პაულო კოელიო ""წვიმაში გდია თეთრი ვარდი როგორც წარსული და ცრემლიანი თვალებივით უხმოდ მიცქერის ფოთლებ დამჭკნარი სიმარტოვე ატყვია ასფალტს მეკი უცნობი გძნობებისგან გარდავიცვლები.. ... შენს სარკმელს ამტვრევს უსიამო ქარების სუნთქვა კარებთან ღამე ატუზულა შეშინებული და სიყვარული როგორც წიგნი არ წასაკითხი ზემდეტ ბარგივით თაროზეა შემოდებული... მზე ესიზმრებათ დაბრმავებულ ადამიანებს ხელის ცეცებით დაეძებენ უმზეო თვალებს თეთრი გემები დაცურავენ ნაპირთან ახლოს და დაუშვებენ მოლოდინით გადაღლი აფრებს.. წერილებს გიწერ გამოვატან ალბათ წეროებს სისხლის ფერია სტრიქონები ალიონივით დარდების აბგა მოვიკიდე უსაყვედუროდ და სულზე მადევს უსაშველო დიდი ლოდივით.. ცისფერ სახლს ისევ უფრიალებს ოცნების ფარდა ვერ დავიჭირე ოქროს