Մահից հետո տարած ծաղիկն էլ հոտ չունի,
Ինչ էլ անես, իր բուրմունքով չի արբեցնի,
Մահից հետո ասված խոսքը էլ ուժ չունի,
Ո՜նց էլ գոռաս, հանգուցյալը էլ չի լսի:
Մահից հետո տված հացը համ չունի,
Հացկերույթից նրան բաժին չի հասնի,
Մահից հետո երկինքը էլ գույն չունի,
Ո՜նց էլ նայես, աչքդ սևին կզարնի:
Մահից հետո ափսոսանքը գին չունի,
Չխոստովանած ուշացած սերը էլ իմաստ չունի,
Մահից հետո սիրտը էլ զարկել չունի,
Աչքերը՝ հուզվել, ժպիտը էլ ջերմություն չունի:
Մի՛ սպասիր՝ մարդը մեռնի, հետո հարգես,
Ծանրացած հողը ծաղկած այգու վերածես,
Մի՛ սպասիր՝ գինը հասկանաս, երբ որ կորցնես,
Ծաղիկ նվիրիր ու գնա այցի, քանի կարող ես:
Լավ է այսօր մի հատիկ վարդ անձամբ հանձնես,
Քանց թե վաղը մի մեծ պսակ հողին դնես,
Լավ է այսօր մի քաղցր խոսք նրան ասես,
Քանց թե վաղը ճառ մի ճարտար արտասանես:
Շտապիր այսօր ասել խոսքերը հարգանքի, սիրո,
Ինչ էլ անես, միևնույնն է, ուշ կլինի մահից հետո...
Արմեն Նիազյան