлга борасан? – уришиб берди Назокат опа. – Балки... ота-онасининг ёнига қайтгандир? Балки... сени қўрқитиш учун бирор жойда ўтиргандир? Ё дугонасиникига, ё қариндошиникига кетгандир? - Телефон қилиб кўрмадингми? – сўради Шавкат ака. - Телефонини қолдириб кетган. Мана... – Камрон чўнтагидан Райҳонанинг телефонини чиқарди. - Оббо... – ичига хавотир тушгандек бўлди Шавкат аканинг ҳам. 🦋 Жасминанинг боши ари кириб қолгандек ғувилларди. Кечаси стулда ўтирган жойидан икки марта ағнаб тушди. Шунчалар уйқу зўрлик қилдики, полга ётиб олишига бир баҳя қолди. Агар палатада амаки бўлмаса, эҳтимол шундай қилган бўлармиди? Ҳожат баҳона чиққан Жасминанинг кўзларига каридорда турган ўриндиқлар тунги пар кўрпадек чиройли кўринди. Ҳожатдан қайтаркан, Бобур ётган палата эшиги ёнидаги ўриндиққа шартта ётиб олди. Ётди-ю, кўзлари уйқуга кетди. Тонг саҳар шифохонани тозалаб юрган “Санитарка” овозидан уйғонди. - Қизим... қизим тур, - дерди “санитарка” унинг елкасидан туртиб. - Бу ерда ётма. Юр, аёллар палатасида битта жой бор. Ўша ерда шифокорлар келгунича икки соат ухлаб олақол. Жасмина зўрға кўзини очди. “Санитарка”га эргашиб аёллар палатасига кирди-ю, бўш каравотга ўзини отди. Қанча ухлади билмайди. Бир пайт бошида ҳалиги палатадош амакининг невараси турибди. - Опа, туринг, - деди у Жасминани турткилаб. – Бизни эрингиз чақиряпти. “Эрингиз” деган гапни эшитиб, Жасмина сакраб турди. Юзини чала-пула ювиб, палатага шошди. - Қаерларда юрибсан, қарамайсанми, менга? – бақирди Бобур. - Нима қилай? – шошиб қолганидан деди Жасмина. - Ҳожатга боришим керак. Юзимни ювишим керак... Яна... анализ топширишим керак экан. Жасмина бирдан ишга киришди. Ярим соатда у Бобурнинг қўлига асал ва сариёғ суркалган нон билан чой тутқазиб турарди. - Ўзинг ҳам е, - деди беихтиёр Бобур. Шу бир оғиз гапдан Жасминанинг кўнгли шу қадар ўсдики, Бобурга жилмайганча тикилиб қолди. - Менга қара, демадим. Чой ич дедим, - энсаси қотди Бобурнинг. – Одам ҳам шунақа довдир бўладими? Тавба... Жасминанинг бирдан кайфияти тушди. Кўзларини олиб қочди, Бобурдан узоқлашиб, стул томон юрди. Шу пайт Бобур хандон отиб кулиб юборди. - Жасмин, - деди у кулгидан ўзини зўрға тўхтатиб. – Кечаси полга йиқилиб тушдингми? Вой ўлиб қоламан... Бир қарасам... Жасмина полда ётибди.... Бобур яна қиқирлаб кула бошлади. Жасмина ҳам беихтиёр унга жўр бўлди. 🦋 - Дада... – деди Камрон отасига умид билан қараб. – Нима қилай? Ички ишларга хабар берайми? - Вой, - бирдан ҳовлиқиб деди Назокат опа. – Тинч ўтир! Ички ишларга ёзсанг, биринчи гумон ўзингга тушади. Тўйи куни ким олиб қочган? Сен! Шу пайтгача кимнинг ёнида бўлган? Сенинг! Охирги марта ким хафа қилган? Сен! Уйланаман, деб сен хафа қилгансан... Кейин Ички ишлар нима дейди? “Яна уйланмоқчи бўлган экансан. Қаршилик қилган бўлиши табиий. Қаршилик қилган бўлса, ўзинг даф қилгандирсан”, дейди-да! - Тўғри, - деди Шавкат ака ҳам. – Биринчи гумондор ўзинг бўласан, ўзингни қамаб қўйишади. - Мени қамаб қўяркан деб, қўл қовуштириб ўтирмайман-ку, - деди Камрон ҳам бўш келмай. – Қидиришим керак-ку... - Қаердан қидирасан? – кўзларини лўқ қилиб қаради Назокат опа. - Ота-онасининг ёнига бора оласанми? Ўзингнинг ёқангдан олади. Қариндошларини танимасанг! Уям жўртага сени қўрқитиш учун ўтиргандир, бирор жойда беркиниб? - Нима қилай, унда? - Нима қилардинг? Ишингни қилавер, тўйга тайёргарлигингни кўравер. Уч кундан кейин тўй. - Мен уйланмайман, - деди қатъи Камрон. – Шу тўйни деб бўляпти ўзи. Уйланган бўлсам... Райҳоннинг ўзига уйлантирсаларингиз нима бўларди? 🦋 Райҳона қаерда, кимнинг ёнида эканлигини билмасди. Уни ўша йигит бир уйга олиб келди. Бир кампирнинг ёнига. Кампир камгап, вазмин, аммо Райҳонани синчков кузатгани-кузатган. Бу ерга келгунича Райҳона ўзини машинадан ташламоқчи бўлди. Лекин йигит машина эшигини қулфлаб қўйган экан. Тутақиб кетган Райҳона бақирди: - Тинч қўй мени, ўлгани қўй! Йигит унга бир қараб ҳам қўймади. Фақат ўта босиқлик билан деди: - Мен сизнинг ҳаётингизга жавобгарман. Сизга яхшилик истаб олиб келяпман. Душманлигим йўқ... Райҳона унинг гапларидан ҳайрон бўлди. “Менга яхшилик истаб олиб келаётган бўлса, ким бу? Нега яхшилик қиляпти?” - Кимсиз? Нега менга яхшилик қиляпсиз? – деди Райҳона ичи қизиб. Йигит эса яна соқовга айланди. Кейин улар бир ҳовлига киришди. Дарвозани ўша кампир очди, йигит то ҳовли ичкарисига кирмагунича машина эшигини очмади. Ҳовли ичига киргач, кампир дарвозасини ёпгач, машина эшиги очилди. - Хуш келибсизлар! – деди кампир уларга қараб. - Ассалому алайкум, - деди Райҳона кампирга тикилиб. - Ва алайкум ассалом. Кир, уйга... – кампир таажжубга ҳам тушмади, “Ким бу?” ҳам деб сўрамади. Демак, Райҳонанинг келишидан хабари бор. - Кел, келавер, - деди кампир йўл бошлаб. – Уч-тўрт кун шу ерда яшаб турасан, энди... Райҳона унга эргашди. Йигит эса қайтиб кетди. Қиз кампирнинг охирги гапидан ҳайрон бўлди. Уч-тўрт кундан кейин нима бўлади? Уни қаёққа олиб боришади? Ўзи уни бу ерга ким олиб келди? Кампир уни меҳмонхонага бошлаб кирди. - Ўтир қизим. Қанақа чой ичасан? - Ўзим дамлаб келаман, буви, - деди Райҳона. – Ошхонани кўрсатинг. - Сен ўтириб тур, ўзим дамлаб келаман. Райҳона ўтирмади, кампирга эргашди: - Буви, мени нега бу ерга олиб келишди? Ким олиб келди? Мени нима қилишади? - Кўп савол берма! Барибир жавоб бермайман, - деди кампир. - Телефоним қолиб кетибди. Яқинда турмушга чиққандим, хўжайним хавотир олади, - деди Райҳона Камрондан хавотир олиб. Кампир индамади. Райҳона ўз хаёллари билан банд бўлди. Чиндан ҳам уни бу ерга ким олиб келишни буюрди? Унга ҳалиги йигит “Сизни Камрон чақиряпти, олдига бораркансиз, шундай юраверинг”, деб шошириб олиб чиққанди. Камроннинг хабари бормикан? Райҳона ўйлаб-ўйлаб бир хулосага келолмади. Мана, кампир билан бир тунни ҳам ўтказди. Кампир худди кечагидек тилига маҳкам ва синчков. Райҳонани сира кўздан қочирмайди ва ҳаёти ҳақида билгиси келади. Райҳона эса ўзини нима кутаётганини билмайди. Уни ўғирлашни ким буюрди экан? Дадасими? Уч-тўрт кундан кейин нима қилади? Наҳот, дадаси уни йўқ қилишга қарор қилган? Ахир у отасининг ғурурини топтади, бошини эгди. Ундан воз кечгани аниқ. Наҳот, энди Райҳонанинг яшашини ҳам истамаяпти? Райҳонанинг юрагига қурқув ўрмалади... 🦋 - Нима бўларди? – жаҳли чиқиб деди Назокат опа. – Ҳозир нима бўляпти? Бошинг ташвишдан чиқмаяптими? Худди шундай бўларди. У калта ўйлайдиган қиз. Уятсиз, шарманда. Ота-онасини билмаган, сен билан мени биладими? - Уни мен мажбур қилганман... - Эс-хуши жойида қиз мингта Камрон мажбур қилса ҳам ор-номусини, ота-онасини ўйла йди, билдинг! – деди тутақиб Назокат опа. - Ўйламадими, ундан яхшилик кутма. Лайлога уйлан, ҳали ўшанинг ўз-ўзидан сендан кечиб, бошқасини топиб кетади. Мени айтди, дерсан... Унақаларда вафо бўлмайди. - Райҳона йўқ, жим қараб ўтирмайман-ку. - Бориши мумкин бўлган жойларни суриштир, - деди вазминлик билан Шавкат ака. – Лекин Ички ишларга хабар беришга шошилма. Жавобгарлик ўзингнинг бўйнингга қолиб кетади. Икки-уч кун сабр қил. Балки ўзи келиб қолар... Ойинг айтгандай, сени қўрқитиб қўймоқчи бўлиб ўтиргандир? Камрон уҳ тортди. Унинг хаёлида Райҳона аллақачон ўз жонига қасд қилган. Камрон ўзининг миясида айланаётган фикрларни секин ота-онасига билдиришни истади. Айниқса, отасидан жуда ҳам далда ва насиҳат кутаётганди. - Дада, - деди у отасига илтижоли қараб. - Лаббай, ўғлим. Камрон уҳ тортди. Куйиб кетаётган юрагини совутишни истагандек оғзини очиб, ўпкасини тўлдириб ҳаво ютди. Сўнг гап бошлади: - Биласизми, Райҳона шу кунларда жуда тўлиб юрганди. Мени деб бутун яқинларидан айрилди. Шунга жуда зиқ бўлаётганди. Қочиб кетган кунимиз ҳам хато қилганини англади ва роса йиғлаб, жонига қасд қилмоқчи бўлди. Зўрға ушлаб қолдим. Менимча... у ўлган... - Йўғе-е-е, - бирдан эътироз билдирди Назокат опа. – Унақа деб ўзингни эзма. Унақалар ҳеч қачон ўзини ўлдирмайди. Ўзимни ўлдираман, деган гап оғзидан чиққан одам, билиб қўй ўлдирмайди. Уларнинг иши қўрқитиш... - Ойи, унинг аҳволи яхши эмасди. - Сенга ўзини шунақа кўрсатган, - шанғиллади Назокат опа. - Ўғлим, - деди Шавкат ака босиқлик билан. – Нима бўлган тақдирдаям, ҳозир ҳеч нарса қила олмайсан. Уч кундан кейин тўй. Уч кун ўтсин, ўзим бориб ички ишларга хабар бераман. Унгача ҳам суриштириб юраман. Сен кўнглингни бузма... Ишингни қилавер... - Қандай қилиб? Умрингизда бировни яхши кўрганмисиз? – чидолмай бақириб юборди Камрон. – Яхши кўрган одамингиз йўқолиб қолса, қанақа қилиб бемалол ишингизни қилиб юрасиз? - Ўзингни бос, ўғлим. Даданг излаштираман, деяпти. Сен ҳозир ҳеч нарса қила олмайсан... Сенинг ишинг тўйга тайёрланиш, тиббий кўрикдан ўтиб, никоҳдан ўтиш... Лайлога қўнғироқ қил... Камрон онасига қарши бир нарса демади. Аммо унинг юраги музлаб кетди. 🦋 Дилмурод ака Равшан аканинг олдига келганида у олд томонига ҳарир парда тутилган, шоҳ саройларидаги маликаларнинг кўшкини эслатадиган айвонда тебратма курсида ўтирарди. - Ассалому алайкум, дўстим, - деди Равшан ака дўстига пешвоз чиқиб. - Ва алайкум ассалом, Равшан қалайсан? Чарчамадингми? - Яхшиман, ўтир. Қани, кел, - Равшан ака ёнидаги курсини Дилмурод акага кўрсатди. Дилмурод ака ўтираркан, дўстига яна бир қур назар солди. Дард ўртоғини анча толдиргани сезилиб турарди. - Дилдора, чой! – ичкарига қараб бақирди Дилмурод ака. - Хўп, - ичкаридан Дилдора опанинг овози эшитилди. - Яхши келдингми? – деди кейин у Дилмурод акага қараб. - Яхши, тинчликми? Ўзим ҳам хабар оламан деб тургандим. Ўзинг йўқлаб қолдинг. - Тинчлик... Дардимни биласан, дўстим... – уҳ тортди Равшан ака. - Райҳонанинг қилиғи ҳалиям юрагимга санчилган ҳаржардек турибди. Бу ҳанжарни суғуриб ташласам ҳам ўламан, суғурмасам ҳам ўламан... - Унақа дема дўстим. Умринг узун бўлсин... Ёшлик қилди-да. Райҳона унақа қиз эмасди-ку. - Қаердадир хато қилдик... Лекин бу ишни шундай қолдириб бўлмайди. Сендан бир илтимосим... Унинг қаердалиги, ким биланлиги, олиб қочган йигит кимлигини билишим керак. Биласан... буни тўғридан тўғри суриштиришга... мана бу ерим... – Равшан ака кўксига муштлади. – Бардош бермайди. - Мен ҳаммаси ҳақида маълумот йиғиб қўйганман. Қизинг қаердалиги менга маълум. Мен...бу ишни шундай қолдирмаслигингни билардим... Равшан ака гарчи дўстидан яширадиган сири бўлмаса-да, айни дамда орияти келиб, унинг кўзларига қарай олмаётганди. Аммо начора? Қилинган хатони тузатиш, айбни ювиш, гуноҳни жазолаш керак... 🦋 Бобурни энди оғриқ безовта қилмас, Жасминадан ҳам у қадар тортинмай, уялмай қўйганди. Лекин Жасмина ҳамон уятчан, тортинчоқ ва куюнчак. Айниқса, Бобур қистаниб идиш сўраса, олиб келади-ю, шартта терс қараб олади ёки хонадан чиқиб туради. Яна токи Бобурнинг қорнини тўқламагунча ўзи туз тотмайди. - Кел бирга еймиз, ол... – дейди Бобур ҳайрон бўлиб. - Аввал сиз еб, кучга кириб олинг. Мен соппа-соғман-ку, - дейди у. Лекин Бобур уни кузатиб билдики, жуда чарчаган. Бир зум тин олиб ўтириши билан катта-катта кўзлари сузилиб, юмила бошлайди. Индамаса, ўтирган жойига ухлаб қолади. Аммо шунақа чарчаб турган бўлса-да, Бобурга жула эътиборли. Дориларини вақтида бериб, уколларини ҳамширани етаклаб келиб қўйдиради. Шуларни кузатиб, Бобурнинг унга бир раҳми келгандек бўлади. Кейин яна ўша юрагининг бир бурчагида устини кул босиб ётган алам ўти тинчлик бермайди. “Нега бу касал, бўшанг, уйқучи қиз билан мен яшашим керак? Шунга мажбурмани? Менам ўзимга ёққан, ўзим севган қиз билан яшагим келади... – дейди Бобур ўзига ўзи. – Ахир ойим ўзингга ёққан қизни олиб берамиз деб турганида бунга яхши гапириб нима қиламан?” Бу фикрларини қувватлагандек, уни кўришга келган онаси ҳам хурсанд бўлиб деди: - Худойим ўзи ишимизни осон қилди. Тўғри, сенинг оёғинг сингани ёмон бўлди. Лекин барибир, “Асал ойи”га бормайдиган бўлдиларинг. Дадангга олти ой орқага сурдиринг, дедим. Олти ойда ким бор, ким йўқ. Балки ўзинг ёқтирган қизга уйлантирсам, ўша билан борарсан. Равшан амакинг, бўлди энди у саёҳат йўлланмасини сўрамайди. - Сурдирса, бўлармикан? - Албатта. Турфирмага нима? Пулини қайтариб олмасанг бўлгани. Бир йилга ҳам суриб бераверади... - Яхши, - деди Бобур мамнун бўлиб. - Яхши қараяптими, сенга? – Жасминага имо қилиб деди Сайёра опа. – Жим қараб ўтирма, яхши қарасин. Ётаверсанг, елкаларинг қотиб қолади. Уқалаб қўйсин... - Хўп, - деди Бобур. - Бу ерда бошқа қиладиган иши бўлмаса... – Сайёра опа ўзи олиб келган овқатни косага солаётган Жасминага қараб бурнини жийириб қўйди. – Бирам имиллайди. Келин деган чаққон бўлса-да... - Ойижон, Фарзонахонга китобларимни бериб юборинг, дегандим. Бериб юбордими? – сўради Жасмина Сайёра опага қараб. Сайёра опа қаршилик қилса-да, қизи сумкасига солиб юборган китоб кўриниб турса-да, деди: - Берди, аммо мен олиб келмадим. Сиз бу ерда Бобурга қарайсизми, китоб ўқийсизми? Ҳаддингизни, ҳолингизни билинг... Жасмина индамай уларнинг олдига овқатни олиб келиб қўйди. Аммо ичидан бир нима узилгандек бўлди. Бу ҳолда у қандай ўқишга киради? Кира олмайди, ахир... 🦋 Райҳонанинг ёнида на телефони бор, на суҳбатдоши бор. Уйнинг эгаси кампир уни жим кузатишдан бошқа нарсани билмайди. Зерикиб кетганидан Райҳона рўзғорнинг юмушларига киришиб кетди. - Буви, ошхонани тозалайдиган бирорта гелми, спрейми олиб келиб берсангиз, газларни, деворлардаги ёғларни тозалаб қўярдим, - деди у. Кампир унга синчков тикилиб турди. Кейин сўради. - Дарвозани очиб, дўконга бориб келсам, қочиб кетмайсанми? Давоми бор #usanboyeva

#ота 156-170-қисм - Жасмина, мен уларни қаерга қўйганингизни билмайман. Фақат никоҳ узугингизни эҳтиётлаб олиб қўйдим. Қидиринг, топинг. Топа олмасангиз “бижутерия”ларингиздан тақинг. Кийимингиз мослаб, олганмиз-ку. Жасмина қайнонасига “Тақинчоқларим сизда”, деб қайта эслатиб ўтирмади. Индамай ортига қайтди. Қайнонаси айтгандек, “бижутерия” тақди. 🦋 Астойдил қилинган тайёргарлик туфайли кенг ва шинам тўйхона дастурхонига йўқ нарсанинг ўзи йўқ. Дилдора опа Равшан акага эргашиб дастурхонга яна бир қур назар солиб чиқди. - Ҳаммаси яхши. Ёрдамчингиз Элёр барака топсин, - дедиДилдора опа мамнун бўлиб. - Ҳа, Элёр ҳамма ишни кўнглимдагидек қилади, - миннатдор бўлиб деди Равшан ака ҳам. Айтилган вақтга меҳмонлар келишди. Қип-қизил кўйлакда ял-ял ёниб кириб келган Жасмина ота-онасини кўриб йиғлаб юборди. Айниқса, бир ҳафтада озиб, рангпар бўлиб қолган отасини кўриб ичи узилди. Равшан аканинг ҳам, Дилдора опанинг ҳам кўзлари ёшланди. Айниқса Равшан ака қизини узоқ бағрига босиб турди. - Қизим мени кечир, сени эрта узатиб юбордим, - деди кейин қизининг пешанасидан ўпаркан шивирлаб. - Сиз соғ бўлсангиз бўлди. Ҳеч қаерингиз оғримаяптими? – деди Жасмина дадасининг хасталик нурини олиб кетган сўлғин юзига боқиб. - Оғримаяпти, қизим... - Озиб кетибсиз... – йиғлади Жасмина. – Бошқа касал бўлманг. Сиқилманг, дадажон... - Хўп, - қизини маҳкам бағрига босди Равшан ака. Ўзи шу қизи бошқача. Ўта меҳрибон ва ғамхўр. Энди Равшан ака борини шу қизининг бахти учун сарфлайди. Шунинг учун у ёнида елкадош бўлиб турган дўстига қаради: - Дилмурод... мен Жасминани узатишдан аввал “Сени ўқитаман”, деб сўз берганман. У ўқиши учун сен, келин ёрдам бермаса бўлмайди. Ўқиш ҳаражатлари менинг зиммамда. Фақат рухсат берсанг бўлгани... Бу гапни эшитиб Дилдора опанинг ёнида турган Сайёра опанинг энсаси қотди. Дилмурод ака эса бирдан хайрихоҳлик билдирди: - Ҳаражатлар ҳақида гапирма, дўстим. Жасмина энди менинг қизим, менинг оилам аъзоси. Фарзона иккиси ўқийди... Хавотир олма. Сен соғайиб кетсанг, бўлгани... - Раҳмат, дўстим, - Равшан ака Жасминани бағридан қўйиб Дилмурод акани қучди... - Эркак кишини нимани билади, кўчанинг одами бўлса, - деди ичида Сайёра опа. – Мендан рухсат сўрамайсизми? Қизингиз ўқийдими, йўқми, сен ҳал қиламан-ку! Шундан кейин меҳмонлар дастурхон атрофига ўтиришди. Ўйин-кулгу, хушкайфият ҳукмронлик қила бошлади. Орада Жасмина даврага чиқиб таъзим қилди. Бу пайтда амма-холалари, тоға-амакилар, унга ўзлари атаган совғаларини беришди: кумуш тақинчоқ, тилла тақинчоқ, идишлар, телевизор... Совғаларнинг кети кўринмасди. Сайёра опа эса ҳар бирига эътибор билан қараб ўтирар, Дилдора опа билан Равшан аканинг ўғли Бобурга қиладиган совғасини интиқлик билан кутарди... 🦋 Райҳона учун бугун ҳаётидаги энг бахтсиз кундек туюлди. Режалари бўйича, бугун Лайло Камрон акаси билан бўладиган фотиҳа тўйини ижтимоий тармоқдаги саҳифасига эълон қилади. Камрон акасининг Лайлога уйланаётгани овози бўлади... Райҳона шунинг учун Камронни танладими? Шунинг учун яқинларидан кечдими? - Дунёда менга вафо қиладиган инсонлар фақат ота-онанг экан... – деди Райҳона ўзига ўзи пичирлаб. – Мен уларнинг қадрига етмадим, қалбини яраладим. Энди эса ўлгим келяпти. Лекин ўлсам, бу дунёга келиб нима қилган бўламан? Туғилдим, ота-онам кафтида катта қилиб, бор-будини устимдан сочди. Мен эса уларнинг юзини ерга қаратдим ва ўзимни ўлдирдим! Шундай бўладими, ҳаётим? Ота-онамнинг ерга тиқиш учун туғилдимми? Райҳона дунёга ўт қуядиган даражада аламли уҳ тортди. Кейин кўзларидан сизиб чиқаётган ёшларни артди. - Йўқ, мен жонимдан азиз инсонларни шарманда қилиш учун туғилмаганман. Мен ҳали уларни рози қиламан. Шунинг учун ҳам яшашим керак. Улар менинг қилишимга бардош бериб яшаётгани каби мен ҳам уларни рози қилиш учун ҳамма нарсага чидайман. Камрон акам Лайлога уйланса нима бўлибди? Буни олам билса нима бўлибди? Бу менга берилган жазо! Қилғиликни қилдим, энди жазосини ҳам мардларча тортишим керак... Райҳона шу тарзда ўзига тасалли беришга ҳаракат қилди. Жудаям Лайлонинг саҳифасига киргиси келар, аммо юраги бетламасди. Чидолмади, охири кирди. Лайло Камронга турмушга чиқаётганини, бугун фотиҳа тўй эканлигини айтиб, сарполарни видеога олиб саҳифасига жойлабди. Кейинги видео эса Камрон Лайлонинг қўлига узук тақиши билан бошланган... Ундан кейингисида иккиси никоҳдан ўтиш учун ариза ташлагани боришди... Райҳонанинг ортиқ тоқати етмади. Хўнграб йиғлаб юборди. Наҳот, у севган инсони Камрон билан расмий никоҳдан ўта олмайди? Қаёқдан ўтсин? Ахир у ҳужжатда Бобурнинг хотини-ку. Бу не тақдир? Бу не кўргилик? Бундай яшаб бўладими? Яшай оладими? Ўлган яхши эмасми? Райҳона дунё кўзига тор кўриниб, хўнг-хўнг йиғлаб ўзини каравотга отди... 