Бир куни СЕВГИ нинг сабри
тўлиб АРМОН га мурожат
қилибди . . . Нега сен ВИСОЛ га
бунчалик душмандсан? Менинг
асираларимга (севишканларга)
нега бешавқатсан?! Шунда
АРМОН жавоб берибди . . . Сен
буларни мандан сўрама ман
фақат асирларингни кутиб
оламан . . . ! Сен буларни
ИШОНЧ, РАШҚ ва ХИЁНАТ дан
сўра дебди . . . ! СЕВГИ ИШОНЧ
нинг ёнига борибди . . . ИШОНЧ
шундай дебди . . . Асирларинг
манга сотқинлик қилди ман
уларни РАШҚ га
юборганман . . .! СЕВГИ РАШҚ га
юзланибди . . . РАШҚ шунда . . .
ИШОНЧ ни хафа қилгани учун
ман уларни жазоладим, уларни
тўғри йўлга солишга харакат
қилдим, лекин улар ҒУРУР га
бош эгишди. Кеин уларни
ХИЁНАТ га юбордим . . . ! СЕВГИ
ХИЁНАТ ни ёни
Сени ташлаб ёлғиз кетсам олисларга,
Макон тутсам саҳроларга денгизларга,
Юлдузларга чиқиб кетсам
юлдузларга,
Ўшанда ҳам фақат мени севармидинг,
Ортимдан зор мени излаб кетармидинг. Вафо қилмай ўзгасини қучар бўлсам,
Ўзгаларга бориб қалбим очар бўлсам,
Сен келганда яна сендан қочар
бўлсам,
Қисматим деб мени қувиб етармидинг,
Ўшанда ҳам фақат мени севармидинг. Тополмайин умидларинг чил-чил
синса,
Тақдир сенга яна бир бор пандин
берса,
Сен излаган суюклигинг ўлди деса,
Мени эслаб тунлари қон ютармидинг, Ўшанда ҳам фақат мени севармидинг. Охир бориб оғир ботса синовларим,
Сочларимга иниб борса қировларим,
Қўлларимда пайдо бўлса асоларим,
Ёшим ўтгач, чорласам ҳам
келармидинг,