Имом Ҳусайн(а), беш аз ҳар муслиҳи дигар ҷиҳод ва фидокорӣ намуд.
Вай писари Алӣ ибни Абитолиб(а), пешвои ҳақ ва адолат дар замин, бародари Паёмбар(с)[1] ва дарвозаи илми он Ҳазрат аст[2].
Модараш сайидаи занони олам – Фотимаи Заҳро, духтари гиромии Паёмбари Акрам(с) аст, ки Паёмбар(с) дар мавридаш фармуд: Фотима сарвари занони ҷаҳониён[3] ва пораи вуҷуди ман аст, ҳар кас ӯро биозорад манро озор додааст [4].
Сарвари занони ҷаҳониён, навзоди бузургворашро дар 5–уми шаъбони[5] соли 4–уми ҳиҷрӣ дар Мадинаи Мунаввара ба дунё овард, ки ҳеҷ бонуе аз духтарони Ҳаво, на дар асри нубувват ва на баъд аз он монанди ӯро назода буд, ки баракати азимтар ва сӯди бештар аз ӯ барои инсоният ва ҷаҳон дошта бошад.
Чун Ҳусайн(а) ба дунё омад, Паёмбар(с) худаш маросими шаръии таваллуди муборакашро ба ҷо овард ва ин корҳоро анҷом дод.
Паёмбари Худо(с) ва Имом Ҳусайн(а)
Рӯзе Паёмбари Ислом(с) писари хӯрдсоли худ Иброҳимро рӯи зонуи чапаш ва Ҳусайн(а)–ро рӯи зонуи росташ нишонда буд. Гоҳе Ҳасейн(а)–ро мебӯсид ва гоҳе Иброҳимро мебӯсид. Дар ин ҳангом Ҷабраил(а) бо ваҳйе, ки аз ҷониби Парвардигори оламиён дар ихтиёр дошт, бар он ҳазрат фуруд омад. Пас аз ин ки пайғоми илоҳиро ба иттилои Расули Акрам(с) расонид, Расули Акрам(с) фармуд: Инак Ҷабраил(а) аз сӯи Парвардигорам нозил шуд ва пайғом дод: Эй Муҳаммад! Парвардигорат ба ту салом мерасонад ва мефармояд, ки ман ин ду фарзандро барои ту нигоҳ намедорам. Бояд яке аз ин дуро фидои дигаре кунӣ. Пас аз шунидани пайғом нигоҳе ба Иброҳим намуду гирист ва нигоҳе ба Ҳусайн намуду ашк аз дидагонаш ҷорӣ шуд. Сипас фармуд: Агар Иброҳим фидои Ҳусайн шавад, ҷуз ман касе дигар бар ӯ сугвор намешавад ва аз сӯи дигар модари Ҳусайн Фотима аст ва падараш Алӣ(а), ки гӯшту хуни ман аст ва агар Ҳусайн фидои Иброҳим шавад духтараму писарамакам ва худи ман бар марги ӯ сугвор хоҳем шуд. Барои ҳамин, андӯҳгин будани худамро ба андӯҳнок шудани онҳо тарҷеҳ медиҳам. Ин буд, ки тақозо кардам то Иброҳим фидои Ҳусайн бошад. Тақозои ман пазируфта шуд ва Иброҳим пас аз се рӯз беморӣ даргузашт. Ҳар вақт Пайғамбари Акрам(с) мушоҳида мекард, ки Ҳусайн(а) ба сӯяш медавад, ӯро мебӯсид ва ба сина мечаспонид ва даҳонашро мебӯсид ва мефармуд: Фидои касе шавам, ки фарзандам Иброҳимро ба хотираш фидо кардам[10].
Дар яке аз рӯзҳо Пайғамбари Акрам(с) бо ҳамроҳи асҳобаш ба манзиле даъват шуданд, дар роҳ ба кӯчае расиданд, ки Ҳусайн(а) дар онҷо бо кӯдакон бозӣ мекард. Расули Худо(с) аз миёни асҳоб берун омад, дасташро кӯшод, ки он Ҳазратро бигирад. Ҳусайн(а) аз ин тараф ба он тараф мегурехт ва Пайғабар(с) ҳам хандакунон ӯро дунбол мекард, то ин ки Ҳусайн(а)-ро гирифт, онгоҳ дасташро зери чона ва дасти дигарашро пушти гардани ӯ гузошт ва лаб бар лабаш гузошт ва ӯро бӯсид ва фармуд:
حُسینٌ مِنِّی وَ انا مِن حُسین. اَحَبَّ اللهُ مَن اَحَبَّ حُسَیناً. حُسین سِبطٌ مِنَ الاَسباط
«Ҳусайн аз ман аст ва ман аз Ҳусайнам, касе ки Ҳусайнро дӯст бидорад Худо ҳам ӯро дӯст медорад. Ҳусайн сибте аз асбот аст». https://www.khonavoda.com/?p=22171
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 1