🦋 Жасмина яна бир карра совға-саломларни қабул қилиб оларкан, кийим алмаштириш баҳонасида кафе марказидан четга чиқди. Чиқди-ю, тўғри бувисининг ёнига борди. Келган чоғи кўришган, йиғлаб қучоғига ўзини отганди. Энди эса бувисининг суҳбатига маҳтал. У бувисининг пинжига суқилиб ўтириб олди. - Сизни бирам соғиндим, буви... - Менам, шириним, оққандим... – деди бувисининг кўзлари намланиб. – Роса ўрнинг билинди. Бирданига Райҳона ҳам, сенам йўқ. уй ҳувиллади. - Бувижоним, гапларингизни ҳам соғиндим. Сизга саволларим жуда кўп. - Нима савол, оппоғим, эркатойим? - Ҳалиги... буви... агар одамлар турмуш қуришидан аввал севишиб юрмаган бўлса, турмуш қурганидан кейин севишиб қолиши мумкинми? - Албатта, чиройлигим... – деди Ойсора момо. – Аслида ҳақиқий муҳаббат никоҳдан кейин пайдо бўлади. Чунки никоҳ бу – Аллоҳнинг риштаси. Қалб ҳам Аллоҳники, Аллоҳнинг измида. Аллоҳ сев деса, қалб севади. Севма, деса севмайди. Энди ўйла, қўзичоғим, Аллоҳ ўзи муқаддас ришта – никоҳ билан икки ёшнинг тақдирини бойлайди-ю, қалбга севма дейдими? Никоҳ - ҳалол! Ҳалол ҳар бир нарса Аллоҳга суюклидир! Аллоҳга суюкли бўлганлар бир-бирига муҳаббатлидир! Бувисининг ҳар гапининг ҳикматини ҳаётда кўриб ўсган Жасминанинг кўзлари порлаб кетди. - Демак, биз – Бобур акам иккимиз ҳам севишиб қоларканмиз-да, - деди беихтиёр. - Албатта, чарос кўзим. Бобурни севмайди, деб ўйлаяпсанми? - Ҳалиги... Бобур ака... опамни яхши кўрган... Мени севадими, йўқми? - Албатта севади, асалим. Сен ва Бобурнинг тақдиринг илоҳий! Чунки кутилмаганда Аллоҳнинг изни билан тўйларинг бўлиб кетди. Бунинг ҳикмати кўп. Жасмина худди ўзини Бобур севиб қолгандек севинди. Кўзлари қувончдан ёнди. - Гўзалим, - деди Ойсора момо сўзида давом этиб. – Уламолар ёзиб қолдирганки, Пайғамбаримиз Муҳаммад саллоллоҳу алайҳи васаллам қизлари Фотима онамизни Алига узатганларида насиҳат қилган эканлар. Агар қайсики қиз шу насиҳатларга амал қилса, эрига суюкли бўлмасдан қолмайди. Шуларни сенга айтиб берайми? - Айтинг, - жон қулоғи билан тинглашни истади Жасмина. - Қулоқ ос, шириним, - Ойсора момо неварасининг кўзларига тикилганча сўзлай бошлади: - Пайғамбар алайxиссаллом суюкли қизлари Фотима (р.а) ни турмушга бергач, уни Али (р.а) xонадонига кузатаётганларида, бундай насиҳат қилган эканлар: - Қизим, ўзингни ҳамиша озода тут, Роббингни зикр қил ва вужудингни сув билан покла. Эринг сенга боқганда xурсанд бўлсин. Кўзларингга сурма қўй, чунки у аёлларга зийнатдир. (Эринг учун бўяниб, зийнатланиб эрингга чиройли кўрин, бегоналарга, кўчадагиларга эмас). Бошингга зайтун мойидан сурт, чунки зайтун мойи суртган аёлга шайтон яқинлаша олмайди. - Эй Фотима, эринг сенга қараганида, кўзларингни юмма, (бошқа нарсаларга қараб чалғима, сен ҳам эрингга қара) токи муҳаббатинг кучайсин. (Кўз кўзга тушса муҳаббат кучаяди-да). - Эй Фотима, эринг сени ётоққа чақирганида рад этма. Бундай қилсанг Аллоҳнинг лаънатига қоласан. Эй Фотима, яқинлик пайтида қувноқ бўл, токи эрингнинг муҳаббати ортиб, бошқага кўнгил қўймасин. (Эр бошқага кўнгил қўйишининг яна бир сабаби шудир). - Эй Фотима, эрингнинг камчиликларини, айбини бировга айтма, бундай қилсанг, Аллоҳнинг, Пайғамбарнинг, фаришталарнинг ва эрингнинг нафратига учрайсан. Сен уй юмушларини бажар, эринг эса уйдан ташқаридаги ишларни қилсин. Ойсора момо шундай деб сўзни якунлади. Бу сўзлари билан неварасининг қалбида сўниб бораётган умидга қувват бергандек бўлди... 🦋 Асқар умрида бу қадар асабийлашмаган бўлса керак. Лайло ва Камроннинг ижтимоий тармоққа жойлаётган ҳар битта видеоси унинг тепа сочини тикка қилаётган эди. - Ўзидан кетди, бу қиз? Мени назар писанд қилмади, - деди ўзига ўзи тўнғиллаб у. Кейин шартта телефонидан Лайлога хабар юборди: “Хорма! Жа ўзингдан кетиб қолмадингми? Фотиҳа дединг, индамадим, узук дединг индамадим. Никоҳдан ўтиш ортиқча бўлди. Шарманданг чиқмасдан этагингни ёп! Ёмон қиламан, аммо...” Асқар смсни жўнатди-ю, интиқлик билан Лайлонинг жавобини кута бошлади. Орада Лайлонинг саҳифасини кузатишдан ҳам тўхтамади. Бу орада икки жуфтлик йўлда тўхтаб музқаймоқ еди, яъни шаҳар марказидаги энг номдор музқаймоқ марказини реклама қилиб ўтиб кетишди. - Ярамаслар, ҳам тўй қиляпти, ҳам соққа, - ичи ёнди Асқарнинг... Асқарнинг кўзлари тўрт бўлиб кутгани бекор кетди. Лайлодан бирорта жавоб бўлмади. - Балки, хабарларга қарагани қунт қилмаётгандир? Телефон қилсаммикан? Асқар телефонидан Лайлонинг рақамини топди ва қўнғироқ қилди. Нарига томондан алоқа узилганини бидирувчи қисқа гудок янгради. Бу Асқарнинг янада жаҳлини чиқарди. Шартта яна хабар ёза бошлади: “Лайло, эрга тегяпман деб ўзингдан кетма. Ҳозир уйимга келганинг, ётоғимда бўлганинг акс этган видеони эрингга юбораман. Ўша заҳоти тўй тўхтайди!..” Ўзи ёзган хабарга бир қур кўз югуртираркан, Асқар хунук иршайганча, Лайлонинг рақамига жўнатди... 🦋 “Чаллари”нинг ҳамма икир-чикирлари ниҳояланиб борарди. Сўзга чиқиб такбриклаганлар ҳам бўлди, сарпо олиб суйинганлар ҳам бўлди, жуфтликларга ҳавас қилиб бахт тилаганлар ҳам бўлди. Ҳамманинг кайфияти аъло, хушнуд эди. Биргина Сайёра опанинг кўнгли ёришмасди. Кимсан Равшанбойга куёв бўлган ўғли наҳот бир арзирли совға олмаса... У қайта-қайта совғаларга ва ундан наридаги нарсаларга ҳам қараб қўйди. Қўлга илинадиган катта нарса йўқ. Берилган совғаларнинг деярли барчаси Жасминага аталган. Бечора Бобурга шимилдириқ ҳам йўқ шекилли. Сайёра опа атрофга аланглаб эрини излади. Дилмурод ака овқатланиб бўлиб, чеккани чиққан шекилли, эшик олдида туриб ҳаммани кузатарди. Сайёра опа ҳам секингина унинг ёнига борди: - Дадаси... Ҳалиги... Дўстингиз Бобурга ҳеч нарса бермасмикан? - Нима бериши керак? – ҳайрон бўлди Дилмурод ака. - Билмадим, барибир куёвга ҳам нимадир беришади-да. Ҳеч бўлмаса... музлатгич... - Музлатгичинг йўқми? – жаҳли чиқди Дилмурод аканинг. – Бор жойингга бориб ўтир... - Билувдим, бу ишнинг бошида сиз турганингизни. Ҳеч нарса олма, дедингизми? Одамлар кулади, энди устимиздан. Ўзи шулар билан қуда бўлганимиздан буён кулги бўлганимиз, бўлган... – тўнғилай-тўнғилай жойи томон кетди Сайёра опа. У жойига бориб ўтириши билан Равшан ака даврага чиқиб, микрафонни қўлида олди ва келин-куёв учун аталган сюрпризи борлигини айтди. Бу сюрпризни эшитиб Сайёра опанинг буткул кайфияти тушиб кетди. - Болажонларим... Мен сизларни хурсанд қилиш ҳақида кўп ўйладим, - деди Равшан ака. – Аллақандай нарсалар ҳаммаси арзимас туюлди. Ёшликда, муҳаббатга тўла пайтда... энг яхшиси саёҳат дедим ва сизлар учун Туркияга ўн кунлик саёҳат учун чипта олдим... Ўтирган меҳмонларнинг қийқириғи кафени тутиб кетди... 1-фасл тугади 2-фасл давомида! Меҳмонларнинг қичқириғи Сайёра опа учун таъзиядаги аёлларнинг увлашидек ёмон эшитилди. - Овора бўлибди-да, - деди Дилдора опага қараб. – Ҳозиргина ўзи Жасминани ўқитаман, деди. Ўқиётган болани саёҳатга жўнатиб ўқишдан қолдирадими? - Уч кундан буён ўйлаб топган сюрпризи. Майли-да, болалар хурсанд бўлсин, деганди, - деди хурсандчилигини яшира олмай Дилдора опа. - Уйга борайлик, маслаҳат қиламиз. Балки... бир-икки ойга сурармиз. Ўқишга кириб олганидан кейин бамайлихотир бориб келишса, яхши эмасми? – деди Сайёра опа нима қилса ҳам саёҳатни қолдиришни истаганидан. - Майли, - деди Дилдора саёҳат чиптасини куёвига топшираётган Равшан акадан кўз узмай. – Қизимизнинг ихтиёри энди сизларда. Сизлар нима десангиз шу... Қудасининг охирги гапи Сайёра опага таскин бергандек бўлди. Бир хавотири энди эридан. Эри қайсарлиги тутса, албатта юборади... 🦋 Камрон Лайло билан гоҳ у ёққа, гоҳ бу ёққа бораётган бўлса-да, хуш-хаёли Райҳонада эди. Уларни кузатиб ўтиргани аниқ. Қандай тоқат қилаяпти экан? Ишқилиб, ўзини нимадир қилиб қўймасин. Ўтган гал нафақат ўзи балки Камронни ҳам суиқасдга кўндирганди. Бу сафар ўзига зиён етказмаса бўлгани. Хавотири кучли бўлгани учун келишида Райҳонага тайинлаб келганди. - Райҳонам, телефонингни ёнингдан қўйма, мен қўнғироқ қилиб тураман. Агар кўтармасанг, хавотирдан ўлишим мумкин, - деди у Райҳонанинг юзидан ўпиб хайрлашаркан. - Хўпми? - Хўп, - деб қолганди Райҳона маюсгина. – У билан қаерларга борасиз? - Ҳаммасини билмайман, - деди Камрон. - Лайло билади. Реклама бўлса, айтган жойига боришга мажбурман. Фақат сен хавотирга тушма. Булар ҳаммаси шунчаки хўжа кўрсинга. Мен сени деганман... Шунча тайинлаб келган бўлса ҳам мана, Райҳона бирорта қўнғироғига жавоб бермаяпти. Камроннинг эса буткул тинчи бузилган. Тезроқ ҳамма ишни якунласа-ю, уйга борса... - Лайло, бўлдими? – деди Камрон бетоқатланиб. - Ҳаммасини тугатдикми? Бу пайтда негадир Лайлонинг ҳам кайфияти тушиб кетган. Сал олдинги музқамоқхонадаги завқидан асар ҳам қолмаганди. У ҳатто Камроннинг гапини эшитмади ҳам. - Лайло, тугатдикми? – қайта сўради Камрон. Лайло кўзлари ёшга тўлиб Камронга қаради. - Тинчликми? – ҳайрон бўлди Камрон. - Анув... фотиҳамиз бузилган йигит... – бўғзига тиқилган аламдан Лайло гапира олмай қолди. - Нима деяпти? – Лайлога ҳайрон бўлиб қаради Камрон. - Э-э-э, парво қилманг, ўзим гаплашаман, - деди Лайло ФҲДЁ биноси зинасидан кўтариларкан. – Ариза ташлаб чиқайлик... Шу билан Камроннинг ҳам хаёли тарқаб кетди. ФҲДЁ ходимаси эса уларга тиббий кўрикдан ўтиш учун йўлланма берди. Кўрикдан ўтиб келишган куни никоҳларини расман тасдиқлатиб, гувоҳнома олишлари мумкин экан. Унинг сўзларини Лайло видеога олди ва ўзи ҳам йўлланмани кўрсатиб деди: - Азизлар, бир йўлланмани қўлга киритдик. Эртадан кўрикдан ўтамиз ва... нима қиламиз, Камрон ака? - Никоҳдан ўтамиз! – деди Камрон ҳам жилмайганча... - Хайрият ҳаммаси тугади, - деди Лайло видеони ўчириши билан. – Сиз қаёққа Камрон ака? - Мен уйга, Райҳонадан хавотирдаман. - Менам шошиб турибман. Анув шантажчини ҳал қилмасам бўлмайди. - Нима деяпти? Борайми, бирга? – сўради Камрон. - Йўқ, шарт эмас. Керак бўлсангиз айтаман... Шу билан уларнинг йўли айро тушди. Камрон ижара уйига етгунича ҳам уч марта Райҳонага қўнғироқ қилди. Жавоб бўлмади. Унинг баттар хавотири ошди. Ахир Райҳонанинг телефони бузилгач, ўзининг эски телефонини бериб келганди. Бинойидек ишлаётганди. Нега кўтармайди, бу қиз? Ишқилиб тинч ўтирган бўлса, бўлгани.... 🦋 Дилмурод ака “Чаллари”да Равшан акага тикиларкан, дўстининг жуда озиб кетганини, яна ўта мулойимлашиб қолганини кўрди. Ичи ачиди дўстига. Орият эркак учун жуда оғир нарса. Равшанни йиқитди. Равшан орияти теккан доғни кўтара олмади. Дилмурод ака шулар ҳақида ўйларкан, Райҳона эсига тушди. Ҳаммадан кутса ҳам Райҳонадан буни кутмаган ахир, отаси... Дилмурод ака ёдига бир нара тушгандек бирдан қошлари чимирилди ва телефонини олди. Қўнғироқ қилган томонидан дарҳол жавоб бўлди: - Лаббай хўжайин... - Мен сенга бир топшириқ бергандим... - Қайси топшириқ, хўжайин? - Равшаннинг қизи... - Ҳа-а-а, уми? – деди ҳалиги киши хижолатли тарзда. – Хўжайин шуғулланяпман. Жавобини дарров айтаман. - Мен сенга нега кун аввал айтгандим? Равшан шифохонада эди унда. Шифохонадан чиқди. Сен ҳали шуғулланяпман, деб юрибсан, - жаҳли чиққани сезилди Дилмурод аканинг. - Сенга эртагача муддат. Менга аниқ бир жавобни айт. - Хўп хўжайин... – деди нариги томондаги овоз. – Ўзи у қизни нима қилмоқчисиз? Дилмурод ака тутақиб кетди: - Бу нима деганинг? Шу ҳам саволми? Пишириб ейман! Ўлдираман! Билдингми? - Узр хўжайин, бўлди. Ҳаммасини ҳал қиламан, - деди ҳалиги эркак. Дилмурод ака эса жаҳл билан телефонини ўчирди. 🦋 Бобур кийимини алиштиргани ётоқхонага кираркан, трюмо устида боягина қайнотаси берган сафар чиптаси кўрди. Шартта қўли олиб айлантириб қараркан, негадир жилмайди. Кейин эса бирдан юзи тундлашди: - Равшан амаким мени ўзининг болаларига ўхшатган шекилли. Индамай кўникиб яхши кўриб, яшаб кетаверади деганми? Мен Райҳонани севиб қолгандим. Ҳалиям ичим уни деб куяди. Амаким эса иккинчи қизи билан мени саёҳатга юбормоқчи. Нега булар нуқул менинг қалбим билан ўйнашади? Аввал сўрашса бўларди, қизим билан яшай оласанми, деб. Бобур чиптани трюмо устига “тарс” этказиб ташлади. Ўзи эса хўрсинганча каравотга ўтирди. - Агар Райҳонага уйланган бўлганимда, шу чипта қўлимда бўлганидами? – деди ичида у ўзига ўзи. - Қанчалар севинган бўлардим... Шу пайт хонага кириб келган Жасмина хаёлларини учириб юборди. Жасмина ҳам кийимини алмаштириш учун киргани учун Бобурни кўриб, бироз ўзини йўқотган нима қилишни билмай қолган. Кейин ўзини қўлга олиб, кийимларини олди-ю, нариги хонага ўтмоқчи бўлди. Уни унсиз кузатиб турган Бобурнинг кўзларига эса у балодек кўринди. Ўзини босиб тура олмади: - Айтганимни қилдингми? – деди у. Жасмина унга ҳайрон бўлиб қаради. - Нега ҳеч нарсани тушунмаган довдирдай жавдираб қарайсан? Ойингга “Мен Бобур ака билан яшай олмаяпман, келаман уйга”, дедингми? Жасминанинг ичига титроқ кирди. Энди нима дейди? - Нега индамайсан? - Бобур ака... кўрдингиз, дадам ўзи... – Жасминанг кўзларига ёш айланди. – Касалдан энди турди. Қандай қилиб айтаман? - Мен сенга тайинлаганмидим? Жасмина “Ҳа” дегандек бош ирғади. - Унда нега айтмадинг? Ҳозир айтасан! Ҳозироқ айтасан! – заҳархандалик билан деди Бобур. Жасмина ростмана қўрқиб кетди. Юраги увишди. Илк бор Бобурнинг кўзларига нажот билан тикилди. Бобур ҳам унинг нигоҳидан кўз олмасди. - Телефонингни ол, - деди Бобур зуғум қилиб. - Бобур ака... – кўзлари ёшга тўлди Жасминанинг. – Дадам сизга бегона эмас-ку, амакингиз... Мен майли, сиз учун ҳеч ким эмасман. Аммо, дадамни аянг. Юраги бир тўхтаб олган, умуман сиқилиш мумкин эмас... - Бу ёғи қизиқ бўлди-ку. Менинг айбим нима? – бақирди Бобур. - Опанг севган йигити билан қочиб кетса, мен қурбон! Сен касал бўлганинг учун эр чиқмаса, мен қурбон! Даданг касал бўлса, мен қурбон! Мен сизларнинг оилангиз учун фидо бўладиган аскар эмасман! Менам ўзимга ёққан, ўзим севган қиз билан яшагим келади, тушундинг! Сен билан яшашни истамайман! Дадангга айт демаяпман! Дадангга айтолмасанг, ойингга айт. Бобур трюмо устида турган Жасминанинг телефонини олиб, қўлига тутқазди: - Тер, ойингга! “Бобур ака билан яшашни истамайман, уйга кетаман”, де. Агар айтмасанг, мен ўша биринчи тундаги гапни айтаман! “Қизингиз номуссиз экан”, дейман... Жасминанинг кўзлари косасидан чиққудек бўлди. Қўллари титраб телефонни олди... 🦋 Райҳона ухладими ёки қайғудан ҳуд-беҳуд ётдими, ўзи ҳам англолмади. Эшикнинг тинимсиз жиринглашидан бошини кўтарганини билади. - Шу пайтга ким келди экан? – минғирлаб қўйди у. – Участка нозиримикан? Боши хумдек оғир, икки қулоғи худди ичкаридан нимадир чиқмоқчи бўлаётгандек “гуп-гуп” этарди. Кўзлари ҳам тош бостириб қўйгандек, зўрға очилар, оёқлари ҳам ўзига бўйсунмасди. - Тавба, қайғу одамни шу қадар касал қиладими? – у зўрға бориб “глазок”дан ҳам қарамай эшикни очди. Остонда бир йигит турарди... 🦋 Камроннинг негадир юраги безовта урарди. Шунинг учун ижара уйга кириб келар экан, зинадан иккитасини битта қилиб ҳатлаб чиқди. Эшикка қўл чўзди-ю, сал қия очиқ эканлиги кўрди. - Райҳон! – деди у остона ҳатлаб кираркан. – Нега эшикни очиқ қолдирдинг? Камрон эшикни ёпиб, ошхона томон юрди. - Райҳон! Қаердасан? Ошхонада ҳеч ким йўқ, Камрон эрталаб кофе ичиб кетган финжони шу ҳолда турарди. - Ошхона кирмабсан ҳам! Оч ўтирибсанми? – у ётоқҳона томон юрди. – Райҳон... Райҳона ётоқда ҳам йўқ, аммо каравот устида телефони турарди. Камрон телефонни олиб қаради. Неча бор қўнғироқ қилган бўлса, ҳаммаси турибди. Демак, телефонига қарамаган. Унинг миясига бирдан ёмон фикр келди-ю, балконга югурди. Балконнинг эшиги ичқаридан қулфланган. Очилмаган. Шунда ҳам пардасини суриб, қаради: бўм-бўш... - Райҳон! – умиди сўна бошлаган бўлса-да, бақириб қўйди Камрон. Кейин эшик олдига келиб оёқ кийимларига қаради. Уйга кийиши учун Райҳонага ўзи олиб берган тапочкаси йўқ. - Ташқарига чиқибди. Қаёққа кетган? Нега телефонини ташлаб кетган? Камрон ичкарига югуриб кириб Райҳонанинг ҳам телефонини ўзи билан оволди. Кейин эшикни қулфлаб, пастга тушди. Подъезд эшики олдида қаёққа боришини билмай қаққайиб туриб қолди... - Қаёқдан излайман? Кимдан сўрайман? – ичида ўзига ўзи деди у. Шу пайт телефонига бегона рақамдан қўнғироқ бўлди... 