ბედნიერებავ, როგორ ავცდით გზაში მე და შენ, შენ დამემალე, მე კი ცრემლმა ფერი მიცვალა, დამალევინა პოეზიამ შავი ზედაშე, შენი ადგილი, ჩემს სხეულში გარდაიცვალა.

დარდმა შემიპყრო, დარდი არის ჩემი მხევალი, ჩემი სისხლი და ჩემი ფიქრი - შავი ზედაშე, ერთი უბრალო პოეტი ვარ- სევდის მძევალი, ბედნიერებავ, განვსხვავდებით ძლიერ მე და შენ. პოეტებს ყველას თვისი ჯვარი დააქვს წვალებით, ცრემლად ეღვრება პოეზია ქვეყნიერებას, მე საფლავს ვხედავ, გადაღლილი ჩემი თვალებით, მე სევდას ვეძმე, თუმცა გეტრფი, ბედნიერებავ.