შვეულ ფიფქების მხიბლავდა ტანგო,

ეს...მაშინ,როცა ოცნებაც თოვდა.
არ არსებობდა შეკითხვა-რატომ?!.
სულს გასაყოფად არავინ მთხოვდა...
ახლაც, ფანჯრებთან ნაბიჯებს ურევს,
გზასაცდენილი ფიფქების წყვილი.
ამ წუთისოფლის მოგვანან მდგმურებს,
არაფერი აქვთ გადაწყვეტილი;-
გაქრნენ,თუ ...
კვლავაც განაგრძონ ცეკვა?!.
ღამე უთიონ გათოშილ მინას...
ამ ბოლო ცეკვით,ვაითუ,ვერ თქვან,
ის, რამაც ცეკვა გააბედინათ...
მარიკა ახალაია