Предыдущая публикация
ЁРУҒ КУННИ СОҒИНИБ
75-қисм
— Ҳечам ишчиларга гапирмасди. Сиз негадир эътиборини тортдингиз, — ялтоқланди ёнида тикиш қилаётган аёл.
Муниса яна ўз хаёллари билан бандлиги учун унинг сўзларини эшитмади.
“Дадаси, мана келмаётганингизга ҳам қанча кунлар бўлди. Қизларингизни соғинмадингизми? Бизни ўйлаяпсизми, ўзи? Камол, сен-чи? Нега онамни, мени, жиянчаларингни ўйламаяпсан? Худойим, ишқилиб улар соғ-омон бўлишсин-да! Ўйлаганим сари кўнглим душманлик қилади. Яхшиси, ўйламайман. Эртага терговчининг ёнига бораман. Ҳаммасини очиқча айтинг, дейман. Эълон осишганига қараганда кўп нарсани билишади...”
У эртасига Маликани мактабга қўйгач, ишхонасига қўнғироқ қилиб, озгина вақт кечроқ боришини айтди-ю, терговчининг ёнига йўл олди.
— Мен ҳаммасини билишни истайман. Бу ерда фақат сизни танийман. Шунинг учун сизнинг ёнингизга келдим. Эрим ва укамнинг иши нима бўлди? Бирор хабар борми? Ҳар гал эримни жиноятчи дейсиз. Қанақа жиноят қилган у?
— Шу пайтгача эрингизнинг жинояти тўлиқ исботланмаган эди. Суриштирув, далил тўплаш билан шуғулланаётгандик. Лекин сизга ростини айтадиган бўлсам, унга қарши далил, исботлар кўп ва жиноятчи эканлиги маълум бўлди.
— Қанақа жиноятчи? — Мунисанинг юраги орқага тортиб кетди.
“Наҳот, ҳалиги қизча айтганидек, бола ўғирлаган бўлса? Йўқ, бунақа тубанликка бормайди. Аммо, бошқа жиноятлар ҳам қўлидан келмайди-ку!”
— Унинг жиноят қилишига ишонмайман. Ҳозир ҳам ким биландир адаштиряпсиз деб ўйлаяпман, — дилидагини яшириб ўтирмади Муниса.
— Уйингиздан ҳеч наса топилмагани билан эрингизнинг устахонасидан топилган далилий ашёлар, шерикларининг гувоҳлиги ва баъзи воқеалар унинг жиноятчи эканлигини исбот этди. Шунинг учун ҳамма жойга эълонлар ҳам осиб ташладик. Тезроқ топишимиз керак. Очиғини айтсам, эрингиз яшириниб юрибди.
— Нима? Ёлғон! Бизни шу кўйга солиб, бекиниб ўтириши мумкин эмас. Укам-чи?
— Укангизнинг жиноятга алоқаси йўқ. У шунчаки вазият қурбони. Унинг ҳеч нарсадан хабари бўлмаган деб ўйлайман.
— Қанақа жиноят? Қанақа вазият? Мен эримнинг бирор ёмонлигини сезмаганман-ку!
Терговчи бир сўз демай Мунисанинг қўлига бир талай қоғоз тутқазди. Аёл титроқ қўллари билан алланималар ёзилган қоғозларни оларкан, негадир ўқишни истамади. Аён бўлиши мумкин бўлган ҳақиқатнинг аччиқ ва азобли эканлигини билгани учун ҳам шундай бўлгандир? Аммо беихтиёр кўз югуртирди:
“Айбланувчи Адҳам Мусаев...” Муниса тез-тез, паст овозда пичирлаб ўқий бошлади. Ўқигани сари кўз олди қоронғилашди:
“Айбланувчи А.Мусаев содир этилажак ҳаракатлар жараёнида муҳим объектларга асосан аҳоли гавжум жойларда портлашлар содир қилишлик йўли билан вазиятни беқарорлаштириш, фуқаролар орасида ваҳима келтириб чиқариш учун икки шахсни яъни ...ларни “шаҳид сифатида ўз-ўзларини портлатиш йўли билан жонига қасд қилишга руҳий тайёрлаган...”
Бу сўзлардан кейин Мунисанинг кўз ўнгида ҳарфлар айқаш-уйқаш бўлди-ю, терговчининг “ўзингизни қўлга олинг”, деган овозини элас-элас эшитди.
