ՇՆՈՐՀԱՎՈՐ
20֊ԱՄՅԱԿ...
Սիրելի Սերգեյ
Ղազարյան...
Երջանիկ մանկություն անցար աննկատ
Փոքրիկ մի տղա տան մեջ վազվզում
Ամբողջ աշխարհը իր հրաշքներով
Էկրանով նայում քիչ֊քիչ ճանաչում...Երբ գնաց դպրոց՝ զարմանքը պատեց
Ուսուցիչների մի գիտուն խմբակ
Միայն տառերով, մեկ էլ թվերով
Ամեն օր պատմում, հանում բաժանում
Մեկ էլ գումարում կամ բազմապատկում
12 տարին մեկ շնչով անցնում...
Շարունակությունը այս անցուդարձի
Մայրաքաղաքի՝ մեր Երևանի
Բուհերից մեկում և շատ անվանի
Այս պատմությունը նորից կրկնվում
Տարբեր լեզուներ, նորից գումարում
Նորից բաժանում կամ բազմապատկում
Մեկ ուրիշ սիրով, հասուն զարմանքով
Նորից սովորում, լավ եմ յուրացնում...Այսքան հրաշքը՝ զարմանք է պատում
Տառեր և թվեր և ուսուցիչներ
Եվ սա անվերջ է...
Բայց կարևո
Վերա չէ', թե ո'չ, նորից հարցնում
Չէ ո'չ, խիստ հաստատակամ պատասխան լսում
Սենյակում ուրախ ծիծաղն է պայթում
Եթե չէ' ո'չ է, այն չի բեկանվում...
Մեր փոքրիկ աղջիկ արդեն մեծացար
Դպրոց, ուսուցիչ և ընկերություն, արժեքն հասկացար
Մի քանի ամիս՝հրաժեշտ դպրոցին
Ու տարիների ողջ անցուդարձը
Մտքի դարանում սիրով կամփոփվի...
Այսօր Ծնունդ է, դրսում շատ ցուրտ է
Տանը եռուզեռ, եփվում, թխվում է
Հայրդ և մայրդ՝ մեր տան ջերմություն
Միշտ պատրաստակամ, ուղեկից կյանքում...
Որդիներ, դուստրեր Ձեզ երկինք խաղաղ
Թող իրագործվեն բազում երազանք
Աչքերդ փայլի երջանկությունից
ԾՆՈՒՆԴՏ ՇՆՈՐՀԱՎՈՐ՝ ՎԵՐԱ ՍԻՐԵԼԻՍ
Վերա Հակոբյան
19.10.2020
Եվ "ինտերնետով", զենքով նորագույն
Չարիքը` կոչված բարբարոսություն
Մեր որդիներին զրկում է կյանքից՝
Երկինք նայելով` ոռնում ենք ցավից...
Անցյալում մարդիկ ուժեր են չափել
Ելքը արդյունքի ընտրյալն է վճռել
Ունե՞ք խնդիրներ, ուժեղներ դարի
Մեղավորներին կանչե'ք "դուելի"...
Այս մոլորակից մեզ բաժին հասած
Լեռնոտ ու քարոտ մի փոքրիկ տարածք
Որը ծով չունի, չունի ճանապարհ
Չունի "ռեսուրսներ", չունի գազ ու նավթ,
Ու՞նի իրավունք, այս արևի տակ
Բյուր ազգերի մեջ, ապրելու խաղաղ
Ու՞նի իրավունք, կերտել ապագա
Թե բարությունը երկնից մեզ ժպտա
Հայը ուղղակի ապրել է ուզում,
Իսկ Հայաստանը` հայերով կանգուն...
Մի ժողովուրդ ձայնից զրկվեց
Երբ կենսական միջոցները իսպառ չքվեց
Ջանադրաբար՝"մինչև քոքը մաշեցնելու" Կարգախոսը գործի դրվեց...
Տարեցները իրենց հողը չլքեցին
Քար լռությամբ նախատինքն էր աչքից ծորում
Ընկճված տեսք, հայացք անհույս
"Սև խոռոչից" սպասում լույս...
Ով կարող էր տունը լքեց
Ցուպը ձեռքին օտարների դուռը բախեց
Ու մինչ այսօր' լքված տներ
Սպասում են վերադարձը որդիների...Իմ Հայաստան , այս դժոխքը ով ստեղծեց
Որդիներից և թոռներից կարոտ թողեց
Դատարկ հոգով բազում մարդիկ
Տեսնես մեր կողմ՝ ով ուղարկեց...
Զարկե' զարկե որդի զինվոր
Թող քարերը զարկից թնդան
Աղ ու հացով հյուրեր խաղաղ
Լեռնաշխարհի դարպասները՝ միայն բանան...
Անցան գնացին ի'նչ թագավորներ
Հեռու լեռներում, մութ անձավներում
Խաչվող թրերի երկաթյա շաչյուն
Արձագանքն է այդ, մինչ հիմա լսվում...
Թերթել, ընթերցել շատ հրովարտակներ
Գրքի պես թերթել ահարկու դարեր
Տեսնել, հանդուրժել շատ քոչվոր ցեղեր
Շատ ուշ հասկացա՝ իմ Հայոց լեռներ...
Տողատակերին մեծն Թումանյանի "կկուն" եմ տեսնում
Կացինը սրած , թևի տակ դրած
Կաշառված աղվեսը աչքերը ոլորած
Ձագերն ահաբեկ ծառին են թառած...
Ու պատմությունը դարեր կրկնվում
Կաշառվածները "թուրքերի գալով" մեզ ահաբեկում
Պղտոր ջրերում"ոսկե ձուկ"որսում
Այդպիսիներին նույնիսկ դարերը, հպարտ սարերը
Խիստ արհամարում, չեն բարձրաձայնում
Այդպիսիներին՝ ԱՍՏՎԱԾ է դատում...