ПРА СВАЮ ВЁСКУ
Пра малую радзìму верш пìшу,
Як яна глянецца, так i кажу.
Вёска называецца Брынёý
Ì знаходзiцца сярод лясоý.
Да Прыпяцi - ракi -- сем кiламетраý,
Да чыгункi -- дзесяць.
Да райцэнтра -- дваццаць восем,
Ходзiць аýтобус, мiласцi просiм.
Вакол Брынёва пяць вёсачак было,
З таго часу шмат вады ýцякло:
Глiнка лесам зарасла,
Вельмi нам яе шкада.
Апошнiм жыхаром дзядзька Пiлер быý,
Ён крынiцу даглядаý, вёсачку любiý.
На Сярпу Ганна Турмовiч з сынамi пражывае,
На лета ад дзяцей цётка Жана прыязджае.
Пры вяртаннi з лесу, да iх заглянеш,
Пап'еш вадзiцы, на лаýку прысядзеш.
Пад елкамi - прыгажунямi пагамонiш,
Адпачыýшы крыху, лягчэй дадому крочыш.
На Мазурах Уладзiмiр Руднiцкi пражывае