76-қисм
— Мусаева, кўзингизни очинг... — кимдир юзига тинимсиз шапатиларди. — Мени эшитяпсизми?
Қўл-оёғи музлаб, жонсиз ҳайкалдек ётган аёл “ҳа” дегандек бош чайқади. Сўнг ўрнидан туришга уринди.
— Мазангиз қочди. Бир пас ётинг.
— Йўқ, кетаман... — Мунисанинг лаблари титради. — Мен унинг бундай иш қилишига ишонмайман. Ишонмайман...
— Биламан. Эрингиз жуда эҳтиёткорлик билан иш қилган. Бу жиноятга оиласини умуман аралаштирмаган.
— Нега? Нега бундай қилади? Ҳар куни ишда бўларди-ку! Қайси пайтда... — кўз ёшларини тия олмади у.
— Ақидапарастлик шундай нарсаки, унга кўпроқ динни чуқур билмаганлар, эътиқодида бўшлиқ бўлганлар кириб қолади. Бу йўлга бошловчилар ҳам айнан шундай ўзидаги бўшлиқни тўлдиришга уринаётганларни қидиради.
— Бунақа бўлиши мумкин эмас... — деди титраб аёл. У умид билан бир ёстиққа бош қўйган умр йўлдошининг шундай йўлга қадам қўйишига, бунақа қабиҳликка боришига ишонмасди. Ахир жуда ҳам мўмин-қобил, меҳрибон инсон эди-ку! — Укам-чи?
— Тўпланган маълумотлар, суриштирув натижалари шуни кўрсатдики, укангизнинг бу ишда умуман алоқаси йўқ. У фақат эрингиз билан уй таъмирлаётгандагина бирга бўлган?
— Унда у нега йўқ?
— Эрингиз анчадан буён кузатувдалигини билмаган. Ходимларимиз қўлга олишга боришмоқчи бўлганида пайқаб қолиб қочган бўлиши мумкин. Укангизга тушунтириб ўтириш учун вақт етмаган. Назаримда, шериклари олиб кетган уларни...
Идорадан чиққан Муниса йўлидан адашган йўловчига ўхшаб қаёққа боришини унутиб қўйди.
“Бўлиши мумкин эмас! Дадаси, наҳот бу ишларни қилаётганда бизни ўйламадингиз? Ахир юртнинг тинчи бузилса, бизники ҳам бузилади. Оилангиз ҳам ҳавф остида қолади. Наҳот, шуни ўйламадингиз? Энди нима қиламан? Онамга, қайнонамга, болаларимга нима дейман? Уларга айтмайман! Айтмайман, дадаси. Бунинг учун менда ирода йўқ, куч йўқ. Қачон ўзингиз келсангиз, кейин тушунтирасиз. Ўз оғзингиз билан айтиб берасиз. Ҳайрият, соғ-омон экансизлар. Бироқ, бизни ўйламабсиз. Ғойиб бўлган кунингиздан бошлаб уйингиздаги жондан азиз яқинларингиз қон ютиб яшаёганини ўйламабсиз. Нима учун? Нега буни бизга раво кўрдингиз? Нега менинг тақдирим бунақа? Нега ҳеч қачон қайғу тарк этмайди мени? ”
У йиғидан қизарган кўзларини артиб, бекатга бориб ўтирди. Шу пайт телефони жиринглаб, дилига ғулғула солди: “Қайнонам бўлса нима дейман?”
Аммо экранчада “Зуҳра” деган ёзув кўринди.
— Муниса қалайсиз? Эрингиздан хабар борми? Келдими уйга? Бир ҳол-аҳвол сўраб қўяй деб қўнғироқ қилаётгандим, — деди у.
Муниса гапириш ўрнига йиғлаб юборди.
— Тинчликми, дугон? Эрингизга бир нима бўлибдими? Соғ-омон эканми?
— Билмайман, Зуҳра, билмайман. Эримни жиноятчи дейишди, — ғамини ким биландир бўлишмаса ортиқ ёлғиз кўтара олмаслигини билган Муниса “ёрилди”. — Бугун суриштирдим. Айби исботланди дейишди. Энди нима қиламан, Зуҳра? Болаларимга нима дейман?
— Вой тавба, — ҳайратини яшира олмади Зуҳра. — Эрингизни доим мақтардингиз-ку! — Нима жиноят қилган экан? Адашишгандир?
