" ერთხელ ბებია ძალიან რომ გავაბრაზე, ასე სამი - ოთხი წლისამ, არტისტულობით "გადაჭრით" მითხრა აღარ ხარ აწი ჩემი შვილიშვილიო...

და, აქეთ გამებუტაც, იცოდა - სჩვეოდა ასეც, გავიდა ახლოსაგასტროლოდ მეზობლებში... რაღა თქმა უნდა დიდხანს ვერ გაძლო უჩემოდ და, შემობრუნდა და, რას ხედავს - სადღა ვარ, აღარ ვარ შინ ... არსად! არც საწოლის ქვეშ და არც კარადაში და წარმოიდგინეთ, არც ჩაიდანშიც კი რადგან როგორღაც დიდად გზააბნეულისა ი - ჩაინიკისთვისაც კი ოუხდია თავი და მაგრამ - გაგიგონია? - ვერა ვარ ვერციქ ... თურმე. გამოვარდნილა შეშლილი გარეთ, და დამწევია იმ შემთხვევაში აღმართში, და როგორი ბარგით დატვირთული აღმოვუჩენივარ... დამიკავებია ჩემი ორი ყველაზე საყვარელი ნიღაბი, მგლისა და გოჭის და რატომღაც ორი საჩემოდ მომცრო ღილიც დამიმატებია ( ეს ალბათ " ყოველი სახანძრო შემთხვევისთვის " ) და, მივდივაარ, ახლაც არვი და მაშინ ხო აბა რა მეცოდინებოდა თუ საითკენღღ დამიდვია ბუტია თავი, ქვეყანა დიდია...
განსაკუთრებით ბავშვისთვის. "