ერთმა ბიჭმა მომწერა, დედა მომიკვდა, ძალიან მიჭირს გამკლავება ამ ტკივილთან, მე და ჩემი 12 წლის დაიკო დავრჩით ობლადო.

ვწერდით ერთმანეთს, მერე ვსაუბრობდით...
გავიდა ორმოცი დღე...
ახლახან მომწერა:
_ როცა დედა მოგვენატრება, იქნებით ჩვენი დედა?
ხვალ კასპის სოფლიდან ჩემთან ჩამოდიან.
სულმოუთქმელად ველოდები, რომ ჩავეხუტო, მოვეფერო და ვუთხრა:
_ ბავშვებო, მიყვარხართ და მინდა, ვიყო თქვენი მეგობარი, მესაიდუმლე და უბრალოდ ადამიანი, რომელიც ყოველთვის ეცდება, შეგიმსუბუქებთ უდედობის ტკივილს და სევდას.
ღმერთო, შემაძლებინე :(