— Ақидапарастларга қўшилиб қолганмиш... — атрофга бир қараб олиб пичирлади Муниса.
— Нима? Нима дегани у? А, ҳалиги... ваҳобийми, терротистми, шунақа нарсада, а?
Муниса жавоб бериш ўрнига ўкраб юборди:
— Йўқ, Зуҳра, йўқ! Дадаси унақа эмас...
77-қисм
— Сиқилаверманг, Муниса. Ҳали яна гаплашармиз...
Шу билан алоқа узилди. Ўзи билан ўзи овора Муниса эса Зуҳранинг нега бу қадар гапни қисқа қилганини билмади ҳам. Ишга ҳам бир аҳволда етиб келди.
— Тинчликми? — ҳовлиқиб сўради ёнидаги ҳамкасби. — Эрингиз келдими? Ё бирор ёмон хабар айтишдими?
“Бунга қачон эрим йўқолганини айтган эканман?” — хаёлга толди Муниса. Кейин оилалари ҳақида гаплашганида эри ва укасининг дараксиз кетганини айтганини эслади.
— Йўқ, ҳали ҳам йўқ. Болаларим соғинган. Шунга эзилиб кетдим...
— Хафа бўлманг, ҳали келишади. Эсдан чиқариб ҳам юборасиз бу кунларни. Э, ишланг. Ана бошлиқнинг ўзи яна назорат қиляпти. Негадир, тез-тез айланиб қолди, шу кунларда, — у бирдан ишга шўнғиди.
Муниса ҳам ишга киришди.
— Сизни кимдир хафа қилдими? — унинг ёнига келганида тўхтади бошлиқ.
Муниса салом берди-ю, “йўқ” дегандек бош чайқаб ишида давом этди. Эркак эса бир муддат ундан кўз узмай турди-ю, кейин нари кетди.
Уйга кетгунича Муниса анча ўзини босиб олди. Қайнонасига ҳам, болаларига сир бой бермади. Ўзини ҳар доимгидек тутди.
“Худойим ҳеч кимга сабридан ташқари дард бермас экансан. Менинг бардошим ҳам охирлаяпти, ўзинг ёруғ кунларга олиб чиқ”, уйқуга кетишидан олдин дуо қилди у.
Эрталаб ишга кириб бориши билан уни бошлиқнинг котибаси кутиб олди:
— Муниса опа, акага ҳар кун кечки пайт қолиб компьютер ўргатар экансиз. Огоҳлантириб қўйишимни айтди.
— Нега? Наҳот, шундай катта қўшма корхонанинг раҳбари компьтерни мендан ўрганса? — ҳайрон бўлди Муниса.
Котиба эса қош учириб, пичинг билан деди:
— Ҳа-а-а, энди-и-и...
Котибанинг гапидан ҳеч нарсани уқмаган Муниса индамай жойига бориб ишида давом этди.
— Кечки пайт бошлиқнинг ёнида қоларкансизми? — кутилмаганда қош учирди ёнидаги аёл.
Бу гап унинг қулоғига жу қадар ёмон эшитилдики...
— Бу нима деганингиз? — қаҳрли боқди унга Муниса.
— Билишимча, бошлиқ компьютерни яхши билади. Ахир ҳисоб-китоб ишларини ўзи назорат қилади-ку. Менимча, бу бир баҳона. Сизни ёқтириб қолган бўлса-я... — ҳиринглади у.
— Гапингизни ўйлаб гапиринг. Бу билан менинг номимни бўлғамоқчимисиз?
— Хушёр бўлинг, демоқчиман. Сабаби, ҳеч қачон раҳбаримиз ходимлар билан гаплашмаган. Жимгина ишни кузатиб ўтиб кетарди. Савол туғилса, ёрдамчиси орқали билиб олган. Сиз келганингиздан буён тўхтаб, гапиради...
Мунисанинг эти жимирлаб кетди. Ўша заҳоти ўрнидан туриб, котиба ёнига бориб ишдан бўшаш ҳақида ариза ёзди-ю, кўчага чиқди. Қалбида икки ҳис исён қиларди. Бири руҳига қандайдир енгиллик берган, дилидаги тугунни ечиб юборган бўлса, иккинчиси, яна ишсиз қолгани, рўзғор ташвиши, моддий етишмовчилик юрагига ғашлик солганди.
