„მორიგი მორიგს“

ჯერ გავიდა დრო არც ისე დიდი,
რაც საკუთარ თავს ბედნიერად ვთვლიდი,
თუმცა, პირდაპირ რომ გითხრა,
ამ დაშორებამ მე რა მიქნა:
ვერ გეტყვი, რომ უშენობით ვკვდები,
სხვა ასაკში ვარ, მე მსგავსში აღარ ვცდები...
მაგრამ, როგორც შეშვენის გონება საღს,
ვნანობ, როდესაც ვკარგავ ჩემსა და კარგს...
ვერც იმას გეტყვი, რომ შევეგუე ამას,
ვერც იმას, რომ ცრემლი თვალებს ნამავს,
თუმცა, დაკარგულს, ზოგჯერ რომ პოულობენ, ვხვდები:
ოღონდ, ვაი და სხვები! ვაი და სხვები!
და რომ ხელები ზურგსუკან დაატიე-
ერთადერთი რამაა, რაც არ გაპატიე,
მაშინ, როდესაც ბოლოჯერ გეხვეოდი
და ღიმილით უშენობას ვეჩვეოდი...