Бы плачучы ціха, галінка вярбы.
Стамілася? Пэўна! Жыццё усё ж не мёд…
То вецер пужае, то коле асот.
Прыйшла да вярбіны бабуля адна.
Прыпаўшы да дрэва, знямела яна.
Шапочуць галіны і плача лістота…
Жанчына слязу выцірае ўпотай.
Стагнала пад ветрам старая вярбіна-
Стагнала бабуля, успомніўшы сына:
Хлапцом маладзенькім на фронт адпусціла...
Загінуў сынок. Ды яго не забыла…
Не першы дзясятак усё плача –гаруе.
Вярба толькі стогны і плач яе чуе…
Суседскія дзеці ўжо праўнукаў маюць,
А маці адзінага кліча, гукае…
Вайну праклінаючы, марыць матуля,
Каб болю такога больш людзі не чулі.
І кожны свой дзень усё малітвы чытае,
І кожны свой дзень з ім сустрэчы чакае…
А дзе ён – не ведае маці старая.
І часам на помнік яна заглядае:
Мо, дзе над магілай пад зоркаю брацкай
Душа яе сына адзінага плача?
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Комментарии 14