“Энди нима қиламан? Қаерга бораман? Қаердан иш излайман? Бекор қилдимми? Йўқ, тўғри қилдим. Ахир, эртага бирор нима деса номим ёмонга чиқарди. Бунақа пайтда эҳтиёт бўлган яхши...”
У турли хаёллар билан бўлиб уйга етиб келганини ҳам билмай қолди.
78-қисм
— Вақтли қайтибсизми? Ишга бормадингизми? — ажабланди қайнонаси.
— Бўшадим ишдан, — бош эгиб деди у.
— Нега? — қайнонасининг овозида ҳам ҳайрат, ҳам қурқув зоҳир эди.
— Маоши кам жуда. Кун бўйи ўтиришимга арзимайди. Бир жойда қимирламай ўтиришнинг ўзи бўладими? — алдади Муниса. Ҳақиқатни айтгиси келмади. Қайнонасини аяди.
— Йўқдан кўра яхши эди-да, келин. Ўзи зўрға топгандингиз. Бекор қилибсиз... Яна иш излаб қаерга борасиз?
— Тишни берган ризқни ҳам берар. Топаман, қидиряпман.
— Борига шукр қилган яхши, — барибир хафа бўлди қайнонаси. — Ҳозир суянганимиз ўзингиз. Сизам арзимас баҳона билан ишни ташлаб келибсиз. Бошида жуда хурсанд эдингиз-ку!
— Ойи, ундан ҳам яхшисини топаман, — дедию лабларини тишлаб хонасига кириб кетди.
Ортидан қараб қолган қайнонаси нимадир англагандек, жимиди.
Шу билан Муниса ҳар куни кўчага иш қидириб чиқарди. Қани, бирор жойга киролса? Уйга кириб йиғидан ўзини тия олмайди. Бунинг устига қайнонаси ҳам ёзғириб қолади:
— Шу Адҳамдан ҳам хафаман. Бизни шу аҳволда ташлаб қаерларда юрибди? Менинг ўғлим эмас, у! Менинг болам бўлса, бу қадар оиласига бефарқ бўлмасди. Онасини азобга қўядиган бола болами?
— Ойи, унақа деманг! Ахир мен ҳеч нарса демаяпман-ку! Ҳаётимдан норози эмасман-ку!
— Сизам қийналиб кетдингиз-да... — кўзига ёш олади онаизор.
— Нолидимми? Қийналдим, дедимми, ойи? Сиз шунақа десангиз невараларингиз нима дейди?
— Чидолмай кетяпманда болам. Келиннинг қўлига қараш ҳам бошимда бор экан.
— Бу нима деганингиз? — баттар жаҳли чиқди Мунисанинг. — Мен меҳрга зор бўлиб, қийналиб юрганимда “қизим” деб бағрингизга босгандингиз. Энди, келин бўлдимми? Бир пайтлар “қизим йўқ деб ўксимайман, сиз борсиз”, дегандингиз. Энди-чи? Бошингизга кулфат тушганида ўзингиздан йироқлаштиряпсизми? Бегонага айландимми?
— Йўқ, болам. Қизимдан ҳам аълосиз. Куйганимдан нима десам, деяпман-да, — юзига рўмолини босди она.
Орадан икки ҳафта вақт ўтди ҳамки, Муниса иш топа олмади.
“Пулимиз тугаяпти. Қайнонамнинг пенсия пули етмайди. Қандай бўлмасин, иш топишим керак! Лекин қандай?”
У ич-этини ер, ҳар куни уйга кириб келганидан йиғлаб юборишдан ўзини зўрға тийиб турарди. Яна эшик “тиқ” этса ҳам сапчиб тушади:
— Ойи, яна мени тергов учун олиб кетишса-я! — тергов ишлари якунлангани, фақат қидирув кетаётганини билса-да, Муниса юрак олдириб қўйгани учун жуда қўрқарди.
Унинг ҳатти-ҳаракатидан ҳавотирга тушган қайнонаси насиҳат қилди:
— Болаларни олиб онангизникида туриб келинг. Бу ерда рўзғорнинг юкини ҳис қилиб сиқилиб кетдингиз. Бунақада жинни бўлиб қолишингиз ҳеч гап эмас. Ҳар қандай фарзанд она ёнида ором топади. Онангиз ёнида сал ўзингизга келасизми?
