ՄԱՀ ՉԿԱ ՀԱՅԻՆ…
Աշխարհի գայլերը հավաքվել մի տեղ,
Ուզում են հային «սիրով» խորշտանգել։
Հոգին ուզում են մարմնից զատել,
Ու մի քար քաշել, հիշատակ որպես։
Բայց նրանք այդպես էլ չուզեցին հասկանալ,
Որ մահ չկա հային, անմահ է Ոգին։
Հարություն կառնի, երբ էլ դադարի,
Աստվածազարմ է սերունդն Արայի։
Աշխարհի տերերը հավաքվել մի տեղ,
Ուզում են Արցախ զավակին հպարտ,
Մայր Հայաստանից պոկել նենգաբար։
Բայց հայը կապրի, որքան էլ խեղեն։
Ի հեճուկս հանայն աշխարհի՝
Ոտքի կկանգնի Ոգին Արայի,
Ժայռեր կպոկի Անգեղի նման,
Ու կխորտակի զորքը ճիվաղի։
Վահագնի նման վիշապ կխեղդի,
Մհերի նման առյուծ կպատռի,
Թլոլ Դավթի պես մի վերջին զարկով,
Միհրի զորությամբ բոսոր երկնքում արեւ կվառի…
Ու նորից կապրի հայն աստվածազարմ,
Խնջույքի սուփրա կբ
Ջահակիրներն ընկան,
Սակայն՝
Հայոց ջահը՝
Չմարեց,
Նոր ջահակիրներ ելան պայքարի,
Ու երթը նախնյաց,
Նորից շարունակվեց,
Կրկին վառ լույսով,
Հավատով լցվեց։
Ջահակիրներն ընկան,
Սակայն՝
Հայոց ջահը
Մշտավառ մնաց…
…………………………………………
…………………………………………
…………………………………………
Ու կելնեն նորից
Նոր ջահակիրներ,
Հարատեւ պայքարի
Լույսը ձեռքերին,
Եվ ջահը հայոց,
Իրենք կտանեն…
Դեպի սահմանը՝
Մեր վառ երազի…
…………………………………………
…………………………………………
…………………………………………
Ջահակիրներն ընկան,
Սակայն՝
Հայոց ջահը
Լուսաբորբ մնաց…
Արա Նախշքարյան
ՊԱՏԳԱՄ-ԿՏԱԿ
Գիտե՞ս որդիս, ես շատ երկար մտածեցի,
Թե քեզ ի՞նչ եմ թողնում կտակ, ինձնից հետո,
Բայց հասկացա.
Ի՞նչ էլ թողնեմ, մեկ է, սիրտդ կմրսի։
Որոշեցի.
Թողնում եմ քեզ Անմեռ Ոգին մեր նախնյաց,
Որ պապիցդ էր ինձ փոխանցվել,
Իր պապերից ժառանգած…
Քեզ կտակեմ, ու պահանջեմ,
Որ քո որդուն փոխանցես։
Ու պահանջես, որ իր հերթին,
Ինքն իր որդուն փոխանցի։
Գիտե՞ս որդի, մենք դրանով,
Դարերի մեջ ապրեցինք,
Հարզար զարկով զարկվեցինք,
Բայց անսասան մնացինք…
Թեեւ կիսատ ու վիրավոր, կտակում եմ քեզ՝ Հայրենիք…
Ամուր պահիր հողը այդ Սուրբ,
Որ հավերժես իմ բալիկ…
Եվ վերջապես.
Կտակում եմ քեզ՝ մեր լեզուն,
Քո Մայր Լեզվով կխոսես,
Ու՞ր լինես, չմոռանաս, որ լեզուն է
Պահել ազգին միշտ ծաղիկ։
Եռալեզվակ այս զանգակը, թողնում եմ քե՛զ՝
Իմ բա
ՀԱՐԲԵԼ ԵՄ ՈՒԶՈՒՄ…
Գիտեմ, սպասում ես.
Հեռվից լսեցի կանչողիդ վանգյունը,
Իսկ ինձ, այդպես էլ չուզեցիր լսել։
Լուրերի ժամն է…
Բարձրացնում եմ ռադիոընդունիչի հնչյունը անդուլ,
Հաղորդավարուհին սառը մեկնությամբ
Խոսում է ինչ-որ փոթորկի մասին,
Ու ասում է, թե՝ զոհեր կան այնտեղ,
Իսկ նա չգտեր, որ երեւի,
Այդ փոթորիկը հենց իմ ներսում էր
Իր մահաբեր խնդուքը կապել,
Ու պար բռնել հոգուս փլատակ շեմքին։
Դարի հրմշտոցն է մեջս կուտակվել,
Մարդ ու սատանա իրար գիրկ առած
Աստվածներին են մեղավոր կարգել։
…հեռվից լսում եմ կանչողիդ ձայնը,
Բայց դու այդպես էլ ընդառաջ չեկար,
Իսկ փոթորիկը ներսս ավերակ-փլատակ սարքեց։
Մի մեծ հրմշտոց տիեզերք բարձրացավ։
Խռովքը մեծ էր,
Եվ փախուստ եղավ
Ինքս՝ ինձանից,
Ինձ՝ քեզանից…
Քեզ՝ ինձանից…
Ու քեզ
ՀԱՐԲԵԼ ԵՄ ՈՒԶՈՒՄ…
Գիտեմ, սպասում ես.
Հեռվից լսեցի կանչողիդ վանգյունը,
Իսկ ինձ, այդպես էլ չուզեցիր լսել։
Լուրերի ժամն է…
Բարձրացնում եմ ռադիոընդունիչի հնչյունը անդուլ,
Հաղորդավարուհին սառը մեկնությամբ
Խոսում է ինչ-որ փոթորկի մասին,
Ու ասում է, թե՝ զոհեր կան այնտեղ,
Իսկ նա չգտեր, որ երեւի,
Այդ փոթորիկը հենց իմ ներսում էր
Իր մահաբեր խնդուքը կապել,
Ու պար բռնել հոգուս փլատակ շեմքին։
Դարի հրմշտոցն է մեջս կուտակվել,
Մարդ ու սատանա իրար գիրկ առած
Աստվածներին են մեղավոր կարգել։
…հեռվից լսում եմ կանչողիդ ձայնը,
Բայց դու այդպես էլ ընդառաջ չեկար,
Իսկ փոթորիկը ներսս ավերակ-փլատակ սարքեց։
Մի մեծ հրմշտոց տիեզերք բարձրացավ։
Խռովքը մեծ էր,
Եվ փախուստ եղավ
Ինքս՝ ինձանից,
Ինձ՝ քեզանից…
Քեզ՝ ինձանից…
Ու քեզ