Тун Мадинага бостириб келиб уни ўз зулмати билан камраб оларди, бирок, Расулуллох саллаллоху алайхи ва саллам намоз ва Аллохнинг зикри билан кечани ёритиб, тахажжуд намозларини ўкир, Еру Осмонлар Роббисига муножатлар килиб, ишларнинг калити кўлида бўлган зот – Яратувчисининг амрига итоат этиб дуолар килар эди: «Эй (кийимларига) ўралиб олган зот, кечаси (бедор бўлиб намозда) туринг! Факат озгина – у (кеча)нинг ярмида (ухлаб ором олинг) ёки (уйкуни кечанинг) ярмидан хам бир оз камайтиринг, ёхуд унга (бир оз) зиёда килинг(яъни кечанинг ярмидан кўпрогида ухлаб, истирохат килинг) ва Куръонни тартил билан (яъни дона – дона килиб) тиловат килинг!» (Муззаммил: 1-4).
Абу Хурайра разияллоху анху деди: «Расулуллох саллаллоху алайхи ва саллам (кечалари ўринларидан) туриб намоз ўкирдилар хатто оёклари шишиб кетарди. Ул зотга «Ё Расулуллох, Аллох Сизнинг аввалги ва кейинги гунохларингизни кечирган бўлса хам шундан киласизми?!» дейилса: «Миннатдор банда бўлмайинми?!» — деб жавоб берар эдилар» (Имом Ибн Можа ривояти).
Асвад ибн Зайд айтди: «Мен Оиша разияллоху анходан: «Расулуллох саллаллоху алайхи ва салламнинг тунгги намозлари хакида сўрадим. Оиша разияллоху анхо шундай дедилар: «Расулуллох саллаллоху алайхи ва саллам кечанинг аввалида ухлар кейин турардилар. Сахар вакти бўлганда витр ўкирдилар, кейин жойларига келардилар. Агар хотинларига эхтиёжлари бўлса, уларга якинлик килар, азонни эшитсалар ўрниларида сакраб турар, жунуб бўлсалар гусл килиб, бўлмаса тахорат олиб, кейин намозга чикар эдилар» (Имом Насоий ва Ахмад ривояти).
Расулуллох саллаллоху алайхи ва салламнинг тунгги намозлари ўта хайратомуз-ки, у бизни унинг узунлиги хакида фикрлашимиз хамда уни ўзимизга намуна килиб олишимизга ундайди!
Абу Абдуллох Хузайфа ибнул-Ямон разияллоху анху деди: «Мен кечаларнинг бирида Расулуллох саллаллоху алайхи ва саллам билан бирга намоз ўкидим. У зот Бакара сурасини бошладилар. Мен: «Юзинчи оятдан сўнгра рукуъ киладилар» — деб ўйладим. Бирок, ундан ўтиб кетдилар. Мен: «Бакара сурасини бир ракатда ўкир эканлар-да?» — деб ўйладим. Бирок, давом этиб, Оли имрон сурасини бошладилар, уни хам ўкиб тугатдилар. Мен: «Энди рукуъ килсалар керак» — деб ўйладим. Кейин Нисо сурасини бошладилар ва ўкиб тугатдилар. Ул зот хар бир харфни дона-дона талаффуз килар, тасбех зикр килинган оятдан ўтсалар тасбих айтар, сўраш бор жойда сўрар, панох сўраш бош жойда панох сўрар эдилар. Кейин рукуъ килдилар ва: «Субхана роббиял – азийм» (Буюк роббимни мушриклар сифатлаётган ёмон-нокис сифатлардан поклайман)» — дея бошладилар. Рукуъларининг узунлиги киёмларига якин микдорда бўлди. Кейин: «Самиаллоху лиман хамидах. Роббана лакал-хамд» (Аллох ўзига хамд айтганларни эшитади. Роббимиз, Сенга хамдлар бўлсин!?» — дедилар. Кейин рукуъларига якин микдорда, узок туриб колдилар. Кейин сажда килдилар ва: «Субхана роббиял-аъло» (Олий Роббимни мушриклар сифатлаётган ёмон сифатлардан поклайман)» — дедилар. Саждалари хам (узунликда) киёмларига якин эди» (Имом Муслим ривояти).
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев