ՍՏԵՓԱՆԱՎԱՆ , ԻՄ ԴՐԱԽՏԱՎԱՅՐ
Երկիր իմ Լոռի, ծաղկած բուրաստան,
Հայոց աշխարհի` չքնաղ դու ոստան,
Ձորերդ խորունկ, անտառներդ` զով,
Սարերդ բարձրիկ, ջուրդ անուշիկ,
Կուզեմ իմ սրտի սերը քեզ հայտնեմ,
Քեզ փառաբանեմ ու քեզ գովերգեմ։
Լոռվա աշխարհի մի զարդն է հրաշք,
Մեր Լոռու ձորը, զմրուխտ կանաչով
Զուգված, զարդարված ,
Որ կանչում է մեզ` սիրով , քնքշանքով ,
Ուր ժպիտ կա մեղմ, բոլորիս գերող,
Ուր կեռմաններ կան, ծուռ ու քարքարոտ,
Որտեղ անցել է, մանկությունս ողջ։
Ուր ամեն մի քար սրբազան մասունք,
Ուր ամեն ծաղիկ, քնքշաթերթ ու նուրբ,
Ուր ժայռեր կան` բիրտ ու վայրենի,
Ուր Ձորագետն է հոսում նազանքով,
Ժեռ քարափներին , համբույրներ տալով,
Հոսում է անդուլ, անզուսպ կարոտով,
Իր զավակներին տուն կանչում սիրով։
Լոռվա ձորի բարձր
ԽԵՆԹ ՍԻՐՈ ԱՇՈՒՆ
Աշուն է պայծառ, արևոտ աշուն,
Բայց նաև , թախծոտ,
Ոսկի է շուրջը ու գույնԵրի խաղ:
Շնկշնկան հովիկ ու հովիկի հԵտ,
Սիրո շշունջը դալկացած ծառի:
Շնկշնկան հովի թևԵրին բազմած,
Սիրո շշունջից այնպԵս արբԵցած,
ՎԵրջին տԵրևնԵրը, գունԵղ զարդարված,
ԲացԵլ Են ասԵս մի պարահանդԵս:
Պարում Են դանդաղ , պարից խԵնթանում,
Եվ վԵրջին անգամ միմյանց համբույրում,
ՀրաժԵշտ տալով սահում Են նԵրքև,
Իջնում մայր հողին:
Աշուն է պայծառ, ոսկԵհԵր աշուն,
Բայց և թախծոտ է աշունն իմ նախշուն:
Ահա մի խԵնթ զույգ,
Որ սիրո աշնան վԵրջին տանգոն Են պարում:
Պարում Են ասԵս սիրուց խԵնթացած,
Եվ չԵն նկատում, որ իրԵնց սիրուց,
ԽԵնթացԵլ Են տԵրևնԵրն անգամ:
Աշուն է պայծառ, բայց նաև թախծոտ:
Պարում է զույգը սիրով կրակված,
Ամեն գիշեր, երբ աչքս փակում,
Երազիս մեջ, մորս եմ տեսնում,
Մեկ նայում է նա տխուր աչքերով,
Մեկ էլ ժպտում է քնքուշ, մայրական սիրով։
Մեկ մանկանում եմ ու գիրկն եմ վազում,
Դառնում փոքրիկ աղջիկ մի խենթ,
Մեկ էլ նորից ծերանում,
Ու զրուցում անուշ մորս հետ։
Նայում է մայրս տխուր հայացքով,
Նայում է արդեն ճերմակ մազերիս,
Այս երբ ծերացար, աղջիկ իմ անգին,
Այս երբ ձյուն դրեց սեւ սաթ մազերիդ։
Ախ, չեմ ուզում քեզ տեսնել ծերացած,
Ուզում եմ լինես աղջիկն իմ զվարթ,
Ուզում եմ գրկել, քեզ կրծքիս սեղմել,
Ախր , մայրդ քեզ շատ է կարոտել։
Շոյում է մայրս գլուխս գրկած,
Եվ համբուրում է անհուն կարոտով,
Ձեռքի ափերը քսում է դեմքիս,
Դեմքիս ակոսներ են, ախ , այրում նրանց։
Արցունք է կաթում մորս աչքերից,
Լալիս եմ ես էլ, մորս պինդ փար
ԹԵ ՍԻՐՈւՄ ԵՍ
ԹԵ սիրում Ես, մի հԵռանա,
Մնա մոտս, որ չտխրԵմ,
ԹԵ սիրում Ես, ասա խոսքԵր,
Որ Ես արբԵմ,
Սիրո քնքուշ խոսքԵրիցդ,
Ես անրջԵմ,
Ու ցանկանամ՝
ՍուզվԵլ սիրուդ ծովը խորին:
Որ ցանկանամ փարվԵլ կրծքիդ՝
Անէանամ,
Քո մատնԵրի նուրբ շոյանքից,
Գուրգուրանքից,
Զգաս, ինչպԵս դողում Եմ Ես:
Եվ դու զգաս, որ Ես չկամ,
Որ իմ Եսը խառնվԵլ է քո իսկ Եսին,
Եվ դարձԵլ Ենք մԵնք մի հոգի,
Ու մի մարմին:
Որ դու զգաս,
ԹԵ Ես ինչպԵս կրծքիդ փարված,
Լալիս Եմ լուռ,
Քո խԵնթ սիրուց Երջանկացած:
Ալինա Բալայան