არასოდეს გამჭირვებია, შეცდომის აღიარება, ბოდიშის მოხდა, ურთიერთიბის გადასარჩენად, ნაბიჯის გადადგმა, რომელიც სიშორეს გააქრობდა...
ეხლა კი ვდგავარ, ერთ ადგილას, როგორც უგრძნიბი ქანდაკება, ვდგავარ და გულისთქმას ყურს არ ვუგდებ, განა იმიტომ რომ არ მინდა, ან რამე შეიცვალა, ან მე გავხდი სხვა...
არა!...
უბრალოდ დარწმუნებული არ ვარ, რომ მეორე მხარეს მელოდებიან...