— Нима? Бизни уйга жўнатиб юборяпсизми? — Мунисанинг “ҳайдаб” дейишга тили бормади.
79-қисм
— Мени нотўғри тушунманг. Бир ҳафтача туриб келинг. Муаммолардан сал узоқда бўлинг. Қийналиб кетдингиз.
— Нега бунақа деяпсиз, ойи? Ўзингиз-чи? Нега Ўзингизни ўйламаяпсиз?
— Суянганимиз сизсиз. Агар сиз ҳам касал бўлиб қолсангиз ҳолимиз нима кечади? — йиғлаб юборди қайнонаси. — Биламан, сезаман на уйқунгизда, на хушингизда ҳаловат бор. Мени ўйламанг, акангизни чақирдим. Овсинингиз билан бир ҳафта шу ерда яшаб туради. Онангизга ҳам айтдим.
— Кетмаймиз. Бошга келганини кўз кўради. Нима бўлса, бирга енгамиз, — тўнғилаб деди Муниса.
Лекин унинг айтгани бўлмади. Ярим соат ўтар-ўтмас икки ўғлини етаклаб қайноғаси ва овсини кириб келди.
— Боринг, онангиз кутиб қолади, — деди қайнонаси қистаб.
Муниса қайнонасининг астойдил қилаётган меҳрибончилигидан кўнгли бузилди. Ўзини тута олмай қучоқлаб олди:
— Ойи... Нега бунча яхшисиз? Биз дарров келамиз.
— Йўқ, бир-икки ҳафтасиз келманг. Телефонлашиб турамиз. Ўзим ҳам бораман.
Муниса ноилож икки қизини етаклаб йўлга тушди. Онаси уларни кўриб қувонаркан, қудасини мақтади:
— Қайнонанг бирам яхши аёл. Сенинг касал бўлиб қолишингдан қўрқиб, “сизнинг ёнингизда озроқ турсин”, деди. “Иш топа олмаганига бир сиқилса, уйда пул тугаётганини кўриб баттар бўляпти. Яна ўғлимни ҳам ўйлайди. Сизникида озроқ овунсин”, дея дарди ҳол ҳам қилди.
— Бир бошига ҳамма юкни олмоқчи. Овсиним билан қайноғам келди. Улар кетиши билан борамиз, — деди Муниса тезроқ кетишни ўйлаб.
У онасиникида ҳам жим қараб ўтирмади. Ҳар куни чиқиб иш излади. Уч кунни бесамар ўтказди ҳам. “Дипломингиз бўлмаса, нима иш қилмоқчисиз?” тажжубланишди улар. Тўртинчи куни эса осмонга булут чиқиб, этини жунжиктирди. Лекин у Маликанинг дарслари тугагунча дуч келган ишхонага кириб, суриштириб юраверди.
— Кечга бориб ёмғир ёғмасайди. Қизларингнинг қалинроқ кийимини олиб келганмисан? — онаси эшикдан қунишиб кириб келган Маликани бағрига босди. — Қара, бу музлаб қолибди-ку.
— Ўзим ҳам совқотдим. Уйга бориб келсаммикан? Ё кетсакмикан?
— Боя қайнонанг телефон қилди. “Келиб кийим олиб кетсин. Болаларни етаклаб юрмасин, совуқ”, деди.
— Бечора ойим, — ачинди Муниса. — Уйда ўтириб ҳам бизни ўйлаган.
— Ўйлайди-да. Болалар мен билан ўтиради. Сен бориб кийимларингни олиб кел. Яна икки-уч кун тура туринглар. Қайноғанг ҳали оиласи билан шу ерда экан.
Муниса онасининг иссиқ жемперини элкасига илиб уйига отланди. Кириб бораётганида эса юраги гупиллади. Эшик очиқ. Ичкаридан овоз келарди.
“Тинчликмикан? Дадаси келган бўлса-я! Шунга ойим кўз ёшини тиёлмай гапириб ўтирибдимикан? Йўқ, овоз бошқа-ку! Овсиним...”
— Мен нима қилай? Ҳеч нарсадан хабарим бўлмаса... — титроқ овоз билан дерди қайнонаси.
80-қисм
— Бу болаларнинг келажагига таъсир қилади. Бирор ёмон иш қилгандирки, кўчага эълон осиб қўйишибди. Энди болаларимиз елка қисиб яшайди,— жаҳл билан бақирди овсини.
