მე თვავს ყოველთვის ბედნიერად ვგრძნობ და იცით რატომ?? იმითომ ,რომ მე არავისგან არაფერს ველი ,რადგან ლოდინს ყოველთვის ტკივილი მოაქვს..ქხოვრება ძალიან ხანმოკლეა,ასე რომ გიყვარდეს შენი ცხოვრება..იყავი ბედნიერი და ხშირად გაიღიმე..მანამ სანამ რამეს იტყოდე ჯერ სხვისი მოისმინე,,სანამ რამეს დაწერდე კარგად გაფიქრდი..სანამ ფულს სახარჯავდე ჯერ გამოიმუშავე,,სანამ ილოცებდე მიტევება და პატიება ისწავლე,,სანამ ვინმეს გულს ატკენდე,თავად შეიგრძენი რა არის ტკივილი..სანამ შეიძულებდე ჯერ შეიყვარე,,სანამ გარდაიცვლებოდე ,იცოცხლე
ეს ლექსი უცხო პატიმარმა გალაქტიონს გამოუგზავნა მესაფლავის საპასუხოდო..... უბრალოდ გენიალურია!! გენიოსო, შენ ამბობ, რომ ქვეყანაზე ვინც კი კვდება, იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება! მე მაოცებს რად იგონებ ყველა ტრფობის მლანძღავ ზღაპარს, რომ მუდმივი ტრფობის გლოვა აღარავის არ უნახავს, რომ ივიწყებს ყველა ხსოვნას, ვისაც სატრფო მოუკვდება, რომ სუყველას გლოვის შემდეგ, სხვა ტრფიალი მოუნდება, რომ თითქოსდა აღარავის აღარ ჰქონდეს წრფელი სული, რომ ერთ სატრფოს სამუდამოდ შემოავლოს სიყვარული! რაღად გინდა ეგ ცინიზმი, რომ მღერიხარ დიდო გონო, ან ვის გინდა ცოდვიანი სტრიქონები გააგონო?! მილიონში რომ ერთია ვიცი ჩემი ლექსის ქება, მაგრამ სწორედ იმ ერთშია ტრფიალების უკვდავება! სკოლის მერხთან მუდამ ერთად ი
პატარა ბიჭი,თონესთან შეჩერდა,
თვალზე უბრწყინავდა ცრემლი,
მცხობელი,ღვთისნიერი მოხუცი გამოდგა,
შოთი მიაწოდა ცხელი.
მერე ვიღაცამ,ბაზრიდან მომავალმა,
ცოტა მოუტეხა ყველი,
იმ პატარა ბიჭს...და მშიერ საქართველოს...
ღმერთო...მოუმართე ხელი...