სულში აცივდა, გამყინვარდა,

ჩამოინისლა...
ნამდვილად დროა გავიხსენო
წერა, ჩვეული.
მიმოვიხედე, თუმც ისედაც
ხომ კარგად ვიცი,
ხომ კარგად მახსოვს სადაც მიდევს
ჩემი რვეული.
დავწერ ყველაფერს რაც მომივა
პირველი ფიქრი,
რაც სულს აწამებს, ასე ყინავს
და ასე თოშავს...
კარგა ხანია ამ სიტყვებზე
არ მიფიქრია,
ახლა კი ვამბობ: - სულს შავბნელი
სუდარა მოსავს.
და აღარ ვიცი, აღარ ვიცი
გავიქცე საით,
საით ვეძებო ხსნა, რომელიც
ასე შორია...
არ ვიცი გზები, ვიცი მარტო
და მხოლოდ იგი
რომ ეს ცხოვრება ერთი
დიდი იუმორია.
და ამ იუმორს ძალზე ბევრი
ცრემლები ახლავს,
და ამ იუმორს თან სდევს,
ერთვის დიდი სატირა.
აღარ მინდოდა ცრემლები და
დღეს საღამოზე
ამ იუმორმა ერთხელ კიდევ
მწარედ მატირა.
ცრემლებმა, სულში ჩაგუბულმა
კვლავ ამოხეთქა,
ამოჰყვა დარდი, დარდი სულის
ყველგანმდევარი.
გადამინამა გზები ბნელი,
ბნელი რადგანაც
უკან არ ვიცი რანაირი
მომდევს მდევარი.
უკვე არ ვიცი რა დავწერო,
რით დავასრულო,
სადღაც გამექცა ფიქრი, ფიქრი
ყველგანმავალი...
გამექცა, მაგრამ საკმარისად
დარჩა გონებას
დარდი და ფიქრი, იდუმალი
სულის მტარვალი!