ქალავ, უშენობამ მთები შემაყვარა,
ცოტაც სიმთვრალე და ჭიქა-სასმისები.
ნისლი მსტუმრობს ხოლმე, გვერდით მომიდგება,
მერე ორნივ ერთად დარდით ავივსებით.
ისე მითანაგრძნობს მასში გადავდივარ,
მერე ნისლმოსილი მთებზე გავნისლდები.
ეხლა გეზი ბარად ამიღია,
უნდა მოგიტაცო სანამ გასხვისდები.
ქალავ, უშენობამ უფრო გადამრია,
ტყე-ღრეს მოვდებივარ ველურ ნადირივით.
მთებში გატაცებულს ნაბდებს გაგიშლი და..
ისე შეგექცევი როგორც ნადიმივით.
მე მთელ სამყაროს შენთვის დავიმონებ,
როგორც თეთრ მონებს გემზე ნაყიდივით.
მაგ შენ კაბის კალთას ისე ჩავაკვდები
როგორც მეომარი გულში დაჭრილივით.
ქალავ, უშენობით მიჭირს ეს ცხოვრება,
ვერსად გამიგნია, თავ-გზა ამრევია.
მთებში ყვავილების კრეფას დავეჩვიე,
მოდი შენაც ნახ
ფიქრებში სულ შენ ხარ! თვალ წინ მიდგეხარ, მინდა მოგიძღვნა წუთი ყოველი.
მზექალო მიყვარხარ ამას არ ვმალავ!, უშენობას კი ვერ ვეგუები.
მინდა გაჩვენო მთელი სამყარო და მთელი ცხოვრება ხელით გატარო,მე შენ დაგარქვი სიზმარი ღამის,რომელიიც არ ახდა ისევ შენ გნატრი,შენი თვალები ეგ შენი მზერა,რატოა ნეტავ ესე მათრობელა,რად გამაბრუა შენმა ალერსმა,რომელიც მე სხვისგან ვერ ვიგძენ.
მზექალო მიყვარხარ ჩემი თავზე მეტად,უშენოდ ცხოვრება რად მიღირს ნეტავ?
ალბათ გაიგებ შენ ჩემს ვედრება და წუთისოფელს გავლევთ ჩვენერტად.