Міраносіцы! Міраносіцы!
Вы да гроба Іісуса ішлі.
Сэрца стукае, сэрца просіцца,
Сэрца ў ранішняй плача цішы.
А ў руках -усё духмяныя
рэчывы.
Будуць мірай
памазваць Хрыста.
Слёзы коцяцца,
сэрца трапечацца.
І ад крыку нямее душа:
“Што з Хрыстом вы зрабілі,
нелюдзі?
І як камень нам той адкаціць?”
А туман па зямлі
ўсё сцелецца…
Міраносіцы йдуць хараніць…
З-за туману ледзь сонейка
выплыла.
Асвяціла ў пячору ўваход.
Магдалена Марыя
аж крыкнула:
“Няма каменя.
Вольны нам ход!”
У пячоры Анёла ўбач
Ён стаіць. Ён маўчыць.
Толькі пільна заўжды аглядае
Той прастор, што вакол нерухома ляжыць.
У каменных руках аўтамат моцна-моцна трымае.
Ён стаіць. Ён глядзіць.
Незабудкі да ног яго ўпалі.
Гэта праўнук да воіна-дзеда бяжыць.
А над імі- прастору бясконцага мірныя хвалі.
Ён стаіць. Ён нямы.
Маладзейшы цяпер ён за ўнука.
Хай ляцяць галубамі, хай мінаюць гады.
Ён жывы. Хоць і легла між імі вайна і разлука.
Схілілася нізка, да самай вады,
Бы плачучы ціха, галінка вярбы.
Стамілася? Пэўна! Жыццё усё ж не мёд…
То вецер пужае, то коле асот.
Прыйшла да вярбіны бабуля адна.
Прыпаўшы да дрэва, знямела яна.
Шапочуць галіны і плача лістота…
Жанчына слязу выцірае ўпотай.
Стагнала пад ветрам старая вярбіна-
Стагнала бабуля, успомніўшы сына:
Хлапцом маладзенькім на фронт адпусціла...
Загінуў сынок. Ды яго не забыла…
Не першы дзясятак усё плача –гаруе.
Вярба толькі стогны і плач яе чуе…
Суседскія дзеці ўжо праўнукаў маюць,
А маці адзінага кліча, гукае…
Вайну праклінаючы, марыць матуля,
Каб болю такога больш людзі не чулі.
І кожны свой дзень усё малітвы чытае,
І кожны свой дзень з ім сустрэчы чакае