,,არ არის ადვილი,ადგე და წახვიდე,
არც ერთი ნაბიჯი,არ რჩება უკვალოდ.
თუ გაგახსენდები ოდესმე გაფიცებ,
არასდროს,არავის,ჩვენზე არ უამბო.
დასასრულს ყოველდღე,ეთვლება წამები,
რაც გრძნობა დაგროვდა,ჩემს გულში ამ დრომდე.
უკლებლივ გაგატან,არ მინდა არცერთი,
ოღონდაც სულ ცოტა,სულ ცოტა მადროვე.
მაცადე მაგ გულში გავიდა ფესვები,
თვალებში ჩრდილებად,ჩავდგეთ და დავსახლდე.
თუ ბედმა ეს გზები,გაყარა შემთხვევით,
დღეს შენთან ახლოს ვარ,მიყვარხარ ,გაფასებ.
ვინ იცის რა მოხდეს,ან საით წავიდე,
ვერ მოვთხოვ ვერაფერს,არ გეტყვი შეჩერდი.
რამდენი გეძებე,რამდენი ვიარე,
და ბოლოს შენს გულთან,შენს გულთან შევჩერდი.
მიყვარხარ და ისიც,მყოფნის და მახარებს,
სულ ერთი როდია,წახვალ თუ დარჩები.
უბრალოდ როდესაც,გაიწევს სხვა მხარეს,
მჯერ
აი რა დაწერა ერთმა პატიმარმა
ამ პატიმარს სამუდამო ქონდა მისჯილი
და
ეს რო ნახა მწერალთა კავშირმა და
საპატრიარქომ გაუნახევრეს სასჯელი
ეს არის გალაქტიონ ტაბიძის
მესაფლავის
საპასუხო ლექსი
გენიოსო, შენ ამბობ რომ ქვეყანაზე ვინც
კი
კვდება
იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა
ჩვენგანს
ავიწყდება!
მე მაოცებს რად იგონებ ყველა ტრფობის
მლანძღავ ზღაპარს,
რომ მუდმივი ტრფობის გლოვა აღარავის
არ უნახავს,
რომ ივიწყებს ყველა ხსოვნას,ვისაც
სატრფო მოუკვდება,
რომ სუყველას გლოვის შემდეგ სხვა
ტრფიალი მოუნდება
რომ თითქოსდა აღარავის აღარ ჰქონდეს
წრფელი სული,
რომ ერთ სატრფოს სამუდამოდ
შემოავლოს სიყვარული!
რაღად გინდა ეგ ცინიზმი რომ მღერიხარ
დიდო გონო
ან ვის გინდა ცოდვიანი სტრიქონები
გააგონო?!
მილიონში რომ ერთია ვიცი ჩემი ლექსი