Բացում եմ հոգիս միայն գիշերը, Երբ վարագույրն է փակված սենյակիս, Որ դուք չտեսնեք հոգուս փշերը` Հատ-հատ դուրս ցցված մտքերիս տակից։ ...Ծակում են նրանք հոգնած մատներս, Ու ծակծկում են, բզկտում սիրտս, Արնով են գրվում արդեն գրերս, Կարմիր գույն ունեն թուղթս, գրիչս։ Այսքան զոհերի լուրերի հոսքը Լուռ գրանցում եմ հոգուս մատյանում, Էլ ո՞նց չլինի փշոտ իմ խոսքը, Որն իմ սրտից է հենց արյուն հանում։ Շուտով, երևի, դա էլ չի լինի, Արյուն չի մնա, այսպես որ գնա... Էլ ի՞նչ նուրբ խոհեր, սեր առաքինի, Իմ մռնչոցն է լսվում հենց հիմա։ Փակում եմ դուռս, պատուհանս պինդ, Որ իմ գոռոցը չլսվի դրսում, Ի՞նչ ուրախություն, ի՞նչ ծիծաղ ու խինդ, Դրանք իմ հոգում վաղուց չեն լսվում։ Հիմա տնքոց է ամեն բառի հետ, Հիմա փշեր են տողերս
Իմ հույսի ջահն ես , լույսիս ՝ կանթեղը ,
Իմ մութ խոհերի փարոսն ես , մայրի՛կ,
Իմ կարոտների երազն ես անմար
Դու իմ սրբություն , իմ չքնաղ մայրիկ ։
Խնդրում եմ մայրի՛կ , մնա դու մեզ հետ
Մնա՛ , որ լույսս միշտ էլ շողշողա ,
Մնա՛ , որ քո քաղցր խոսքերով
Հոգիս ջերմանա , կյանքը քաղցրանա ․․․
Դու իմ երգերի քաղցր հնչյունն ես ,
Իմ ցավոտ վերքի օգնող ձեռքն ես ,
Իմ բորբ արևն ես ու իմ Աստվածը ,
Իմ հույս տվողն ես , իմ սպեղանին ․․․
Մայրիկ իմ անգին ,
Հոգիս զուգել ես քո խրատներով
Անուշ լեզու ես ինձ ընծա տվել ,
Երջանկությունից թևավորված ՝ ուզում եմ ասել ,
Որ սիրում եմ քեզ , մայր իմ թանկագին ։
Ժպտա միշտ անհոգ , մայրիկ իմ բարի
Թող հույսդ տված ՝ լույսով ճառագվի՝
Կյանքիդ օրերը միշտ լուսավորի ․
Ապրիր , որ խիղճը աճի , բազմա