🦋 Лайло машинасини Асқарнинг уйидан анча узоқроққа тўхтатаркан, у ёзган смсни қайта-қайта ўқиди: “Лайло, эрга тегяпман деб ўзингдан кетма. Ҳозир уйимга келганинг, ётоғимда бўлганинг акс этган видеони эрингга юбораман. Ўша заҳоти тўй тўхтайди!..” Юраги ёнди. - Мараз, ифлос, - деди ўзига ўзи жаҳл билан. – Унинг асли нияти мени ўша ҳолатда видеога олиш бўлган. Мен аҳмоқ, келишиб оламан деб лаққа тушиб борибман. Унга келишиш ҳам, ҳар ой оладиган икки минг доллари ҳам қизиқ эмас. Агар ростдан видеога олган бўлса, энди кўпроқ сўрайди. У-ф-ф! Лайло бошини чангаллади. - Яхшилаб ўйла, - деди ўзига ўзи. – Аслида унинг қўлида видео борми? Ё пўписами? Яна чув тушма... Агар видео бўлса, нима қиласан, шуни ҳам ўйла... Аммо Лайлонинг калласи ишламас, миясига бирорта жўяли фикр келмасди... Анча ўтирди. Бу орада Асқардан яна битта хабар келди. “Лайло, ўлиб қолдингми? Ё менинг ўлдиришим учун жим турибсанми? Видеони ижтимоий тармоққа жойлайверайми? Ё фақат эрингга юборайми? Қара, сенга танлаш имконини беряпман...” Лайлонинг хўрлиги келди. Ўша илк бор, мактаб чоғида Асқарнинг мотоциклига ўтирган кунига ланъат ўқиди. Битта қилган хатосини деб мана йиллар давомида хўрланяпти, керак бўлса зўрланяпти. Гоҳида Лайлонинг миясига Ички ишларга шикоят қилиш фикри ҳам келади. Лекин Асқар доим пухта иш қилади. Кеча ўзи айтганидек, кўчада келиши борми, уйга келиши борми, хуллас, Лайло унинг уйига ўз оёғи билан келганини исботлайдиган камераси бор кўчалардан юришга мажбур қилади. Бунақа видеоларни кўрган ички ишлар ходими ҳам айтади-да, “Ўз оёғинг билан келиб, энди дод-вой қилаяпсанми?” деб. Лайло шуларни ўйларга боши берк кўчага кириб қолганини ҳис қилди. Асқар билан телефонлашишдан бошқа чораси йўқлигини ҳам билди. Аламдан йиғлаб юбормаслик учун лабини қаттиқ тишлаганча, Асқарнинг рақамини терди. - Намунча ўзингни тарозига солмасанг! – на салом бор, на алик бор деди Асқар. - Мендан нима истайсиз? – йиғлаворай деди Лайло. – Яна қанақа видео? - Асалим, наҳот нима исташимни билмасанг? Қанақа видео бўларди? Кеча иккаламизнинг висол онларимиз акс этган видео. Эрингга юборсам... адо бўласан... Агар эринг эркак бўлса, бугуноқ тўйни тўхтатади. - Бўпти, ҳар ой ўша икки минг долларни бериб тураман. - Ие, икки минг доллар у кечаги нарх эди. Ўзинг келишмай, тумшуғингни буриб кетдинг. Энди... мен кетимни бураман! – қаҳ-қаҳа отди Асқар. – Энди ўша икки минг долларнинг орқасига атиги биттагина нол қўшишим ҳам мумкин... 🦋 Жасмина қалтироқ қўллари билан онасига қўнғироқ қилди. Бобур унга еб қўйгудек бўлиб тикилиб турарди. Нариги томондан Дилдора опанинг овози келди: - Ало, Жасмина? - Ассалому алайкум, ойижон... Жасминанинг овози қатори ҳовлида Дилмурод аканинг овози эшитилди: - Бобур! Бобур шарт бурилиб эшикка қаради. - Бобур, кетдик... Бобур беихтиёр эшикка қараб юрди-ю, чиқиб кетди. Жасминанинг ёш тўла бошлаган кўзларида севинч барқ урди. - Ва алайкум ассалом. Яхши етиб олдиларингми? – сўрашарди Дилдора опа. - Яхши. Ўзингиз чарчамадингизми? – деди Жасмина. – Дадам ҳам яхшими? - Яхши қизим... Нима бўлди, Бобуржон хурсандми? Дадангнинг сюрпризи ёқдими? Онасининг саволига нисбатан Жасмина қандай жавоб беришни билмай қолди. - Жасмина, эшитяпсанми? – қайта сўради Дилдора опа: - Бобуржон сюрприздан хурсанд бўлдими? - Эшитяпман, ойи, - деди кейин Жасмина ростига кўчиб. - Бобур акамни Дилмурод амаким ишга олиб кетди, гаплаша олмадик. - Дилмурод амаки дема, қизим. Дадажон дегин... - Хўп. Дадам нима қиляпти, ойи? - Дам оляпти. Чарчади бугун. - Салом денг... - Бўпти, қизим... Дилдора опа алоқани узди. Жасмина эса эзилиб йиғлай бошлади. Бобур ака уни “Ажрашаман”, деб айтишга мажбурласа, дадасининг ҳоли нима кечади? Битта “Чаллари”га, хурсандчиликка чарчаб қолган дадасининг юраги унинг қайтиб боришини кўтара оладими? 🦋 - Кун бўйи ишламаганга яраша, кеч бўлсаям бир кўриниб келайлик, - деди Дилмурод ака машинани қиздираётган Бобурга қараб. - Ҳа, менам ўзи чиқаман деб турганим, буюрма кўп эди,ўзи... – деди Бобур машина рулига ўтираркан. Дилмурод ака эса унинг ёнига ўтириб олгач, Бобурга қаради: - Амакинг жуда озиб, чарчаб қолибди. Шифохонада касаллар орасида сезмаган эканман. Бугун меҳмонлар ўртасида турганида жуда билинди. - Ҳа, менам сездим, - деди Бобур. - Умри узун бўлсин, амакингнинг. Сенга айтганманми, йўқми... у сенинг ҳаётингни сақлаб қолган... - Менинг ҳаётимни? – ҳайрон бўлди Бобур. - Ҳа. Дам олиш кунлари балиқ овлагани Сирдарё бўйига борардик. У пайтлар Сирдарё тўлиб, пишқириб оқарди. Сен энди юришни бошлагандинг. Юришингга маст эдик амакинг иккимиз. Унинг аёли ҳали туғмаганди. Райҳона онасининг қорнида бўлса керак. Шунгами, овга сени ҳам оволдик. Мен балиқ тутиш билан овора эдим. Амакинг чой қайнатишимиз учун ўтин йиғаётганди. Сен пилдираб бориб дарёга тушиб кетгансан. Мен кўрмаганман. Кўрганим билан сузишни билмасдим. Амакинг кўриб қолган сени сувга тушиб кетганингни. Ўзини сувга отди. Мен ҳайрон бўлдим. “Чўмиламан” демагандинг-ку, дедим, бақириб. У шунчалар тез сузар, орада сувнинг тагига ҳам шўнғиб, йўқ бўлиб қоларди. Мен шунда ҳам анқайиб томоша қилиб тураверганман. Нега бу мунча тез сузяпти, сув муздекмикан, деганман. Бир пайт у бир қўли билан сени баланд кўтариб, сузиб чиқа бошлади. - Мен ўзимни йўқотиб қўйгандим. Олиб чиққанида сен нафас олмасдинг. Амакинг оёғингни осмондан қилиб, силкилаб оғзингдан ичингга кетган сувни чиқариб олган. Кейин йиғлаб юборгансан. Сўнг сени сочиққа ўраб, менга берган, бағримга босиб ўтирганман. Шунчалар қўрққанимиздан “Тез ёрдам” чақириш ҳам эсимизга келмаган. Бир соатлардан кейин яна пилдираб юриб кетгандинг... - Аввал бу ҳақда айтмаган экансиз. Ойим ҳам айтмаган, - деди Бобур таъсирланиб - Ойинг билмайди, ойингга айтмаганмиз... Шу пайт Дилмурод аканинг телефони жиринглади. Ҳалиги ёрдамчисининг овози эшитилди: - Ассалому алайкум, хўжайин. - Ва алайкум ассалом. Яхшимисан? - Яхши, хўжайин анув айтган топшириғингиз бўлди. - Қайси топшириқ? - Равшан аканинг қизи... - Ҳа, бўлдими? Бажардингми? - Ҳа, бўлди. Энди нима қилай? - Бўлди, кутиб тур. Бу ёғи вазиятга қараймиз... - Хўп. Бўпти. - Бўпти, соғ бўл, - деди Дилмурод ака хурсанд бўлиб. Лекин ўзи ўйланиб қолди... 🦋 Асқарнинг икки минг долларнинг орқасига битта нол қўшаман деганидан Лайлонинг кўзи чиқиб кетай деди: - Менда унақа пул йўқ. Инсоф билан сўранг. Менам ўйнаб пул топаётганим йўқ. - Инсоф қилаяпман, Лайло. Ҳозир тўйни қайтар ва менга тег десам ҳам тегасан! Ана ўшанда ўзинг ҳам, пулинг ҳам меники бўлади. Мен шунақа демаяпман-ку. - Хўп, қанча беришимни истаяпсиз... - Тўйинг тинч ўтиши учун... ҳозироқ менга беш минг доллар бериб кет. - Уч минг бераман. Тўй ҳаражатларим бор, Асқар ака... - Ҳаааа! Айтганча тўйинг бўляпти-ку. Майли, кел икки мингдан кечаман, эвазига... кел муҳаббат “рақси”га тушамиз! – қийқирди Асқар. - Беш минг бераман. Кўчангиз бошидаман, келинг! – деди Лайло нафратдан ёрилиб кетгудек бўлиб. - Ў-ў-ў, муҳаббат “рақси”дан, пул беришни афзал кўрдингми? Майли... Кўча бошидаман, дедингми, бораман ҳозир... Асқар алоқани узди. Лайло фикрини жамлаб олишга тиришди. Энг биринчи иши - видеони кўриш бўлиши керак. Тағин йўқ видео учун пул тўлаб юрмасин. Ундан кейин видеони ўчиртириш керак... Яна нима қилиш керак? Қолганига Лайлонинг калласи ишламай қолди. Асқар зўм ўтмай етиб келди ва Лайлонинг машинасига чиқиб ўтирди: - Қалайсан Лалош? – у безларга Лайлога юзини тутди. Лайло индамай тураверди. Асқар эса хандон отиб кулди: - Вой бу, муҳаббат “рақси”ни рад этдинг, ўпишни рад этдинг, нима бало тўйингдан олдин парҳез қиляпсанми? Кулиб бўлгач, Лайлонинг юзини силамоқчи бўлди. 🦋 Камрон тинимсиз жиринглаётган телефонига қараркан, рақам кимники эканлиги эслашга уринди. Лекин эслай олмади ва яшил белгини босди: - Ало? - Ало, ассалому алайкум. - Салом, - деди Камрон овоз эгасини танимагани учун қош чимириб. - Ака, мен ресторан ходимиман, сиз билан раҳбаримиз гаплашмоқчи эди. - Ака, мен ҳозир жуда банд эдим. Лайлога телефон қила оласизми? Рекламалар ва буюртмалар билан у шуғулланади. - Лайло опа банд эканлар, сизни айтди. Рақамингизни берди, - деди ресторан ходими. - Бўлмаса ўзим телефон қиламан, бўладими? – деди Камрон. - Бўлади... Камрон алоқани узиб, атрофга аланглади. Райҳонни қаердан излаш лозимлигига ақли етмай сиқилди. - Қаердасан, Райҳон? Сен қаердан излай? Нега телефонингни ташлаб кетдинг? Нега эшик очиб қолди? Камронинг миясига ёмон нарсалар кела бошлади. Лайло иккисининг бугунги ишларини кўриб бадоши етмаганмикан? У сал нарсага ўлим ҳақида ўйлаб қолганди. Ишқилиб, ўзига зиён етказмаган бўлсин. Ички ишларга хабар бериш керакми, ё? Балки бирор нима учун дўкон-пўконга чиқдимикан? Озроқ кутса келиб қолар... Камрон судралганча подъездга қайтиб кира бошлади. 🦋 - Жасмина! - ҳовлидан Сайёра опанинг овози эшитилди. – Чиқасизми, йўқми? Дадасини ўйлаб ҳали кўз ёшлари қуримаган Жасмина ҳовлига югуриб чиқди. - Лаббай, ойижон! - Чақирмасам уйда ўтираверасиз-а? - Кийимларимни жойлаётгандим... - Кечга овқатни мен қиламанми? – кесатди Сайёра опа. - Ойижон, “Чаллари”дан бир дунё овқат келди: ош, кабоб, сомсалар бор... - Менинг суюқ овқат ичгим келяпти, - кўзларини лўқ қилиб деди қайноналиги тутиб Сайёра опанинг. - Дадажонингиз ҳам суюқ овқат сўраши мумкин. Мастава солиб ташланг-чи... - Хўп... – Жасмина ошхона томон юра бошлади. - Айтганча, - деди Сайёра опа. – Чет элга боришни хаёлингизга ҳам келтирманг. Жасмина ялт этиб қаради. Сайёра опа эса гапида давом этди: - “Асал ойи”га борадиган иш қилганингиз йўқ ҳали. Ҳали ўйлашиб, бир баҳона топамиз... - Хўп, - деди хўрсиниб Жасмина ва ошхонага кириб кетди. - Чет элга бориб, Бобур билан ёлғиз қолиб, бола орттириб олмасин, яна... – деди ичида Сайёра опа. – Нима бўлса ҳам бекор қилдираман... 🦋 Лайло Асқарнинг қўлига чап бериб, бошини тортаркан деди: - Ҳар доим сиздан парҳез қиламан энди. Чунки кундан кун разиллашиб, нафсингиз хакалак отиб боряпти. - Кулгичингга тушиб кетай, Лалош! Сен менинг азалий Лалошим эдинг. Ўзинг мана, бевафолик қиляпсан. Ўзингнинг ишинг билинмайди-да, а? Меники билиняпти? - Бўпти, - тезроқ кетишни истади Лайло. – Қани ўша видео? - Видео, видео... нима қиласан? – Лайлога суқ билан тикилди Асқар. - Кўрсатинг. Шунчалар ҳам тубанмисиз? Уялмадингизми? – жаҳли чиқа бошлади Лайлонинг. - Нимадан уяламан? Муҳаббат “рақси” ижросида ҳам иккимиз эдик, видеода ҳам иккимиз. Аслида сени соғинганимда кўриб тураман деб олгандим. Кеча жаҳлимни чиқардинг. Беписанд кетдинг. Шунга таъзирингни бергим келиб қолди. - Кўрсатасизми? - Албатта... – Асқар телефони экранини Лайлонинг юзига тутди. Тасвир Асқарнинг Лайлони кўтариб ётоққа олиб кириши билан бошлаган, Лайлонинг уни итаргани, урмоқчи бўлгани, кейин эса қаршилик қилмай таслим бўлгани билан давом этганди. Лайло ўзи билмаган ҳолда Асқарнинг теле фонига ёпишди. Асқар чапдастлик қилиб, телефонини баландга кўтарди. Лайло телефонни ололмагани учунми ё хўрланганини аниқ-тиниқ кўргани учунми йиғлаб юборди. - Ўчиринг, ўчиринг, - деди Лайло унга қараб. - Лайло, аҳмоқ бўлма. Ким ўзини боқиб турган сигирни сўяди. Бу видео ҳам менинг соғин сигирим. Ўчириб нима қиламан? - Ўчирсангиз, оласиз беш мингни... - Нима? – қаҳ-қаҳ отди Асқар. – Бу ерда шартни мен қўяман, Лалош. Ўчирсам ҳам пул берасан, ўчирмасам ҳам берасан... Мен эса ўчирмайман... Чиқар пулни... Лайло сумкачасидан доллар олиб санаркан, қандай қилиб Асқарнинг телефонини қўлга киритиш ҳақида ўйлай бошлади. Давоми бор #usanboyeva

ЎГАЙ МАЛИКА: МУҲСИНА МАФТУНА АБДУЛЛАЕВА 💻🖋️2-қисм🖊️📖 Илк бўса   Негадир кўзларимни юмиб олдим. Чунки йигит кишига бунчалик яқин турмагандим ҳали. Йўлимда ошиқларим кўп бўлиши мумкин. Аммо мендан ҳайиқиб туришар эди. Сабаби мен йигитларни шилқимлик қилишига асло жим қараб турмасдим. Бир гал Сора менга биринчи йигити ва уни илк бўсаси ҳақида гапириб мендан биринчи марта ким билан ўпишгансан деган саволни бериб бир шапалоқ еб олганди. Аразим тарқагач мен сенга ўхшаб ўпичимни осонгина бермайман десам "эркак меҳрини кўрмай ўсяпсан. Отанг бўлиб ота кўрмайсан. Аканг бўлиб ака кўрмайсан. Уканг бўлиб ука кўрмайсан. Сенга ўхшаган қизлар ё дуч келганни бўйнига осилиб меҳр истайди. Ёки меҳр бераман деганни ҳам ўзидан итаради" деди. Яна бир урмоқчи эдим қочиб кетганди. Ҳозир шу гап ёдимга тушди. Менимча мен иккинчи тоифага кираман ростдан. Димани нафасини яқиндан сезиб қўрқиб кетдим. Оёқ қўлимдан жоним чиқиб уни итаришга ҳам ҳолим қолмаганди. Кейин уни лаблари тафтини сезиб ўзимга келдим. Шартта ўзимдан итариб қочиб кетдим. Ўзимча тез югурдим деб ўйлагандим. Аммо хиёбонни ярмига келмасим Дима етиб олиб елкамдан қучиб кета бошлади. Атрофда одамлар кўпайгани учун фақат силтаниб ундан халос бўлишга уриндим. -Қўйиб юбор. -Ўзингни бос,- Дима зўрға ўзини кулгудан тийиб кетар эди. -Аблаҳ. -Бўпти машинага борайлик кейин уришамиз. Аммо машина олдига боргач мен уни силтаб ташлаб такси тўхтатдим. Уйга келиб бу ҳақида узоқ ўйладим. Аввалига Димадан роса жаҳлим чиққан бўлса, кейин ўзимни ёзғирдим. Ахир уни қандайлигини билиб ўзим учрашиб юрибман-ку. Нимани кутгандим. Отам бу ҳақида билса мендан қаттиқ жаҳли чиқади. Дима билан кўришмасликка қарор қилдим. Сўзимда туришимга ишончим комил эди. Ахир уни севмасам. Шунчаки у билан вақт ўтказиш мароқли бўлгани учун учрашиб юрибман. Унитишим осон бўлади.   Аммо чучварани ҳом санабман. Дима билан гаплашмасликка 3 кун зўрға чидадим. У тинимсиз қўнғироқ қиларди. Мен касалман деб мактабга ҳам бормай уйда ётиб олдим. У билан гаплашмайман десам ҳам. Ич ичимдан уни бир қатъий ҳаракат қилишини кутар эдим. Ниҳоят бир ҳафта ўтиб Дима ўша қатъий ҳаракатни қилди. Кечки Соат 10 ларда эшик қўнғироғи чалинди. Сора иккимиз телевизор кўриб ўтирган эдик. Бир-биримизга савол назари билан қарадик. Сора туриб эшикка борди. Мен эса юрагим дукуллаб урганча ўзимга таниш овозни эшитиш учун қулоғимни динг қилдим. Ва ниҳоят... -Ҳайрли кеч, гўзалим,- қаршимда Дима турарди. -Сен бу ерда нима қиляпсан?- дедим ўзимни жаҳлим чиққандек кўрсатиб. -Соғиниб келдим. Балки гаплашиб олармиз. -Йўқ,- дедим ўрнимдан туриб хонам томонга кетар эканман. Эшикка етишим билан Дима ҳам ортимда пайдо бўлди. -Сен...,- у гапимни тугатмасим мени ҳам судраб хонамга олиб кирди. Қўрқувдан кўзларим олайиб кетди. У эса мени хотиржам томоша қилар эди. -Нега бунча қайсарлик қиласан,- деди сочларимни силаб. -Сен барибир менга уйланмайсан. Мен эса отамни олдида шарманда бўлишни истамайман. Мени тинч қўй,- негадир йиғлагим келди. -Нега йиғлаяпсан? -Кет. Мени ўйин қилишни бас қил. -Сени севиб қолдим десамчи? Бу ҳам ўйинми? -Мени тақдиримни отам ҳал қилади. Шунинг учун бошимни балога қўйма. -Буни ўйлаб кўраман. Лекин бундан кейин мендан қочма. Ҳўпми. Сендан сўраяпман?   Мен қўрққаним учун бош ирғадим. Дима ҳамон менга жуда яқин турар эди. -Ростдан ҳеч ким сени ҳали ўпмаганми?  Шу саволни бекор берди. Қўрқувим эсимдан чиқиб яхшилаб тарсаки солдим. Дима эса бунга жавобан .... Уни қўлларидан чиқиб кетолмай бир оз типирчилаганимдан кейин ўзи қўйиб юборди. Мен жаҳл билан лабларимни қўлим билан тўсиб олдим. -Ҳайвон.   Дима эса менга завқ билан қараб турар эди. -Чиқ хонамдан.   У қаршилик қилмади. Мен хонамни эшигини қарсиллатиб ёпиб олдим. Юрагим қинидан чиққудек урар. Қўлларим ҳамон қалтирарди. Аммо... негадир хурсанд эдим. Бундан ўзимни жаҳлим чиқар. Қилиб юрган ишимни отам билса менга яхши бўлмаслигини билардим. Аммо ... мен аллақачон Димани севиб қолгандим. Шундан кейин Дима яна ҳеч нарса бўлмагандек мени йўлимни тўсиб чиқаверди. Энди у аввалгидан ҳам дадил эди. Мен эса ўзимни у учрашувга таклиф қилган пайти йўқ дейишга мажбурлай олмасдим. Бир гал синф раҳбаримиз бир қизиқ гап айтганди. "Ҳамма нарсани биринчиси қизиқ, қўрқинчли, қийин, эришиб бўлмас бўлиб кўринади. Аммо биринчиси бўлдими изидан иккинчи ва навбатдагилари келаверади. Чунки сизда биринчиси ўхшамаса ҳам қолганларини бўлиши учун бир асос пайдо бўлади. Яъни сиз ўша ишни у қадар мушкулот эмаслигини қайта-қайта уринса қилиб бўлишини билиб оласиз. Шу сабаб ҳеч нарса биринчиси каби ёдда сақланиб қолмайди. Илк таассурот йиллар давомида сақланади". Ўқитувчимиз айтган иш мен учун йигит киши билан севги алоқаси бўлса мен биринчи уринишни бажардим. Ва энди анчайин юрагимни тутиб олдим. Димани қилиқларига қаршилик қилиш у ёқда турсин энди менга ҳам ҳуш ёқиб тушар эди.               Хайрлашув. Димани отаси Тошкентга вақтинчалик келганди. Дима Виктор Алексиевични биринчи хотинидан бўлган ўғли эди. Димани онаси ҳам ёшлигида вафот этга экан. Кейин Виктор Алексеевич бир нечта аёллар билан муносабатини оммадан яширмаган, бироқ ҳеч бирига уйланмаган. Бошқа фарзанди ҳам йўқ. Дима отаси каби яхши ишбилармон эканини отаси бир неча марта фаҳр билан айтганди. Ўқишни истамаса ҳам бемалол отасидан ўрганган тажрибасидан отасини ишини давом эттира олишига Виктор Алексиевич ишонар эди. Димадан Ўзбекистондан қачон кетишини қайта сўраганимда жавобни доим буриб юрарди. Мен ҳам юрагимни бир бурчагида уни қачондир кетишидан хавфсираб юрардим. Бир куни Дима мени уйига таклиф қилди. Мен ҳар доимгидек рад этдим. У эса кулди: -Қўрма еб қўймайман. Шунчаки бир нарса кўрсатаман. -Бормайман Дима. -Жоним, ахир сен айтаётган ишни қилишни истасам менда жуда кўп имкон бор. Мен сенга уйимни кўрсатмоқчиман холос. Фикри ҳаёлингга нима келади а?   