Gegenava Gocha

მერე უკვე ბევრჯერ გათენდა და დაღამდა, ზუსტად ისე, იგივე მიმდევრობით, თუმცა, მას მერე, არც გათენება გავს გათენებას და არც დაღამება - დაღამებას.
მას მერე, აგერ უკვე მერამდენე დღეა, წვეთები ცის ნაცვლად თვალებიდან ცვივიან, . . .
არაფერს აშავებენ, მაგრამ . . .
მაგრამ წვეთები ამ ქალაქისთვის უკვე სიკვდილთან ასოცირდება, ცივ, შავ, სასტიკ, დაუნდობელ, ულმობელ და ხარბ სიკვდილთან, რომელმაც სახელდახელოდ ამოარჩია მსხვერპლი. არავინ და არაფერი გაითვალისწინა. ჩააქრო და დაახრჩო ბევრი ლამაზი სუნთქვა, ღიმილი, ნიჭი, იმედი, მოლოდინი, სიყვარული . . .
დიდი შავი სუდარა გადააფარა ისედაც მუქ ქალაქს და სასიკვდილოდ დაჭრა გულში ის!
ერთ დროს ლამაზი, სტუმართმოყვარე და "მზის და ვარდების მხარე", "სამგლე" ქალაქად გადააქცია (თურმე არც კი გვცოდნია აქამდე ამ სიტყვის მნიშვნელობა და ისე ვიყენებდით), . . .
- ახია თქვეზეო, - ესეც კი ითქვა!
ღმერთს რკინის სიყვარულში დასდეს ბრალი,
კაცთ - მდინარის "გადაკეთებაში" . . .
გაგიკვირდებათ და ეშმაკი "გამოძვრა", ამჯერად არავის გახსენებია ის!
. . .ხოდა, ახლაც ღამდება, . . .
ღამდება შიშით, რომ ეს კოშმარი არასოდეს დასრულდება.
სიცოცხლე სიკვდილმა ჩაანაცვლა, სინათლე - სიბნელემ, მადლი - წყევლამ, სახლი - კუბომ . . .
ადამიანები შვილებს, მშობლებს, ახლობლებს მიწაში ეძებენ, მიწასვე რომ მიაბარონ . . .
სხვა არსებები, რომლებმაც აიწყვიტეს და აიშვეს, გზას ეძებენ მარადიული თავისუფლებისკენ . . . .
ისევ დაღამდა, ისევ წვიმს, ისევ ისეა ყველაფერი, როგორც აქამდე იყო . . .
იმ განსხვავებით, რომ არავის არაფერი უხარია!
წვიმა და ჭაღარა თბილისი სამისდღემშიოდ წაეკიდნენ ერთმანეთს. . .
კაცნი ისევ ბჭობენ . . .
ღმერთი კი ჯერაც დუმს . . . ან ისევ იცინის!