ათასმა მითხრა, რომ -ძალიან კარგი ვარ...

გამიხარდა და გულდამშვიდებული წამოვედი.
დედამ მითხრა- იმისთვის, რომ გახდე კარგი, კიდევ ბევრი უნდა იშრომო.
მეწყინა , ავფორიაქდი და გაბრაზებული წამოვედი.
. . .
ათასს ჰკითხეს
(იქ მე არ ვიყავი)
ვინ არის , როგორიაო?
(ჩემზე).
ათასს უთქვამს-აბა რავიცი , ერთი ჩვეულებრივია ,ისეთი არავინო .
ეს რომ გავიგე დედა გამახსენდა, დარცხვენილი შევჩივლე.
დედამ მოკლედ მითხრა - ხომ გეუბნებოდი?!
. . .
ჩავფიქრდი, დედის სიმართლეზე ჩავფიქრდი...
მან მხოლოდ იმიტომ გამაბრაზა, რომ ვუყვარდი, მე კი მხოლოდ იმიტომ არ დავაფასე , რომ ამ სიყვარულმა სიმართლე ათქმევინა....
(როცა დედის სიტყვა დავაფასე, ცხოვრება თითქოს უზარმაზარი შუქურით განათდა....)
მე ახლა ზუსტად ვიცი სად არის სინათლე.