Ўзим айтган гапдан уялдим. Ахир уни табиати бошқача. Ростдан ҳам мен нуқул гапни шу мавзуга тақаб бораман ўзи. Шу сабаб яна қистовга олганида рози бўлдим. Уйи шинамгина экан. Отаси аллақачон қайтиб кетган уйда Димани бир ўзи яшарди. -Дима,- дедим уйни кўриб бўлгач,- бу ерда нега бир ўзинг яшаб юрибсан ўзи? -Сен учун. -Мен учун. -Ҳа. -Уйланмоқчимисан? - ҳазиллашган бўлиб савол бердим. -Нега икки дил бир-бирини севиши, бирга бўлиши ва бирга яшаши учун албатта тўй бўлиши керак деб ҳисоблайсан,- Дима менга синчиков қараб яқин кела бошлади. -Тўй ҳамма қизни орзуси,- дедим орқага тисарилиб. Аммо негадир қўрқмадим. (Одамзодни бети қотиб бораверар экан) -Бахтчи. Тўй қилганларни ҳаммаси ҳам бахтлимикин сўрачи? -Мен бахтли бўламан. -Даданг бошқа бировга бериб юборсачи? -Мен севганимга тегаман,- Дима қаршимда тўхтаб иягимни ушлади. -Ким экан ўша? -Сен,- Димани кўзларига тик қараб севгимга иқрор бўлдим. -Лекин сен тўй қилмоқчи эмассан. -Мажбур бўлсам қиларман балки,- Бир зумда Димани қучоғида пайдо бўлдим. -Қўйиб юбор,- дедим типирчилаб. -Қўйиб юбормасамчи? -Ўлдираман сени? -Қани кучинг қанча экан. Ҳозир кўрамизда,- Дима мени қўлидан чиқиб кетишга тиришиб қилган ҳаракатларимни кулиб кузатиб ўтирарди. Охири чарчадим. -Боринг шуми? Ҳали ҳеч нарса қилмасим чарчаб қолдинг,- у кийимларимни ечиб ташлади. -Ундай қилма илтимос,- дедим йиғлаб. Аммо парво қилмасди. Фақат бақиришга тушганимдан кейин Дима ўрнидан турди. - Бўпти фикрим айнимаси кийиниб ол.   Апил-тапил кийиниб эшик томомга чопдим. Нимани ўйладим ўзим аҳмоқман. -Қаёққа овқат қилишга устаман деган эдинг. Қилиб бермайсанми?   У ёш тўла кўзларимни кўриб ҳайрон бўлди. -Ҳазиллашдим тентагим,- деди ёнимга яқинлашиб. -Илтимос қўйиб юбор. -Мухсина,- у жиддий тортди,- ўзинг истамасанг, мен сени асло мажбур қилмайман. -Мен сени кўргим келмаяпти?- Дима ҳозир қилган иши менга қанчалар ёмон таъсир этганини тасаввур этмасди. -Нега? Ахир ҳеч нарса қилмадим.   Уни эшитгим келмай чиқиб кетдим. Негадир йиғлагим келди. ​​Уйга қайтиб дори кўпроқ ичиб ухладим. Қанча ухладим билмайман. Юзимга урилаётган сув ва тарсакидан зўрға кўзимни очдим. Дори таъсирида оёқ қўлим ўзимга бўйсунмасди. -Мухсина,- Димани ташвишли юзини кўрдим. -Ҳа. -Қанча дори ичдинг. -Ўзи иккитагина қолган экан. -Қути бўшку. -Қутида иккита қолган экан дедим-ку,- тилим зўрға айланар эди. -Ростданми? -Ҳа. Совқотяпман. -Яхши ҳозир исийсан.   Мен Димага қаршилик қила олмасдим. У аҳмоқ мени совуқ ванна ичига солиб қўйган экан. Кўтариб ётоғимга олиб ўтиб кийимларимни алмаштирди. -Қоч,- дердим зўрға. -Шамоллаб қоласан,- парво қилмасди Дима.   Иссиқ қилиб ўраб қўйган Дима орқамдан қучиб кўрпамга суқулди. -Қоч. -Жим исишинг керак.  Кўп ўтмай унинг иссиқ таъсирида яна ухлаб қолдим. Кўзимни бир очиб юмгандек бўлдим. Аммо хона қоп-қоронғу эканига қараганда кеч тушган эди. Қўзғалмоқчи эдим. Дима ҳам уйғонди. -Турдингми?- деди у керишиб. -Бу ерда нима қиляпсан? Ҳозироқ кет. -Бўпти кетаман. Шунчаки қўрқитиб юбординг.   У чиқиб кетди. Қорним оч қолганини ҳис этиб мен ҳам ўрнимдан турдим. Ошхонага кирсам... яна Дима. Бемалол қаҳва ичиб ўтирарди. -Нега кетмайсан? -Ўзинг ҳам ҳоҳламаяпсан?- Дима қўлимдан тутиб стол атрофига олиб келди,- кел бирон нарса тайёрлаб бер оч қолдим.  Ортиқча ноз қилмай енгилроқ бирон нарса тайёрлашга киришдим. Иккимиз ҳам роса оччиққан эканмиз. Тўйиб овқатлангачгина гаплашишга ўтдик. -Сора телефон қилиб дори ичиб қўйибди. Тез кел деса ўлгудек қўрқиб кетдим. -Нега шифохонага олиб бормадинг. -Уйқинг очилмаса олиб бормоқчи эдим. -Ҳимм. Нега Сора қолиб сен мени кийимларимни алмаштирдинг. -Шамоллаб қолма дедим. -Сенда уят борми ўзи? -Уфф яна шу гапми? Мени ҳаёлим нимада эди-ю, сен нима деяпсан. -Барибир... -Кел кўп гапирмай овқатланиб ол.   Бу гап маъқул келиб овқатланишга тушдим. Дима соатига қаради: -Мен энди кетдим.   Қизиқ уни кетишини истамасдим. Аммо қандай айтаман. -Яхши бор,- дедим жилмайиб. -Мендан аразинг тарқадими?- уни ҳам кетгиси йўқ эди. -Ҳозирча йўқ,- дедим ёлғондан. -Унда эртага тарқатишга ҳаракат қиламан. -Энди сенга ишонадиган аҳмоқ йўқ.   Дима кулди. Орқага тисарилсам ҳам ушлаб олиб қаттиқ бағрига босиб ўпиб қўйди. -Яхши дам ол. У кетгач яна ўрнимга кирдим. У ётган жойни қўлим билан беихтиёр силадим. Уни тафти қолган кўрпани қучоқладим. Қани энди Дима билан турмуш қурсак. Фарзандларимиз кўп бўлса. Бири қўйиб бири бошимни қотирса. Кечда эса ишдан ҳориб Дима келса. Мен соғиниб бўйнидан қучсам...  Ширин ҳаёллар оғушида уйқуга кетдим. Эртанги кун мен учун яхши ўтишини тиладим.   Бироқ...   Телефонда Димани овози ғалатироқ чиқди. Учрашишимиз кераклигини айтди. Юрагимда ваҳима билан олдига боргамдим у кўзимга тик қаролмади негадир. -Нима бўлди? -Мен кетяпман,- деди у паст овозда. Бошимга осмон қулагандек бўлди. -Қаерга,- дедим жавобини билсам ҳам. -Россияга уйимга. Шундоқ ҳам кўп қолиб кетдим. -Қачон қайтасан?- дедим кўзим жиққа ёшга тўлиб. -Хабарлашиб турамиз?- деди у. Бу билан ҳеч қачон дегандек туйилди менга. -Йиғлама Мухсина. Бир умрга кетмаяпман. -Овутма мени. Алдама ҳам илтимос,- дедим. -Ҳеч қандай хафа бўлишга арзийдиган иш бўлаётгани йўқ.  У билан тортишгим келмади. Кошки у мени тушинса. -Яхши бор,- дедим ортимга ўгирилиб. -Мухсина,- у мени тўхтатиб қучоқлаб олди,- сени соғинаман.  Бағридан чиқолмадим. -Мен ҳам,- дедим шивирлаб. -Юр бирон жойда овқатланайлик. Кўнглига шу пайт қандай овқат сиғди экан. Бемалол айтишиничи буни. -Ҳоҳламайман. -Мухсина... -Қачон учасан? -3 соатдан кейин. Яна дилим оғриди. Менга шу дамгача билдирмаган. -Кеча нега айтмадинг? -Дадамни озроқ тоби қочибди. Ўзим ҳам эрталаб эшитдим. Бориб ишини олмасам бўлмайди.  Кўнглим озроқ юмшади. Ҳар тугул сабаб ўринли. -Унда кетиш учун тайёргарлик кўр,- дедим жилмайиб. У кетди. Ҳатто кузатиб қўй ҳам демади. Ўғир қадамлар билан уйга келдим. Уйда эса мени дарғазаб отам кутиб турган экан. Ўгай она Отамни машинасини кўриб аввалига ҳайрон бўлдим. Кейин дилим озроқ ёришди. Мени кўргани келган. Бироқ эшикни очган Сорани қув ўчган рангини кўриб юрагимда қўрқув пайдо бўлди. Салом бериб отамни олдига кирдим. У менга ғазаб билан қараб турарди. Саломимга алик олмади. -Сен қиз нималар қилиб юрибсан ўзи?   Жавоб ўрнига жавдираб отамга қарадим. -Викторни ўғли билан нима қилиб юрибсан деб сўраяпман?   Тамом бўлдим. Отам ҳаммасидан хабар топибди. Жавоб ўрнига ҳиқиллашга тушдим. Нима дердим. Уларга қандай севиб қолдим деб айтаман. -Мен сени ҳеч нарсадан кам бўлмасин, ўгай она қўлида қийналмасин, ўзи яйраб эркин ўссин десам сен... сен... мени юзимга оёқ қўйиб билган ишингни қилиб юрган экансан. Ҳали ёш гўдак десам сен... эрсираб юрган экансан-да...  Қолган гапларини эшитмадим. Қулоғим битиб қолди. Бу гапни эшитгандан ўлганим яхши эди. Отам менга шу гапни айтгандан кўра оёғини тагига олиб тепалагани маъқул эди. Ўлганинг яхши эди Муҳсина. Ўлганинг.    "Эрсираб.... йўқ отажон мен эрсираб қолганим йўқ. Мен меҳрга зор эдим холос. Мен меҳр ва эътибор истадим холос. Дима эса бундан устомонларча фойдаланди. Бунча ҳам ҳасис бўлмаса бу дунё. Нега мендан меҳрни бунча қизғанади...." Отам мени аҳволимни кўриб ўрнидан туриб кетди. -Аслида Замина ҳақ экан. Қиз болани тарбиячисига ишониб бўлмайди. Уйга олиб келинг. Ўзим тарбиялайман деганди. Мен у сени ёмон кўргани учун азоблайди деб ҳоҳламагандим. Бекор қилган эканман. Бугундан кейин биз билан яшайсан. Нарсаларинг йиғиштирилган. Туш олдимга.   Зўрға ўрнимдан турдим. -Ўзингни тартибга солиб чиқ.  Ювиниш ҳонасига ўтдим. Ойнадаги аксимга қараб зўрға ўзимни босдим. Отамдан қўрққаним учунгина судралиб ташқарига чиқдим. Қадрдон бўлиб қолган уйим билан ҳайрлашдим. Отам ҳайдовчим ва Сорани ишдан бўшатибди. Улар шумшайиб бир бурчакда ўтиришарди. Мени аҳволим ҳам уларникидан яхши эмасди.   Йўл бўйи отам менга қайрилиб ҳам қарамади. Мен эса бугунги воқеалар тасиридан ҳали чиқиб кетолмаганим учун, бошимга қандай бало келишини ҳис этолмасдим.  Отамни уйи жуда ҳашаматли эди. Уйда бир нечта хизматкор Замина хонимни оғзидан чиққанини муҳайё этиш билан шуғулланарди. Мени келишим олдиндан маълум шекили ҳамма нарса тахт экан. Хизматкор Надя мени хонамга кузатиб қўйди. -Нарсаларингизни тахлаб қўяман. -Шарт эмас. Ўзим,- дедим. Ҳозир ёлғиз қолмоқчи эдим. Надя чиқиб кетгач. Ўзимни беҳол ёстиққа ташладим. Йиғлаб-йиғлаб ухлаб қолибман. Бир пайт эшик тақиллаганидан уйғониб кетдим. -Муҳсина оч эшикни.  Замина хоним. Қўрқибгина эшикни очдим. -Бу нима аҳвол,- деди мени юз кўзимга қараб,- ўзингни тартибга келтириб чиқ.  У ўқрайиб чиқиб кетди. Мен изидан 10 минут ўтиб чиқдим. -Ўтир. Энди гап бундай. Мени ҳамма гапдан хабарим бор. Отангга ҳам мен айтдим. Исбот далили билан кўрсатдим,- ялт этиб қараганимни кўриб у мазхаралаб тиржайди,- нима деб ўйлагандинг? Кўчада ялло қилиб юравераман ҳеч ким билмайди деб ўйлаганмидинг. Кимни қизи эканингни биласанми? Сал қолса бизни шарманда қилар эдинг. Дима бир тийиқсиз йигит. Ҳаммага ҳушомад қилиб чиқди. Лекин Пичоққа сен илиндинг. Тарбиясиз. Аслида ҳаммасига даданг айбдор. Насл насабсиз аёл кетидан кетиб қолгани етмагандек,- мени қаҳрли кўзларимга қараб уни яна ҳам жаҳли чиқди,- уни қизини тўғри тарбия эта олмади.     Онам ҳақидаги гапдан бўғзимга бир нарса тиқилди. Гапирсам йиғлаб юборар эдим. Гапиролмадим. -Бундан кейин сени ўзим назорат қиламан. Биринчидан кийим деб кийиб юрган латта-путталарингни алмаштирамиз. Кейин тарбиянг билан, дугоналаринг билан шуғулланаман. Мактабни ҳам алмаштирасан. Жияним Сабина билан бир синфда ўқийсан. У билан дугона бўласан.   Сабина каландимоғликда холасидан қолишмасди. Аммо на чора. Ўгай она заҳрини ўзинг сотиб олдинг Муҳсина. Сен меҳр излаганмидинг. Мана меҳр сенга. Ҳаммадан Димадан, отангни ишончидан, дугоналарингдан, эркин ҳаётингдан баридан жудо бўлдинг. Мен ҳамма нарсага кўндим. Менга энди ҳеч нарсани фарқи йўқ эди. Кун бўйи ўгай онамни тергашлари билан ўтса, тунлари Димани соғинчи қийнарди. Қўлимга бошқа телефон, бошқа рақам беришди. Қўлимга олиб қизиқмадим ҳам. Дима бўлмаса менга буларни нима кераги бор. У ҳақида ўйласам юрагим оғриб кетар эди. Дима мени изламади ҳам. Рақам алмаштирганим учун тополмаяпти деб ўзимни алдашни фойдаси йўқ. Топаман деганда бир деганда топар эди. Аслида Ўзим аҳмоқман. Шу икки ой ичида унга жуда ўрганиб қолдим. Унга ўзимни неча марта топшириб қўйдим. У эҳтимол мени севгандир. Аммо уни севгиси меникидан фарқ қилади. Димани севгиси эҳтиросга қанча бой бўлса шунча умри қисқа севги эди. Кунларим мазмунсиз ўта бошлади. Ҳа демай 25 май сўнгги қўнғироқ. Отам мактабдан чиқиб тиббиёт коллежига топширишимни айтди. Нима ҳам дердим. Мени бу уйда бирон нарса дейишга ҳаққим қолдими?   Янги мактабга сира ўрганалмаяпман. Мен ўқиган синфда фақат бойларни болалари ўқир экан. Ҳаммани димоғ фироғи осмон. Аввалги синфдаги қизлардек талашиб тортишиб бақир чақир қилишмас экан. Ҳамма тарбияли. Ҳар қалай Сабинани шумшайиб юрганимга раҳми келдими ёки бир ўйиними бу мен билан яхши муносабатда бўлар эди. Аммо ҳадиксираб қолганим учун бу яхши муносабатга кўп ҳам ишонмасдим. Уйда эса Замина хоним мени тинмай туртлилар эди. Юриш туришим, гапиришим ҳеч бири уларга ёқмасди. Нима деса ҳам жим ўтириб эшитар эдим. Менда қадр қолибдими? Бир кун хоним қаергадир кетди. Юрагим сиқиб ошхонага ўтдим. Мен кўчада сатанг юрганим билан ўзимни уйимда доим саришта ва пазанда қиз эдим. Сорани ўзига қолса ҳеч нарсага қарамасди. Изидан доим йиғиштириб юрардим. Аммо бу ҳонадонда уй эгалари бунақа майда-чуйдаларга аралашмасди. Хоним йўқлигидан фойдаланиб ўзим яхши кўрган ширинликни тайёрлай бошладим. Бир оз дардларимни унутган бўлдим. Севимли машғулотим билан шуғулланиб отам кириб келганини ҳам сезмабман. -Дада,- дедим ўгирилиб уларни кўрганимда бир оз чўчиб,- ассалом-у алайкўм. Яхши келдингизми? -Ваалайкўм ассалом. Нима қиляпсан? -Ҳалиги... -Буни пиширишни онанг ўргатганми?- деди улар тарелкада турган пишириққа ишора қилиб. -Ҳа,- дедим ҳаяжонланиб. Отам илк бир онам ҳақида гапираётган эди,- ойимни бир дафтарида бор эди. -Менга ҳам олиб бор,- деди отам чиқиб кетаётиб. Шунақа хурсанд бўлдим. Ширинлик ва отам яхши кўрадиган қилиб чой дамлаб олдиларига олиб бордим. Хоним ҳам қайтган экан ота болани ўтиришимизни кўриб хўмрайди. -Мактабга кўникдингми?- деди отам ширинликни иштаҳа билан ер экан. -Ҳа,- дедим ёлғондан. -Яхши ўқи. Сендан яхши шифокор чиқиши керак. Қўшимча дарсга боришингга ўқитувчи топиб қўйдим. Эртадан бошла. -Ҳўп бўлади.   Отамни менга бўлган ғазаби аста-секин сўнаётганидан хурсанд эдим. Идишларни олиб ошхонага қайтди. Мамнун ҳолда идишларни юваётганимда ортимдан Замина хоним пайдо бўлди. -Барибир таги пастлигингга борасанда. Ошхонада нима қилаяпсан ўралашиб. -Мен... -Ўзингча дадангни кўнглини олмоқчимисан. Ошхона хизматкорларни жойи. Сен ўз вазифаларингни бил,- у пиширган пишириғимни қолган қисмини ахлат қутига ташлади. Бунча ёмон бўлмаса бу аёл. Мен унга нима қилдим. Айбим кундошини қизи бўлганимми? Нега эркаклар бир аёлга қаноат қилмас экан. Вақтида ўйин кулгу маишат қиладида, кейин шу дилҳушликни маҳсули бўлган фарзандни асрай олмайди. Фарзанд ортиқчага айланади. Онаси учун жавоб беради. Мен шундай ота-она фарзанди бўлишни тиладимми? Мен ҳам бир-бирига меҳрибон эр хотинни муҳаббати меваси бўлиб туғилишни истар эдим. Балки шунда бунчалар меҳрга зор бўлмас эдим. Аммо бу гапларни ҳеч бирини сиртига чиқара олмадим. Бор аламимни кўзёшларимдан олдим холос. ​​Қўшимча дарслар сабаб энди уйда кам бўлар эдим. Бу қайтага яхши ўгай онамни оёғини тагида қанча кам ўралашсам шунча кам ҳақорат эшитаман. Аввалига фақат уйдан қочиш учун боргандим, аммо 2-3 дарсдан кейин биологияга қизиқиб қолдим. Отам айтгандек шифокор бўлиш истаги менда ҳам пайдо бўлди. Ахир доим бу уйда яшамайман-ку. Бир куни ўз оилам бўлади. Мен Замина хоним айтганидек қўлимни совуқ сувга урмай фақат буйруқ берадиган хотин бўлмайман. Ўзим ўз қўлларим билан оилам учун таомлар тайёрлайман. Шу ҳақида ўйласам бирдан ёдимга Дима тушади. Кўзимда ёш, қалбимда оғриқ пайдо бўлади. Уни шунчалар соғиндим. Кунда неча маротаба бирга ўтказган вақтларимизни эслайман. Юзини ҳаёлан жонлантираман. Қўлимдан унитиш келмаса нима қилай. Қани эди унга озгинагина бўлса ҳам керак бўлсам. Ҳеч иккиланмай ёнига қочиб кетар эдим. -Нимани ҳаёл суряпсан,- ёнимда дарсга бирга қатнайдиган бола Мурод пайдо бўлди. -Ҳеч нарсани,- у мендан икки ёш катта эди. -Жуда яхши ўзлаштиряпсан. -Рахмат. -Сабина қани?- дедим бу бола мени гапга тутмоқчилигини билиб. Бошим ўзимга керак, бу йигитни Сабина ёқтиради. Агар мен билан ўралашаётганини кўрса борми. -Музқаймоқ ейишга нима дейсан?- деди у ҳам хиралик қилиб. -Йўқ раҳмат. Уйимга кетишим керак. -Тўхта бир пас гаплашайлик. -Мени вақтим йўқ,- шошиб чиқаётиб Сабинага урилиб кетдим. -Ҳа тинчликми?- деди у Муродга бир қараб. -Музқаймоққа таклиф этсам қочиб кетяпти,- деди Мурод. -Мени вақтим йўқ. Лекин Сабина бемалол, тўғрими. Бирга борсангиз бўлар экан. Мени гапим ҳам, Муродни гапи ҳам Сабинага ёқмади. -Мени ҳам вақтим йўқ,- у мени кутмай ташқарига чиқди. -Мен ҳам кетдим,- Сабинани изидан чиқдим. У йўл бўйи хўмрайиб менга гапирмади. Эй менга нима бирдан жаҳлим чиқиб кетди. Сен қолгандинг қовоғингга қарамаганим. Кейинги гал тайёрловга борганимизда Мурод мени ёнимга жойлашиб олди. Энсам қотди. Тўғриси ҳозирги кунларда биронта ҳам йигит билан ҳатто шунчаки ҳам гаплашишни истамайман. Аммо Мурод менга хира пашшадек ёпишиб олди. Қанча қочишга уринсам, шунча ҳушомад қилади. Бир гал эса йўлимни тўсиб бир нарса тутди. -Муҳсина, бу сенга. -Нима экан? -Арзимас совға,- деди у бир оз уялинқираб. -Мурод сиз яхши йигитсиз. Лекин мендан узоқроқ юрсангиз яхши бўларди. Ўзингизга ҳам менга ҳам шуниси маъқул. -Нега? Бойни қизи бўлганинг учунми? -Бошқани севаман - дедим жиддий қараб. Мурод менга ғалати нигоҳ ташлади. Менимча кўзларимдаги дардни кўриб ҳайратда қолди. -Мен... -Шу сабаб бекорга умидвор бўлманг,- мен йўлимда давом этдим у эса жойида бош эгиб қолди. Тўғри устозни олдига бориб мени гуруҳимни алмаштиришини илтимос қилди. Устоз бир оз ажабланиб рози бўлди. Уйга кайфиятсиз қайтдим. Бу ҳам камдек Замина ҳоним қўлларини белига қўйиб мени кутиб турган экан. -Сен қиз ҳеч тек юрасанми йўқми? -Яна нина қилдим? - мени ҳам жаҳлим чиқиб кела бошлади. Қачонгача тилимни тишлайман. -Тайёрловга бориб ҳам йигитларга кўз сузиб юрган экансан. -Сабина Мурод унга қарамаганини мендан кўряптими? Ҳавотир олмасин мени ўша йигит умуман қизиқтирмайди. Шу бугун гуруҳимни ўзгартириб келдим,- зарда билан гапирдимда хонамга йўл олдим. -Ҳой таги паст,- деди Замина хоним,- сен мен билан қандай оҳангда гаплашяпсан ўзи. -... -Тилинг чиқиб қолибдими? Ё дадам кечирди. Энди яна суюқоёқлигимни давом эттираман деб ўйлаяпсанми? -Оғзингизга қараб гапиринг! -Бўлмаса нима қиласан? Айт етимча? Онангга ўхшаб ёш бошингдан эркакларга суягинг йўқ сени? -Онамга тил теккизманг... -Онанг ким эди-ю, сен кимсан а? Ўзингни ким деб ўйлаяпсан? -Ҳеч ким,- бирдан боғзимдан бир нидо отилиб чиқди,- эшитяпсизми мен ҳеч кимман. Мен сизларни умуман бўлишини истамаган, лекин бахтга қарши яралган одамман. Ҳеч кимман. Илтимос мени тинч қўйинг. Ҳеч ким бўлсам ҳам нега ҳоли жонимга қўймайсизлар,- бошқа гапира олмадим. Тўғриси ўлгим келди. Қани энди ўлиб қолсам -у ҳамма қилган қилмишидан уялса, бир умр надомат чекса. -Муҳсина,- ортимдан отамни ғазабли овози келди.

