Արի քույր իմ,ջերմ զրուցե՜նք կարոտ հոգու լարերով,
Քայլե՜նք շավղով մեր անցյալի,ճախրե՜նք հուշի թևերով,
Ես՝ խորթ գրկից հեռաստանի՜,դալուկ, թախծոտ մրմունջով,
Դու ՝ գգվանքո՜ւմ հայրենիքի,նրա քաղցր կարկաչով:
Գիտեմ,հիմա կարցունքոտվեն աչքերը քո բարելից,
Որ խուժեցի հոգուդ այգին հանկարծակի ու հեռվից,
Ասա՜, քույր իմ ի՞նչ են գոչում լեռները մեր՝ բարձունքից,
Ի՞նչ են պատմու՜մ հովերն անուշ սուլող նրանց թիկունքից:
Ասա՝ դուղու՞մ է դեռ հո՜ղը անցած աշնան հողմերից,
Ողբու՞մ է դեռ երկի՜նքն հայոց,այն մահարկու հարվածից,
Ի՞նչ են սուլում հանդերը մեր գալիք,վաղվա օրվանից,
Ի՞նչ են կանչում հավքերն աշնան գու՞յժ, թե՞ համբավ խնդալից:
Ասա՝ քույր իմ ինչ է հագել Արմաղանն իմ սրբազան,
Ի՞նչ գույնով է երփնել նրան բնութ