Ու ժամանակ է գալիս, երբ հասկանում ես որ ամեն բան սուտ է ու կեղծավոր։
Ինչպես ամռանը չենք պատկերացնում ձմռան լինելուն, այնպես էլ չենք պատկերացնում այն մեկի հեռանալուն, ով հավատարմության երդում էր տալիս ու կեղծ ժպտում։
Ամեն բան անցնում է, բայց մեր սրտերում մնում են սպիներ, որոնք երբեք չունեն բուժում։
Ժամանակ է գալիս, երբ ուզում ես հեռանալ, ապրել մենության ու անմեղության մեջ, լինել ազատ, բոլորից անկախ և որ քեզ ոչ մեկ չճանաչի, թեկուզ մոլորված ու լքված, մենակ հեռու ես ամեն ինչից, անհիմն ու կեղծ զգացողությունից, խոստումներից, խոսքերից։
Բայց երբ հետ ես գալիս նորից գիտակցելով որ էլի հինն ես, հիստապությունն ու զզվանքը ուղղակի ինքնասպանության ա տանում, նորից ապրել կեխտի ու կեղծիքի մեջ, լիքը մարդկանց կողքին որ ժպտում են փող մուրալու ակնկալիքով, շողոքորթում մեջքից հարվածելու նպատակով։ Ախր խիիիիիիիիի ...............
Ու մութ անտառից ուզում էր դուրս գալ
Ուզում էր գտնել երկյուղած լույսին
Ճղճիմ խավարը պատել էր միտքը
Չէր թողնում վազել, լսել իր սրտին,
Վախեցած, ուժեղ հեռվում էր նայում
Հեռվից իր սիրուն, ետ էր շշնջում
Ողբում էր, ճիչը անտառն էր կապել
Բայց անգութ մութը, վրա էր տվել,
Երկյուղների մեջ չէր կողմնորոշվում
Ու չէր հասկանում ինչ է նա ուզում,
Անսեր ապրել դատարկ ու անտեր
Թե սեր ունենալ, սիրող նրա հուշեր։
Տղան ետպես էլ չկողմնորոշվեց
Չհասկացավ ինչը, նրան փշրեց,
Կոտրված սրտից հոգին դուրս եկավ
Մտքի կսկիծից, մարմինը սառավ
Չհասկացավ այն անգութ սերը
Թե ոնց տղային տարավ կործանման,
Կոտրեց, ու անդարձ կորցրեց սիրելը
Գնաց անհատակ, անթափանց անկման
Համահեղինակային...
Ժամանակի հետ հասկանում ես որ ամեն բան սուտ ա, թե սերը, թե իբրև սիրող ու մտածող մարդիկ, թե սեքս ն ու անկողինը։ Ինչ եմ ուզում ասեմ, անկախ կողմնորոշումիցդ ու շփման տեսակիցդ միշտ հիշի որ տղա ես ու թանկ ա երբ մարդ ես մնում։