ЎГАЙ МАЛИКА МУҲСИНА МАФТУНА АБДУЛЛАЕВА 💻🖋️3-ҚИСМ🖊️📖 -Нега бақиряпсан?- отам ё хотинини гапини эшитмади, ёки мени шу сўзларга муносиб билди. Жавоб қайтармадим. -Мана шу-да бугун бақиради, эртага ҳукмини ўтказади... -Мен Муҳсинадан сўрадим,- деди отам ғазаб билан. -Мени болалар уйига топшириб юборинг,- деб юбордим. Ҳаёлимга келган фикрни ўйлаб ҳам кўрмай. -Калланг жойидами сени?- отам баттар тутоқди. Сен нима деётганингни биляпсами? У ерда яшаш ўйин деб ўйлаяпсанми? Туғилганингдан бери еганинг олдингда, емаганинг кетингда. Умрингда такси минмаган одам, етимхонани орзу қиляпсанми? Ношукур. Ҳаётни ўйин биляпсан шекилли. Битта ўгай онанг билан Келиша олмаяпсан эртга ҳаётда одамлар билан қандай келишасан?  Ўпкам тўлди. Отам мени тушинмаяпти. Ўзи ҳеч ким мени тушунмайди. -Бор хонангга.   Йиғлаганча хонамга кириб кетдим. Кун кечга яқинлашганда олдимга Надя келди. -Юр овқатланасан,- у ёлғиз бўлганимизда сенлаб мурожаат қиларди. Бу уйдаги хизматкорлар мени яхши кўришар эди. Чунки ҳеч бирига осмондан келмас эдим. -Ҳоҳламайман. -Дадангни жаҳли чиқади. -Уларга мени қизиғим йўқ. -Унда нега хоним билан сени устингдан уришди. Хонимга унча-мунчага қарши чиқмайди Сиддиқ Абрамович. -Сен қаердан билдинг? -Қулоғимга чалиниб қолди,- тиржайди у, демак гап пойлаган,- ётоқхоналарида хонимга "Қизимни ўз ҳолига қўй. Кўрмаяпсанми ранг рўйи бир аҳвол юрибди ўзи" деди. Хоним эса тарбия қиляпман тайёрловга борганида ҳам изидан жазман орттирибди" деди. Отанг эса " Мен сендан яхши назоратга олганман уни. Ҳар бир қадамини кузаттиряпман. Сен уни тарбиясидан хавотир олма" деди. -Хонимчи? -Хоним хафа бўлди албатта. "Ўзингиз биласиз. Эртага биронта билан қочиб кетса мендан кўриб юрманг" деди.   Лабимни тишлаб ўйга толдим. Демак отам мен ўйлаганчалик менга эътиборсиз эмас, ҳатто хотини билан уришибди. Изимдан одам қўйган, ножўя қадам қўймаганимни билади. Ва... энди Замина хоним мени баттар ёмон кўриб қолди. Қай бирига суюниб, қай бирига куйинай.  Овқатланиш учун пастга тушдим. Дастурхон атрофида ҳали ҳамма йиғилмабди. Фақат укам Ҳамид бор эди. -Опа,- деди у кутилмаганда. Ака- укаларим менга деярли гапиришмас эди. -Ҳа. -Менга биологиядан бир масалани ечишиб юборинг. -Майли,- дедим хурсанд бўлиб,- агар қўлимдан келса. -Юринг.   Иккимиз Ҳамидни дарсхонасига кирдик. Отам таълим олиши учун болаларидан ҳеч нарсани аямасди. Хонада ҳамма қулайлик бор эди. -Мана қаранг тушинмаяпман?   Масала унча мураккаб эмасди. Мактабда ҳам биологиядан яхши ўқиганим учун масалани бир зумда унга тушитириб ечиб бердим. У эса менга қизиқиб қараб туриб бир нечта савол берди. -Нима қиляпсизлар?- отамни овозидан иккимиз ҳам чўчиб тушдик. -Дарс қиляпмиз? Қаранг опам менга масала ечишни ўргатди. -Яхши,- уларни юзидан мамнунлиги билиниб турарди,- энди овқатланишга.   Бояги воқеадан кейин бир оз тинчландим. Дастурхон атрофида ўтирганимизда атрофимдагиларга қарадим. Катта оила, аммо аъзоси бўлсам ҳам мен учун бегона. Икки акам хотинлари билан алоҳида яшашади. Яқинда учинчи акамни ҳам унаштиришар экан. Улар мени борлигимни ҳатто ҳис этишмайди. Фақат Ҳамид ҳали кичиклиги учун баъзан мен билан ўйнагиси келарди. Онаси кўриб қолса дарҳол қовоғи уюлиб кетарди.    Гуруҳим ўзгарса ҳам Муроддан қутилмадим. Бир икки кун аразлаган бўлиб юрди-да, бир куни дарсни бузиб бир даста гул кўтариб кириб келди. Ўқитувчи ҳам ҳайрон. -Тинчликми Собиров? -Устоз, кечиринг. Мен Муҳсинага шу гулларни бермоқчи эдим,- у парта оралаб олдимга келди,- Муҳсина мен сени жонимдан ортиқ севаман. Ишон. Бу ҳавас эмас.   Мурод шу охирги сўзи билан юрагимда битмаётган ярамни ҳанжар билан тилиб юборгандек бўлди. Отилиб хонадан чиқдим. Ҳозир синфдагиларни нима деб ўйлаётгани мени қизиқтирмасди. Кимдир кулди, кимдир энса қотирди, кимнидир ҳаваси келди. Бироқ менга буларни аҳамияти йўқ. Мени бошимда "ҳавас" деган сўз айланарди. "Ҳавас. Ҳавас. Мен бир ҳавасни асираси бўлдим. Бундан суюндим. Севдим. Севилдим. Бироқ жуда қисқа. ​​Бу кунлар қанчалик азобли ўтаётганини биласанми? Йўқ билмайсан билсанг ҳеч бўлмаса бир қўнғироқ қилар эдинг. -Шундай чиройли қиз нега ёлғиз,- ортимга ўгирилиб қараб бир бегона йигитга кўзим тушди,- базм гўзали қаёққа ғойиб бўлди десам, бу ерда экан-да. -Кетаётгандим,- дедим бошқа гап тополмай. -Мен энди келдим-ку. Бир оз ўтиринг,- нега менга доим шунақа сурбет йигитлар дуч келаркин. -Узр мен бегоналар билан ўтирмайман,- четлаб ўтиб кетмоқчи эдим, қўлимдан тутиб қолди. -Қаёққа? Дима билан бирдан иноқлашиб кетгандинг-ку? Мен билан ўтирмайсан, лекин Димани уйигача борасан тўғрими?   Биров устимдан совуқ сув қуйиб юборгандек сесканиб кетдим. -Ким айтди сизга буни? -Ўзи. Дима билан гаплашиб тураман,- юрагим қинидан чиқиб кетай деди. Янги номерини беринг деб юборишдан ўзимни зўрға тийдим. -Нима деди сизга,- дедим у ҳақида кўпроқ эшитишни истаганим учун. -Сен ҳақингда гапирганди бир марта. Бу ердаги вақтинчалик севгилиси бўлганинг ҳақида. -Вақтинчалик,- қанчалар ёвуз бу одам. Мен ўзим тан олишни истамаётган ҳақиқатни юзимга айтаётганди. -Ҳа. Яна айрим нарсаларни ҳам айтди-ю,- у айтишга ноқулай нарсани айтаётгандек томоқ қирди,- шу ўрталарингиздаги шахсийроқ гап... Ёшликда нималар бўлмайди дейсиз. Мени бошим эгилиб қолганини кўриб деди: -Сизни хафа қилмоқчи эмасдим. Мен янгича фикрлайдиган одамман. Шу сабаб бунақа нарсаларни бировни шахсий иши деб ҳисоблайман. Дима яқинда менга бир сурат ташлаганди. У ҳалиям шахсий ишларида давом этяпти,- шундай дея телефонини кўрсатди. Аслида "менга нима деб кетишим керак эди, аммо кетолмадим". Қарадим. Дима бир қиз билан соҳил бўйида тушган суратини ташлаган экан. Кўз олдим қоронғулашиб кетди. Бошқа бу одамни кўришни эшитишни истамадим. Югурганча базмга қайтдим. Қани кўнглимга бирон нарса сиғса. Кўзимга ҳамма ёмон кўриниб кетаётганди. -Нима бўлди,- деди Кумуш олдимга келиб. -Мазам бўлмаяпти. -Озроқ сабр қилинг кетамиз. -Ҳўп.   Кўп ўтмай уйга қайтдик. Ёлғиз ўз хонамда ётиб кўксимга қўлимни қўйдим. -Бунча типирчилайсан. Нима истайсан? Айт. Нима қилай? Қўлимдан нима ҳам келарди. Кўрдингми нима қилиб қўйдик. Севдик. Қадримизни билмайдиган. Бизни севмайдиган инсонни севдик. Энди азобланяпмиз. Қадрини билмаган инсон асли шунга муносиб....   Яна ўзимни ўқишга урдим. Қанча кўп ўқисам, шунча кам ўйлайман. Камроқ қийналаман. Аммо арзимаган гап, арзимаган воқеа ҳам Димани эслатиб юборар эди. Шундай пайтлар бир зум кўзимни юмиб чуқур-чуқур нафас олардим. Кейин хаёлимда Димани суратини жонлантирардим. Кейин хаёлан ўша суратни йиртиб ташлардим-да, чиқинди челагига отардим.... Яна ўқишга тушар эдим. Аммо ҳар куни бу хаёлий суратларни неча марталаб йиртишга тўғри келар эди. Сўнгги қўнғироқ тадбири ҳам кўнглимга сиғмади. Ҳамма қизлар байрамга ўзгача тайёргарлик кўраётган пайт мен бу ҳақида ўйлашни ҳам истамасдим. Мен учун тайёрлов муҳимроқ эди. Бир куни устоздан баъзи тушунмаган нарсаларимни сўраб ҳаммадан кечга қолиб чиқдим. -Салом,- коридорда йўлимни ўша кунги йигит тўсди. -Салом,- кўпчилик сингари айби бўлмаса ҳам ёмон хабар айтган одамни мен ҳам ёмон кўриб қолардим. -Исмим Дамин айтишга ҳам улгурмадим ўша куни -Ҳимм. -Муҳсина ўша куни ошириб юбордим узр. Димага айтсам жаҳли чиқди. Сен уни ким деб ўйлаяпсан деб.  Ялт этиб қарадим. У Дима билан гаплашибди. Мен ҳақимда. Гапини давомини кутиб турганимни кўзларимда ҳам акс этиб турарди. - У нима деди. -Сен ҳақингдаги фикрим хатолигини айтди. Айтганча сен билан гаплашмоқчи экан. Фақат ўзингга чиқолмас экан. Сабабини айтмади.  Сабаби отам бўлса керак. Димани отасига ҳам чақириб олишни айтган бўлишлари мумкин. -Йўқ демасанг беш дақиқа шу хонага кирамиз,- Дамин бир хонани кўрсатди.- у ҳозир чиқади. Кўриб гаплашасиз. Айбимни ювмоқчиман.  Хонага ўйлаб ўтирмай кирдим. -Мана чиқяпти,- Дамин менга яқин келди. Аммо мен телефонга яқин келишим билан шартта оғзимни ёпти. -Димани нима қиласан, асалим.Ўзим хуморингни босаман,- бир зумда оғзимни скотчлади. Қанча уринсам ҳам қаршилик қила олмаётгандим. Бу ифлос ўқув маркази камералари таъмирдалигини билиб, менга тузоқ қўйган. Менимча у мени қиз бола эмас деб ўйлаяпти. Миям яшин тезлигида ишлай бошлади. Бу аблаҳ қўлида ҳароб бўлишни истамайман. Бор кучим билан силтаниб парталарни бирини тепдим. Парта устига қўйилган стул тарақлаганча ерга тушди. -Манжалақи,- бир шапалоқ урди у,- тезлашишимни хохлайсанми? Яхши.   Бироқ эшикни тақиллаши уни тўхтатди. -Оч эшикни,- ҳайдовчим Достон ака эди бу. Дамин нима қиларини билмай тараддудланиб турганида Достон ака эшикни бузиб кирди. Ўзиям девдай одам эди. Икки ҳатлаб келиб Даминга етиб келди-да бутини орасига бир тепди. Дамин вой-войлаб йиқилди. Ғазабланган Достон ака ўхшатиб яна уч, тўрт марта тепди. Мен оғзимдан скотчни олиб йиртилган кийимларимни қўлим билан беркитиб ўтирардим. Достон ака менга бир қарадида Даминни сал нарига ечиб қўйган футболкасини устидан кийиб юрган кўйлагини узатди. -Кийиб олинг. Йўлдан янги кийим оласиз.   Шу қадар қўрқиб кетган эдимки, қўлларимни қалтираши сира қолмасди. Уйга келиб тинчлантирувчи дори ичиб ўзимни босишга уриндим. Қани ўзимни қўлга ололсам. Кўзимдаги ёшни артиб улгурмас эдим. Достон акага бу ҳақида отамга айтмасликни илтимос қилдим. Чунки отам мени тушинишига кўзим етмади. Тайёрловни эса шу сабаб тўхтатмадим. Икки кун ўтиб ўзимни босиб олгач Достон акадан Дамин ҳақида сўрадим. -Ким ўзи у? -Отаси бир пайтлар отангиздек тадбиркор эди. Кейин нима бўлди-ю, инқирозга учради. Ишини ўнгламаси ўлиб кетди. Иккита ўғли бир қизи бор эди. Катта ўғли ва қизи оила қуриб ўзларини эплаб кетишган. Фақат шу Дамин такасалтанг. Ҳалиям ўзини бойвачча кўрсатиб юргиси келади. Эшитишимча охирги пайтлар дорига ҳам ўрганиб қолганмиш. Ким билсин яна. -Сизга бирон зарар етказмайдими? -Қўлидан келмайди. Шундоқ ҳам дадангиздан қўрқиб писиб кетгандир.  Кўнглим бир оз жойига тушди. Шу билан бирга менга шунақа одамлар осилиб турганига кўнглим чўкиб қолди. Ўзимни дардим етарли эди. Буниси қўшилиб яна ҳам рангим ўчиб қолди. Мактабда уюштирилаётган сўнгги қўнғироқ тадбирига ҳам ўлган кунимга бордим. Ҳеч нарсага қўшилмадим, аралашмадим. Ҳатто мактабдан кейин уюштирилган тантанага ҳам қўшилмадим. -Нега уйдасан?- деди дадам кутубхонада мени кўриб.- Байрам тадбиринг бор эди шекилли. -Боргим келмади. -Бекор айтибсан. Ҳозироқ борасан. Достонга айт тайёрлансин. -Хўп.   Ноилож кийинишга тушдим. Тадбир бошланишига бир соат бор. -Қани тўхтачи,- хонамга кирган Надя мени у ёқ, бу ёққа ўгириб кўриб бош чайқади. -Нима гап? -Бу кийиминг бўлмайди. Олдимга туш.   Надя мени эшитмай судраб кетди.   Базм уюштирилган ресторанга келганимизда киришга бир оз ўнғайсизландим. Чунки Надя мени малика либосида олиб келганди. Салон стилисти иши тугатиб бош чайқади. -Қўриқчини кўпайтиринг, акс ҳолда бу қизни бугун ўғирлаб кетишади.   Шуни эслаб бир кулиб қўйиб ичкарига кирдим. -Вой дод,- деб юборди. Биринчи бўлиб Камрон,- қайси эртакдан тушди бу қиз. Қолганлар ҳам базм либосида бўлса-да очиғини айтиш керак менга тенг келадиган гўзали йўқ эди орасида. -Ердан чиққан,- лабини бурди Сабина. -Ерда сен юрасан. Бу қиз ойдан тушган,- Камрон ва Сабина ўртасида бир пайтлар қандайдир низо ўтганини эшитган эдим. Шу сабаб иккиси тинмай тортишар эди. -Йўқ дўстим. Ойда доғ бор. Ой ҳижолат бўлиб ўтирибди шунинг учун,- гапга Азиз қўшилди. -Яна бир оғиз гапирсангиз кетаман,- дедим қошимни чимириб. -Бўпти умуман ярашмабди кийиминг,- Камрон кўз қисиб, нари кетди.   Базм бошланди. Машҳур қўшиқчилар иштирокида зўр базм бўлди. Бир оз кўнглим яйради. Қизлар ҳасаддан ўқрайиб турса ҳам, йигитлар мени зериктириб қўйишмади.  Уйга қайтиб келганимда менга биринчи дуч келган одам, укам Ҳамид бўлди. -Оҳҳо, очилиб кетибсиз, опа. -Рахмат. -Тўғриси ҳам. Эрга тегяпсизми?- деди бир қошини учириб. Кулгим қистади. Шарақлаб кулиб юбордим. -Тентак. -Ҳо гапим ёқиб кулиб қолдингиз-ку. Жон деб турибсизми, дейман. -Нима дединг,- уни қувиб хонасини олдигача бордим. Бирдан қаршимиздан отам чиқиб қолди. -Нима қиляпсизлар?- деди ҳайрон бўлиб. -Опамни...- шарт Ҳамидни оғзини ёпдим. -Ҳазиллашаётгандик.   Дадам кулиб ўтиб кетди. Ҳамидни яхшилаб таъзирини бериб, хонамга кирдим. Кўзгудаги аксимга боқдим. -Бахтсиз малика,- дедим ўзимга ўзим.   Шу билан имтиҳонлар бошланди. Югур-югур билан роса толиқар эдим. Ҳали унга, ҳали бунга. Бир куни навбатдаги имтиҳон учун йиғилиб турсак, мени сўрашаётганини айтди. Аста кўчага чиқдим. Қарасам Алиса. Югуриб келиб қучоқлади. Икки кўзим Сабинани излади. У йўқ. Менга собиқ дугоналарим билан учрашиш тақиқланган эди. Алиса роса гинахонлик қилди. Ўн минутда собиқ синфдошларим ҳақида мингта маълумот айтди ўзиям. -Кетди деб эшитганимда мен ҳам мактабдан кетишинг шу билан боғлиқ деб ўйлагандим. -Дадам ҳаммасидан хабар топди. Ҳозир ҳам назоратдаман.  У менга бир гапни айтсамми айтмасамми дегандек ғалати қараб қолди. -Бирон гап эшитдингми? -Ҳ...аа.. Фақат Дима ҳақидада. Шунга... -Қандай гап. Энди айт. Айтмасанг ҳам ўзимни еб қўяман. Нима гап экан деб. -Амакимни ўғли Россиядан мол олиб келади. Шуни телефони қўлимга тушиб қолди. Титкилаб ўтирсам Димани расми бор профил чиқиб қолди. Ёзишмаларини ўқидим. Отаси билан акамни қандайдир алоқаси бор экан. Булар шу орқали таниш экан. Қизиқ нарса йўқ экан деб турсам сени суратинг чиқиб қолди. -Ҳа. Акам Димага юборибди. Ўзиям шунақа чиройли тушган экансан. Оппоқ кўйлакда нақ малика эдинг. Кўриб мен ошиқ бўлиб қолдим тўғриси. Тагида ёзув бор экан. "Ёдингдами ҳалиям " "Қаердан олдинг" "Сўнгги қўнғироқ тадбирида тушган экан." "Тарқалиб кетибдими?" "Йўқ. Бир синфдошидан атай олдим. Фақат сенга ташладим. Рашк қиляпсанми?" "Бу қизни қара. Тез орада эгаси чиқиб кетади "   Мен уни оғзига термулиб қолдим.  Қараб турганимдан ҳижолат бўлдим. -Муҳсина, бекор айтдима. Рангинг оқариб кетди. -Муҳсина,- орқамиздан Камрон келиб қолди,- имтиҳонга кирмайсанми? Навбатинг келди,- Камрон ёнимдаги Алисани кўриб менга қош учирди. -Аввалги синфдошим Алиса. Алиса бу янги синфдошим Камрон. Сен у ерда, у эса бу ерда синф сардори. -Танишганимдан хурсандман,- Алиса биринчи қўл узатди. -Мееен ҳам,- шошиб қолди Камрон. У дугонамни корейс қизларига хос чеҳрасига термулиб қолганди. Умуман олганда Алисани юзидаги ёқимли ифода кишини ўзига тортар эди. Уни отаси рус, онаси эса корейс эди. -Мен борай,- деди Алиса кулиб,- имтиҳонинг бор экан-ку. -Номеринг ўшами ўзим қўнғироқ қиламан. -Бўпти,- у юзимдан ўпиб хайрлашди. Мен шу куни имтиҳондан қандай ўтдим, нима дедим ёдимда йўқ. Бутун ҳаёлим қачон ёлғиз қолар эканману бугун эшитган гапимни хаёлимда таҳлил қилар эканман - шу бўлди. Шифтга термулиб Алисани гапини минг марталаб ҳаёлимда қайта таҳлил қилдим. Димани ҳар бир сўзидан минг хил маъно қидирдим. Яна бошимни ғовлатган бир нарса шу эдики: Дима билан боғланишни кичик бир имкони туғилди. Нима қилсам экан. Алисага ҳозироқ қўнғироқ қилиб ўша рақамни топиб бер дейишдан ўзимни аранг босиб турар эдим. "Эсингни йиғ, Муҳсина, кейин нима қиласан. Отанг бундан хабар топса нима бўлади. Шуни ўйласангчи" . Шундан деб ҳаёлларни йиғиштиришга уринардим. Аммо Дима билан гаплашиш имконини ўйлашим билан яна миям қолиб қалбим сайраб кетарди. Ўзим билан ўзим олишиб тонг отди. Яна бир мазмунсиз кун бошланди. ​​Хонамга ўтиб кетмоқчи эдим Кичик акам Аҳмед ва Замина хонимни айтишаётганини эшитиб қолдим. Улар шундай баланд овозда уришар эдики, эшитмай кетишни иложи йўқ эди. - Бас етар тамоша кўрсатма. Тўй тўхтамайди. -Сизларга фарқи йўқ шундайми? Собит акамни ҳам шундай мажбур қилгандинглар. -Бинойидек яшаяпти. -Бинойидекми? Акам ажрашмасин деб келинойимни йилида туғдиряпсиз-ку?   Шапалоқ овози эшитилди. -Ўчир овозингни аҳмоқ. -Икковингиз ҳам молпараст ҳудбинсизлар. -Нима дединг. Тўхта...   Мен акам кўриб қолмасин деб ўзимни панага олдим. Кейин аста хонамга кириб олдим. Жанжал сабабини Надя айтиб берди. Аҳмед тўйни тўхтатаман. У билан ҳарактеримиз мос келмайди деган хоним эса бундан қутириб кетган. -Собит акангизни ҳам шунақа жанжаллар билан уйлантирганди. Мана эр-хотин сира келиша олмайди. Собитни иккинчи хотини ҳам бор эмиш.   Акаларимга ичим ачиди. Севмаган инсон билан яшаш жуда оғир бўлса керак.  "Нега раҳминг келади Муҳсина. Ўзингни ҳам шу тақдир кутиб турибди-ку. Чидашдан бошқа чора борми?" Бирин -кетин имтиҳонлар ўта бошлади. Бир -бирини қувиб маъносиз кунлар ўта бошлади. Охирги пайтлар Замина хонимни мен билан иши бўлмай қолди. Чунки Аҳмед акам уйланмайман ундай таннозга деб туриб олди. Бу гап ҳатто отамгача етиб борди. Бир гал уларни ётоқхонадан эр-хотинни бақир -чақирини ҳам ҳамма эшитди. Отам хотинини укамни кўнглига қарамаганликда айбларди. Ичимда бир хурсанд ҳам бўлдим. Севгини билган тарбиясиз битта мен эмас эканман-ку. Бир куни Надя менга бу масала энди ҳал бўлади деди. Нега деб сўрасам даҳшатли гап айтди. -Нима деганинг бу? -Билмайсизми, хоним тез-тез фолбину, кинначиларникига қатнайди. Ўзини ҳамма нарсадан устун аристократ кўрсатгани билан кунора шунақа кўчаларга қатнайди. Ҳозир ҳам ўғлини ўша ўзи севиб қолган қиздан совутиш учун ирим, амал қилдиргани кетди. -Эй бу бойлик нималар қилдирмайди. Сен ҳам кўп тиллашма хоним билан. Тағин кетворма. Шу воқеадан кейин Замина хонимни кўрсам жодугарни кўргандек қўрқадиган бўлиб қолдим. Аммо хоним ҳаммасини тинчитди. Қандай йўл билан билмайман.  6 - июн отамни туғилган куни эди. Буни нишонлаш учун Замина хоним катта зиёфат берди. Тўғриси бу аёл шунақа дабдабаларга жуда ўч эди. Арзимаган нарсани ҳам катта тантана билан нишонланрди. Туғилган куннику, айтмасам ҳам бўлади.   Бунақа дабдабалар эса мени жуда жонимга тегди. Чиройли қўғирчоққа ўхшаб тиржайиб туришим керак. Хоним бундай кунлар жуда виқорга минарди. Ва асло ўртамиздаги нафратни кўрсатмас эди. Оила шаъни учун бундай кунлар келинлари билан ҳам мен билан ҳам олий даражадаги назокат билан муомилада бўлар эди.  -Қизингиз жуда чиройли бўлибди,- деди, мен аввал кўрмаган аёллардан бири сочларимни силаб ўзига яқин олиб. -Ҳа. Кўз тегмасин. -Узатишда роса қийналасиз. Ошиғи ҳам кўпдир.   Бу гапдан икки юзим қизарди. -Вой ҳали ёш. Энди тўққизинчи синфни битирди. Ҳали ўқийди. -Ҳа. Ўн етти ёш денг. Айни гулмисол очилган ёши.   Отамни кузатдим. Ташқаридан қараганда қанчалар салобатли ва бахтли кўринади. Юзидан нур ёғилиб турибди. Қизиқ нега оиламизда ёки ишда доим қовоғи солиқ юраркин.    Мактаб имтиҳонларини охиргиси ҳам тугади. Энди қўлимизга битирув шаҳодатномаларини олсак бўлди. Кейин насиб этса ўқишга кираман. Янги ҳаёт йўли бошланади мен учун.   Бироқ бу янги ҳаёт мен учун бир кутилмаган хабар билан кириб келди. Тайёрловдан уйга қайтсам Замина хоним хонамга кирмаси ёнига чақирди. Ва томдан тараша тушгандек деди: -Даданг сени Ҳусайн Жабборовични ўғлига эрга бермоқчи. Бугун совчилар келади. Шу ойни охирида унаштириб қўямиз. Davomi bor ...

