Ժամանակի հետ սովորում ես,որ նրանք, ովքեր ամենից բարձր են գոռում«թքած ունեմ»,գիշերները կրծում են սեփական վերմակը:
Ժամանակի հետ սովորում ես բացատրություններ չպահանջել ու չտալ,հասկանում ես,որ մարդիկ վարվում են այդպես,որորվհետև այդպես են ուզում:
Ժամանակի հետ սովորում ես հաշտվել կորուստներիդ հետ,սովորում ես դաղել ու ժպտալ,իբր ոչինչ էլ չի եղել....
Ժամանակի հետ սովորում ես հրաժեշտ տալ՝ առանց ավելորդ սենտիմենտալության.
-Որոշել եմ գնալ...
-Որոշել ես՝գնա...Ու անցանք առաջ:
Ժամանակի հետ հասկանում ես,որ բառերն արժեք չունեն,որովհետև արժեզրկողներից մեկն էլ դու ես....որովհետև ոչինչ հարատև չէ.ու ամենասուտը երբեքն է ու միշտը...
Ժամանակի հետ հասկանում ես,որ նրանք, ովքեր գնացել են մի օր սարսափելիորեն ուզելու են
Հանկարծ չփորձես աչքերդ փակել,
Ես երազի պես քեզ այցի կգամ,
Գիշերվա կեսին դուռդ կթակեմ,
Սիրուց մոլորված ճամփորդի նման:
Հանկարծ չփորձես աչքերդ փակել,
Ես խոր քուն դարձած կիջնեմ աչքերիդ,
Քո շրթունքները մեղմ կհամբուրեմ,
Ու կհագեցնեմ քաղցը կարոտիս:
Հանկարծ չփորձես աչքերդ փակել,
Ես քո աչքերում արցունք կդառնամ,
Դեպի շուրթերդ դանդաղ կհոսեմ,
Որ քո շնչի հետ գոլորշիանամ:
ՈՒ եթե փորձես աչքերդ փակել
Ես, միևնույն է, նրանք կբանամ,
Եթե հարկ լինի ամեն ինչ կանեմ,
Որ քո աչքերի լույսը ես դառնամ: