ИБРАТЛИ ҲИКОЯЛАР

ҚОТИЛГА АЙЛАНГАН КЕЛИН. (хаётий вокеа )Албатта укинг сизга илиндим. Алимбой бобо ўзидан-ўзи жирканиб ўқчиди. Бир ой аввал қизи келиб, алмаштириб кетган кийими билан ётибди. Ёз эмасми, терлайди, қимирласа, қўланса ҳид! Оғир хўрсиниб пичирлади: "эй, худойим, нима гуноҳим учун мунча қийнайсан? Олсанг, ол омонатингни"... Гоҳ ўзига, гоҳ бир ҳафтадан буён фақат бобонинг қўли етган томони йиғиладиган дастурхонга учиб-қўниб жиғига тегаётган пашшаларга қараб, хўрлиги келди. Ойдин ҳам йўқламай қўйди. Ё Салима оёқ босмайдиган қилдимикан?! Ҳа, ундан кутса бўлади. Ойдин – Алим бобонинг катта келини. У келин бўлиб тушганида, фаришта келгандек бўлувди. Уст-боши озода, ўтирган жойи саришта. Сўзи

ДАДАМНИНГ МАККОРА ЖАЗМАНИ Ёш бошимга ёпирилган ғалвалардан довдираб қолдим. Шу пайтгача ҳаётнинг фақат оппоқ томонини кўриб келган эканман. Энди эса унинг қора рангларини ҳам кўришга мажбур бўляпман. Энг ёмони, бу қораликларни менга ўз яқинларим, ишонганларим кўрсатишди. Шундан кейин болалагимда мен учун тушунарсиздек туюлган айрим воқеа ва ҳодисаларга ҳам аниқлик киритилгандек бўлди. Одамнинг кўзи мошдек очилганидан кейин тушунмовчиликларнинг барчаси барҳам топса керак... Ҳикоям тушунарли бўлиши учун гапни ҳаётимнинг оқ томонидан бошласам. Оилада тўрт қизмиз. Дадам эсимни билганимдан буён раҳбар лавозимларда ишлаганлар. Онам эса уй бекаси. Рўзғоримизда камчилик бўлмаса-да, онам негадир

Синглим... Оилада нотинчлик. Жанжал. Куёв эрка ўсган. Ота ва онанинг гапи ўтмайдиган даражадаги махлуққа айланган ифлос, иккита фарзанд туққан аёлини бир неча марта уриб, ичини эзиб юборган. Ўн йил давомида оилада уруш, жанжал ва келинни камситиш, бошига уруш, ичига тепишлар, тўхтамасдан давом этаверган. Маҳалла, қўни қўшни, оғайни-қариндош эса оилани асраб қоламиз, деб уларни яраштираверишган. Келиннинг юзига тарсаки уруш, тупуриш, турткилашлар одиий ҳолга айланган. Мунтазамлик билан калтакланган, тепилган, урулган келин операция қилиниб, талоғи олиб ташланган. Бир неча ойдан сўнг эри яна эски одатини бошлаган. Натижада, оқ қон касаллигига йўлиқиб, бурнидан, оғзидан қон келиб, касалхона

Янги йилдаги муҳаббат. Самолёт эрта тонгда Тошкент аэропортига келиб қўнди. Декабрь ойининг сўнгги кунлари бўлгани учунми, қуёш чарақлашига қарамай, совуқ ҳаво юзингдан чимчилаб ўтар, изғирин кўз очишга йўл бермасди. Ҳар тарафда юрган одамлар уйлари томон шошмоқда. Ахир Янги йил, байрам арафаси! — О-о-о, менинг она Ватаним, қадрдон Тошкентим! Даврон спорт сумкасини ерга отди-ю, кўзларини юмган кўйи қўлини икки тарафга кенг ёзди ва тўйиб-тўйиб нафас ола бошлади. Йигитнинг бу туришига атрофдагилар ажабланиб боқар, айниқса, аэропортдан чиққан олифта қизлар пошналарини ерга атай тақиллатганча ўтарди. — Вай-вай, бўлди энди, кўтар сумкангни, ҳамма сени телба деб ўйлаяпти, — деди Давронни кутиб

Хазонли кунлар.... Тузоқ... (қаҳрим менинг меҳримдир, болам) Сарвихоннинг ёнидан бир аҳволда чиққан Шавкат ака уйидаги ёлғиз қолган болаларидан хавотир ила уйига томон йўналди. Сарвихоннинг ёнида ота–онаси қараб қолди. Шавкат ака уйига боргач, хотинининг юзини кўрмасликка умид қиларди, чунки кеча уни эрталаб уйига дап бўлишини тайинлаб келган эди… Машинани ҳовлига киритиб, хонасига йўл олди. Хона шип–шийдам, хотини ҳамма нарсани еғиштириб кетган экан. Ошхона томон йўл олган Шaвкат ака икки ўғлининг ўз хоналарида нималардир ўйнаб ётарди. Ошхонада эса кимдир тарақ–тарақ қилиб нималардир тайёрларди. Шавкат ака хотинининг кетганлиги ҳисобга олиб ҳам ҳайрон, ҳам қизиқиб ошхонага кириб