ერთხელ, სიკვდილი კარზე მომადგა.

რას ვიფიქრებდი თუ მეც მომკლავდა…
როცა შევხედე სიტყვებს როშავდა,
მისი ბაასი ლოცვას მოჰგავდა.
ბაასს, რომ მორჩა ხელი ჩამავლო
და ფრენა ფრენით, ზეცას ამავლო.
იქ დამანახა მე ის სამყარო,
რომელიც მინდა ყველას ვანახო…
იქ დავინახე მე ის გვირაბი,
რომელიც ხალხში ლეგენდად დადის,
გვირაბის კართან, სიკვდილი გაქრა,
მე მარტო დავრჩი და ვფიქრობ რა ვქნა…
უეცრად, დიდი კარი გაიღო
და მეც შევედი, სხვა რა გზა იყო…
გვირაბის ბოლოს შუქიც აინთო,
ჩემი გული კი სევდით აივსო.
მერე გვირაბი განვლე წამებში.
სინათლის სხივს, რომ გავცდი ამ ბნელში,
უეცრად გავჩნდი მე სამოთხეში,
მაგრამ ზემოდან დავცქერი მხოლოდ…
არ დამტოვებენ აქ საბოლოოდ.
ზემოდან ვუცქერ და ვხედავ შემდეგს:
ულამაზეს და უწმინდეს ედემს,
სადაც უფალი არ არჩევს ერებს
და არ აურევს მათ მეტყველ ენებს…
იქ ხალხიც ვნახე, წმინდანი ხალხი,
ცხოვრება ქონდათ უაზროდ ლაღი,
მათ სიყვარულიც თან ქონდათ მყარი
და უფლის იქით არ ჰქონდათ ზღვარი.
ამ დროს ჩემს გულში ფეთქავდა სევდა,
ზემოდან თვალით ცქერა მომბეზრდა,
მაგრამ ცოდვები უკან მომსდევდა
და სამოთხეში ვინ დამტოვებდა.
უეცრად თითქოს ხელი მკრეს ზურგზე
და გადამაგდეს სამოთხის ზღურბლზე,
სამოთხე გაქრა. სისხლი მდის გულზე,
მე იქ მინდოდა ამ გაზაფხულზე.
მერე გამოჩნდა ის, რაც არ მსურდა,
ეს ჯოჯოხეთი არვის არ უნდა,
მაგრამ ჯოჯოხეთს დავცქერდი მართლა
და სულ ვფიქრობდი, აქ ვრჩები განა?...
იქაურობას ვუცქერდი ცრემლით,
მე იქ რაც ვნახე ეხლავე გეტყვით:
იქ დავინახე წამება, ტანჯვა
წარმოდგენილი მაქვსო ეს არ თქვა…
იქ მოვისმინე ოხვრა და კვნესა
რაც შემზარავად მე გულზე მეცა,
ირგვლივ კოცონი ენთო წყეული,
ზედ ხალხი იწვა ცოდვით სნეული…
შუაში იდგნენ ხმლებით ჯალათნი
და დასასჯელად ჰყავდათ მრავალნი,
მათ ბრმა თვალებში ელავდა სისხლი,
ამ დროს ცოდვილთა ტანჯვას ვერც
ვითვლი…
უკვე აღარ მსურს დანახვა მეტის
საცოდაობით მე გული მეწვის,
ცხოვრება თურმე ხიდია ბეწვის
და გასავლელად ჩვენ ეშმაკს ვებრძვით.
სამოთხე ვნახე, ჯოჯოხეთს ვხედავ.
აწი რა მელის? ფიქრსაც კი ვბედავ…
სწორედ ასეთ დროს თვალთ დამიბნელდა
და გულიდანაც გამიქრა სევდა…
ვიფიქრე ალბათ მირჩევენ სასჯელს,
რად მოვესწარი საერთოდ ამ დღეს,
მაგრამ როდესაც თვალს ვახელ შიშით,
რა დავინახე ვერავინ იტყვით…
ჩემს წინ დამდგარან ის წინაპრები,
რომელთათვისაც შემისვამს ღვინო,
მათ საუბარში მესმის კითხვები:
აქ გამოუშვა ნეტავი ვინო?
მერე ერთერთი მომიახლოვდა
და მეკითხება: სად მიხვალ შვილო?