Муниса киришини ҳам, кирмаслигини ҳам билмай қолди.
“Янгам кўчалардаги эълонни кўрибди. Энди ҳеч нарсадан хабари йўқ қайнонамга гапиряпти. Шўрлик қайнонам...”
— Менинг қўлимдан бирор нима келса экан... — бу қайнонасининг овози эди.
— Ким билсин, бизни ҳам қўйишмаса керак, — баланд товушда деди яна овсини. — Келинингиз ҳам шу учун кетгандир-да! Эридан воз кечади-ю, муаммосиз яшайверади. Биз эса...
Муниса ортиқ жим тура олмади. Отилиб кириб, овсинига ғазаб билан қаради. Аммо одатига кўра ёмон гапира олмади:
— Янга, нега бунақа гапларни гапиряпсиз? Мен ҳали ҳеч кимдан воз кечмадим, кечмайман ҳам. Сиз нега укангизни айблаб, болаларингиз келажаги, ўзингизнинг ҳаётингиздан хавотирга тушяпсиз? Агар шундай бўлса, биринчи навбатда менга болаларимга озор етиши керак эди. Қани? Шундай бўляптими? Мен мана эркин юрибман, болаларим ҳам мактабга, боғчага бемалол бориб келяпти. Ойим ҳам уйда тинчгина яшаяпти. Нега энди сиз ваҳима қиляпсиз? Ҳозир ойимга далда бериш ўрнига...
— Ақл ўргатманг, мен бу иснодни кўтариб яшолмайман... — гапини чўрт кесди овсини.
Муниса қотиб қолди.
“Наҳот, у ҳаммасидан хабардор. Йўқ, қаёқдан билади? Ахир мен ўзим суриштириб билдим. Бошқа ҳеч билмайди-ку! Ҳатто ойимга ҳам айтганим йўқ-ку! Янгам фақат кўчадаги эълондан қўрқиб жанжал кўтаряпти...”
— Менинг болам иснод келтирадиган иш қилмайди, — намланган кўзларини артди қайнонаси.
Мунисанинг унга қараб хўрлиги келди.
“Менга қанчалар қийин бўлса, ойимга ўн чандон оғир. Бардошига балли. Балки қўшнилар ҳам бирор нима дегандир? Ахир одамларнинг оғзига элак тутиб бўлмайди-ку! Ҳали бу каби гапларнинг қанчасини эшитсак керак...”
— Мен энди бу ерда яшай олмайман, — тўнғиллаб ошхона томон кетди катта келин.
Қайнона эса Муниса томон қучоқ очиб йиғлаб юборди:
— Бу нима дегани а? У қанақа эълонни айтяпти.
— Ўғлингизни излашяпти-ку, шу учун кўчага “кўриб қолсангиз хабар беринг”, деб эълон ёпиштиришган. Бундан ўйга ботманг. Ёмон эмас бу. Агар ёмон бўлса, мен ўзимни еб қўйган бўлардим. Мана яхши юрибман-ку! — ёлғонлади Муниса. — Болаларни ҳам олиб келмабман. Янгамнинг ўз уйига кетгиси келяпти шекилли.
— Эрталаб эри билан ҳам ғижиллашганди. Рўзғорда бўлиб туради-да. Келиб ўтирманг. Ўзингизга келиб олинг. Ўзи болаларнинг иссиқ киймларини олиб борсамми, деб ўтиргандим.
— Унда юринг бирга кетамиз. Зиқ бўлиб ўтирасизми?
— Йўғ-ей, болам. Мен ҳам кетсам бу эр-хотин жиққамушт бўлади. Ўтира турай.
Муниса овсинидан дили оғриб чиқди. “Янга хайр”, деганди жавоб ҳам бермади. Нега бунақа ўзгариб қолди экан?
Онасининг уйига келганида миясида фақат овсини айланди.
“Тавба, бунақа одати йўқ эди-ку! Менимча, эримнинг жиноятидан хабар топган. Қайноғам ҳам суриштирган бўлса, янгамга “гуллаб” қўйган. Энди янгам болаларининг келажагидан хавотирда. Бу нимаси ахир! Мени яна нималар кутяпти?”
#Наргиза_Усанбоева
Следующая публикация
Комментарии 5