Շրջում եմ անհույս, դաշտերում օտար
Օտար քամին է հևում ականջիս,
Քնքուշ ու բուրյան ծաղիկներ հազար
Օտարահոտ են փափագած քիմքիս:
Ծածանվում է հեզ սաղարթը դալար
Զմրուխտահայաց ժպտում երեսիս,
Հուշերիս նման անափ ու անծայր
Յուր ծով կանաչով Խեղդում է հոգիս:
Շառաչող անվերջ՝ գետերը վարար
Հորդում են,կարծես կիրճերով կրծքիս,
Զարկելով ափերին ճղփանքով խելար
Մռմուռ են դիզում հեգ,պանդուխտ սրտիս:
Նախշուն հավքերը կարկաչելով հար
Հեգնում են ասես տարագիր դեմքիս,
Կարոտից էրված սիրտս թախծահար
Հայրենյաց կանչն է լսում ու լալիս:
Հեռու մայրենի գրկից հոգատար
Ամենինչ սև է երևում աչքիս,
Հոգուս պարտեզում ընդմիշտ դալկահար
Գարունը դարձել է պատիր ու վայիս:
Արտավան Սահակյան