ცა, ისე ლურჯია ამაღამ იწვიმებს,

დარდით შევერცხლილი მთებიც დასველდება,
ნეტავ, გაზაფხული ასე რად მივიწყებს,
ცრემლი რად მახრჩობს და ფიქრი რად მეჩვევა.
ნეტავ, რატომ მიხმობს მიწა მადლიანი,
ეზო, სადც ქვაზე ფეხი დამცდენია...
მამა მესიზმრება ისე ნაღვლიანი,
ფუძე რომ დავტოვე ალბათ ნაწყენია.
ცა, ისე ლურჯია ამაღამ იწვიმებს...
მე კი დათოვლილი წვიმაში დავდგები,
ღამეს მოვუყვები როგორ დამივიწყეს,
დილით მზეს, ალიონს... სულ სველი დავხვდები.