Ո՞վ է ասում՝ Հայաստանւմ
Հացին կարոտ մարդ չի մեռնում,
Հայաստանում հայ քաջերին
Հաց տանո՛ղն է անգամ մեռնում:
Ու մեռնում է
Ո՛չ թե թուրքի փամփուշտներից,
Այլ հոռացած
Իշխանության օրենքներից:
Ո՞վ է ասում,
Թե հերոսը նա՛ է միայն,
Ով մեռնում է մարտի դաշտում:
Չէ՞ որ նաև հերոս է նա,՛
Ով հերոսին
Հաց է տանում կյանքի գնով,
Ով քաջերին սնում հացով,
Բայց մեռնում է սով ապրելով:
Հայաստանը
Սով է ապրում լոկ մարդկությա՛ն,
Բայց ապրում է
Մեծ հույսերով նոր արթնության:
Ու չեմ ուզում այսօր սգալ,
Թե՝ Արթուրը մեռավ անձայն,
Սարգսյանը ապտակ տվեց,
Որ արթնանա ողջ Հայաստան:
Հաց բերողը սոված մեռավ,
Որ հայ ազգը
Գինն իմանա « էժան » հացի,
Որ հայ ազգը գնահատի
Անգին գինը հերոսների՝
Պավլիկ - Արամ - Արայիկի,
Սեֆիլյանի ու շատ այլ