Дилим кўксимда рақс айлар, эшик, девор тебрангай.
Бу шодлик ғул-ғули зўрким, бу ошиқ аҳлини кўрким,
Агар минг наъра уйғонгай, бу дил бир бор тебрангай.
Ҳақиқатдир, буни кўрким, бу ишрат мажлиси ичра
Шаҳидлар бор – ётгайлар, шаҳидлар бор – тебрангай.
Унинг акси жамоли гар кўринса тўққиз айвондин,
Замин гардун мисоли айланур, даввор тебрангай.
Тошиб ўйнайди дарёлар унинг шавқи жамолидин,
Адирлар, тоғлару тошлар қилиб изҳор, тебрангай.
Бу кўнгил мисли гул япроқ, анга бир ел солур титроқ,
Бу ҳолат бирла гуфтордин бўлиб хуштор, тебрангай.
Бу дунё халқини кўргил, дили кар ҳам дили кўрдир,
Шунинг-чун зоҳиду обид била асрор тебрангай.
Ғалат айтдим бу маънидин, ки зоҳид бирла обидмас,
Бу мажлис ичра ул роҳиб ила зуннор тебрангай.
Тилимни тийдим, эй дўстлар, бу гап бир жойга етгай гар,
Бу шаҳру кент, борлиқ – барча мажнунвор тебрангай.
Қозизода Румий.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 1