მერე რა მოხდა თუ დაგვათოვა,

ჩვენი გული ხომ სიბერეს არ სცნობს,
მაისის ვარდი სურნელს არ კარგავს,
მაშინაც, როცა ფანტელი ათოვს,
გზაგასაყართან იმედი ჩნდება,
რომელიც, წლებთან, ისევ კამათობს
და შემოდგომას, როგორც ყოველთვის,
გული, აპრილთან, კვლავაც ღალატობს,
რა დროს სევდაა, როცა სიცოცხლე,
გაყინულ წამთან ბანქოს თამაშობს
და ოცნებებით სავსე თვალებში,
გაზაფხულის მზე სიყვარულს ათრობს,
გულში კვლავ ჩნდება იმედის სხივი,
აპრილის დილას რომ აღარ დათმობს,
ზღაპრულ ბილიკზე ისევ იშლება,
ფიქრი, რომელსაც ბავშვობა ახსოვს...