უბრალო "მე არ შემიძლია ისეთი სამყაროს ნაწილი გავხდე, სადაც მამაკაცები ცოლებს ისე აცმევენ, როგორც მსუბუქი ყოფაქცევის მქონე ქალებს.

სადაც არ არსებობს ღირსებისა და პატივისცემის ცნება. სადაც ქალებს არ სურთ ბავშვების ყოლა, მამაკაცებს კი - საერთოდ ოჯახი. სადაც ცინგლიანი ბავშვები წარამტებულები არიან, თუკი მამის მანქანას ჩაიგდებენ ხელში და ვისაც ოდნავი ძალაუფლება მაინც აქვს, ცდილობს დაამტიკოს, რომ შენ არარაობა ხარ. სადაც ხალხი თვალ
თმაქცურად, ხელში ალკოჰოლის ჭიქით აცხდებს, რომ მას რელიგია სწამს, მაშინ როცა ოდნავი კავშირიც არ აქვს საკუთარ რელიგიასთან.
სადაც მოკრძალება მინუსად ითვლება. სადაც ხალხს სიყვარული დაავიწყდა და ისინი მხოლოდ საუკეთესო პარტნიორს ეძებენ. სადაც ბიჭები , მშობლების ფულს კლუბებში, გართობასა და ნარკოტიკებში ფლანგავენ, გოგონებს კი ისინი მოსწონთ. სადაც ქალსა და კაცს შორის განსხვავება არ არის და ორივეს ერთად თავისუფალი არჩევანი ჰქვია. მე ვირჩევ ჩემს გზას და ძალიან სამწუხაროა, რომ ვერ ვიპოვე ადამიანი, რომელიც ჩემზე მეტად ცდილობს საკუთარი გზის პოვნას."