#ота 121-қисм Хўрлик, изтироб ва чарчоқ туфайли кўксини тўлдириб келаётган йиғини Жасмина қайтаришга уринди. Қайнонанинг баттар жаҳли чиқиб зуғум қилишини истамади. Бўғзи куйди, нафаси қайтди, томоғи ачишди. Аммо кўзёшларини тийишга куч топа олди. Шукрки, шу билан уни исканжага олган уйқуси ҳам тарқади. Сал ўтмай ошхонга кириб келган Фарзона Жасминага бироз қараб турди-да, онасидан норози бўлди: - Ойи, кеннайимга чучвара қилдиряпсизми? Эрталабки сомсадан бор-ку. Бечара кеннайим чарчаб кетди. - Чучвара егим келди. Қилинг, дедим, - телефонидан кўз узмай деди Сайёра опа. - Негадир раҳмсиз бўлиб кетяпсиз... – Фарзона Жасминанинг ёнига ўтириб кўмаклаша бошлади. Кейин Жасминага қараб деди: - Кеннайи, буни ўзим пишираман, сиз кириб ярим соат дам олинг. - Йўғ-е, ўзим қиламан, - деди Жамина Сайёра опага қараб оларкан. - Сен ўзи нега овқат қилишга киришиб кетдинг? - ғазаби келиб деди Сайёра опа. - Сен дарсингни қил. Рўзғорга аралашма! Фарзона онасининг жаҳл чиққанини билиб, юмшади: - Ойижон, кеннайим билан иш қилиш ёқади-да, менга. Дарсни ҳам бирга қиламиз. Бирга овқат қилиб олайлик... - Кеннайингга дарс нима керак? – энса қотирди Сайёра опа. – Энди қаерда ҳам ўқирди? - Равшан амаким ўқитиш шартми билан узатган экан. Ўқитарканлар. Шунинг учун бирга тайёрланамиз. Кеннайим билан бирга ўқишга қатнаймиз... Мазза бўлади. - Амакинг ўзини уйида юрганида ваъда бергандир? Бизни уйдаги одамга хўжайинлик қила олмайди-ку, - деди Сайёра опа тўнғиллаб. – Кеннайинг ўқиса, рўзғорни ким қилади... Жасмина қайнонаси унинг ўқишига қарши эканлигини билиб, қўрқиб кетди... 🦋 Райҳона нонушта тайёрлади, бирга овқатланишгач, сўнг Камроннинг кийимларини дазмоллаб берди. Кейин Камрон ўша реклама масаласида гаплашган қиз билан учрашгани кетди. Райҳона ошхонани йиғиштириб олгач, инстаграмга кирди ва эслаб қолгани бўйича ўша Лайло деган қизнинг саҳифасига кирди. Кириш билан таниди. Илгари ҳам уни интернетда кўп бора кўрганини эслади. Соч турмакларини, пардоз сирлари-ю, юз парвариши ҳақидаги маслаҳатлари эътиборини тортганди. Ўзи жуда чиройли бўлгани учун унга эргашувчи, гўзал бўлишни истовчи қизлар минглаб топилади. Шунданми, обуначилари жуда кўп. Райҳона унинг чиқишларини кузата туриб, бир кун аввалгисини ҳам кўрди. Лайло билан Камрон худди севишганлардек рол бажаришибди. Лайлонинг эркаланган, нозланган нигоҳлари Райҳоннинг қалбига ўт ёқди... 122-қисм Янаям Райҳонанинг оромини олган нарса бу – обуначиларнинг изоҳлардаги гаплари бўлди. Улар Камрон ва Лайлони роса табриклабди. - Тўй қачон? – деб савол берибди кўп обуначилар. - Бир-бирингизга жуда моссиз, - дебди аксарияти. Бундан Райҳонанинг рашки келди, юраги куйди. Ўзини худди Камроннинг ҳаммадан беркитган иккинчи хотинидек ҳис қилди. Камрон бугун ҳам унинг олдига кетди. Яна бирга чиқишади. Ҳамма уларни севишган дейди... Райҳон ичидан бир нима узилгандек бўлди. - Камрон Лайлони севиб қолса-чи? – ўйлади Райҳон ўзича ва бунинг оқибатини ўйлаб, юраги орқага тортди. 🦋 Лайло қаршисида турган Асқарни кўриб, бироз ўзини йўқотди. Асқар эса уни масхара қилгандек гапира бошлади: - Блоггер Лайло, сиз Асқардан бошқасга эрга теголмайсиз-ку. Нега интернетда йигитларни умидвор қилиб юрибсиз. Ёки ошиқларингизга муҳаббат тарихингизни, ўтмиш саҳифаларингизни ўқитишни истамайсизми? Лекин улар бундан дарҳол хабар топади. - Асқар ака... – деди Лайло мулойим гапиришга уриниб. – Ҳозир менинг бу ерда съёмкам бор. Сиз билан бирга тушлик қилиб, гаплашсак майлими? Асқар унга суқланиб қаради: - Қаерда? Қуруқ тушликнинг ўзи иккимизга камлик қилар... Балки... мени квартирамга бориб, овқатланиб, “ширин” дийдор қилармиз... Лайлонинг бўғзига тошдек алам тиқилди: - Асқар ака, мен сизга фоҳиша эмасман. Бизнинг ўртамизда ҳеч нарса қолмади. - Унақа дема, асалим, - Асқар Лайлонинг чаккасидан тушиб турган сочини қулоқлари ортига ўтказаркан деди. – Ўртамизда ҳеч нарса қолдирмасанг, мен ичимда сир қолдирмайман, оламга жар соламан! Лайло блогер тамом кейин... Капут! Майлими? Лайлонинг юраги олов ичида қолгандек куя бошлади. Ҳадемай Камрон келади. Асқарни жўнатиб юбормаса катта муаммо бўлиши тайин. - Майли, сиз бориб квартирангизда тушлик учун тайёргарлик кўринг, мен ўзим бораман... – деди Лайло ичидан нафрати тошиб келаётган бўлса-да, жилмайишга тиришиб. - Қандай тайёргарлик кўраман? Мен сендек ҳар куни минг долларлаб пул топмасам... – яна масхаралагандек деди Асқар. Лайло унинг тезроқ даф бўлишини истаб, қўлида юз доллар тутқазди. Шу билан Асқар машинаси томон юрди. Лайло эса Камрон келиб қолмадимикан, дея атрофга аланг-жаланг қаради. Камроннинг келганини кўрса, Асқар ортига қайтиши мумкин... 123-қисм Лайлонинг юзидаги безовталик Асқарнинг эътиборини тортди. У ортига қайта бошлади. Лайло эса йўлнинг нариги четига Камроннинг машинаси келиб тўхтаганини кўрди. Нима қилиб бўлса ҳам Асқарни жўнатиб юбориш чорасини ўйлаётгани Лайло бироз шошиб қолди. - Асқар ака, бора қолинг. Менинг ишим тез тугайди. Улгурмайсиз. Илтимос... Ҳу-у-ув, анув иккимиз мазза қилиб еган бешбармоқ бор эди-ку, - деди Лайло Асқарни жўнатиш учун сабаб топилганидан қувониб, атай шаҳар четидаги кафени айтаркан. – Ўшандан олиб келинг, иложи бўлса... - Э-э-э, бешбармоқни жойида, иссиғида ейиш керак, - деди Асқар Лайлога яқинлашаркан. - Шунақа егим келяптики, иссиқ-совуғига қарамайман! – деди Лайло. - Юзимдан ўпиб хайрлашишни унутдинг! – деди Асқар ҳиринглаб ва бирин-кетин икки юзини Лайлога тутди. Лайло унинг юзларидан ўпишга мажбур бўлди. Асқар эса Лайлонинг маҳкам қучиб, кейин машинаси томон йўл олди. Бу пайтда, Камрон аллақачон машинасидан тушган ва уларни кўриб бўлганди. Шундагина Лайло Асқар ҳаммасини Камрон учун атай уюштирганини билди ва дунёга сиғмай кетди. Чунки Камрон энди Лайлодан Асқар кимлигини сўраши тайин. 🦋 Равшан ака атрофида куймаланиб парвона бўлаётган аёлини кузатиб ўтириб эзилиб кетди. Шўрлик Дилдора... Ҳам эрининг кўнглига қараяпти, овутяпти, ҳам дардини ичига ютяпти, яна ҳамма айбни бўйнига оляпти. - Мен тарбия бера олмабман-да, дадаси... – деди Райҳона ҳақида гапирганида. Аслида Райҳона киприклари орасида асраган, кафтида катта қилган, оғзидан чиққанини муҳайё қилган Равшан эмасмиди? Ҳа, қизини эркалатган, “Менга ҳамма нарса мумкин”, деган фикр уйғотган аслида Равшан! Беш йиллик тирноққа зорлик, фарзанд неъматининг ўта тотли эканлиги Равшаннинг қизини ҳаддан ортиқ эркалатишига сабаб бўлди. - Дада, ҳаммани боғчадан дадаси машинада олиб келади, - деганди Райҳона тўрт ёшлик чоғларида. - Вой, қизим. Сени боғчанг уйимизнинг орқасида бўлса, бир югурсанг етасан-ку, - кулганди Дилдора ўшанда. Эрка қиз эса дадасига қараб мўтиради: - Дадас, сизам мени боғчадан машинада олиб кела олмайсизми? - Олиб кела оламан, - деганди Равшан ўшанда. Кейин бир ҳафта то Райҳона “Боғчамга ўзим бораман” демагунча юз метр ҳам чиқмайдиган масофадаги боғчага ота қизини машина олиб бориб, олиб келди. 124-қисм Равшан ака учун Райҳонани эрталаб боғчага олиб бориш муаммо эмасди. Аммо кечки пайт, яъни болалар боғчадан қайтадиган маҳалда, энди тижоратни бошлаган Равшан аканинг иши қайнар, учрашувлари кўпаярди. Шунга қарамай, Равшан ака қизининг кўнгли учун ҳаммасини бекор қилиб, боғчага келарди. Ҳар доим шундай бўлди. Равшан ака учун қизининг истаклари бажарилиши шарт бўлган вазифадек эди. Эҳтимол, мана шу ҳаракатлари қизини ана шундай хато қилишига сабабчи бўлгандир? Равшан ака шуларни ўйларкан, яна санчиқ турган чап кўксини ишқалаб қўйди. 🦋 Назокат опа бир кун аввал қизи Рухшона билан совчиликка бориш учун тайёрлаган тугунни кўтариб, синглиси билан йўлга тушди. Улар нима бўлса ҳам қизнинг рози бўлишини Худодан тилаб-тилаб боришди. Шукрки, Лайлонинг онаси уларни очиқ чеҳра билан кутиб олди. Безилган дастурхон, тансиқ таом тортилиши уларнинг совчиларга хайрихоҳлигидан дарак. Бундан Назокат опа қувонди. - Бериш нияти бор, - деди у қизнинг онаси чиқиб кетганида синглисига пичирлаб. – Икки кундан кейин фотиҳа, бир ҳафтадан кейин тўй деб туриб оламиз. Сенам авра. - Мунча шошмасангиз? – ҳайрон бўлди, синглиси. - Сенга нима деб жавраб келдим, - норози бўлди Назокат опа. – Эшитмагансан, гапимни! Камрон кеча уйга келмади, дедим. Анув шарманданинг ёнида қолди. Ўша бола “илдириб” олмасидан аввал уйлантиришим керак. - Ҳа-а-а, бўлди. Бўлмаса, розилик беришмаганига қўймаймиз. Сиз тайёр бўлсангиз бўлди. - Поччанг уй оламан деб йиғиб юрган пули бор эди. Ўшани тўйга бағишлади. - Бўлмаса, муаммо йўқ экан. Ҳал қилиб кетамиз... Опа-сингил айтганини қилди. Дилбар опани у деди, бу деди уч кундан кейин фотиҳа, бир ҳафтадан кейин тўй қилишга кўндирди. 🦋 Камрон ёнига келиши билан Лайло саволга ўрин қолдирмаслик учун у билан саломлашди-ю, бидир-бидир қилиб, ишдан гапира кетди. - Камрон ака, - деди Лайло ўзининг ғоясини бўлишиб. – Қаранг, биз гўё тўйимиз учун ресторан қидираётган бўламиз. Сен мени бу ерга олиб келасиз. Мен шу энса қотираман. “Кимсан, Лайлонинг тўйи шу ерда бўладими?” дейман. 125-қисм Камрон Лайлога ажабланиб қараб турарди. Лайло берилиб тушунтирарди: - Сиз эса “Бу ресторанда тўйини ўтказмоқчи бўлган ёшлар учун сюрпризлар кўп. Энг катта сюрприз - ресторан томонидан келин-куёвга асал ойи учун Дубайга уч кунлик саёҳат”, дейсиз. Мен ҳаяжонга тушаман. Кейин сиз яна рестораннинг тақдим этаётган тўёналарини санаб кетасиз... - Бу ресторандан тўйини ўтказганларга шунақа сюрпризлар бормикан? – Камрон бўйнини чўзиб, ресторанни томоша қила бошлади. Унинг хаёлида қачондир Райҳона билан тўйини қилса, Дубайларга саёҳатларга борса... - Ҳа, бор экан, - деди Лайло. – Бор бўлганда ҳам менинг саҳифамга аъзо бўлиб, келиб мени айтишса, шунақа сюрпризлар бўлади. Бўлмаса йўқ. - Зўр-ку, - деди Камрон ресторанни қизиқиш билан айланаркан. – Шу орқали сизнинг обуначиларингиз ҳам ошиб кетарканда. - Албатта, биз икки томонлама манфаатни кўзлаб ишлаймиз. - Чиройли ресторан экан. Агар сиз айтган тўёналари бўлса, тўй қилса бўларкан... - Тўйимизни шу ерда қилиб, Дубайга кетамизми, Камрон ака, - Лайло йигитдан кўз узмай. – Бизга уч кун эмас, бир ҳафталик қилиб беришади. Камрон Лайлога ажабланиб қаради. - Тўйимиз? Мухлислар учун бўладиган тўйми? – рекламани назарда туриб деди Камрон. - Йўқ. Мен ҳақиқий тўйимизни айтяпман. Ахир биз совчилар орқали учрашдик. Уйдагилар тўйга тайёргарлик кўришяпти. Кейин... – Лайло Камронга яқинроқ келди. – Тўйгача ҳали кўрасиз ресторан рекламаларимиз ва бунақа туёналарнинг даҳшатлари бўлади. Орасидан танлаб энг зўрида ўтказамиз. Ҳали тўй либослари салони ҳам реклама қилдирмоқчи. Уни кўрса, бошқа салонлар ҳам жонланади. Тўйимизни ҳаражатини ошиғи билан чиқариб оламиз, Камрон ака... Камрон Лайлога тикилиб қолди. У хаёлидаги гапни қизга қандай айтишни ўйларди. Айтса, хафа бўлмайдими? Лекин айтмаса ҳам бўлмайди. - Лайло, - деди у қизнинг чаросдек чақноқ кўзларига тикилиб. – Ҳалиги... иккимизнинг тўйимиз бўлмайди. Мен уйланганман-ку... Бу гапим учун яна мендан хафа бўлманг... 🦋 Тушлик қилиб бўлишгач, Сайёра опа Фарзонани “дарс қиласан”, деб олиб чиқиб кетди. Жасмина билди, қайнонаси қизининг унга ёрдам беришини истамаяпти. Шунинг учун тез-тез ошхонани йиғиштириб, бир соатгина ухлаб олиш учун ётоқхонаси томон йўл олди. Лекин ўқишга бўлган иштиёқ уни Фарзонанинг хонаси томон етаклади. Балки бироз қўшилиб дарс қилса, кейин ярим соатгина мизғиб олар... Шу хаёлда Фарзонанинг хонасига яқинлашган Жасмина эшикнинг очиқлигини кўрди. Ичкаридан эса Фарзона ва Сайёра опанинг суҳбари эшитилиб турарди... 126-қисм Жасмина беихтиёр турган жойида қотди. Фарзоннинг овози аниқ-тиниқ кела бошлади: - Ойи, кеннайим мен тенги. Қаёқдан рўзғорнинг ҳамма ишини билсин. Сиз ўзгариб қолдингиз... Кеннайимни қийнаяпсиз... - Фарзон, сен ишимга аралашма, дарсингни қилиб юравер. Ёрдам берма, кеннайингга, - деди қайнонаси унга жавобан. - Ойи, кеннайим бегона эмас-ку. Равшан амаким, Дилдора холам билишса нима бўлади? - Фарзон... Кеннайинг касал. Уни аканг билан яшатолмайман. Ўша амакинг ва холангни юз-кўзини деб ҳайдаб ҳам юборолмайман. Шунинг учун Жасминанинг ўзини кетишга мажбур қиляпман. Ўзи кетсин, яшашни истамайман, десин. Шунда биз ота-оналарнинг орамиз бузилмайди. - Ойи... – Фарзонанинг норози овози эшитилди. – Кеннайим касал эмас. Шунча борди-келди қилганмиз, кўрмаганмиз-ку. - Икки марта хушидан кетганини ўзим кўрдим-ку. Одам касал бўлмаса, бунақа тез-тез хушидан кетмайди. Хушидан кетиш мия билан боғлиқ. Ишқилиб, тутқаноқ бўлмасин... Кейин... қиз бола касал бўлса, ҳар қандай ота-она яширади. Совчи келмай қўйишини билади-да. Амакинг билан холанг ҳам шунинг учун яширган. Бизни чув туширишгани учун менам ими-жимида қизининг ўзини кетишга мажбур қиламан! Жасминанинг юрагини муз қоплагандек бўлди. Энди нима қилади, у? Демак, у кетиши керак... Унинг ўзи ич-ичидан ота уйига қанотсиз учиб боришга тайёр бўлса-да, негадир ҳозир ичида нимадир узилгандек бўлди... 🦋 Райҳонанинг кўнглига ғашлик ин қурди. Шу дамгача ота-онаси, яқинларидан узоқлашгани учун сиқилган бўлса, энди Камронни йўқотиши мумкинлиги ўйлаб, қалбида ҳадик уйғонди. Тан олиш керак, Лайлонинг ҳусни бир йигитни ақлдан оздирар даражада. Райҳон ҳам ундан кам эмас, аммо Лайлонинг устун томони кўринишидан жуда эркин ва ўзига ишонган экан. Кейин гаплари, ўзини тутишидан Камронни ёқтириб қолгани сезилиб турибди. Агар Райҳона бепарво бўлса, бу қиз эрини тортиб олишдан ҳам тоймайдиганга ўхшайди. Ўзи ҳозир Камрон ва Лайло нима қилишаётган экан. Райҳона рашки устун келиб, Камронга видеоқўнғироқ қилмоқчи бўлди. Шунга уларни бемалол кўриши мумкин. Телефонини қўлига олиб энди видеоқўнғироқни босганди, экрани қорайиб, ўчиб қолди. Райҳона аввалига қуввати тугади деб ўйлади. Қувват олишини кутди, аммо телефони ёнай демасди. Сўнг миясига келган фикрдан қўрқиб кетди. - Нима бўлса ҳам телефоним бузилиб қолмасин, - деди у ўзига ўзи пичирлаб. - Мен на ойимнинг, на Жасминанинг, на бувимнинг телефон рақамини ёддан биламан... 127-қисм Райҳона юраги ҳапиқиб, телефонини ярим соатча ёқишга уринди. Қани, қилт этса... Кейин ўрнидан туриб кийинди-ю, кўчага отланди. Атрофга қараб телефон тузатадиган уста қидирди. Бир аёлдан сўраганди, бир бекат нарида борлигини айтди. Райҳон пиёд ўша томонга йўл олди. Қийналмай топган устаси қўрққан гапини айтди: - Телефонингиз куйибди. Бошқа олганингиз маъқул... - Ичидаги рақамларини олиб бўладими? – сўради Райҳона. - Агар сим-картага сақлаган бўлсангиз, сим-картада бўлади. Агар телефонга сақлаган бўлсангиз, сақланмайди, - деди уста йигит. - Бир марта сим-картам куйиб рақамларни йўқотганимдан кейин телефонга сақлайдиган бўлгандим-да... – ёрдам берармикан, деган умидда деди Райҳона. - Телефонда сақланган бўлса... қийин... йўқ деса ҳам бўлади... Райҳона бор-будидан айрилгандек, шалвираб қолди. Наҳот, энди ҳеч ким билан гаплаша олмайди.... 