Երբեմն կիսվում եմ,ինքս՛ ինձ հետ,
Կիսվում եմ լուռ,առանց խոսքերի,
Հոգիս լռում է,իսկ սիրտ՜ս,
Ականջ է դնում,հոգուս՝ լուռ խեսքերին;
ՈՒ կարծես մի պահ,կյանքը վերջանում,
Մենություն է քեզ ,այցի գալիս,
Հոգիդ ճչում է լռությունից,
Սիրտդ, բաբախում կարոտից;
ՈՒզում ես ճչալ,ու գոռալ, լռությունից,
Սակայն լռությունը,հաղթում է քեզ,
Հաղթում է ,հոգուդ՝ ու սրտիդ,
ՈՒ մտքերդ լուռ,թռչում են նորից;
Մանկության օրերն են, անցնում հեռանում,
Մի թախծոտ ժպիտ,քո սերն է հուշում,
Երկու կաթիլ արցունք,կարոտ են հուշում,
Լռություն՛ որքա՜ն խոսքեր ունես դու;
ԱՇՈՏ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ:
Ծառ՛ը տարիներ հետո չորանում է,
Կյանք՛ը տարիներ հետո ավարտվում,
Իսկ արդյո՞ք կա կյանք,մնայուն,
Կյան՞ք, որի արժեքը այդպես էլ, չենք հասկանում;
Ոման՞ք կյանքը ,հարստության մեջ են տեսնում,
Ոմանք էլ,աղքատությունից աչք չեն բացում,
Մարդիկ կան ,ուրիշի կյանքով են ապրում,
Իսկ կյանքը,անցնում է անցնում;
Մարդիկ կան,երջանկություն են փնտրում,
Մարդիկ էլ կան,ուրիշի երջանկություն են քանդում,
Մարդ կա ,հոգի ու սեր չունի,
Ասում է սերը, փուչ է կյանքի;
Մարդիկ փողը ,դիզում են դիզում,
Անկուշտ ու ագահ,թողնում հեռանում,
Խլում են վերջին, պատառն աղքատի,
Կյանքին նայում են,իրենց միշտ գահին;
Ծառը չորանում է,կյանքը ավարտվում,
Հարուստն ու աղքատը,նույն տեղն են գնում,
Հարուստը ագահ,իր գանձերն է թողնում,
Աղքատը ,մի մեծ դառ