Յուրաքանչյուրն ինքն է իր կյանքի գրքի հեղինակը։ Այն գրվում է տարիներով։ Ցավոք, ոչ մի հեղինակ այդ գիրքն ավարտի չի հասցրել... Կարդում եմ գիրքն իմ կյանքի, Թերթում էջերն իմ գրած, Նրանք կարոտ են շոյանքի, Մտերիմ մարդկանց` կորցրած։ Էջեր կան թերթում եմ կրկին, Ընթերցում ու մեղմիկ ժպտում, Կան էջեր` ցավեցնող հոգին, Երանի չլիներ գրքում։ Կյանքը մեծ ծառ է դարավոր, Տեսել է ցերեկ ու գիշեր, Մի մասը պայծառ, լուսավոր, Մի մասն էլ խավար ու ավեր։ Մարդի՛կ, ձեր կյանքի գրքերում, Թողեք ՀՈՒՅՍ, ՀԱՎԱՏ լուսավոր,
Մերկ եկե՜լ ենք, մերկ կգնանք աշխարհից, Բոլորի պես` բան չբերինք հոգեկից, Ձեռքը դատա՜րկ, մե՜րկ ծնվել ենք մոր փորից, Ճիչով, ցավով` թով ու բովի երկունքից: Հարստությունն արծվի թևեր կբացի, Կթռչի փուչ օթևանն իր ունայնի, Բան չբերինք, որ բան տանենք աշխարհից,, Ոնց եկե՜լ ենք` հետ կգնա՜նք այս երկրից: Բայց գործերը հոգու հետ իր համատեղ, Դատաստանում` Աստծո արդար ու ահեղ` Խաչով փրկված, կամ Դատաստան սուրբ, ահեղ` Խղճի վկան կկանգնի իր խորանից։ Ի՞նչ է մնում մարդուն անել այս կյանքում, Քան ճանաչել իմաստությամբ` սուրբ Աստծուն, Ի՞նչ է արժեքն օրերի փուչ վայելած, Թե հոգին մարդ կորցնի հար- հավերժում։ Մահն իշխան է` մահկանացու ամենին, Պիտի թակի մեղավորի դուռ-կտուր, Թե ստրջա գործերից չար, անամոթ` Խաչն է վկա` զղջացող
Եվ ո՞վ է ասել մեռնում է սերը, Թե բաժանումը սպանում է այն, Թե ժամանակի փոշին անխնա Թաղում է սերը, որ էլ ցավ չտա։ Սերը չեն թաղում, սերն անթեղում են Ու ժամանակը թող գա ու գնա։ Հերիք է մի կայծ, հարազատ հայացք, Որ այն նոր ուժով կրկին արթնանա։
Տե'ր, Կարևորները ձեռքիցս առար, Ու մանրուքներով, Իբր թե սիրտս շահելու համար, Երեխայի պես երես տվեցիր՝ չխելագարվեմ։ Իմ մի հատիկն առար, ու փոխարենը, Ինձ հազարների սերը տվեցիր,
Երանի ես էլ Բնության նման ազատ լինեի, Երանի ես էլ Բնության նման արդար լինեի, Իսկ եթե անգամ մեղքեր գործեի, Բնության նման անմեղ մնայի... Երանի ես էլ բնության նման Մի օր ծնվեի ու շունչ առնեի, Երանի ես էլ բնության նման Շունչ տայի միայն ու չմեռնեի. .. Բնության նման անվերջ սիրեի, Բնության նման հավերժ սիրվեի, Բնության նման Աշխարհի գրկում մանուկ մնայի Ու մանկան նման՝ Բնության գրկում խաղաղ ապրեի..