🦋 Лайло Камронга қараб жилмайди. Бу табассумда мамнуниятдан кўра алам зоҳир эди. - Нега хафа бўламан, Камрон ака.... – деди у хўрсиниб оларкан. – Лекин... мен таслим бўладиган қизмасман. Айтдим-ку, сизни ўша қиздан тортиб оламан! Лайло қаҳ-қаҳ отди. Камрон эса нима дейишини билмай қолди. - Қани иш бошлайлик, бўлмаса... – деди кейин Лайло ишчи гуруҳни шошириб. Шу билан улар ресторан рекламасини суратга олишга киришиб кетишди. Съёмка ишлари тугагач, Лайло Камронга бу гал уч юз доллар берди: - Ресторан яхшироқ тўлаганди. - Э-э, раҳмат. Блогерлар нега кучайиб кетишини энди тушунгандай бўляпман, - деди Камрон пулни оларкан. - Ҳа, бунақа пул топадиган даражага келиш учун роса меҳнат қилганмиз. Сиз ишимиз ривожланганда қўшилдингиз-да, - деди Лайло. – Сизга бирдан яхши ҳақ бераётгимнинг сабаби, сиз келишингиз билан мижозлар “Лайло эрга тегаётган экан, шов-шувдан фойдаланиб реклама қилиб қолайлик”, дейишяпти-да. Эртага иккита рекламага заказ олганман. Келасизми? - Шунақа пул бераверсангиз, келаман, - деди кулиб Камрон. – Бўпти, раҳмат, мен борай... - Яхши етиб олинг, - Лайло Камроннинг ортидан қараб қоларкан, ҳозир Асқар билан бўладиган учрашувини ўйлаб кайфияти бузилди. Асқар нималарни орзу қилиб, уни кутиб ўтирган бўлса? 128-қисм Яхшиямки, Камрон Асқарни кўрган бўлса ҳам “Ким?” деб сўрамади. Лайло мана шундан жуда қўрққанди. Лекин Асқарнинг ниятини англади. У атай Камронга Лайлонинг қучган ҳолда кўриниш берди... Эрта бир кун Асқар Камронга нимадир деса, Камрон унинг гапига юз фоиз ишониши учун далил бўлади бу. Шуларни ўйлаб Лайлонинг юраги сиқила бошлади. Умуман ўша нусханинг олдига боргиси келмасди. Бироқ бормаса нима бўлишини ҳам Лайло яхши билади. Асқар ҳар қандай тубанликни қилиши мумкин. Биров бўйнидан арқон ўтказиб тортгандек, Лайло зўрға йўлга тушди. У Асқарнинг квартирасига етиб борганида йигит ҳамма нарсани айтилганидек муҳайё қилган, ўзи эса диванда ястаниб ётарди. - Келдингми? – деди у Лайлога суқланиб қараркан. - Келдим, - деди хўрсиниб Лайло. - Лайло, асалим. Менинг олдимга келганингда қовоғингни осма. Мен сенинг кулгичларингга ошиқман, - дед Асқар ўрнидан туриб, Лайлога яқинлашаркан. - Асқар ака, бизнинг ўртамизда ҳаммаси тугаган, - деди Лайло шоша-пиша. - Биз бир-биримизнинг феълимизни тушунмаймиз. Бирга яшолмаймиз. Шунинг учун тинчгина ажраб кетганимиз маъқул эди. Нега яна ҳаётимда пайдо бўлдингиз? - Мен сендан айрилмоқчи эмасман. Буни кеча инстаграмингни кўриб, билдим. Анув йигит билан чиқишларинг асабимга тегди. Шунинг учун келдим, ёнингга... - Мен ўша йигитга турмушга чиқяпман. Асқар ака, энди йўлларимиз айро, - деди Лайло куйиниб. - Лайло, ўйлаб гапиряпсанми? – масхаралагандек деди Асқар. - Сен мендан бошқага турмушга чиқа олмайсан-ку. Ё бўлажак эрингни алдамоқчимисан? Мен алдашингга йўл қўймайман. Мени қўлдан чиқармоқчи ҳам эмасман. Шунинг учун хаёлингни бўлма. Кел, сен яхши кўрган бешбармоқ. Ўтир, еймиз. Лайло индамай дастурхон бошига ўтирди. Улар овқат чоғида деярли гаплашишмади. Асқар ҳам, Лайло ҳам ўз хаёллари билан банд эди. Дастурхонни йиғишаётганда Лайло сўради: - Асқар ака, мендан нима истайсиз? Жиддий гаплашиб олайлик... - Меники бўлишингни, - Асқар Лайлонинг белидан қучишга уринди. Лайло чап берди: - Бас қилинг, Асқар ака, мен сиз билан яшолмайман... - Ҳозир кўрамиз, - Асқар қизни даст кўтариб, ётоқхона томон кетди... 🦋 Назокат опа уйига ўзида йўқ хурсанд бўлиб кириб келди. Совчи бўлиб борган оиласи ўзларига мос, маданиятли, тушунган одамлар экан. Асосийси, очиқча вазиятни айтиб, келишиб олишди. Назокат опа, сумкасини стол устига қўяркан, Камронга қўнғироқ қилди: - Камрон? - Ассалому алайкум, ойижон. - Ва алайкум, ассалом. Такбриклайман, ўғлим. Келаси ҳафта тўй! 129-қисм Онасининг гапларидан Камронинг хуши бошидан учди: - Тўй? Қанақа тўй? - Ўзингни билмаганга олма! – деди пичинг қилиб Назокат опа. – Лайло билан учрашдинг. Энди ҳар куни бирга эканликларингдан хабарим бор. - Ойи, мен Лайло билан иш масаласида гаплашяпман. - Биз эса тўй масаласида гаплашяпмиз. Ҳаммаси ҳал бўлди. Қулоғингни қимирдатишга ҳақинг йўқ. - Ойи, мен бир қизни ишонтирию олиб келганман. У менга ишониб, ота-онасидан кечиб келган... – деди куйиниб Камрон. - Мен тирик эканман, уни олиб бермайман, сенга, - деди Назокат опа қатъи. - Ана, ўз оғзинг билан айтяпсан, “ота-онасидан воз кечиб келган” деб. Ота-онасидан кечган қиздан яхшилик чиқмайди. - Райҳона менга ишониб ўтирибди, ойи. Мен нима деган одам бўламан? – қизиша бошлади Камрон. - Шунинг учун мен сенга бошидаёқ ота-онасига топишириб кел, у қизни дегандим... - Ойи, мен уни яхши кўраман. Нега мени тушунмайсиз? – ўкинч билан деди Камрон. - Мен сени тушунишим учун сен мен билан маслаҳатлашишинг керак эди. Ўзбошимчалик қилдинг... Энди жабрини тортасан! Мени десанг, Лайлога уйланасан! Гап тамом! – Назокат опа шундай дея алоқани узди. Бир томондан Назокат опанинг ҳам Камрон ўша қизнинг олдида субутсиз бўлиб қолишидан кўнгли хира тортяпти. Лекин барибир кўнгли кўпроқ ёришди. Ахир яккаю ягона ўғлини уйлантириш тараддудига тушди. Топган келини ҳам кўнгилдагидек. Назокат опа энди Рухшонага қўнғироқ қилди. - Ойи, яхши етиб олдингизми? – деди Рухшона ҳам қувноқ овозда. - Ҳа, яхши келдим. Уканг билан гаплашдим. Лайлога уйланиш нияти йўқ. - Вой... нима қиламиз, ойи? – ваҳима босди Рухшонани. - Тўйи куни Камрон келмаса-я! 🦋 Жасмина шалвирабгина хонасига қайтди. Юраги бўм-бўш. Сал аввал кўзларини очгани қўймаётган уйқу ҳам қаёққадир ғойиб бўлган. - Демак... – ўйлади ичида у. – Кайнонамнинг ҳам, Бобур аканинг ҳам нияти мени уйимга ўз ихтиёрим билан кетишга мажбур қилиш. Шунинг учун атай ҳар бало ўйлаб топишяпти... Жасминанинг ичини зулмат қоплаб қолгандек бўлди. 130-қисм Жасмина тушкун ҳолда каравотда ўтираркан ўйга толди: - Аслида қайнонам унақа ёмон аёл эмас. Тўғри аввалдан ҳам биламан-ку, ёмон эмасди. Ҳозир менга қилаётган жаҳлларининг ҳаммаси мен кеткизиш учун экан. Мени касал деб ўйлашяпти. “Касал эмасман”, десам ишонишмайди. Келин салом куни нега хушимдан кетдим, билмайман. Иккинчиси эса... Бобур аканинг бўғгани бўлди... Жасминанинг ўша тун эсига тушиб, томоғини ушлаб қўйди. Бобур ростмана уни бўға бошлаганида у хаёлан ҳамма билан хайрлашганди. Мени ўлганимни эшитса, ойим ҳам, дадам ҳам яна шифохонда ётиб қолади, дея роса қўрқиб кетганди. Шукр, ўшанда тирик қолди. Лекин бу тушунмовчиликлар қачонгача давом этади? Жасмина қачонгача сабр этади? Иродаси қачонгача етади? Жасмина кўзлари ёшга тўлиб, бошини болишга қўйди. Шу пайт телефони жиринглади. Телефон экранида “Ойижоним” ёзуви кўринди. Жасминанинг кўнгли янада бўшаб кетди. Жавоб бермоқчи бўлиб, қўлини олиб борди, аммо бўғзи ғиппа бўғилди. У ҳозир онаси билан гаплашадиган ҳолатда эмаслигини тушунди. Телефон экранида рақс тушаётган “Ойижоним” ёзувиги тикилиб эзилиб йиғлади... 🦋 Райҳона экранини нур тарк этган телефонини кўтариб уйга келганида Камрон аллақачон келиб, уйда у ёқдан, бу ёққа юрарди. - Ассалом... – деди Райҳона уйга киргач. - Қаёқдан келяпсан? Қаёққа бординг? – хавотир билан деди Камрон. – Телефонинг ўчиқ, қаёққа кетганингни билмайман. Нима қилишга ҳайронман. Хавотирдан ўлай, дедим. - Телефоним бузилди, - уҳ тортди Райҳона. – Устага бордим. Ҳамма рақамлар ўчиб кетди. Энди ҳеч ким билан гаплаша олмайман... Райҳона кўзлари ёшга тўлиб, ётоқхонага томон югуриб кетди. Камрон унинг ортидан кирди. Райҳона каравотда терс қараб ётар, елкаси сезилар-сезилмас қимирлаётганига қараганда у унсиз кўз ёш тўкаётганди. Камрон эшик олдида қотди. У дардини Райҳонага айтмоқчи, онаси уни мажбурлаб улантирмоқчи бўлаётганини билдирмоқчи эди. Аммо Райҳона бировнинг дардига малҳам бўладиган аҳволда эмас. Унинг ўзига таскин, тасалли керак. Нега уларнинг ҳаётига муаммо устига муаммо кириб келяпти? Нега у Райҳонани бахтли қила олмаяпти? Нега унинг қайғусига қайғу қўшяпти? Уни энди тўй ҳақида қандай огоҳлантиради? 131-қисм Камрон онасининг қайсарлик билан уни уйлантираётганини Райҳонага айни дамда айта олмаслигини билгани ҳолда, оҳиста келиб, қизнинг орқасиг ўтирди. Силкинаётган елкасига қўлини қўяркан, мулойимлик билан деди: - Асалим, сиқилаверма, йиғлайверма. Телефонингдан контактлар йўқолган бўлса, телеграмингни тикласак, бемалол топа оламиз. Ҳамма нарсанинг иложи бор. Алам, соғинч, изтироблар юрагини ўйиб юборган ўрнидан туриб ўтираркан, Камронга ёш тўла кўзлари билан қаради: - Нимани тиклаб бўлади, Камрон ака? Отамнинг менга бўлган меҳрини тиклаб бўладими? Отам энди мени олдингидек яхши кўрадими? Онамнинг меҳрини-чи? Онам менга “Юзсиз” деди... Уларнинг ишончини қайтариб ололаманми? Энди худди аввалгидек менга ишонишадими? Камрон Райҳонага бир оғиз сўз айта олмади. Нима ҳам десин? Райҳона ҳақ? Қиз бечора унга ишониб, борлиғидан айрилди. Энди унга ҳам ота, ҳам она, ҳам жигарлар меҳрини бера олиши керак, у. - Жоним, - деди Камрон уни қучаркан. – То ота-онангни кўнглини олгунингча, мен сенга отангдек ҳимоячи, онангдек сирдош, жигарларингдек яқин бўламан. Йиғлама, асалим. Юрагим ачишиб кетяпти. - Менинг юрагим ёняпти. Ловуллаб ёняпти. Олов ичида қолиб кетган, юрагим... – хўнграб Камронни қучди Райҳона. - Ўзингни сира ёлғиз ҳис қилма, - деди Камрон Райҳонанинг пешанасига лаб босаркан. - Ота-онангдан мен сени айирдим. То тирик эканман яна уларнинг ёнига бора олишинг, уларга аввалгидан ҳам суюкли бўлишинг учун курашаман! Райҳон Камронниг ғамхўрлигидан янаям кўнгли бўшаб, эзилиб йиғлай бошлади. 🦋 Лайло ўзини тубсиз жарлик тагига тушиб кетгандек ҳис қилди. Асқар эса ўзида йўқ хурсанд, аллақайси қўшиқни хиргойи қилганча чиқиб келди: - Чиройли, нега қовоғингдан қор ёғяпти? - Ифлос... – нафрат билан пичирлади Лайло. - Ҳақорат қилинмасин! Мен сени зўрлаб олиб келмадим. Ўз ихтиёринг билан келдинг. Ва... – Сочлари тўзиб, чойшабга ўралиб бир аҳволда ўтирган Лайлонинг ёнига келиб чўкаркан, деди Асқар. – Ва... нима бўлишини билардинг? Демак, мен сени зўрламадим. Ўзи ҳеч қачон сени зўрламаганман... - Мен сиз билан келишиб олиш учун келгандим. Мен бахтли бўлмоқчиман! Бахтли яшашмоқчиман! Мени тинч қўй, ифлос, дегани келгандим, - бақирди Лайло. Овози баландлагани баробарида унинг юзига шапалоқ тушди... 132-қисм - Ифлослама! - жаҳли чиқиб ўшқирди Асқар ҳам. – Мен сени бахтли қилмоқчи эдим. Шу пайтгача тўйимиз ҳам бўларди. Сен нима қилдинг? Фотиҳани қайтардинг? Фотиҳани қайтарсам, Асқар тинч қўяди, деб ўйлаган бўлсанг адашасан! Сен мендан бошқага хотин бўлолмайсан! Чунки, менинг хотиним бўлиб бўлгансан! Бунга неча йил бўлганини биласанми? Мактабда ўқиб юрардинг унда... - Бахтли қилардингиз? Қанақа қилиб? Мана шунақа зўрлаб, пулларимни тортиб олиб, менинг ҳисобимга яшабми? – аламдан қичқирди Лайло ҳам. - Бир-икки марта пул сўраганимга сенинг ҳисобингга яшаган бўлдимми? Ўз оёғинг билан келганингда бирга бўлсам, зўрлаган бўлдимми? Ҳозир ишим юришмай турибди. Бўлмаса, пулингга зормасман! Мен пул кечиб юрганимда, сен бурнингни артолмасдинг, билдингми? – Лайлонинг пешанасига нуқиди Асқар. Лайло хўрлиги келиб йиғлай бошлади. 🦋 Назокат опа Рухшонанинг гапидан ғашланиб деди: - Рухшон, мен ўзим ҳам шундан қўрқиб турибман. Сенам яна “Тўй куни келмаса”, деб юрагимни эзма. Ундан кўра бирор йўлини айт. - Ойи, бир умидим, Рухшонадан. Шу қиз мана кўрасиз, Камронни ўзига қаратиб олади. - Қаратса, биттада қаратарди. Кеча Камрон уйга келмади-ю, ўшанисининг ёнида қолди. - Вой, шўрим, ойи, - деди баттар ваҳима қилиб Рухшона. – Ҳали тўй ўтиши билан ўша қиз ҳомиладорман деб олдингизга келиб турса-я... - Рухшона, нима бало ваҳима касал бўлганмисан? – жеркиб терди қизини Назокат опа. - Сендан сал тасалли оламанми, деб қўнғироқ қилгандим. Қайтанга қон босимимни ошириб юборяпсан. - Ойи, бор гап-да. - Лекин мен Камронга айтдим, агар ўша қизга уйланмасанг, мени она дема, дедим, - деди Назокат опа. - Тўғри қилибсиз, ойи. Менам Лайлога тайинлайман, - деди Рухшона. - Тез-тез гаплашиб туринг Камрон билан, авранг дейман. Ойи, Лайлонинг менга ёққан томони, жуда кўнгли очиқ. Ҳамма гапни бемалол айта оляпман. - Онаси ҳам очиқ экан-ку. Онасига тортган-да. Энди мен даданг билан маслаҳат қилиб, бирорта ресторанни гаплашишим керак. - Ойи, ресторан гаплашишга Камроннинг ўзи олиб боринг. Аста-аста кўниксин, тўйи бўлаётганига... – маслаҳат берди Рухшона. - Тўғри айтасан... – қувониб кетди Назокат опа. - Кейин-чи ойи, Камронинг яқин ўртоқларига ҳам хабар бериб, тўй ташвишларига ёрдамлашинглар, денг. Ўртоқлари тўй ташвишларига киришиб, Камроннинг ўзини ҳам тортиб кетса, ғинг дея олмайди, ўғлингиз... Назокат опанинг чеҳраси ёришди. 133-қисм - Вой, каллангга балли қизим. Ана энди зўр йўлини айтдинг. Тўйни ҳамма жойга овози қилиб, ташлаймиз. Камрон чорасиз қолади... – хурсанд бўлиб кетди Назокат опа. – Бўпти, мен жўртага Камронинг ўртоқларидан ресторанларни суриштирай... - Бўпти, ойи, омад... Камрон билан бўлган суҳбатдан кейин Назокат опанинг ғашланган кўнгли бирдан ёришиб кетди. 🦋 Аёлининг телефонга термулиб, уҳ тортиб қўяётганини кўрган Равшан ака охири деди: - Бўлди, Дилдор, майли қилма. Қизинг ҳам янги келин, иш билан юргандир? Меҳмонга боргандир, ё меҳмон келгандир? - Тўғри айтасиз, - деди Дилдора опа. – Ўрик шарбати берай, дадаси. - Ҳозиргина ичдим-ку, Дилдор... Менинг шарбат эмас, дийдор симиргим келяпти. Қизларимни... – Равшан ака бирдан тўхтади. Дарҳол гапини тўғирлади. – Қизимни соғиндим. Жасминамни соғиндим. Қизим ҳам кўтармади, телефонини... - Қайтиб телефон қилади, эшитмади шекилли... - Ҳа, қилади, - ишонч билан деди Равшан ака. – Жасмина аввалдан ўзгача меҳрибон, ўзгача куюнчак... - Ҳа, у бувисининг ёнида кўп бўлади-ку, - деди Дилдора опа. - Бувиси унга кўп ривоятлар, ҳикматлар айтиб бериб ўтиради. Шунинг учун Жасмина ҳамма нарсадан яхшилик излайди... - Катта қизингни ҳам онамнинг ёнига кўпроқ киритмаган экансан-да, - деди Равшан ака армон қилгандек. Турмуш ўртоғининг “Катта қизинг” деб гапирган гапи Дилдора опанинг кўксига найзадек санчилди. - Наҳот, Райҳонанинг исмини ҳам айтишни истамаяпти, - ўйлади ичида онаизор. – Албатта, истамайди-да. Отанинг бошини эгиб, орини буккан қиз у. Ота қандай қилиб, исмини атасин? Энди асло кечирмаса керак. Энди ўзи учун ҳам Райҳоннинг дийдори ҳаромдир! Кўришиш тугул гаплашишга ҳам рухсат тегмас балки... Дилдор опа юраги ачишиб, уҳ тортиб қўйди. - Дўхтирдан сўрадингми? Бизга қачон жавоб бераркан? – сўради Равшан ака. - Сўрадим. “Дори-уколлари тугаса, жавоб берамиз”, дейишди. - Менга қара, шифохонадан уйга борсак, эртасигаёқ Жасминани уйга чақир. Соғиндим, қизимни, - деди ота хўрсинганча... 134-қисм - Вой дадаси, қизиқсиз-а? – деди Равшан аканинг гапига жавобан Дилдора опа. – Энди қизингизни шунчаки чақира олмайсиз. Тўй қилиб чақирасиз. Тўй қилиб чақирсангиз чарчаб қолмайсизми? - Тўй қиласанми, бошқа қиласанми, чақирсанг бўлди. Шу ерга ҳам чақирай дейман. Лекин дўхтирлар дарров чиқариб юборади. Кўргандай бўлмайман. Шунга уйга боргани яхшими, деяпман-да. - Уйга биринчи марта чақираётганингиз учун кўргандай бўлмайсиз. Меҳмонлар бўлади, совға-салом берасиз. Меҳмон айтасиз... - Оббо... – ичини урди Равшан ака. – Мен бирга ўтириб, гаплашиб... кейин... шу қизимни мажбурлаб узатиб юборганим учун кечирим сўраб қўймоқчиман. Кўнглим ғаш... Биттаю битта қизим, уям... мендан норози бўлмасин. Ўлиб-нетиб қолсам, мендан кўнгли қолган ҳолда ортимдан бўзламасин... - Тавба қилдим, денг-ей, дадаси. Нималарни ўйлайсиз? – норози бўлди Дилдора опа. – Ҳали кўп яшайсиз. Кейин... Жасмина сира норози эмас. Дилдора шундай деди, аммо ўзининг ичи узилди. - Дадаси учун Райҳона йўқ энди, - деди у ичидан куйиб. – Жасминани “Биттаю битта қизим”, деяпти. Демак... отаси учун Райҳона энди йўқ... 