Sen huddi nafassan, ko'rinmay qimillatasan ko'krak qafasim,
Huddi qafassan, men o'g'riman qo'lga tushganman urganda kassa.
Sen huddi orzusan, shaxsan meni orzuyim o'zingsan xususan,
Sen huddi bir suvsan, men esa telbaman, cho'lda daydigan suvsab.
Senda nimadir nito, senga so'zlarim qaynar xuddi kipyatok!
Sen huddi moshniy bitok, huddi ilhom parisi,
Ko'zimgamas yurakka qarisan,
Men bu kinoda telba oshiqman - Sen go'zal aktrisa!
Ber menga mingta sabab - Sendan ko'nglim qolishiga,
Senga million sabablar beraman sendan o'g'lim bo'lishiga!
Gapirishsa atrofda, ishonma! men unchali yaxshimasman,
Hatto maxluq bo'lsamam, bilki, bir senga vaxshiymasman...!
Men huddi seni bi
Qanday qilib o’ziga ishonmay behudaga,
Nolish mumkin taqdirdan unitib iymonni?
Nega endi mendamas, deb hasaddan ayrimlar
Gunohga botib sanar birovning yutug’ini.
Balki bu oxirgi kundir umringdagi,
Oxirgi bir imkon bo’lishi mumkin har on.
Oxirgi nafas, kimdir ulgurmas,
Oxirgi bugun bo’lishi mumkun savob qilish uchun.
Ey hasadgo’y inson, bilki, har kimda bor armon,
Sen hasad qilganning ham dardlari ichida pinhon.
Lekin u sendan farqli – iymoni bor ishonchli,
Bor yutug’i shundaki, u qo’rqadi Ollohdan.
Keyingi bahor balki qaytmasdir,
Balki bu yoz ham oxirgidir,
Balki kelar kuz ham.
Balki bu oxirgi, oxirgi bu qish,
G’animat ekan savob qilish.
Balki bu oxirgi kundir umringdagi,
O