ჯარისჯაცის სულისშემძვრელი წერილი შეყვარებულს
-
"წავედი... არა, შემეშალა, კი არ წავედი, მივდივარ!.. მივდივარ მარტო, ყველაფრის გარეშე... მივდივარ ომში, საიდანაც არ ვიცი, ცოცხალი დავბრუნდები თუ არა... იქ ორ ფრონტზე მომიწევს ბრძოლა: ერთი ჩემი სამშობლოს დასაცავად, მეორე კი... მეორე კი ჩემი პირადი ომია... სრულიად მარტოს, უცხო გარემოში მომიწევს ყოფნა... აღარ მექნება ის ფიქრები, რაც ადრე მქონდა... სხეულშისიცარიელეს ვგრძნობ. ეს ის სხეულია, რომელშიც გული უკვე მკვდარია, სული კი ისევ არსებობს... ყოველთვის, როცა სპეცოპერაციაზე ან თუნდაც, "პოლიგონზე" მივდიოდი, ღიმილიანი სახე მქონდა... მაშინ სიყვარულით ძგერდა ჩემი გული, მაშინ ვცოცხლობდი შენთვის და მიყვარდი, ამქვეყნად ყველაზე მეტად... დღეს კი მარტოობას ვებრ
იმედი!
13 თვესა და 13 დღეს ტიროდა მიწა ჩვენია!
მრავალი ბრძოლის მნახველსა, სიმწრის ცრემლები გვდენია
გაგვკვირვებია ძლიერად, წამში მოცელეს ძენია!
რასა გვერჩოდნენ მავანნი...ძმის თოფმა ჩაკლა დღენია.
არც დედა არ შეიცოდეს ცოცხლად დამარხეს გენია!
მასპინძლად არა ვივარგეთ? სტუმარს არ ვაგეთ პატივი?
ღორმა, ,,სასახლეს" გაზრდილმა არ შეიფერა პატივი!
ყოველი მხრიდან უტევდნენ: ზღვით, ხმელეთით და ჰაერით
უნახავებმა რა ნახეს...გადაწვეს უფლის ადგილი,
ურცხვად ძმის სისხლი ანთხიეს, ბურთად თავები აგორეს...
ვაი იმათსა სიცოცხლეს, ვინაც მუცლები აღორეს!
მიწას, მამულს და ძმასაც კი, ფული ანაცვლეს დღესაო
მიწამ გმირები მიიღო, სული კი დიდმა დედამო.
გამყიდველს ა