🦋 - Гап пулда эмас, - кўз ёшларини артаркан, деди Лайло. - Одамнинг қадрида. Сиз... мени бир фоҳишачалик кўрмайсиз? Фоҳишалардан ҳам хоҳишини сўрашади! Асқар Лайлонинг гапидан кулиб юборди. Қаҳ-қаҳ отаркан, зўрға тўхтаб деди: - Сен қаёқдан биласан? Фоҳишалик ҳам қилиб кўрдингми? Лайло ортиқ чидолмади. Асқарнинг юзига тарсаки тортиб юборди: - Оғзим бор деб гапираверасанми, ифлос?! Яна мен билан бирга яшамоқчи бўляпсан. Тўй бўлмасдан олдин қилаётган ҳақоратингни қара! Тўйдан кейин бошимга нима кунларни соласан?! - Мени сенлама! – Лайлонинг бўғзидан олди Асқар. – Сенлама, тушундингми? Тушундингми, дедим? - Қўйвор! – бақирди Лайло. – Устингдан арз қиламан! Менга босим ўтказди, зўрлади, ҳақорат қилди, дейман... Асқар шартта Лайлонинг бўғзидан қўлини олди. Лайло уни қўрқиб кетди, деб ўйлади. Афсуски ундай эмасди. Асқар хотиржам деди: - Бор, ҳозир бориб айт. Исботлай оласанми? Кўчадаги камерада менинг юзимдан ўпиб қўйганинг бор, уйимга келаётганинг ҳам кўчадаги камераларга тушган. Подъездда ҳам камерамиз бор, унда ҳам уйга бир ўзинг кириб келаётганинг бор. Хўш, қандай қилиб сени зўрлаган бўламан? Лайло жимиб қолди... 135-қисм - Ўзингни ўзинг шарманда қилмоқчимисан? – гапида давом этди у. – Бемалол бор. Жар сол, оламга. Менам... мен билан хотиним каби ошиқ-маъшуқ бўлиб яшашни 10-синфда бошлаганингни айтаман. Кейин кўрасан, обрўйингни! - Мендан нима истайсиз? – титраб деди Лайло. – Нима қилсам мени тинч қўясиз! - Тинч қўяман... – қошларини чимирилди Асқарнинг. – Билмадим... балки ҳар ой беш минг доллардан бериб турсанг, жим юрарман... Лайлонинг кўзлари катта-катта бўлди: - Беш минг доллар? - Ҳа, сенинг бир ойда қанча топишингни яхши биламан-ку. - Беш минг доллар топиш осон дейсанми, ноинсоф, - тишланиб деди Лайло. - Осон эмас, асалим, - кесатиб деди Асқар. - Лекин... Кимсан Лайлонинг сири арзон ҳам бўлмайди-да. Ахир сен билишимча, кеча интернетга бирга чиққан сўтагингга булоқ сувидек тоза, осмондек мусаффо, онаси ўпмаган қизлардек бокира бўлиб тегмоқчисан-ку. Уни бунга ишонтиришинг учун мен оғзимга маҳкам бўлишим керак. Мени оғзим эса... биласан шалақ... - Беш минг кўп, - деди Лайло “қулт” этиб ютинаркан. – Минг бераман, ҳар ой... - Икки минг... Аслида уч мингга ҳам рози бўлмаслигим керак... – деди Асқар. - Лафзингизда турасизми? - Турсам керак, - иршайди Асқар. - Ана, сизга ишонч йўқда... – жаҳли чиқиб деди Лайло. - Бу қадар пасткашга чиқарма. Шунчаки агар келишилган пулни ўз вақтида бермасанг... ниманидир бошлашим мумкин-да... - Мен вақтида бераман. Аммо сизам сўзингизда туришга ваъда беринг. - Олдиндан берасан... Яъни бугун берасан... 🦋 Кўнгли тўлиб, хўрлиги келиб турган Жасмина онасининг қўнғироғига жавоб бера олмагани учун ўзидан ранжиди. Бироз кўнгли ғашланиб, тўлғониб ётди. Сурункали камуйқулик, чарчоқ ўз таъсири ўтказди. Кўзлари юмилиб, уйқуга кетди. Туш кўрибди. Тушида уни катта кучук қувиб келаётганмиш. Жасмина жон ҳолатда қочибди. Аммо ит унга етиб олибди ва сапчиб чап сонидан ғарчча тишлабди. Жасмина дод солибди... ва бирдан чўчиб уйғониб кетди. Кўзларини очди-ю, ёнида ётиб олган, қўллари унинг оёқларини силаётган, кўзлари эса хирсдан сузилган Бобурни кўрди. - Бобур ака? – деди у ҳансираб нафас оларкан. - Тушлик қилгани келгандим. Кирсам, чиройли бўлиб ухлаётган экансан... – пичирлади Бобур. - Овқат сузиб берайми? – ўрнидан туришга уринди Жасмина. Шу пайт эшик очилди ва Сайёра опанинг боши кўринди. Давоми бор #usanboyeva

#ота 136-қисм Эҳтирос оғушида бўлган Бобур эшик очилганини сезмади ҳам. Жасминаниг кўксидан босиб, шивирлади: - Турма, турма... Сайёра опа эса келинининг ёнида ёнбошлаб олган Бобурни кўриб ажабланди: - Бобур? Бобурнинг аввалига кўзлари катта-катта бўлди. Кейин тошдек қотди. Жасмина эса Бобур кўксидан босиб тургани учун ўрнидан тура олмади. - Нима қиляпсан, бу ерда? – тутаққандек бўлди Сайёра опа. - Кўзингни оч... кўзингни оч... – бирдан Жасминанинг юзига ура кетди Бобур. Кейин онасига қараб деди: - Ойи, келинг. Мановни уйғотиб беринг. Тушлик қилгани келгандим. Мановни уйғона олмаяпман. Чақирсам ҳам турмади. Келиб туртсам турмади... Охири ёнига келдим-да... - Тағин яна маззаси бўлмай, хушидаг кетиб ётган бўлмасин, - югургилаб келди Сайёра опа. У Жасминанинг юзига қараб қўрқиб кетди. Ёмон туш ва ҳозирги воқеа таъсирида пешаналари, чаккаларидан тер оқа бошлаган Жасмина бир аҳволда эди. - Бунинг мазаси бўлмаган! – қатъи ишонч билан деди у Бобурга қараб. – Болам-а, пешананг шўр бўлмаса, касалманд қизга уйланармидинг! Юр, ўзим овқат сузиб бераман. Бунинг ёнига кирма! Бир нима керак бўлса, ўзимга айт... Юр... Сайёра опа Бобурнинг олиб чиқиб кетди. Каравотда Жасмина қотганча қолди... 🦋 Онаси билан гаплашганидан кейин Камронни бўйсундириш йўлларини ўйлаётган Рухшона Лайлога қўнғироқ қилди. Узун-узун гудок кетди. Жавоб йўқ. - Одатда дарров кўтарарди, - ҳайрон бўлди Рухшона. – Съёмкадамикан? Йўқ, съёмкамиз икки соатда тугайди, деганди. Аллақачон тугагандир? Рухшона яна терди. Яна жавоб бўлмади. Ноилож у телеграмдан овозли хабар юборди: - Лайло яхшимисиз? Менга қўнғироқ қилинг. Тўйни маслаҳатини қилишимиз керак. Айтганча, табриклайман! Фотиҳа куни ҳам, тўй куни ҳам аниқ бўлди... 🦋 - Хўп... – рози бўлди Лайло ва шартларини санай бошлади. - Шу билан биз бир-биримизни танимаймиз. Ва... мени тўйимга ҳалал бермайсиз... Кейин... ишларимга ҳам бурнингизни суқмайсиз... - Йўқ... – деди бирдан Асқар. - Тўй ҳақида ўйлаб кўришим керак. Мен... “Лайло Асқар билан фотиҳасини бузиб, бошқага турмушга чиқди”, деган гапни кўрата олмайман. Лайлонинг жон-пони чиқиб кетди: - Бўлмаса, биз нима учун келишув қиляпмиз. - Мен оғзимни ёпиб юришим учун. Сирларингни достон қилмаслигим учун! – иршайди Асқар... Лайло жинни бўлаёзди... 137-қисм - Сиз одам эмассиз, - деди у Асқарнинг юзига нафрат билан қараб. – Иблисдан ҳам баттарсиз. Сиз билан келишиб ўтирган ўзи мен аҳмоқ. Сизга пул бераман деган мен жинни! Лайло сакраб ўрнидан турди-ю, ваннахонага кирди. Ўн дақиқада ювиниб, тараниб чиқди-ю, Асқар билан хайр-хушни ҳам насия қилиб жўнаб юборди. - Келишувимиз нима бўлди? – орқасидан бақирди Асқар. - Қўлингдан келганини қил! – бақириб йўлида давом этди Лайло. Қизнинг бирорта режаси йўқ эди. Аммо бу пасткаш йигит билан келишаман деб, ҳақоратини эшитиб, хўрликларига чидаб ўтириш нотўғри эканлигини тушунганди, у... 🦋 Бобурнинг шошиб овқат ейишига тикилиб ўтираркан, Сайёра опа ўйланиб қолди. У Бобурнинг келини ёнида ётганини аниқ кўрди. Демак, Бобурга унинг гаплари кор қилмаган. Ёки ростдан ҳам Жасмина яна хушидан кетдимикан? Йўқ, Бобур ҳам барибир эркак, ундаям нафс бор... Йўғ-е, овқат сузиб бер деб айтган кирдим, деди-ку. Унинг Жасминага кўнгли йўқ. Чиндан ҳам Жасминанинг хушидан кетганини кўриб, шошиб қолган. Шундай бўлса-да, у ўғлига тайинлаб қўйишни лозим топди. - Бобур... - Ҳа, ойи, - деди Бобур овқатни оғзига соларкан. - Сен яна Жасминанинг атрофида айланиб юрмагин. - Айланганим йўқ, - деди Бобур онасига тик қараб. – У билан нима ишим бор. - Уни кетсин, деб менинг шунча қилаётган зуғумларимни бир тийин қилма. Оз қолди, бир ҳафтага бормай кетади. Агар сен яхши гапириб қўйсанг умидлантириб қўйишинг мумкин. “Яшагим келмаяпти”, деб кетса, кейин сенга ўзинг истаган қизни олиб бераман. Дадангга ҳам айт айтаман. Бир марта Бобур бизнинг кўнглимизга қаради. Энди биз қарайлик дейман. - Икки марта ойи, - тузатди Бобур. – Райҳона ҳам сизларнинг танловингиз эди. Жасмина иккинчи танловларингиз бўлди. - Ҳа айтганча, тўғри, - тан олди Сайёра опа. - Иккови ҳам дадангнинг танлови. Менга қолса, ўзинг бирортани сев деган бўлардим. Ҳали ҳам кеч эмас. Сев, ўғлим. Бу амакингни қизига ўралашиб юрма. Бобур хўрсиниб қўйганча овқат ейишда давом этди. 🦋 Орадан уч кун ўтиб, дадасининг шифохонадан чиққанини эшитган Жасмина терисига сиғмай кетди. Айниқса, қайнонаси “Эртага чаллари экан, кийимларингизни тайёрлаб қўйинг”, деганида қийқириб юборай деди. 138-қисм Бу хонадонга келганига бир ҳафтадан ошди. Келаганидан буён тиним билмади. Ҳамманинг кўнглини олишга тиришди. Қайнотаси билан Фарзона унинг учун жонини беришга тайёр. Бобур акаси ҳам бир ундоқ, бир бундоқ. Фақат қайнонасининг кўнглига йўл топиш мушкул бўляпти. Аслида қайнонаси ҳам ёмон эмас, шекилли. Жасминани касал деб ўйлагани учун шундай қиляпти. Вақт ўтиб, унинг соғлом эканлигин билса, ўзгарса керак, айланиб-ўргилса керак. Жасмина шу хаёллар билан кўйлакларини кўра бошлади. Орасидан қип-қизил, кўзни олгудек кўйлак унинг эътиборини тортди. Кийиб кўрди. Ҳар доимгидек елкаси катта экан. У Фарзонанинг хонаси томон чопқиллади: - Фарзона, Фарзона... - Лаббай, кеннайи... Жасмина Фарзонанинг олдига киргач, бир сўз демай, чап қўли билан белини ушлаб, худди моделлардек солланиб юра бошлади. - Вой-ву-у-у! Мунча чиройли бўлиб кетдингиз? – кўзлари ёнди Фарзонанинг. - Эртага “Чаллари”. Шуни киймоқчиман. Ўзимга лойиқ қилиб бера оласизми? Фарзона кўйлакка синчковлик билан қарай бошлади. Шу пайт эшикдан кириб келган Сайёра опа Жасминанинг эгнига бироз тикилиб турди-да, деди: - Бу кўйлакни кийманг! - Нега? – ҳайрон бўлди Жасмина. - Юринг, мен сизнинг кўйлакларингизни саралаб берай, - Сайёра опа Жасминани етаклаб, унинг ётоқхонаси томон юрди. Жасмина индамай эргашиб келаётган бўлса-да, ҳайрон эди. Сайёра опа эса шкафни очиб, Жасминанинг, тўғрироғи Райҳонага атаб тикилган кўйлакларнинг энг чиройлиларини териб ола бошлади. - Бу куйлакларни ўзим ҳавас билан қилганман, - деди у кўйлакларни олиб . - Сизга барибир катта. Киймайсиз, бошқа шкафга солиб қўяман. Сиз мана бу қолганларини ўзингизга лойиб қилсангиз ҳам бўлади. Жасмина қайнонасининг қўлидаги энг сара либосларга қараб, ичини уриб қўйди... 🦋 Назокат опа ўзи қудалар учун олиб келган совға-саломларни битта-битта пакетга солиб, тайёрлаб қўя бошлади. Эртага фотиҳада уларнинг олдига қўймаса бўлмас. Назокат опа шуларни ўйлаб, ўзида йўқ хурсанд. Айниқса, уч кун аввал, тўйнинг дарагини эшитган Камроннинг ўртоқлари жуда серқатнов. Ҳали Камронга келин билан айланиши учун автомобил таклиф қилишади, ҳали фотосалонни таништиришади. Камрон ҳам уларнинг ёнида қулоғини қимирлатмай, эътироз билдирмай ўзини хурсанд кўрсатиб юрибди. 139-қисм Назокат опа эса ўғлини Лайлони севиб қолган деб ўйлаяпти. Лайло ҳам севса севгулик қизда. Айниқса, Камрон иккисиннинг инстаграмдаги вайнлари кўзни қувонтираяпти. Вайнларни, рекламаларни кўрган қариндошларининг ҳам оғзидан бол томиб мақтаганини айтмайсизми? - Назокат, келининг бир қошиқ сув билан ютгудек, а? Қаердан топдинг бу келинни? – деди опаси ҳаваси кетиб. - Опажон, келинингиз турк сериалидаги чиройдли қизларга ўхшайди. Мен Камрон билан чиққанини кўриб, актриса деб ўйлабман. Мунча чиройли бу қиз, - деди бир келини. - Назо, келинингни қаердан топдинг? Аслзода қизларга ўхшайди, - деди дугонаси. Хуллас, Лайлога ҳаваси келмаган одамнинг ўзи қолмади. Шундай бўлганидан кейин Камрон севиб қолмаслиги мумкин. Фотиҳага ҳам қаршилик қилмай, индамай юришига қараганда ошиқу беқарор ва бундан хурсанд. Назокат опа, шуларни ўйлаб кўнгли тоғдек кўтарилди. Айниқса, турмуш ўртоғи Шавкат ака келганидан буён тинмай орзуларини айтиб чарчамаяпти: - Назо, энди чет элдаги ҳамкорларга айтаман. У ёққа ўрнимга бирорта одам қўяман. Ўзим шу ердан туриб иш юритаман. Чунки ҳадемай бобо бўламан. Неварамни етаклаб олиб юраман. Боғчага, мактабга ўзим олиб бораман... Энг зўр боғчага берамиз, Назо... Эрининг орзуларидан Назокат опа ҳам энтикиб қўяди. Шавкат ака илгари аёлларнинг тўйлардаги олди-бердиси, латта-путтасини ёқтирмасди. Танқид қилиб юрарди. Шукрки, ўз ўғлининг тўйига келганда сахий бўлиб кетди: - Қудаларингга сара нарсаларни ол. Биз ўғлимизни бир марта уйлантирамиз,.. Назокат опа шунинг учун тўйдан борини аямаяпти. Ҳамма нарсадан кўнгли тўй. Битта қўрққан томони – Райҳона. Тўй куни келиб жанжал қилмаса бўлди. Агар келиб жанжал қиладиган бўлса, қуда томон олдида нима деган одам бўлади? Шуни ўйлаб Назокат опанинг кўнглининг бир чети ғижим... 🦋 Дўстлари, қариндошлари табрикларини хурсанддек қабул қилиб юрган бўлса-да, Камроннинг аслида ичидан зил кетяпти. Райҳонанинг олдига борганида айниқса, виждон азобидан ўзини қўярга жой топа олмай қолади. Ҳеч нарсадан хабари йўқ Райҳона унга муҳаббат тўла кўзлари билан боқади, эркаланади, баъзан йиғлаб ҳам қолади. Камроннинг унга раҳми ҳам келади. Ахир уни деб яқинлари билан юз кўрмас бўлди. Камрон эса... унга билдирмай уйланяпти. Лекин у ҳаммасини айтмоқчи. Қачон, қай ҳолатда айтади, буни ўзи ҳам билмайди. Нима бўлганда ҳам у бугун айтиши керак. 140-қисм Бугун айтмаса, эртага фотиҳа тўйи. Инстаграмдаги саҳифасида Лайло барибир эълон қилади. Унинг режаси бўйича иккиси бирга туриб, бир-бирига узук совға қилмоқчи ва никоҳдан ўтиш учун ариза беришга бормоқчи. Буларни интернетда кўрган Райҳон жинни бўлиб қолмаса, ё ўзини бир нима қилиб қўймаса бўлди. Ундан кейин... Лайло билан ҳам келишиб оладиган нарсалари бор. Аммо у қўймоқчи бўлган шартларга Лайло кўнадими, йўқми, буни билмайди. Афсуски, тўйни тўхтатишнинг эса асло имкони йўқ. Онаси “Агар тўй тўхтаса, мени унут!” деди. Яна айнан тўй учун дадаси ҳам хориждаги ишини ташлаб келиб ўтирибди. Хуллас, Камроннинг қаршилик қилиб оғиз очгулик ҳоли йўқ. Бироқ нима бўлганда ҳам у баъзан Райҳонага қойил қолади. Камрон онасининг “Тўй бўлмаса, мени унут”, деган гапидан қўрқиб кетди. Райҳон эса ўшанда беш-олти дақиқада ҳаммасига рози бўлганди. Қандай рози бўлган экан? Камрон бўлса, у пайтда қилаётган ишининг оқибатини, Райҳоннинг яқинлари юз ўгиришини ўйламаган экан. Кечиради, ярашиб кетишади деб ўйлаган экан. Лекин Райҳонанинг онаси “юзсиз, оқпадар” деганига қараганда ҳали-вери кечирадиганга ўхшамайди. - Райҳонам, мен сени бахтли қила олмаяпман. Қайғунг устига қайғу қўшяпман, - деди Камрон пичирлаб. У Райҳонага тўй ҳақида қандай айтиш ҳақида ўйлай бошлади. Ҳар томонлама ўйлади. Аммо бирор ўзини оқлайдиган сабаб ёки баҳона тополмади. Аввал Лайло билан келишиб олиши керак. Лайло билан келишиб олса, кейин Райҳонага қарорини айтса бўлади. Камрон шу ниятда Лайлога қўнғироқ қилди... 🦋 Сайёра опа Жасминадан олган кўйлакларни битта-битта кўриб шкафга жойларкан, ўйлаган режасидан хурсанд бўлиб кетди. Бу кўйлакларни Жасминага мослаб нима қилишади. Барибир бу уйда у қолмаса... Яхшиси, олиб қўяди. Ҳали ўзи истагандек келин олса, ўша келинига беради. Ял-ял ёниб кийиб юради ўша келини. Албатта, унга ҳам қимматбаҳо сарполар қилади. Лекин буни ҳам қўшса, жуда бошқача бўлади-да. Сайёра опа шу хаёлда хонадан энди чиқиб кетаётганди, Фарзона кириб келди: - Ойи, бояги қизил қўйлакни беринг... - Нима қиласан? - Кеннайимга лойиқ қилиб бераман. - Лойиқ қилишинг шартмас. Уни Жасмина киймайди. Салом куни кичкина қилиб берган кўйлагингни кийиб кетаверсин. Фарзонанинг қоши чимирилди.

Мусофир ўзбегим.....