Да 80 -годдзя трагедыі ў вёсцы АлА
Ала́ хацела трохі шчэ пажыць
Ды вораг разважаў зусім іначай:
Рашыў спаліць ён вёсачку. Спаліць?
Не стала гэта цяжкаю задачай.
Што шкадаваць? Каго? Вось тых дзяцей
Савецкіх беларускіх партызанаў?
Няхай гараць! Згараць яны хутчэй!
Няхай баляць Саветам доўга раны!
Не шкадаваць дарослых і старых!
І хай гараць! І хай трашчаць іх косткі!...
О, колькі шчэ дарослых і малых
Спазналі гора ў нашых родных вёсках.
Не шкадаваў іх вораг жыхароў:
Спускаў сабак, расстрэльваў на узлеску.
Не шкадаваў ні дочак, ні сынкоў...
Ляцелі стогны ціха ў паднябессе.
Ала́. Драмлёва. Колькі вас яшчэ
Няшчасных вёсак, попелам схаваных?
Вас будуць помніць. Будуць помніць ўсе,
Бо ў на