Կիրքը խառնած սիրո ծովին,
Քո մարմինը տենչում եմ չար...
Տարերք դարձած քո ափերին...
Հալածում եմ քեզ խելագար։
Ալիքներս քո ափերին`
Փթթել են քեզ `գրկել ուժգին,
Շոյում դանդաղ `լուռ վերից֊ վար,
Մարմնիդ կրքոտ գույները վառ։
Վրձնում եմ քեզ սեր գունավառ,
Վառ շրթներկով ներկած շուրթիդ,
Բուրմունքից այդ կարոտավառ...
Համբույրներս են հալվում բույրիդ։
Ու մեղմորեն `մերկ... սլացիկ...
Մարմնիդ եմ ծեփում վրձնիս,
Փարթամ կրծքիդ համը քաղցրիկ,
Ներկում կրքով սեր կտավիս։
Քեզ գերել եմ սիրո ծովիս,
Համդ,բույրդ ներկել քիմքիս...
Կտավիս մեջ կրքոտ գիշեր...
Գինով արբած ծով ալիքներ։
Գիշերվա մեջ կրքոտ մի գույն,
Խառնել է քաղց սիրո գինուն,
Ծոր֊ծոր, կաթ֊կաթ շուրթերիդ վարդ...
Կարոտախտս է մարում հանդարտ։
Գիշերվա մեջ `այդ կտավում,
Կարոտն է այդ հանդարտ վրձնում
Վրձնի կրքոտ ամեն մի թարթ...
Մարմար է , զարդ ու ադամանդ։
Մարմարե զարդ `մարմնիդ նուրբ` սաթ,
Կարոտում եմ շուտ ֊շուտ ու շատ,
Որքան կուզեմ գիշեր`ծովափ...
Կտավիս մեջ դառնան հեքիաթ...
Սիրո գիշեր `սերն անցավ...
Ձուլվեց `հալվեց մեր կտավին...
Անձավի մեջ մութ ու խոնավ`
Սեր թողեցի քարանձավին...
Համլետ Հակոբյան
30.11.2017 թ . Լիճք
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 2