ნუმა ათქარვენ!
(არ დაიკარგო)-
მინი რომანი
დრო, დრო არ ჩერდება. დრო მიდის მხოლოდ მოგონებებს, თუ შეუძლიათ დარჩენა. შეჩერებული კადრივით იტრიალონ ჩვენს გონებაში და ასე სამარადისოდ გაგრძელდეს. მოგონებების დათვლა, რომ შეგვეძლოს ადამიანებს ალბათ სათვალავი აგვერეოდა. რამდენი კარგი დღე დაეტია გონებაში, რამდენი ბედნიერი მომენტი გადაგვიხვევია გონებაში ხანდახან და ის გრძნობა განგვიცდია, რასაც მაშინ ვგრძნობდით. ჩვენ ადამიანები სხვადასხვა გრძნობების შესაგრძნებად მივილტვით მუდამ. რაც მოგვეწონება მის ახლიდან განმეორებას ვცდილობთ, რაც არა და ყველანაირად ვცდილობთ ავერიდოთ. სიყვარულს ერთხელ ვიგემებთ და მუდამ მის კვალზე დავდივართ. სიყვარულის მერე ვაცნობიერებთ, რომ მასზე მძაფრი გრძნობა არაფერია.. საერთოდ არაფ
ნდობა
ისტორია: თეონა შუბითიძე
ნაწილი პირველი
კარის გაღება და ხალხის შეცვენა ვაგონში ერთი იყო,ყველა ერთმანეთს ასხდებოდნენ,ოღონდ მოესწროთ შესვლა,რომ კარებში არ მოყოლილიყვნენ,ან შეღწეულებს ფეხზე დრომა,რომ არ მოეწიათ,რათქმაუნდა უპირატესობა კართან მდგომებს ჰქონდათ,ყველამ დაიკავა ადგილი ფეხზე რამდენიმე ახალგაზრდა დარჩა და სახე შეწუხებულები დაჰყურებდნენ ზემოდან ხალხს და ელოდებოდნენ როდის დაიძრებოდა მატარებელი, შემდეგი სადგური გამოაცხადდა'ნელ ნელა კარიც იკეტებოდა,თორნიკე კართან იდგა და დაბურულ შუშაში საკუთარ ანარეკლს უყურებდა,ცოტაც და კარი სულ დაიხურებოდა,როდესაც ახალგაზრდა ქალმა ფეხი დაუყოლა და კარიც გაჩერდა,მას თორნიკეც მიეშველა,სანამ ქალი ვაგონში შევიდა,კარები ხელით დაუჭირა და როდესაც აღარ სა
ნდობა
ისტორია: თეონა შუბითიძე
ნაწილი მეორე
-მიდიხარ?,-ოთახიდან გამოლასლასდა კოტე თვალები ფშვნეტით
-კი მივდივარ რაიყო
-არაფერი,სოფოს მეგობარი,ხომ იცი,რომ უნდ ამოვიდეს დ აეცადე ადრე მოხვიდე
-ვეცდები საერთოდ არ მოვიდე,-დაეჭყანა და კოსტუმის ღილების შეკვრა დაიწყო
-არ მინდა სამსახურში ჩალურჯებული გაგიშვა მაგრამ,ერთს მაგრად გბეთქვავდი,-დაუბღვირა კოტემ,-იცოდე ადრე მოდი,ქუჩაში არ იბოდიალო
-კარგი ხო,-ბუზღუნით მიუგო და გავიდა,კოტე კი ისევ ოთახში შებრუნა,ოფოს ეღვიძა
-წავიდა?,-კითხა ნამძინარევი ხმით და თვალები მოისრისა
-კი წავიდა დ აეცდება ადრე მოვიდეს,რომ ნახოს ელენე
-კარგია,-გაეღიმა და თვალები დახუჭა
-ადექი
-ოო მოიცა რა,მეძინება
-კარგი მაშინ გავიხდი და მეც დავწვები აბა აქ რა ვაკეთო,-დაამთქნარა დ აის
ნდობა
ისტორია: თეონა შუბითიძე
ნაწილი მესამე
ვახშმის დასრულების შემდეგ,თავ ჩხრილი გაუყვა მისაღებს,გაიარა შემოსასვლელის ნაწილი და ოთახში შევიდა,საწოლზე ჩამოჯდა და ფიქრებს გასაქანი მისცა,-ვიცოდი,რომ ის ის იყო,ის კიდევ ის,არა ისიც ის იყო და ისიც,ღმერთო ჩემო,-ტვინი ლამის გადაუბრუნდა,თვალები დახუჭა და ხელები მაგრად შემოიჭირა საფეთქლებზე,-აქედან თუ არ გავაგდე დავიტანჯები მაგრამ,რატომ დავიტანჯები?,-კედელთან მივიდა და მაშში ჩასმულ სარკეს შეხედა,-რატომ დავიტანჯები,რა სისულელეა,არა მაინც არ უნდ აიყოს აქ,არა,-დაუბღვირა საკუთარ გამოსახულებას და უკან უკან წავიდა.
ელეენ საწოლზე იყო წამომჯდარი და წიგნის კითხვით იყო გართული,როდესაც ზარი შეუვიდა ტელეფონზე მაგრამ,თვალს ვერ წყვეტტდა წიგნს და არ უპასუხა,ოთ
ნდობა
ისტორია: თეონა შუბითიძე
დასასრული
როდესაც ელენე წავიდა,თორნიკეს ოთახში შევიდა,მას უკვე ეღვიძა
-ელენე იყო აქ,თქვენი საუბარი გავიგონე,-თვალებიდან ცეცხლს აკვესებდა,-რა უნდოდა ჩემს სახლში
-ისევ თავიდან იწყებ?-კოპები შეკრა სოფომ
-რას ქვია თავიდან-აღარ აქვს მას უფლება ჩემს სახლში მოსვლის გარკვევით მითხრა,რომ არ ვუყვარვარ,-ანერვიულება დაეტყო სახეზე,უეცრად თავში რაღაც მოაწვა საწოლიდან გადაიწია და ფურცლები გამოიღო,გადათვალა და,როდესაც მიხვდა ერთი ნახატი აკლდა,უფრო განრისხდა,ნერვი აუთამაშდა,თვალებში ისევ სისხლისფერი ნაპრალები გაუჩნდა,-თან უფლება მიგიციათ ჩემს ოთახში შემოსულიყო
-შენს ოთახში არ ყოფილა,-მკაცრი ტონით უთხრა და ფანჯრისკენ წავიდა
-იყო და თან ხელს ჩემი ნახატი გააყოლა,-ხრიწინით მიუ