სინდისით ვდარდობ
დიდება, ღმერთო, შენებურად რომ მსჯი და მწყალობ,
როცა კარგად ვარ, მავიწყდება და არა გმადლობ,
როდესაც ვხვდები დანაშაულს, ცრემლებით ვნანობ,
რამდენს მპატიობ, მოწყალეო, სინდისით ვდარდობ.
უკანასკნელი მღვდელთა შორის უღირსად ვგალობ,
ფარისეველი ისე გავხდი, ვეღარც კი ვატყობ,
სხვებს განვიკითხავ დაუნდობლად, ეგოიზმს ვამხობ,
განსაცდელები არ მელევა, ბოღმისგან ვჯავრობ.
საქართველოდან რომ წავიდე, ამასა ვნატრობ,
უგულოდ როცა მკითხულობენ, "ცუდად ვარ, ვამბობ",
მარტო ხშირად ვარ, მეტირება, სიყვარულს ვნაღვლობ,
ვცდილობ დავმშვიდდე, არ გამომდის, სევდითა ვწვალობ.
თუ ვინმე, რამეს მედავება, არაფერს არ ვთმობ,
შუახანს უკვე გადავცილდი და მაინც ვბალღობ,
არის თუ არა ჩემი საქმე, იმაზეც ვბრაზობ,