ბ *ზ *ო *ბ *ა * –--ეს არის იესო ქრისტეს დიდებით შესვლა იერუსალიმში.
იერუსალიმისაკენ დიდებით მიმავალი ხალხი სამოსელს უფენდა გზაზე, ზოგს კი პალმის (5+ბზის) რტოები ეკავა და ასე ეგებებოდა მა-ცხოვარს. ყოველი მხრიდან ისმოდა ღაღადისი: „ოსანა ძესა დავი-თისასა, კურთხეულ არს მომავალი სახელითა უფლისაჲთა! ოსანა, რომელი ხარ მაღალთა შინა!" (მათე 21, 9).
*იერუსალიმს დიდებით შესვლით უფალმა მორწმუნეებს სიყვარულ-ის გამომჟღავნების საშუალება მისცა, ხოლო მოძულეებსა და მტრებს - მისი შეცნობისა და სინანულად მოქცევისა.
*მაშინ, როცა მთელი ერი ადიდებდა და ისე ხვდებოდა უფალს, იესო ქრისტე, ნაცვლად იმისა, რომ სიხარული დაუფლებოდა, ტიროდა. იგი ტიროდა იმიტომ, რომ იცოდა ადამიანის ბუნება, იცოდა, რომ იგივე ხალხი,
დედა ვარ, ქვაზე და რკინაზე ძლიერი, შვილების გულისთვის კლდეს შევეჭიდები, ავიტან, მოვითმენ, ვიქნები მშიერი, სანამ სული მიდგას, ჩემ შვილებს ვჭირდები. ქალი ვარ, ცხოვრების ათასგზით ნატანჯი, სახეზე მატყვია ქარცეცხლის იარა, უფალო! შვილებთან სიშორით რატომ მსჯი რამდენჯერ დავცალე ტკივილის ფიალა. დედა ვარ, ლომივით ვისწავლე "ღრიალი," ჩემ ჯიშს და მონაგარს კბილებით დავიცავ, ვიბრძოლებ, სანამდის ჯანი მაქვს მთლიანი, მიწაზე დაცემას ვერასდროს ავიტან. ყოველი ცრემლი და უძილო ღამენი, ბალიშზე ნაგროვებ სევდად რომ აწვეთავს, ეს დედის ცრემლია, თვალებზე ნადენი, გულში რომ იდუღებს ცხელ სისხლად ნაწვეთარს. დედა ვარ, არწივის ძლიერი ფრთებით და შვილების დასაყრდენ ძალად და იმედად, ტაატით გატარებთ დაღლილი მხრებით და გავუძლებ, თ
უბედურნი ვიქნებით, თუ ჩვენი ბედნიერება მარტო გარეგნულ მდგომარეობაზე: კეთილმოწყობილ ბინაზე, ოჯახის ან პირად კეთილდღეობაზე იქნება დამოკიდებული. ყოველივე ეს იმდენად სწრაფადცვალებადი და წარმავალია, რომ მათზე იმედის დამყარება საკუთარი თავის მოტყუებას ნიშნავს.
სრულიად საქართველოს კათოლიკოს – პატრიარქი ილია II