Երանի նրան ով չի գողանում ,
Ո'վ չի թալանում ու իր ողջ կյանքում
Ազնիվ , անարատ լոկ մարդ է մնում :
Երանի նրան , ով գիշերները
Գլուխը հանգիստ բարձին է դնում
Ու մանկան անմեղ ու հանգիստ քնով
Գիշեր լուսացնում :
Երանի նրան , ում խիղճն արթուն է ,
Մաքուր բյուրեղ է ,
Աստծո առաջ ` առաքինի է :
Աստված , երբ մարդուն կավից ստեղծեց ,
Նրա հոգու մեջ խիղճ էլ արարեց ,
Բայց ի՞նչ ենք դարձել , գառան դիմակով
Գայլեր ենք դառձել ,
Ընկել անճարակ հոտն ենք հոշոտում :
Եվ ինչի՞ համար ...
Տեսե՞լ է մեկը , որ թագավորները
Իրենց դիզածը ` ոսկեձույլ պալատն ու անգին գանձը ,
Իրենց հետ տանեն ,
Թանկ մարդու անուն , համբավ վաստակեն :
Երանի նրան ով չի գողանում
Ով ձեռք է մեկնում ընկածին հանում,
Անհույս հիվանդին ծով հույս է դառնում :
Ան