For English scroll down

თამთა კურცხალიძე, 28 წლის, ბათუმი
"ოჯახიდან არასოდეს ვყოფილვარ შეზღუდული ან სახლში გამოკეტილი. პირიქით, როგორც კი ავიდგი ფეხი და გარეთ გამოვედი, მას მერე სულ გარეთ ვარ. მაგრამ, სამსახურთან დაკავშირებით კი მქონია პრობლემები. მთელი ბათუმის მასშტაბით, ერთი წლის განმავლობაში ვაგზავნიდი სამსახურზე განაცხადებებს და თითქმის ყველგან მაქვს გაგზავნილი. გასაუბრებაზე პირდაპირ მეკითხებოდნენ, შევძლებდი თუ არა მე მუშაობას. მერე მეუბნებოდნენ, რომ დამირეკავდნენ, მაგრამ არავინ არასდროს რეკავდა. არ უყურებდნენ ჩემს განათლებას და გამოცდილებას, უყურებდნენ ვიზუალს. ეს ერთ-ერთი დიდი ბარიერი და პრობლემა იყო ჩემს ცხოვრებაში, ანუ, რადგან შშმ პირი ვიყავი, არ უნდა მემუშავა. მაგრამ, ახლა ეგეც გადავლახე და ავტობუსის გამცილებლად ვმუშაობ. მუშაობა როდესაც დავიწყე მგზავრებისგან მსმენია „ცოდოა... პატრონი არ ყავს ამას? რატო უშვებენ?“ მათთვის იქვე მიპასუხია და მიკითხავს, რომ რატომ არ უნდა ვიმუშავო? რადგან შშმ პირი ვარ?! ჩემს მეგობრებსაც სულ ვეუბნები, რომ არ იყვნენ ჩაკეტილები, გამოვიდნენ გარეთ, გამოიყენონ საკუთარი განათლება და გამოცდილება.
მოგზაურობა მიყვარს, ჯერ კი არ მიმოგზაურია, მაგრამ მინდა განათლების გაგრძელება ტურიზმის მიმართულებით, რომ ბევრი ვიმოგზაურო. კიდევ, ძალიან მაინტერესებს ფოტოგრაფიის სწავლა და მომავალში ვაპირებ. ძალიან სპორტული ადამიანი ვარ. მაგალითად, ბადმინტონი იმდენად მიყვარს, მთელი დღე შემიძლია ვითამაშო. მახსოვს სკოლაში, ფიზკულტურის გაკვეთილზე გოგოებს რომ სულ კაბინეტში გვსხავდნენ და მხოლოდ ბიჭებს ათამაშებდნენ, როგორ ვაპროტესტებდით. ჩვენც გვინდოდა სპორტი და თამაში, მაგრამ რადგან გოგოები ვიყავით, არ გვქონდა ფიზკულტურა.
რაც შეეხება პირად ურთიერთობებს, ეს იყო დიდი ხნის წინ, როდესაც მყავდა ერთი შეყვარებული და მისი ოჯახის წევრებს არ მოსწონდათ ეს ურთიერთობა იმის გამო, რომ ვარ შშმ პირი. მაგრამ ახლა მყავს საყვარელი ადამიანი, რომლის მშობლებმაც მიმიღეს, როგორც ჩვეულებრივი ადამიანი და ვარ ძალიან ბედნიერი."
Tamta Kurtskhalidze, 28, Batumi
"The family has never restricted my freedom or made me stay at home. Quite the opposite, as soon as I started walking I went out and have been out ever since. But I had some problems with finding a job. I sent my job applications for vacancies announced in Batumi for one whole year. I sent them almost everywhere. During job interviews they asked directly whether I would be able to perform my work. Then they told me that they would call but never did. They were not interested in my education or experience. The only thing they looked at was my appearance. This had been one of the biggest problems and barriers in my life, i. e. the fact that they thought I was not supposed to work because I was a PWD. But I have dealt with this problem and now I work as a bus attendant. When I first started working I heard people saying. “Poor girl… does not she have anyone to take care of her? Why do they let her go out?“ I used to ask them right there: “Why am I not supposed to work, because I am a PWD?!” I say to my friends all the time to go out and use their education and experience.
I love travelling. I have not travelled yet but I would like to study tourism to travel a lot. I am also quite interested in photography and I am going to study it in the future. I like playing sports a lot. For example, I like badminton so much that I can play it all day long. I remember at school, during physical education lessons, they made girls sit in the classroom. Only boys could play. We used to object so much. We wanted to play sports as well but we were not supposed to have a physical education lesson because we were girls.
As for my private life, this was a very long time ago. I had a boyfriend whose family members were not happy about our relationships because I was a PWD. But I have a friend now, his parents have accepted me as an ordinary person and I feel very happy."