ასე ადრიან რად წამოსულხარ,
რად გინდა მარად ცაში იფრინო?
მე შევხედედა მშვიდად ვუთხარი:
დედამიწაზე ვიყავ მოკვდავი,
ჰოდა სიკვდილი როცა მომადგა,
მეც ვერ შევძელი მეთქვა უარი.
წამომიყვანა, მერე დამტოვა,
გვირაბის კართან მან მიმატოვა. გზას
გამოვყევი და ვნახე ბევრი,
ცოდვილ-წმინდანთა გავტეხე ქვევრი…
მე ვეზიარე ამ ქვეყნის ყოფას
და მიჩვეულმა ცოდვებში ყოფნას,
აქ დავინანე...
რად არ მივენდე ხატებთან ლოცვას…
მაგრამ ხომ იცით ადამიანი,
მანამ ვერ ხედავს ცხოვრების სწორ გზას,
სანამ შიშისგან შეძრწუნებული,
ის არ დაიწყებს ხატის წინ ფორთხვას…
ჰო და ამ დღეში ჩავვარდი სწორედ,
ახლა აქ ვარ და მივდივარ მდორედ,
გამიშვით წავალ, ჩემს გზას გავიკვლევ,
ნუღარ მაყოვნებთ ფიქრს ნუ ამირევთ.
ჩემი პასუხით გაოგნებულმა,
იქ დამტოვა და სხვებთან წავიდა,
ვიფიქრე ჩემთვის სიცოცხლის წამებს,
დედამიწაზე არვინ დათვლიდა…
მათ ერთმანეთში გამართეს ბჭობა,
მე კი დავჯექი და დავუცადე, იქნებ
ინებონ მათ ჩემი ხმობა,
იქნებ მიშველოდ ცხოვრებით ბედკრულს
და გამიწიონ მე თანაგრძნობა.
ჩემი იმედი მალე გამართლდა,
ალბათ მათ გულში გრძნობა ამაღლდა,
გრძნობა ამაღლდა სიბრალულისა,
გრძნობა ამაღლდა სიყვარულისა…
ყველანი ერთად მომიახლოვდნენ,
მე დამეუფლა გრძნობა სნეული,
ისინი ერთად სიტყვებს ამბობდნენ,
უცებ გამიშრა მთელი სხეული…
ახლოს მოვიდნენ და ჩემს წინ დადგნენ,
მერე კი ერთად, ხელი მკრეს მკერდზე,
ამის შემდეგ კი ყველანი გაქრნენ,
და მე ჩავფიქრდი უდიდეს ღმერთზე…
მერე რას ვხედავ, ისევ სიბნელე,
ისევ საშიში გრძნობის სიმთელე…
ახლა ჩავფიქრდი საკუთარ თავზე,
ცოდვებით სავსე ჩემს სიცოცხლეზე…
მერე კი მშვიდად გავაღე თვალი,
მიმოვიხედე გაოცებულმა,
ლოგინში ვწევარ გრძნობებით მთვრალი,
თურმე ადრიან გათენებულა.
სიხარულისგან წამომსკდა ცრემლი,
მე ცოცხალი ვარ?... კითხვა მაქვს ერთი…
მაშინ გამაგეთ ტკბილი ხმა დედის,
თუ ცოცხალი ვარ ის ჩემთვის მღერის…
ფიქრები მქონდა იმ წამს ასეთი
და არ მახსოვდდა მე სხვა არცერთი,
ჰოდა ნანატრი ხმაც შემომესმა,
დილამშვიდობისაო, დედა მეალერსა…
მაშინ დავიჯერე და ახლაც მჯერა,
რომ ცოცხალი ვარ პატარა კაცი,
ვერ მომიშალა სიკვდილმა კერა,
ვერ დამაჩოქა ასე ზარმაცი,
რომ ყველაფერი ეს მოხდა ცხადში
და სიკვდილია ყველაფრის ბრალში,
მე კი ჩავვარდი სწორედ მის ვალში
და როცა მოვა, ჩავხედავ თვალში.
ბოლოს კი ვიტყვი მადლობა იმ ხალხს,
რომლებმაც მიხსნეს, ეს უნდა ითქვას
და მათ სახელზე უფლის ტაძარში,
ბევრი სანთელი უნდა დაიწვას…